ตอนที่ 5 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง1

ตอนที่ 5 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง1 คนที่อยู่ข้างๆนี่ก็หล่อเกินไปมั้ยเนี่ย？คิ้วโก่งได้รูป อย่างกับสาวงามที่คิ้วเรียวแหลม แก้มทั้งสองก็ดูดี ใบหน้าหวานเหมือนดอกท้อ ดวงตาก็ดูอบอุ่น และมีหน้าผากที่ดูเหมือนมีความเจ้าชู้ซ่อนอยู่ แขนเสื้อของเขาก็ดูมีเศษฝุ่นเกาะอยู่เพียงน้อยนิด จนทำให้คนอยากจะเข้าไปช่วยเช็ดให้ทันที ป้ายหยกสีฟ้าอ่อนที่ห้อยอยู่ตรงเอวก็พลันหลุดออกมาให้เห็นอย่างงดงาม ดูแล้วพันอาน(ชายงามในจีนโบราณ)ก็ไม่หน้าจะดูดีไปกว่าเขาแล้วเย่เล่อจือคิดในใจ แต่ก็อดที่จะกวาดตามองเขาสักรอบ หากว่าเขาสวมหมวกสีม่วงทองมาด้วย นางก็คงคิดว่าเขาเป็นคุณชายไปแล้ว นางพยายามนึกดูว่าคนผู้นี้นั้นเป็นเพื่อนสนิทมิตรสหายหรือว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต？แต่ว่าตอนนี้เขาได้หันมามองนางอย่างตลก แล้วก็พลันได้สติกลับมาทันที แล้วก็เอามือไปกอดเอวนางไว้ไม่ยอมปล่อย ร่างกายของเขานั่นเย็นขนาดนี้เลย แต่อย่างน้อยก็ทำให้นางไม่รู้สึกร้อนเกิน “คารวะท่านอ๋องหวิน！“ส้่งอี้คุกเข่าทำความเคารพ ทหารที่อยู่ด้านหลังก็พลันคุกเข่าไปตามๆกัน พี่หงฮัวก็พลันเก็บอาการทันที แล้วรีบเดินมารับหน้า“ท่านอ๋อง โชคดีที่ท่านมา ตอนนี้ร้านของข้ากำลังเกิดเหตุชลมุนกันอยู่！“ อ๋องหวิน？ เย่เล่อจือก็อดไม่ไหวหันไปดูอีกสองรอบ คนคนนี้น่าจะอายุไม่เกินยี่สิบ ดูแล้วเหมือนเป็นผู้ดีมีสกุล ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยเลยสักนิด เพียงแต่ว่าตัวเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เพราะว่าเขามาที่นี่อุณหภูมิในห้องนี้ก็พลันลดลงทันที เมื่อกี้สายตาที่เขามองมานั้นดูเหมือนจะดูห่วงใย แต่ก็เพียงแค่แว๊บเดียว แต่ไม่รู้ว่าเขามีความสัมพันธ์ยังไงกับเรา เย่เล่อจือพยายามนึกคิด：ท่านอ๋อง จะเป็นข้างเรา？หรือเป็นฝ่านศัตรู？ อ๋องหวินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอก แล้วก็เอาไปเช็ดรอยแผลที่หน้าผากของนาง รอยเลือดที่ติดอยู่บนนั้นก็ยิ่งทำให้เขาต้อขมวดคิ้ว“พี่หงฮัว ที่นี่เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ตอนก่อนที่ข้าจะออกไปข้าพูดกับเจ้าไว้ว่าอย่างไร？“ พี่หงฮัวตกใจจนคุกเข่าลงไป ร่างกายก็พลันสั่นขึ้นมา “ท่านอ๋อง ข้าก็ทำตามคำสั่งของท่านทุกอย่าง ทำดีกับนางอย่างมาก นางต้องการอะไรข้าก็หามาให้ วันนี้เป็นเพราะนางคิดสั้นเอาหัวไปโขกเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะ โชคดีที่ข้าเข้าไปห้ามได้ทัน ถึงได้.....“ “คิดสั้น？