ตอนที่ 26 เทคนิคการป้องกันตัว

ตอนที่ 26 เทคนิคการป้องกันตัว หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้ว อารมณ์ที่ไม่ดีทั้งหมดได้ถูกเก็บซ่อนไว้ในก้นบึ้งของหัวใจเธอ เธอจะเริ่มต้นกลับมาใช้ชีวิตใหม่ เงินห้าหมื่นนั้น เธอจะต้องอาศัยน้ำพักน้ำแรงด้วยสองมือของเธอหาเงินก้อนนั้นกลับคืนมาให้ได้ เพียงแค่มีความหวัง ชีวิตคนเราก็จะมีความสุข เธอนั่งรอเขากลับมาอยู่ในห้องรับแขกอย่างเงียบๆ แต่ประตูกลับนิ่งเงียบอยู่แบบนั้น ไม่มีวี่แววว่าจะขยับเลยซักนิด เธอมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนัง เป็นเวลาใกล้สว่างแล้ว เธอที่นั่งขดตัวอยู่บนโซฟา มองนาฬิกาที่ผ่านไปแต่ละนาที ในใจของเธอกลับรู้สึกโหวงๆ เขากลับดึกแบบนี้ทุกวันเลยหรือ? ทันใดนั้น ภายในห้องก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอลุกขึ้นรับโทรศัพท์ทันทีโดยไม่แม้แต่จะทันได้คิด เธอคิดว่าคงจะเป็นเขาโทรเข้ามา “สวัสดีค่ะ ฉันเพ็ญนีติ์ค่ะ” แต่ปลายสายกลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆตอบกลับมา “สวัสดีค่ะ คุณคือ....” เธอเริ่มรู้สึกสงสัยว่าปลายทางสายตัดไปแล้วหรืออย่างไร แต่เธอกลับยังไม่ได้ยินเสียงสัญญาณสายหลุดเลย “เพ็ญนีติ์? ปุริมอยู่ไหม?” เสียงออดอ้อนของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ดึกขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้โทรมาหาเขาแบบนี้หมายความว่าอย่างไรกัน? แต่จะว่าไป ก็ไม่เกี่ยวกับเธอนี่ เพราะเธอเป็นเพียงผู้อาศัยที่มาอยู่ที่นี่เพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง “เขาไม่อยู่ค่ะ ยังไม่กลับมาเลย” “ถ้าเขากลับมาแล้ว บอกเขาให้หน่อยนะว่ามือถือเขาอยู่ที่ฉัน ฉันชื่อทฤนห์” แล้วก็วางสายไป ครั้งนี้ ปลายทางสายได้ตัดไปแล้วจริงๆ แต่คืนนั้น ปุริมไม่ได้กลับมาเลย เมื่อเธอตื่นขึ้นมาตอนเช้า พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โซฟา คงไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว เธอจึงเขียนข้อความลงในกระดาษแผ่นหนึ่งเพื่ออธิบายการตัดสินใจของเธอ แล้วบอกเขาถึงเรื่องโทรศัพท์มือถือของเขาด้วย ไม่มีอะไรให้เธอต้องเก็บ ตอนมาเป็นแบบไหน ตอนกลับไปก็เป็นเช่นนั้น เพียงแต่ ขาของเธอที่ได้รับบาดเจ็บตอนนี้หายแล้ว กลับมาถึงโรงเรียน ทุกอย่างกลับมาเป็นอย่างเช่นเคย เวลาผ่านไป เรื่องของเธอกับจำรูญก็ค่อยๆถูกผู้คนลืมไปด้วยเช่นกัน หลังจากเลิกเรียน เธอเดินกลับไปทางหอพัก เธอกลับเจอเข้ากับจำรูญ ท่าทางของเขาดูเหี่ยวแห้งมาก ยืนเงียบๆอยู่ตรงนั้น เดิมทีร่างสูงนั่นจะดูมีแสงออร่าออกมามากว่านี้ แต่ตอนนี้เขากลับดูมืดมนเสียเหลือเกิน เมื่อเธอเห็นดังนั้นจึงรีบหันกลับแล้วเดินต่อไป ระหว่างเธอกับเขาคงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ข้างหลังเธอ ได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนกับมีคนเดินตามเธอมาและก็ เป็นจำรูญที่จับแขนเธอไว้ “เพ็ญนีติ์ ผมคิดถึงคุณ เรากลับมาคืนดีกันเถอะนะ” นี่มันอะไรกัน เห็นเธอเป็นลูกบอลหรืออย่างไร? แต่เธอไม่ชอบความรู้สึกที่ต้องถูกคนอื่นเตะไปเตะมาแบบนี้เลย เธอหัวเราะออกมา “ปล่อย ฉันมีแฟนแล้ว” “เพ็ญนีติ์ เป็นไปไม่ได้ คุณตั้งใจจะโกหกผม เพ็ญนีติ์ เขาไม่เหมาะกับผม ช่วงที่คุณหายตัวไปผมคิดดีแล้วนะ ผมไม่ต้องการอะไรแล้ว นอกจากคุณ” แต่เธอไม่ต้องการเขาแล้ว “ขอโทษนะ เรื่องของเรามันมาถึงจุดจบแล้ว และจุดเริ่มต้นมันก็อยู่ไกลมาก จำรูญ พวกเรากลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้หรอก” “ผมไม่เชื่อ เพ็ญนีติ์ คุณยังรักผมอยู่ ความรู้สึกที่มีตั้งสี่ปีเป็นไปไม่ได้ที่มันจะหมดไปได้เร็วขนาดนี้” เขาดึงร่างเธอไว้แน่น เธอฝืนแรงเขาไว้ไม่ได้จริงๆ แรงเขาเยอะมากเสียจนน่าตกใจ เขาก้มลงมาจูบเธอ ริมฝีปากบางรู้สึกร้อนเสียจนราวกับจะมีไฟลุก เธอรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกไป แต่เขากลับใช้แรงกดจูบเธอลงไปอีก “ช่วย...” เธออยากจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับถูกเขาจูบหนักเสียจนแทบจะกลืนเธอเข้าไปไปอย่างไรอย่างนั้น เพ็ญนีติ์รู้สึกรังเกียจ เธอจึงยกขาขึ้นมา นี่เป็นวิธีการป้องกันตัวจากครูพละที่เคยสอนเธอไว้ และตอนนี้เธอก็ได้ใช้มันแล้ว “อา....” จำรูญรู้สึกเจ็บปวด และไม่ได้สนใจที่จะจูบเธออีก