บทที่ 5 ปล่อยเธอไปไม่ได้

บทที่ 5 ปล่อยเธอไปไม่ได้ ในเวลากลางคืน ซุนลู่ซินที่กินซูชิไปอิ่มท้อง ก็ได้นอนหลับสนิทในอ้อมแขนของฮันอี้ ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ ซุนลู่ซินต้องให้ฮันอี้อยู่เป็นเพื่อนทุกวันถึงจะนอนหลับและฮันอี้เองก็ชินกับมันแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำงานกลับดึกขนาดไหน ก็ต้องกลับมากล่อมเธอนอนเสมอ ฮันอี้อาจเพราะเหนื่อยเกินไป เมื่อซุนลู่ซินหลับไปได้สักพักหนึ่ง เขาเองก็ผล็อยหลับเหมือนกัน แต่เขากลับนอนอย่างไม่เป็นสุข เพราะมัวแต่หลับฝันถึงใบหน้าของ เยนลี่ซู ที่เปื้อนเลือดอยู่ เลือด! ฮันอี้ตื่นขึ้นมาในทันใด ความเงียบรอบๆ ตัวเขาทำให้เขานึกถึงเมื่อตอนเขาออกมา เยนลี่ซูล้มลงบนโต๊ะชา โต๊ะชานั่นแตกหัก แล้วเธอ...... เขาลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนสวมเสื้อคลุมเดินออกจากบ้านของซุนลู่ซิน แล้วสตาร์ทรถ โดยที่เขาเองก็ไปอาจหาเหตุผลหรือคำอธิบายใดๆ ให้กับตัวเองได้ ในที่สุดเมื่อเขาก็ยืนอยู่ที่ประตูบ้านตัวเอง ถึงจะสงบลงได้ กำกุญแจ เขาอดหัวเราะไม่ได้ นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ กำลังเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นเหรอ? เป็นไปได้อย่างไร? มันจะเป็นไปได้อย่างไร?!! เขาควรภาวนาให้ผู้หญิงคนนั้นตายอย่างเยนจื้อจงสิ อย่างนี้ถึงจะชดใช้ให้เขาและซุนลู่ซินได้! แต่ว่าเพราะอะไร เขาถึงรีบกลับมาตอนนี้ ทำไมเขาต้องกลัวเธอเป็นอันตรายด้วย? เขาบ้าไปและเหรอ? ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น! เขาแค่กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอะไรไป ก่อนที่เขาจะทรมานเธอ! ใช่แล้ว เป็นเพราะเหตุผลนี้แหละ! เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว ฮันอี้ก็ประตูใหญ่และเดินเข้าไป ภายห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ไม่มีใครอยู่ แต่ยังคงหลงเหลือรอยเลือดเปื้อนบนพื้น อันน่าสยดสยอง "เยนลี่ซู!" "เยนลี่ซู ลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้!" ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้นอนหลับอยู่ข้างบนหรอกนะ?! เมื่อนึกถึงซุนลู่ซินที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเมื่อครู่ ร่างกายสั่นคลอนทั่วตัว จนเผลอหลับไป ในใจของฮันอี้ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง "อย่าตะโกนเรียกเลย เธอตอนนี้ลงมาหาคุณไม่ได้หรอก" คนที่ตอบฮันอี้ไม่ใช่ เยนลี่ซู แต่เป็น ซูมิง เมื่อก้าวออกจากห้องนอนและปิดประตูเบาๆ ซูมิงก็ยืนข้างราวบนชั้นสอง ก่อนก้มศีรษะลงมองฮันอี้ที่ทำตัวราวกับสัตว์ร้าย เธอไม่มีวันเข้าใจได้เลยว่าผู้ชายอย่างฮันอี้ นอกจากรูปร่างหน้าตาที่ดีแล้ว มีอะไรที่คู่ควรต่อความรักของเยนลี่ซู ยิ่งไปกว่านั้นยังมีจิตใจที่คับแคบและตายด้าน...... "คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" เมื่อเผชิญหน้ากับซูมิง ท่าทางของฮันอี้ก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไร เพื่อนสนิทของเยนลี่ซูจะดีไปกว่ากันได้ขนาดไหนเชียว? "ประธานฮันควรจะดีใจ ที่ฉันอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ" โชคดีที่เธอรู้สึกไม่สบายใจจนกลับเข้ามาดูอีกรอบ ไม่งั้นเยนลี่ซูคงเลือดออกหมดตัว ตายไปโดยไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ!! "ทำไมล่ะ? หรือว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีหน้ามาสู้ผมได้?" ฮันอี้กระตุกมุมปากอย่างไม่แยแส "หรือว่า......