ตอนที่ 4 ถึงตายก็ไม่แต่ง2

ตอนที่ 4 ถึงตายก็ไม่แต่ง2 ไม่ใช่ศัตรูกันใช่มั้ย？น่าจะมีโอกาส！เย่เล่อจือรีบเข้าไปดึงแขนเสื้อของเขาไว้ทันทีพลันพูดขึ้น：“พี่ส้ง ท่านดูขอทานนั่นสิจะมาคู่ควรกับข้าได้อย่างไร？ไม่สู้ท่านปล่อยข้า ข้าจะซึ้งใจท่านอย่างมาก“พูดเสร็จนางก็ลูบปิ่นทองของนางเพื่อหวังจะยัดใส่มือเขา ส้่งอี้สะบัดนางออกทันที แล้วก็มองอย่างประหลาดใจ มองอยู่ครู่นึงถึงพูดขึ้น：“เจ้าเลอะเลือนไปแล้วใช่มั้ย？หรือว่าบ้าไปแล้ว？ทำไมถึงได้พูดจาแบบนี้？“ พอทนไม่ไหว！นางก็ปิดประตูเข้าไปอย่างแรง แล้วก็หันมาจ้องคนที่อยู่ในห้องอย่างโมโห“นางโลมแต่งงานดนเดียว ต้องจัดงานยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ？แถมข้างนอกยังมีคนคอยเฝ้าตั้งเยอะ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นงานแต่งขององค์หญิง！“นางพูดไปแบบนี้ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าต่าง ดูจากแสงที่ส่องเข้ามาด้านใน ข้างนอกต้องเป็นที่โล่งอย่างแน่นอน “องค์หญิงหรือ？เจ้ากล้าเอาตัวเองไปเปรียบกับองค์หญิงอย่างนั้นหรือ？“ทุกคนต่างหัวเราะ แต่นางไม่มีกระจิตกระใจมาสนใจ นางสนใจแต่ข้างหลังหน้าต่างนั้น โดยไม่ใส่ใจคำพูดเสียดสีของพวกนางเลยสักนิด ส้่งอี้ นำทหารมาไว้ส่งตัวนางแบบนี้ นางคงไม่มีโอกาสจะหนีรอดไปได้แน่นอน ดังนั้นถ้าตอนนี้นางยังไม่หนีไป เกรงว่าคงได้แต่งงานกับขอทานจริงๆแน่ โอกาสนี้หายากนัก นางใช้โอกาสที่พวกนางโลมกำลังหัวเราะอยู่นั้น กระโดดไปที่หน้าต่างทันที แล้วพลันยื่นมือออกไปจะเปิดหน้าต่าง แต่คิดไม่ถึงว่าหน้าต่างที่เป็นผ้าไหมนี้กลับไม่ขยับเลยสักนิด นางใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ผลักมันออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ สวรรค์ไม่เห็นใจกันหน่อยหรอ！ “พอเถอะ หน้าต่างที่นี่ทำด้วยเหล็กทั้งนั้น เจ้าเองก็อยู่ที่นี่มาครึ่งปีแล้ว คงไม่ใช่ว่าพึ่งจะมาคิดหนีตอนนี้หรอกนะ？“พี่หงฮัวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ แล้วก็พลันหัวเราะออกมา จนนางรู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็น ในเมื่อทั้งวิธีอ่อนข้อและแข็งข้อต่างก็ใช้ไม่ได้ผล งั้นก็ใช้วิธีโง่โง่ และน่าจะได้ผลที่สุดละกัน เย่เล่อจือยิ้มออกมาแล้วก็เดินเข้าไปหานาง “ท่านพี่ปีนี้ท่านอายุเท่าไหร่หรือ？“ พอเห็นท่าทางของเย่เล่อจือเปลี่ยนไปจนนางตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว “แขกต่างก็บอกว่าข้าเหมือนจะยังไม่ถึงสามสิบ ที่จริงล้วนขึ้นอยู่กับความดูแล อายุจริงๆของข้า... เอ้ย เจ้าคิดจะทำอะไร？