ตอนที่ 29 มาเป็นภรรยาของเขา

ตอนที่ 29 มาเป็นภรรยาของเขา “เพ็ญนีติ์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เสียงของจำรูญดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงเอ่ยขึ้นเป็นเชิงขอโทษ เขารู้เรื่องเร็วขนาดนี้เลยหรือ “ฉันโอเค ฉันอยู่กับคุณปุริม ฉันวางก่อนนะ” เธอไม่อยากพูดกับเขาอีกแม้แต่คำเดียว นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเอ่ยถึงปุริมทางโทรศัพท์กับจำรูญ ครั้งแรกถือว่าเกิดการผิดพลาด แต่ครั้งนี้เธอกลับรู้ตัวทุกอย่างว่าเธอกำลังพูดอะไรออกมา “เพ็ญนีติ์ คืนนี้คุณป้าปัทมาหาผม” “อา....” นิ้วที่กำลังจะกดวางสายไปกลับชะงักทันที เมื่อพูดถึงปัทมาเธอกลับเริ่มรู้สึกเหงื่อออกด้วยความร้อนๆหนาวๆ “เธอดูเหมือน....ดูเหมือนไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่” “เขามาขอเงินจากคุณหรือเปล่า?” โทรศัพท์มือถือย้ายจากหูฝั่งหนึ่งไปยังหูอีกฝั่งหนึ่ง เธอรู้สึกร้อนใจ ปัทมามาหาจำรูญก็คงเป็นเพราะเรื่องเงิน “ใช่ คุณป้าบอกว่า คุณลุงชนรพเกิดอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล อาจจะ....” จำรูญอ้ำๆอึ้งๆ แล้วก็ยังไม่ได้พูดต่อ “โอเค ฉันรู้แล้ว ขอบคุณที่โทรมาบอกนะ” เธอวางสายเขาไปอย่างรวดเร็วแล้วกดต่อสายหาปัทมาทันที มารดาของเธอนั้นเวลามีเรื่องอะไรก็ไม่เคยโทรหาเธอเลย คงจะรู้สึกไม่ดี กลัวว่าตัวเองจะต้องมาขอเงินจากเธอ แต่ที่ใกล้ชิดกันที่สุดหากไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครกัน “แม่” ครั้งนี้ มารดาของเธอรับสายเร็วมาก “ฮึก... ” เสียงร้องไห้ดังขึ้น เห็นทีครั้งนี้คงจะเป็นเรื่องจริงๆ “ลุงของลูกคืนเงินที่กู้ไม่ตรงตามกำหนด ถูกเขาตามฆ่าแล้วตอนนี้ ถ้าวันนี้อยู่โรงพยาบาลให้หมอช่วยรักษาก็ไม่รู้ว่าจะยื้อชีวิตลุงแกได้หรือเปล่า และแม้แต่ค่ายาก็....ไม่มีจ่ายให้เขา” “แม่ ติดหนี้อยู่เท่าไหร่?” “เป็นสิบๆล้านล่ะมั้ง แม่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก นภนต์ เด็กนั่นบอกว่า เขาจะจัดการได้ แต่นี่ทั้งวันแล้ว แม้แต่จะผ่าตัดยังไม่มีวิธีที่จะจัดการได้เลย” มารดาเธอร้องไห้ออกมา ฟังดูแล้วเรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องโกหก เพ็ญนีติ์เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมารดาเธอถึงได้ชอบชนรพได้มากมายขนาดนี้ คงเพราะนี่คือชีวิตล่ะมัง และเขาก็คงเป็นหายนะในชีวิตของเธอ “แม่ไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวหนูคิดหาวิธีเอง” “เพ็ญนีติ์ ถ้าลูกช่วยตระกูลศาสตร์พงษ์ให้ผ่านช่วงนี้ไปได้ ชาติหน้าจะให้แม่เป็นอะไรเพื่อตอบแทนลูกแม่ก็ยอม” เสียงจากปลายสายที่กำลังสะอึกสะอึ้นของปัทมาดังขึ้น ถึงอย่างไรก็เป็นปัทมาที่พาเธอออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ได้ยินเธอร้องไห้เช่นนั้น ในใจเธอเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน “แม่ อย่าพูดแบบนี้สิ หนูจะพยายามนะ” ไม่ใช่เพื่อตระกูลศาสตร์พงษ์ แต่เพื่อแม่คนนี้ของเธอ วางสายแล้ว เธอจึงพบว่าเธอยังคงอยู่ในอ้อมกอดของปุริม “เด็กดื้อ อย่าร้องนะ” เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาที่ขอบตาให้เธอ “ผมรับปาก พรุ่งนี้ตระกูลศาสตร์พงษ์จะไม่มีปัญหาแน่นอน” “ถ้าฉันไม่เซ็นพรุ่งนี้ก็จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เขาพยักหน้า “ใช่” แต่มือของเธอกลับเขียนชื่อตัวเองลงไป และเมื่อชื่อของเธอ เพ็ญนีติ์ ได้ถูกเขียนลงบนกระดาษสองแผ่นนั้น เธอก็รู้เลยว่าในขณะที่จะมีการแต่งงานของเธอเกิดขึ้นนั้น นั่นก็เป็นการหย่าของเธอด้วยในเวลาเดียวกัน เซ็นลงไปแล้ว เธอจะยังได้รับความอิสระ เขาเองก็เช่นกัน เธอสามารถไปเรียน ไปทำงานได้ตามปกติ เพียงแต่ เธอจะต้องให้ความร่วมมือกับการแต่งงานในครั้งนี้ จวบจนกระทั่งทุกอย่างสิ้นสุดลง “อีกสองสามวันคุณปู่ก็จะมาถึง” เขาเอาคางมาเกยอยู่บนใบหน้าของเธอ หนวดเคราที่แข็งๆเล็กๆนั้นที่คลอเคลียอยู่บนใบหน้าของเธอนั้น ทำให้เธอรู้สึกจักจี้ “คุณวางใจเถอะนะ ถ้าคุณไม่ยินยอม ผมจะไม่แตะต้องคุณเลย” เขาอยากจะทำให้เธอรู้สึกมั่นใจอีกครั้ง แต่นั่นกลับทำให้เธอชัดเจนในความรู้สึกเขาที่มีต่อเธอ นั่นคือเขาไม่ได้รักเธอเลย เขาขับรับมายังเขตในเมือง “หิวแล้วสิ ทานอะไรดี?”