ตอนที่ 1 หอนางโลมอลหม่าน1

ตอนที่ 1 หอนางโลมอลหม่าน1 “พี่ใหญ่ ฉันอยู่กับพี่มาสองปี ทั้งซื่อสัตย์และจงรักภักดี ฉันจะทรยศพี่ทำไม？”เย่เล่อจือที่ถูกคนล้อมเอาไว้พูดขึ้นมาอย่างน่าสงสาร พลันโดนบีบให้ถอยหลังออกไปเรื่อยๆ ที่นี่คือสันเขานอกเมือง ด้านหลังของเธอก็เป็นหน้าผาสูงชัน ตกลงไปก็มีแต่ตายอย่างเดียว หญิงสาวที่ดูแต่งหน้าอย่างหนาเอาบุหรี่ขึ้นมาดูด พอดูดเข้าไปอีกครั้งนึงก็ทิ้งทันที แล้วก็พลันขยำเสื้อสีขาวของตัวเองอย่างแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความอำมหิต：“เสี่ยวเย่มีคนบอกว่าเห็นแกไปยุ่มย่ามกับพวกตำรวจ อย่าโทษที่ฉันต้องใจร้ายกับแกเลยนะ แกเองก็รู้ว่างานของพวกเราจะทำผิดพลาดไม่ได้ หินหลงดั่นที่แกมอบให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด ก็คืนให้แกเป็นของระลึกงานศพละกัน” พอตอนที่หินหลงดั่นร่วงลงไปจากมือของผู้หญิงคนนั้น เย่เล่อจือก็เห็นคนที่อยู่รอบข้างเก็บขึ้นมาแล้วขว้างมาที่หน้าผากตัวเองทันที เลือดอุ่นๆก็ค่อยๆไหลออกมาจากหน้าผาก ภาพที่เห็นนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดง เย่เล่อจือล้มลงไปบนหินทันที..... ใครกันแน่ที่ทรยศตัวเอง？ มาแฝงตัวอยู่ในแกงค์ค้ายานี้ตั้งสองปี ตอนที่กำลังจะปิดคดีได้แล้ว ทำไมอยู่ดีๆถึงโดนจับได้ขึ้นมา？เป็นฝีมือของใครกันแน่？ “เย่เล่อจือคดีนี้ได้ผู้กำกับเสิ่นฉางมาทำต่อแล้ว เขาจะช่วยเธอในการจับกุมแกงค์ค้ายาพวกนี้ เพื่อให้คดีนี้ปิดลงได้ พอถึงตอนนั้นเธอก็จะสามารถกลับมาอยู่ในทีมของเราได้แล้ว” และนี่ก็เป็นคำพูดของหัวหน้าที่คุยกันครั้งก่อน สามปีแล้ว หลังจากที่จบจากโรงเรียนตำรวจมาก็ถูกหัวหน้าสวี่ดึงเข้ามาทำคดีนี้ เพื่อเข้ามาสอดแนมในกลุ่มนี้ถึงกับต้องใช้เวลาหนึ่งปีในการเพิ่มน้ำหนัก จากผู้หญิงที่น้ำหนักไม่ถึงห้าสิบ จนตอนนี้กลายเป็นสาวอ้วนที่หนักเกือบร้อยโล จากหญิงสาวที่เป็นนักเลงหัวไม้ตอนเรียนมหาลัยจนพ่อแม่ต้องผิดหวัง แล้วยังถูกเพื่อนพ้องทอดทิ้ง ในที่สุดก็เข้ามาอยู่ในแก็งค์ค้ายา จะมีใครรับรู้ถึงความเจ็บปวดบ้างมั้ย？ สุดท้าย.....ก็ต้องมาตกอยู่ในชะตากรรมแบบนี้..... หัวหน้าสวี่ ผู้กำกับเสิ่นฉาง พวกคุณจะทำพิธีรดน้ำศพให้ฉันอย่างสมเกียรติมั้ย？