ทนายซูมิง จะมาคุยกับเยนลี่ซูเรื่องที่จะโอนทรัพย์สินลับหลังหลังผม?" "ฉันมาทำอะไรที่นี่ ประธานฮันขึ้นมาดูตัวเองก็คงจะรู้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ซูมิงพูดและทำท่าทางเชิญเขา ฮันอี้ชะงักไปสองสามวิ ก่อนจะก้าวขึ้นบันได เขาอยากรู้ว่า เยนลี่ซูจนถึงตอนนี้ทำไมถึงยังไม่ปรากฏตัวให้เห็น หรือกำลังเล่นอะไรอยู่ ฮันอี้ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนบนชั้นสองก่อนจับลูกบิดประตู แต่ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมารับ เป็นเสียงของ หลินซูเจิน: "ฮันอี้คุณอยู่ที่ไหน ลู่ซินตื่นขึ้นมาและไม่เห็นคุณ ร้องไห้ตลอดเลย คุณว่างไหม? มาดูเธอหน่อยได้หรือเปล่า?" "น้าหลินไม่ต้องกังวล ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้" ฮันอี้วางสายโทรศัพท์ ก่อนหันหลังกลับและเดินลงบันไดไป "ฮันอี้!" ซูมิงคว้าข้อมือของเขา: "คุณจะจากไปอย่างนี้เหรอ?ภรรยาของคุณยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ในห้อง แล้วคุณจะกลับไปเพราะผู้หญิงอีกคนเนี่ยนะ คุณยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ไหม?!" "ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ไหม?" ฮันอี้หันกลับมาและยิ้มประชด: "ทนายซูมิงคุณแน่ใจเหรอว่าจะเอาคนในตระกูลเยนมาเปรียบความเป็นมนุษย์กับผม" คนในตระกูลเยนทำไมเหรอ? ถึงยังไงคนในตระกูลเยน ก็ไม่เคยติดหนี้ฮันอี้คุณสักบาทเลย!! เมื่อพูดมาถึงตรงนี้จนเกือบจะหลุดปากไป แต่ก็คิดถึงคำพูด เยนลี่ซูที่ขอร้องเธอไว้ ซูมิงก็ได้แต่กลืนคำพูดกลับเข้าไปในลำคอ เธอสัญญากับเยนลี่ซูแล้ว ว่าจะไม่พูดอะไร...... "ทำไมล่ะ? แม้แต่ทนายซูมิงก็ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?" เมื่อเผชิญกับความเงียบของซูมิง ฮันอี้ก็เริ่มพูดถากถาง เยนลี่ซูนะเยนลี่ซู เธอต้องเลวร้ายถึงขนาดไหนกัน ถึงต้องให้เพื่อนมาโต้แย้งให้เธอพ้นผิดแทน?! "ฮันอี้" ซูมิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามทำใจให้สงบ: "นี่คุณไม่นึกห่วงใยเยนลี่ซูเลยจริง ๆ เหรอ นี่คุณไม่กลัวว่าเธอจะตายเหรอไง?!" ตาย? หลังจากฮันอี้ได้ยิน ก็หัวเราะอย่างไร้ปราณี: "แม้ว่าทุกคนบนโลกจะตายกันหมด แต่คนที่ทั้งเห็นแก่ตัวและไร้ยางอายอย่าง เยนลี่ซู ไม่มีทางตายแน่นอน!" เขาสะบัดมือของซูมิงออกและเดินลงไปข้างล่างโดยไม่หันกลับมามองอีก แผ่นหลังของฮันอี้ที่เยือกเย็นไม่แยแส เป็นเหมือนของมีคมที่ทิ่มแทงมาในดวงตาของซูมิง ก่อนที่เธอจะอดตะโกนออกไปไม่ได้ว่า: "ฮันอี้ไอผู้ชายสารเลว แล้ววันหนึ่งคุณจะต้องเสียใจ -!" เมื่อเห็นประตูเปิดออกและถูกผลักปิดลงมา น้ำตาของซูมิงก็ระเบิดออกมา หมุนตัวหันกลับมาและเปิดประตูห้องนอน บนเตียงขนาดใหญ่มีร่างเยนลี่ซูที่ใบหน้าและลำตัวซีดขาวบอบบางราวกับกระดาษนอนอยู่ฝั่งหนึ่งของเตียง บาดแผลที่ถูกบาดด้วยแก้วนั้นมีอยู่ทุกหนทุกแห่งบนผิวหนัง พร้อมมือบางๆที่ถูกเจอะให้น้ำเกลือ คิดกลับไปเมื่อตอนที่ตัวเธอมาถึง แล้วจะพา เยนลี่ซูไปที่โรงพยาบาล แต่ไม่ว่าอย่างไงเจ้าตัวก็ไม่ยอมไปเพราะกลัวว่าถ้าถูกพบอยู่ที่โรงพยาบาล อาจจะทำให้ฮันอี้มีข่าวในเชิงไม่ดีได้ ในท่าทางที่ดูเป็นห่วงเป็นใยนั้น ทำให้หัวใจของซูมิงเจ็บปวดเกินกว่าจะยอมรับได้ คุ้มเหรอ? ลี่ซู มันคุ้มจริงๆเหรอ? ผู้ชายที่เธอคอยห่วงใยอยู่เต็มหัวใจ คนที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจทำร้ายได้ลง แต่เพื่อผู้หญิงอีกคน เขาหันหลังกลับไปโดยไม่คิดจะเปิดประตูห้องเธอเลยด้วยซ้ำ......