已经是第一章了
ตอนที่ 30 ลองให้กลายเป็นความเคยชิน
ตอนที่ 30 ลองให้กลายเป็นความเคยชิน
“อะไรก็ได้ ให้ฉันเลือกร้านนะ”
“เอาสิ” เขาตอบรับ พลางบีบแก้มเธอเบาๆ นั่นทำให้เธอรู้สึกอยากจะถามเขาขึ้นมาทันที ว่าเขาทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยหรือเปล่า แต่พอจะอ้าปากถาม สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ถามออกไป
ตามองไปยังร้านเล็กๆร้านหนึ่งที่ขับผ่าน เธอเคยมากินที่ร้านนี้ ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยมาก “คุณจอดรถก่อน เราทานที่ร้านนี้กันเถอะ”
ปุริมขมวดคิ้วพลางเอ่ย “ไม่เอา”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่กิน” เธออยากจะกินร้านนี้
“ร้านนั้นไม่สะอาด”
“แต่ฉันหิวแล้ว แล้วก็อยากจะทานตอนนี้ด้วย ถ้าคุณไม่ทาน คุณก็จอดรถให้ฉันลง เดี๋ยวฉันไปทานเอง” เวลาหิวก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายขนาดนั้นมิใช่หรือ อะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหล่ะ
“ก็ได้” เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนกรานอยู่แบบนั้น เขาจึงยอมให้เธอ
ก๋วยเตี๋ยวได้เร็วกว่าที่คิด ขณะที่เธอกำลังทานอยู่นั้น เขาเอาแต่มองไม่แตะชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าเลยซักนิด
“คุณปุริม ระหว่างเราสองคนมีข้อแตกต่างกันมาก ทั้งๆที่ของตรงหน้ามันอร่อยมาก คุณยังไม่ได้ลองเลยแล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่ามันไม่อร่อย มา ลองซักคำนะคะ” เธอหยิบตะเกียบของเขาแล้วคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวยื่นใส่เข้าปากเขา
พอหลังจากลองคำแรกไปแล้วนั้น ก็รู้สึกถูกใจ เขาจึงหยิบตะเกียบขึ้นมากินก๋วยเตี๋ยวชามตรงหน้า อีกทั้งยังกินเร็วกว่าเธอเสียอีก
เธอยิ้ม จริงๆแล้วไม่ใช่แค่เธอที่รู้สึกหิว แต่เขาเองก็หิวเหมือนกัน
เมื่อคำสุดท้ายเข้าปากไปแล้วนั้น เพ็ญนีติ์จึงยืดตัวขึ้นด้วยความพอใจ “อร่อยจริงๆ” พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาแล้วควักเงินออกมายี่สิบบาทแล้ววางไว้บนโต๊ะ “ทอนเงินด้วยค่ะ”
“มาแล้วครับ”
“ไปกันเถอะ ไม่ต้องเอาหรอก เดี๋ยวผมให้คุณเอง” ปุริมขมวดคิ้ว อย่าพูดถึงว่าให้เงินยี่สิบบาทแล้วเขาจะรอเงินทอนเลย สำหรับเขาหากให้ไปหนึ่งร้อยบาทเขาก็ไม่เคยรอเงินทอนด้วยซ้ำ
เพ็ญนีติ์ไม่สนใจเขา ยังคงรอให้พนักงานทอนเงินให้เธอ ตอนที่เดินออกไปตรงประตูหลังจากที่เช็คบิลเสร็จเรียบร้อย เธอกระซิบ “เมื่อก่อนคุณลุงชนรพก็มีเงิน แต่ดูตอนนี้สิ บางทีแค่เงินจะกินก๋วยเตี๋ยวชามเมื่อกี้ยังไม่มีเลย”
เขาหยุดชะงัก แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
จริงๆแล้วต้องเป็นเธอที่ปรับตัวให้คุ้นเคยกับเขาสิ แต่นี่กลับเป็นว่าเขาต้องมาค่อยๆปรับตัวให้คุ้นเคยกับเธอเสียนี่
คืนนั้น เธอเข้าไปพักที่คอนโดของเขา เนื่องจากเขาเคยบอกไว้แล้วว่า ต่อไปที่นี่จะเป็นเหมือนบ้านของพวกเขาทั้งสองคน
ญาณิณท์ได้ออกจากโรงเรียนไปแล้ว ทั้งโรงเรียนลือกันให้กระหึ่มไปหมด แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร
แต่เธอรู้
ญาณินท์รู้
จำรูญยิ่งรู้ดีกว่าใคร
เมื่อเจอเขาอีก ใจของเธอสงบนิ่งยิ่งนัก เธอคงไม่สามารถแสดงความรู้สึกใดๆออกมาได้อีกแล้ว
ในความเป็นจริง โลกนี้ยังคงมีความยุติธรรมอยู่บ้าง และความยุติธรรมของเธอนั้นกลับไปอยู่ที่ปุริมนั่นเอง
“แม่ แม่อยู่โรงพยาบาลอะไรคะ? เดี๋ยวหนูไปหา” เลิกเรียนช่วงบ่ายแล้วเธอจึงโทรหาปัทมาผู้เป็นมารดา
“ไม่ต้องแล้วล่ะลูก ตอนนี้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว คุณลุงของลูกเพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัดเมื่อเช้านี้ เมื่อคืนตอนดึก มีหมอมาดำเนินการผ่าตัดให้เขาเรียบร้อยแล้ว แม่มัวแต่ดูแลคุณลุงของลูกจนยังไม่มีเวลาไปอยู่กับลูกเลย ตั้งใจเรียนนะลูก แม่รู้ว่าครั้งนี้เป็นเพราะลูกที่ช่วยเราไว้ รอให้ทางบ้านของชนรพดีขึ้นกว่านี้ซักหน่อย เขาจะต้องตอบแทนลูกแน่ๆ”
“แม่ ดูแลตัวเองดีๆนะ” จริงๆแล้วคนเราควรจะเห็นแก่ตัวบ้าง เพื่อจะได้รักตัวเองมากขึ้น
“ขอบคุณมากนะลูก”
“แม่อย่าพูดแบบนี้สิคะ” ตอนที่ปุริมรับปากเธอในใจเธอเองก็รู้สึกไม่มั่นใจ แต่เธอก็ลองเสี่ยงพนันดูซักครั้ง แล้วเธอก็ชนะ ไม่ว่าเขาจะรักหรือไม่รักเธอ แต่เขาก็เป็นคนที่รักษาคำพูดคนหนึ่ง
已经是最新一章了
加载中