“เขาหันไปจ้องมองนางทันที แล้วดวงตาก็เปล่งประกายออกมา พลันหันไปพูดกับนาง：”เย่เล่อจือเจ้าต้องการอะไรกันแน่？“ พอสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นจากเขา ในใจของนางก็รู้สึกท่าจะไม่ดี อ๋องหวินคนนี้คงไม่ใช่ศัตรูหรอก？ไม่ว่ายังไงก็ต้องลองดู แล้วก็พลันพูดขึ้นเสียงเบา：“ท่านอ๋อง ข้าไม่อยากแต่งงาน“ “อะไรนะ？“เขาพูดขึ้นพลางขมวดคิ้วแน่น ดวงตาสองข้างก็พลันแสดงความเยือกเย็นออกมา เพื่อขู่ และมองนางเหมือนต้องการรู้ทุกอย่าง “ข้าบอกว่าข้าไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากแต่งงานกับเขา“เย่เล่อจือพูดออกมาพลางทำปาก เพื่อให้เขาหันไปมองขอทานคนนั้น อ๋องหวินจ้องมองใบหน้าของนางตอนที่นางกำลังพูดออกมาที่ละคำ“เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไร？“ “ท่านอ๋องไง“นางไม่รู้ว่านางพูดผิดตรงไหน พี่หงฮัวที่อยู่ข้างๆก็พลันพูดขึ้นมาทันที：“เมื่อครู่นางเอาหัวไปโขกโต๊ะ ตอนนี้นางเลยพูดจาไม่รู้เรื่อง“ “มู่หรงเจิง เจ้าเรียกข้าแบบนี้มาตลอด“ เขาไม่ยอมลดความสงสัยออกจากใบหน้าของนางไปเลยแม้แต่น้อย คนที่สามารถเรียกชื่อของเขาได้แบบนั้น คิดว่าต้องเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ที่สนิทกันมาก เย่เล่อจือจึงค่อยพูดออกมา“มู่หรงเจิงท่านควรจะปล่อยข้าได้หรือยัง？“ มู่หรงเจิงยื่นมือออกไปแตะที่หลังนางสองที นางถึงรู้สึกว่าขยับตัวได้ ฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งนาน พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ก็เหมือนกับแมลงตัวนึง “มู่หรงเจิง ท่านสอนวิชาสะกดจุดให้ข้าได้หรือไม่？“ มู่หรงเจิงหันมามองนางทันที “ที่แท้ก็ชนเข้าอย่างหนัก ถึงได้กล้าพูดจาเหลวไหลแบบนี้“เขายกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อบอกให้ทุกคนออกไป พี่หงฮัวกูรู้ตัวทันที และหันไปสั่งให้นางโลมทั้งหลายออกไปจากห้องนี้ ตอนที่นางจะออกไปนั้นก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูอย่างสนิท พลันหันไปเห็นสีหน้าที่ดูหมดหนทางของส้่งอี้ แล้วก็ค่อยหายไปตามประตูที่ปิดลง นางถึงได้โล่งอกสักที แล้วก็จะหันกลับมานั่งที่เก้าอี้ไม้ แต่ในสายตากลับหันไปเห็นเงาดำๆของใครบางคน“น้องหญิง น้องหญิง น้องหญิง เจ้า เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่สามารถไปกับ พ่อหน้าขาว พ่อหน้าขาวคนนี้นะ “ เย่เล่อจือหันไปมองมู่หรงเจิงทีนึง ใบหน้าของเขายิ่งนิ่งกว่านางมากพลันพูดขึ้น“ส้่งอี้！“ ส้่งอี้ผลักประตูเข้ามาทันที“ท่านอ๋องมีอะไรรับสั่งหรือพ่ะย่ะค่ะ？“ “เอามันออกไป！“เขาหันไปมองขอทานคนนั้นอย่างน่ากลัว