ตอนที่ 6 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง2

ตอนที่ 6 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง2 ส้่งอี้รับคำสั่ง พลันจะเดินเข้ามาก็หยุดทันที แล้วก็หันไปกวักเรียก“พวกเจ้าสองคน เอาตัวมันออกไป“ทหารสองนายที่พึ่ จะเข้ามาก็ลากตัวขอทานผู้นั้นออกไปทันที “ท่านอ๋อง ยังเหลือฤกษ์ดีอีกแค่ครึ่งชั่วยามนะพ่ะย่ะค่ะ ที่คู่บ่าวสาวจะสามารถไหว้ฟ้าดินได้“ส้่งอี้พูดขึ้น มู่หรงเจิงหันไปมองเขาอย่างเยือกเย็น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส้่งอี้จึงปิดปากตัวเองทันที และก็รู้ว่าตัวเองต้องออกไปแล้วปิดประตูอย่างดี และในห้องนี้ก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน เย่เล่อจือนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ แล้วก็พลันนกกาน้ำชามารินให้ตัวเอง เพื่อให้ได้สติ แล้วก็เสแสร้งทำเป็นคนที่น่าสงสาร แล้วเดินมาที่ด้านหน้าของมู่หรงเจิง พลันพูดขึ้น：“ท่านอ๋อง ไม่สิ มู่หรงเจิง ช่วยยกเลิกงานแต่งงานครั้งนี้ให้ข้าได้มั้ยเพคะ？“ “เจ้ากำลังอ้อนวอนข้าหรือ？“มู่หรงเจิงรู้สึกไม่ค่อยปกติ เย่เล่อจือพยักหน้ารับ“เจ้าบ่าวท่านก็มองเห็นแล้ว ถึงตายยังไงข้าก็ไม่ยอมแต่ง“ “ถ้าหากจะบอกว่าเจ้าเอาหัวโขกโต๊ะ จนจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้ ข้าก็สามารถเข้าใจได้ แต่ว่าทำไมลักษณะนิสัยของเจ้าก็ดันเปลี่ยนไปด้วย？“มู่หรงเจิงกอดนางไว้ทันที “จะทำอะไร？”เย่เล่อจือร้องออกมา แต่ว่าแรงของนางสู้แรงเขาไม่ได้เลย ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด แล้วก็ถูกเขาอุ้มไปที่เตียง มู่หรงเจิงฉีกเสื้อผ้าของนางออก คนสมัยก่อนไม่น่าจะทำอะไรเปิดเผยแบบนี้นี่น่า？อย่างน้อยนางก็เป็นเจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงานอยู่แล้วแบบนี้？แรงของเขาก็มากเกินไปมั้ยเนี้ย？ทำอะไรไม่ได้เลย？ถึงจะเป็นเจ้าสาวของขอทานแต่ก็ไม่ควรจะรังแกกันแบบนี้นะ？ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นดูเหมือนเป็นคนดีมีสกุล คิดไม่ถึงว่าจะเลวแบบนี้ เย่เล่อจือจับมือเขาเอาไว้ แล้วก็สะบัดออกไปอย่างแรง แล้วพลันตบหน้าเขาจนเสียงดังเพรี้ยะ ภายในห้องจึงสงบลง เย่เล่อจือเห็นเขาแสดงความตกใจออกมา ใบหน้าของเขาเป็นรอยนิ้วมือห้านิ้วที่แดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สายตาเต็มไปด้วยความโมโห ราวกับว่ากำลังจะฉีกนางออกเป็นชิ้น สีหน้าของเขาก็ดูดำเขียวขึ้นอย่างโมโห พลันกัดฟันแล้วพูดขึ้น：“เย่เล่อจือเจ้ากล้าตบข้าหรือ？” นางถูกเขากดตัวลงบนเตียงทันทีโดยที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ทำได้เพียงด่าทอออกมา：“มู่หรงเจิง