เพื่อให้พ่อกับแม่รู้ว่าลูกของพวกเขาไม่ใช่คนไม่ดีได้หรือไม่？..... เย่เล่อจือถูกทิ้งลงไปในหุบเขาทันที เธอเองก็พลันลืมตาขึ้นมองดวงจันทร์ วันนี้ดวงจันทร์ช่างสวยจริงๆ เธอได้ยินเพียงเสียงลมพัดข้างหู แล้วจากนั้นก็หมดสติไป.... “ไอ้หย้า แม่นาง เจ้าตายไปแบบนี้แล้วข้าจะทำอย่างไร！” “เมื่อครู่ยังดูดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้คิดสั้นแบบนี้ได้ละ？” ...... เย่เล่อจือที่เดิมทีปวดหัวจนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก็ยิ่งรู้สึกรำคาญอย่างมากพลันลืมตาขึ้นแล้วพูดออกไปอย่างโมโห：“มันใช่เรื่องมั้ย？อยากจะทะเลาะก่อกวนอะไรก็ไปทำตรงโน้น อยู่ในโลกวิญญาณก็ไม่ให้สงบเลยหรอ...ห้ะ....” พอมองออกไปรอบๆเสียง“ห้ะ”ของเย่เล่อจือก็ดังขึ้น แล้วก็ได้สติในทันที เห็นร่างตัวเองนอนอยู่บนเตียง รอบๆเตียงก็มีหญิงสาวที่สวมชุดสีแดงฉูดฉาดรายล้อมอยู่ และเสียงของผู้หญิงแก่ๆที่พูดอยู่ข้างเตียงเมื่อกี้ก็กำลังยืนอยู่ข้างๆ อายุราวๆสี่สิบห้าสิบปี ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยแป้งรองพื้นหนาๆและรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เย่เล่อจือตกใจจนร้องเสียงหลงนั้นคือเหล่าบรรดาผู้หญิงที่ล้อมนางอยู่ตอนนี้ นอกจากหญิงแก่คนนั้น แม้ว่าพวกนางแต่ละคนจะมีหน้าตาที่ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว อายุน่าจะประมาณสิบห้าสิบหก แต่กลับสวมชุดที่ดูแปลกอย่างมาก เย่เล่อจือรู้สึกมึนงงอยู่นิดหน่อย แต่ว่าความที่เป็นตำรวจจึงทำให้นางสงบสติลงได้บ้าง จึงมองข้ามคนพวกนี้ออกไป มองไปรอบๆห้อง เป็นห้องที่เหมือนสมัยโบราณ หน้าต่างเป็นไม้ และมีโต๊ะไม้สีแดง และก็มีโต๊ะเค่รื่องแป้งอยู่ไม่ไกลจากเตียงมาก มันเกิดอะไรขึ้น？มีคนช่วยฉันไว้หรอ？คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัว “โถ๋ แม่นางเจ้าฟื้นแล้วหรือ？แม่ช่างตกใจยิ่งนัก”ผู้หญิงที่นั่งบนหัวเตียงอายุน่าจะห้าสิบปีตะโกนออกมาพลางเอามือลูบอกตัวเอง เย่เล่อจือหันไปมองนางแวบนึง“แม่？ท่านจำคนผิดแล้วล่ะ！” นางแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที“ข้าว่านะ หมู่ตันเจ้าเองก็อยู่ในร้านฉูนฟาง(เป็นซ่อง)มาครึ่งปีแล้ว ข้าทำดีกับเจ้าก็ไม่น้อยเลย เจ้าเรียกข้าว่าพี่หงฮัวข้าเองก็ไม่เคยเอามาใส่ใจ แต่ว่าวันนี้เจ้าต้องแต่งงานแล้ว เจ้าก็ควรจะเคารพข้าแล้วเรียกว่าแม่บ้างไม่ใช่หรือ ？” หมู่ตัน？แต่งงาน？เย่เล่อจือที่ดูเหมือนจะนิ่งได้มากก็ยังรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ท่านจำคนผิดแล้วหรือเปล่า？ฉันไม่ใช่ หมู่ตันอะไรนั่น？ฉันยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ จะแต่งงานได้ยังไง？”