ตอนที่ 27 เขาขอร้องเธอ

ตอนที่ 27 เขาขอร้องเธอ “ผมไม่เชื่อ เพ็ญนีติ์ คุณยังรักผมอยู่ ความรู้สึกที่มีตั้งสี่ปีเป็นไปไม่ได้ที่มันจะหายไปได้เร็วขนาดนี้” เขาดึงร่างเธอไว้แน่น เธอฝืนแรงเขาไว้ไม่ได้จริงๆ แรงเขาเยอะมากเสียจนน่าตกใจ เขาก้มลงมาจูบเธอ ริมฝีปากบางรู้สึกร้อนเสียจนราวกับจะมีไฟลุก เธอรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกไป แต่เขากลับใช้แรงกดจูบเธอลงไปอีก “ช่วย...” เธออยากจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับถูกเขาจูบหนักเสียจนแทบจะกลืนเธอเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น เพ็ญนีติ์หันหลังกลับมา บังเอิญเจอเข้ากับญาณินท์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ญาณินท์มองเธอกลับมาด้วยความเกลียดชัง เกลียดราวกับอยากจะฉีกร่างของเธอออกเป็นสองส่วน เธอเดินตรงไปยังญาณินท์ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ดูแลแฟนตัวเองให้ดีๆ อย่าให้เขามาวุ่นวายกับฉันอีก ส่วนเงินห้าหมื่น ฉันจะหามาคืนให้” “เธอ...” เสียงร้องไห้ของญาณินท์ดังขึ้นไล่หลัง เพ็ญนีติ์ อยู่ๆกลับพบว่าจำรูญนี่เป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกเหลืออดเสียจริงๆ ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กันนะ หลังจากเลิกเรียนแล้วเธอก็ไปเรียนกวดวิชาต่อ เธอลาไปหลายวัน เธอเองก็รู้สึกไม่ดี จึงซื้อต้นเซียนน้ำไปหนึ่งกำ หลังจากเรียนสองวิชาติดเธอก็จะรีบไปยังคลับอาโน่และนั่นก็เป็นเวลาค่อนข้างจะดึกแล้ว ระหว่างทางเดินที่เดินไปยังสถานีรถประจำทางนั้นแทบจะไม่มีคนเลย ทุกครั้งที่เดินผ่านมาที่นี่เธอจะมีความรู้สึกกลัวขึ้นมาทุกที ขณะที่เธอกำลังเดินอยู่นั้น ตรงหน้าเธอมีผู้ชายสองสามคนกำลังเดินสวนกับเธอ เธอเองคิดว่าเป็นแค่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเพียงเท่านั้น แต่เมื่อพวกเขาเดินผ่านเธอไปแล้วนั้น หนึ่งในนั้นกลับต่อยเข้าที่ช่องท้องของเธออย่างเต็มแรง "ช่วยด้วย...." เธอตะโกนร้องขึ้นขอความช่วยเหลือ เธอไม่รู้เลยจริงๆว่าใครกันที่ทำกับเธอแบบนี้ ตัวเธอเองก็ไม่ได้ไปสร้างศัตรูที่ไหนไว้ ร่างกายของเธอฟุบลงไปกับพื้น เธอพยายามจะปกป้องร่างกายของตัวเอง แต่การทั้งเตะและต่อยเธอเช่นนั้นมันรุนแรงมาก ทำให้เธอเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย มือของเธอก็ค่อยๆกดไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง เธอไม่รู้หรอกว่าที่กดไปนั้นเธอกดไปที่เบอร์ของใคร แต่เธอก็กดโทรออกไปแล้ว และไม่สนใจด้วยว่าที่กดโทรออกไปนั้นจะโทรติดหรือเปล่า เธอก็ตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง "ฉันอยู่ที่ถนนxxx เจอพวกคนร้าย" "นังนี่ ใครใช้ให้เธอพูดออกมา?" การเรียกขอความช่วยเหลือของเธอยิ่งทำให้ผู้ชายคนที่ออกคำสั่งอยู่นั้นโมโห เพ็ญนีติ์กัดฟัน เธอก็ไม่รู้หรอกว่าการร้องขอความช่วยเหลือไปแบบนี้ถูกหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่อยากถูกโดนทำร้ายอยู่แบบนี้ เธอยังจะต้องไป ที่คลับอาโน่อีก เธอพยายามปกป้องที่ส่วนศรีษะของตัวเอง ขอเพียงแค่ส่วนนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บก็พอ "ลูกพี่ มีเสียงรถตำรวจมา" ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ใช่แล้ว พอเขาพูดแบบนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงรถตำรวจ ทันใดนั้นคนร้ายเหล่านั้นก็สลายตัวไป "ในเมื่อแยกกันไปแล้ว ก็อย่ากลับมาทางเดิมอีก ไม่อย่างนั้น ครั้งต่อไปเธอได้ตายสมใจแน่" ร่างของเธอฟุบลงไปที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง รถตำรวจที่มาถึงแล้วแต่เธอกลับไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาเลย ผู้คนมากมายเริ่มมารวมตัวกันบริเวณนั้น เธอขดตัวด้วยร่างกายที่สั่นเทา และทันใดนั้นที่นี่กลับกลายเป็นสถานที่ที่ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว แต่เธอในตอนนี้ กลับหลบไม่พ้นไปเสียอย่างนั้น "เพ็ญนีติ์ คุณไม่เป็นไรนะ" ท่ามกลางผู้คนที่กำลุงมุงดูเหตุการณ์ถูกแหวกทางด้วยคนๆหนึ่ง เธอคิดว่าที่เธอกดโทรออกไปจะกดโทรไปหาใครสักคนที่เธอคุ้นเคยเสียอีก ไม่คิดเลย ว่าเธอจะกดโทรออกไปหาเขา ปุริม ใช่แล้วล่ะ คงมีแต่เขาที่สามารถเรียกให้ตำรวจมาจัดการได้เร็วขนาดนี้ ปุริมอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาไปที่รถ ขณะวางเธอลงนั้น ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เธอกลัวเหลือเกิน เขาโอบเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วจับพวงมาลัยด้วยมือเดียวขับรถออกไป "ไม่ต้องกลัวนะ มันผ่านไปแล้ว คนๆนั้นจะไม่มีวันกลับมาทำร้ายคุณได้อีก" เพ็ญนีติ์หลับตาลงฟังสิ่งที่เขาพูด ทันใดนั้นเองกลับรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยเหลือเกิน ราวกับว่าเพียงแค่อยู่กับเขาเธอถึงจะรู้สึกปลอดภัย