แม่นาง หมู่ตัน เจ้าต้องการจะบีบข้าให้ตายอย่างนั้นหรือ？“ “ข้าไม่สนใจว่าท่านจะอายุสามสิบหรือห้าสิบ หากว่าท่านไม่ยอมข้าง่ายๆ วันนี้ก็เป็นวันตายของท่าน！“เย่เล่อจือบีบรัดคอของนางอย่างแน่น อีกมือนึงนางก็เตรียมหยิบปิ่นออกมาจากยื่นออกไปข้างหน้า คอของพี่หงฮัวเริ่มมีรอยแดง คนในห้องต่างพากันตกตะลึงอย่างมาก พี่หงฮัวก็หน้าซีดขึ้นมาทันที“ทหาร ช่วยข้าด้วย！“ เสียงเปิดประตูก็พลันดังขึ้นมาทันที ส้่งอี้ขวางประตูเอาไว้ แล้วก็มองเย่เล่อจืออย่างเหยียดหยาม พลันพูดขึ้น：“เจ้าคิดว่าใช้วิธีนี้แล้วจะได้ผลอย่างนั้นหรือ？“ เย่เล่อจือใช้แขนงัดคอนางเอาไว้ แล้วก็เอาปิ่นมาจ่อที่เส้นเลือดใหญ่ตรงคอของนาง เพียงแค่นางออกแรง ชีวิตของพี่หงฮัวก็หมดไปทันที “ส้่งอี้ ถอยออกไป ไม่งั้นข้าจะฆ่านางจริงๆด้วย！“ “ชีวิตของนางไม่เกี่ยวอะไรกับข้า หน้าที่ของข้าในวันนี้ก็คือการดูแลการแต่งงานของเจ้าให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี“เขาไม่ได้ถอยออกไปเลยสักนิด แต่กลับยกมือขึ้นมากอดอกไว้ เพื่อรอดูความสนุกนี้ หมดสิ้นความหวังแล้ว！เย่เล่อจือก็ผลักนางออกไปทันที แล้วก็เอาปิ่นมาจ่อที่คอตัวเองแทน“ถึงตายข้าก็ไม่แต่ง！“ ทันใดนั้นส้่งอี้ก็พลันตกใจทันที “เย่เล่อจือเจ้าเคยบอกว่าเจ้าจะไม่ยอมสละชีวิตอย่างง่ายๆ หรือว่าเจ้าลืมไปแล้วหรือ？“ “ถอยออกไป ไม่อย่างนั้นข้าลงมือจริงๆ“เย่เล่อจือพูดเสียงแข็ง ในใจก็รู้สึกมั่นใจ ยังไงการหนีครั้งหนี ส้่งอี้ก็ไม่ยอมให้นางตายอย่างแน่นอน เป็นอย่างที่คิด เขาดูลังเลอยู่นิดหน่อย น้ำเสียงที่พูดก็ดูอ่อนลง“หากว่าเจ้าตายแล้ว ข้าเองก็ต้องตาย ทุกคนที่นี่ก็ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ เย่เล่อจือเจ้ารีบทิ้งปิ่นนั่นเถอะนะ“ คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีค่ามากขนาดนี้？ตายด้วยกันหรอ？พูดบ้าอะไร？ เย่เล่อจือที่กำลังจับปิ่นอยู่นั่น อยู่ดีๆก็มีแสงขาววูบเข้ามา นางยังไม่ทันจะมองเห็น ปิ่นที่อยู่ในมือก็ถูกแย่งไปแล้ว แล้วข้างๆก็มีคนเพิ่มขึ้นมาคนนึง พลันพูดขึ้นดวยนำเสียงใสๆ“ไม่อยากแก้แค้นแล้วหรือ？เย่เล่อจือเจ้าช่างทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก “แล้วเขาก็พลันเอาปิ่นปักไว้ที่มวยผมของนาง แก้แค้น？เย่เล่อจือหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วก็พลันร้องออกมาด้วยความตกใจ