ตอนที่ 4 เขากำลังจะมา

ตอนที่ 4 เขากำลังจะมา เมื่อถึงตอนเช้าตรู่ ฟางหยิวก็ยังไม่เห็นเหยนเฉิน ทุกครั้งที่มีรถผ่านหน้าประตู ฟางหยิวจะเปิดประตูออกไปรอ ... แต่ก็ผิดหวังเสมอ เธอทำอาหารเย็นเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่เหยนเฉินก็ไม่เคยมาทานเลย เธอไม่สามารถกินได้มากขนาดนั้น ตอนที่เธอทิ้งอาหาร เธอรู้สึกแย่มาก การที่กินทิ้งกินขว้างเป็นเรื่องที่ไม่สมควรจะทำ ต่อมา เธอก็ไม่ได้ทำอาหารอีก การทานอาหารของเธอก็ดูสบายมากขึ้น เธอซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทางออนไลน์มาเยอะมาก เอาไว้ทานตอนที่เธอหิว ประมาณสามเดือนต่อมา ฉินช่งส่งข้อความมาทาง WeChat : ประธานเหยนจะไปหาคืนนี้ ฟางหยิวที่กำลังมึนงง เมื่อเห็นข้อความ เธอกระโดดลงจากโซฟาทันที เขากำลังจะมา! ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า และมีเวลากว่าสิบชั่วโมงก่อนจะถึงตอนกลางคืน เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและไปที่ตลาดเพื่อซื้อวัตถุดิบในการทำอาหาร หลังจากกลับมาเธอก็ทำความสะอาดบ้าน ตอนนี้บ้านดูสะอาดและเรียบร้อยมากยิ่งขึ้น เมื่อเตรียมอาหารมื้อดึกไว้แล้ว เธอก็ไปแต่งตัว ประมาณหนึ่งทุ่มเธอก็เอาอาหารมาวางบนโต๊ะ เพื่อป้องกันไม่ให้อาหารเย็น เธอใช้หม้อขนาดเล็กใส่อาหารและจัดอาหาร สุดท้าย เธอก็รอเขาอย่างมีความสุข หนึ่งทุ่มยังไม่มา สองทุ่มก็ยังไม่มา สี่ทุ่มก็ยังไม่มา เที่ยงคืนแล้วก็ยังไม่มา เธอรออยู่ตรงหน้าต่าง มองไปยังนอกหน้าต่าง...ในที่สุดภายใต้แสงไฟ ก็มีรถ Rolls Royce มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านพัก ฟางหยิวดีใจมาก แม้แต่รองเท้าก็ลืมใส่ เธอรีบวิ่งไปออกไปหาเขาทันที ในขณะที่ชายร่างสูงโปร่งก็ออกมาจากรถ ฟางหยิววิ่งเข้าไปกอดเขาโดยไม่คำนึงถึงตัวเอง หลังจากที่ห่างกันสามเดือน ความคิดถึงมันก็เพิ่มพูนมากขึ้นทุกวัน หญิงสาวที่อ่อนโยนและบอบบางรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เขาให้ความอบอุ่นแก่เธอในคืนฤดูหนาวนี้ เหยนเฉินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่แสดงถึงความเหนื่อยล้าดูสว่างขึ้นมาในทันที เขาก้มหน้าลง เห็นเท้าของหญิงสาวที่ไม่ได้ใส่รองเท้าและถุงเท้า เท้าที่บอบบางก้าวเดินบนถนนหินแข็งที่เปื้อนโคลนสีเทา "ทำไมรองเท้าก็ไม่ใส่ แล้ววิ่งมาแบบนี้?" ฟางหยิวกอดเขาไว้แน่น พูดว่า "ฉันนึกว่านายจะไม่ต้องการฉันแล้ว" เธออดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ หัวใจเธอเต้นเร็วมากเพราะรู้สึกตื่นเต้น สามเดือนแห่งความเหงาและความเงียบ มันทรมานมาก แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็กลับมาแล้ว เธอสวมชุดกระโปรงที่สวยงาม แต่งหน้าอ่อนๆ ริมฝีปากสีชมพู ทำให้อยากจะจูบสักที เหยนเฉินใจเต้น และก็เริ่มขยับตัวทันที เขาโอบเอวของหญิงสาวไว้ ก่อนที่จะจูบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเธอก็ดูนุ่มนิมมาก ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาว เดินเข้าไปในห้อง และมองข้ามอาหารบนโต๊ะนั้นและขึ้นไปที่ชั้นสอง ก่อนที่จะวางเธอลงบนเตียงและเริ่มทำเรื่องที่เขาคิดถึงมาตลอดสามเดือน "เฉิน ฉันคิดถึงนายมาก นายคิดถึงฉันไหม?" ฟางหยิวถามด้วยน้ำตาคลอ น้ำตาของเธอทำให้หัวใจของชายหนุ่มอ่อนโยน เหยนเฉินตอบ "คิดถึงสิ เพราะงั้นก็เลยรีบมาหาเธอเลย" "จริงหรอ?" ฟางหยิวร้องไห้ด้วยรอยยิ้ม ภายในใจเธอเต็มไปด้วยความสุข จูบของชายหนุ่มยังดำเนินต่อไป มันดูอ่อนโยนแต่ก็ดูเอาแต่ใจ จากนั้นก็ยกขาของหญิงสาวขึ้นก่อนที่จะเริ่มกิจกรรมนั้น เช้าวันรุ่งขึ้นก่อนที่ฟางหยิวจะตื่นขึ้นมา เหยนเฉินก็จากไปแล้ว สามครั้งต่อคืน เธอถูกกระทำมากเกินไป เธอจึงไม่สามารถตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้กับเขา ตอนเช้าประมาณสิบโมง ฉินช่งมาที่นี่เพื่อเอาของบางสิ่งบางอย่างมาให้ฟางหยิว มีเสื้อผ้าที่สวยงาม กระเป๋าและเครื่องประดับ ฟางหยิวถามอย่างดีใจ "พวกนี้คือที่เฉินให้ฉันหรอ?" ฉินช่งเห็นใบหน้าที่มีความสุขของฟางหยิว เขามองเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยาม แต่เขาก็รีบเก็บมันกลับไป ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ประธานเหยนพอใจกับคุณฟางมาก นี่เป็นรางวัล" รางวัล? ฟางหยิวชะงักไป และถามกลับไป "นี่คือรางวัลแต่ไม่ใช่ของขวัญหรอ?" ฉินช่งไม่คิดว่าฟางหยิวจะถามแบบนี้ “ถ้าคุณฟางชอบ คิดเสียว่าเป็นของขวัญก็ไม่ได้เสียหายอะไร” ของขวัญ เป็นสิ่งที่ให้พร้อมกับความรู้สึก รางวัล เป็นเพราะทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี จึงมีสิ่งนี้มาตอบแทน ความหมายของสองคำนี้ต่างกันมาก และฟางหยิวก็คิดแบบนั้น ความสุขที่อยู่บนใบหน้าก็หายไปทันทีเพราะการสนทนาในครั้งนี้ ตอนกลางคืน เหยนเฉินมาอีกแล้ว อาหารที่เตรียมไว้ของฟางหยิวก็สูญเปล่าเช่นเคย ไม่มีการสื่อสารระหว่างคนทั้งสอง เพราะส่วนใหญ่จะใช้เวลาอยู่บนเตียงมากกว่า ที่จริงฟางหยิวอยากจะพูดคุยกับเหยนเฉินให้มากยิ่งขึ้น อยากขยับความสัมพันธ์ให้มากขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ให้โอกาสเธอเลย ทุกครั้งหลังเสร็จจากกิจกรรม เธอก็จะเหนื่อยมากๆ บางครั้งเธอก็พูดตอนที่เหนื่อยล้า ว่า "ฉันเป็นแฟนให้นายดีไหม ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้า เครื่องประดับ กระเป๋าของนาย และไม่เอาบัตรของนายด้วย ฉันจะทำกับข้าวให้นายทุกวัน ทำความสะอาดบ้าน ทำเรื่องบนเตียง แต่ฉันอยากเป็นแฟนของนาย" เหยนเฉินคิดว่ามันตลกมาก "ไม่ต้องการเงิน แค่อยากจะเป็นแฟนของฉัน ทำไม?" ฟางหยิวเผลอพูดออกมา "เพราะฉันชอบนาย นายจำฉันไม่ได้แล้วจริงๆหรอ...."