หากท่านกล้าทำอะไรบ้าๆ เราก็จะได้ตายไปพร้อมๆกัน” มู่หรงเจิงแตะไปที่ตัวนางเพื่อสะกดจุดทันที และไม่พูดอะไร แล้วพยายามถอดชุดนางออก เย่เล่อจือโมโหมากที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ แต่ว่าโดนสะกดจุดไว้แบบนี้ ก็ไม่สามารถกระดุกกระดิกได้เลย ทำได้แค่พูดต่อว่าออกมา“มู่หรงเจิงเห็นท่านดูเป็นสุขุมนึกว่าจะเป็นคนดี ไม่คิดเลยว่าท่านจะกล้าทำเรื่องเลวทรามแบบนี้ได้ รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ มันใช่ลูกผู้ชายควรทำกันหรือไง？” พูดแบบนี้ออกไปนางก็เพียงสัมผัสได้ว่าตรงหน้าอกของนางนั้นเริ่มหวิวๆ เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกไปหมด ตอนนี้เห็นเพียงเนื้อหนังที่ขาวเนียนของนาง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ร่างของนาง แต่ว่าตอนนี้นางก็ได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้ ก็เหมือนกับเป็นเจ้าของร่างแล้ว เย่เล่อจือทนความโมโหไม่ไหวจึงต่อว่าเขาอย่างต่อเนื่อง“มู่หรงเจิง ท่านมันสารเลว ท่านมันคนเป็นอันธพาล รังแกคนที่ไม่มีทางสู้ แต่หากว่าข้ายังมีลมหายใจอยู่ ข้าต้องฆ่าท่านให้จงได้！” “เย่เล่อจือเก็บเรี่ยวแรงไว้เถอะ ถ้าหากข้าต้องการตัวเจ้า ข้าคงทำไปนานแล้ว ทำไมต้องรอมาทำตอนนี้ละ？” มู่หรงเจิงลูบหน้าอกของนางเบาๆ ตรงนั้นมีรอยแผลเป็น เป็นรอยขูดขีดของเล็บ แล้วก็พลันเอามือออก จากนั้นเขาจึงสวมเสื้อผ้าให้นางอย่างเรียบร้อย โดยไม่ได้ล่วงเกินอะไรนาง “เมื่อครู่ที่ข้าล่วงเกินเจ้า ต้องขอโทษด้วย”เสียงที่พูดออกมานั้นไม่ได้แสดงความบริสุทธิ์ใจเลยสักนิด และเขาพึ่งคลายจุดให้นาง นางก็พลันตบเขาไปอีกครั้ง และในจังหวะนี้ที่หน้าของมู่หรงเจิงหันไปเพราะแรงตบ เขาจึงหันมาคว้ามือนางเอาไว้“เย่เล่อจือเจ้าอยากจะฆ่าข้าจริงๆหรือ？” เย่เล่อจือชะงักไป เมื่อครู่นี้ที่เขาพยายามจะดูรอยแผลเป็นนั้นก็เพื่อจะดูว่าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม เขาเองก็ไม่ได้อยากจะล่วงเกินนางจริงๆ ที่นางตบเขาก็เพราะความโกรธที่ไม่สามารถทำอะไรได้ก็เท่านั้น แล้วนางก็พลันสบถออกมา：“หากว่าท่านช่วยข้ายกเรื่องงานแต่งงาน ข้าก็จะไม่ทำ ว่าไง？” มู่หรงเจิงหลบสายตาทันที ราวกับว่าทำอะไรไม่ได้“เรื่องแต่งงานนี้เป็นรับสั่งของฮ่องเต้ ถ้าต้องการยกเลิกเกรงว่าจะไม่ง่าย” หญิงนางโลมคนนึงแต่งงานกับขอทาน ต้องมีรับสั่งจากฮ่องเต้ด้วยหรอ？มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่？เย่เล่อจือรู้ทันทีว่า หมู่ตันคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เรื่องงานแต่งนี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ดูแล้วเรื่องก็ยิ่งดูซับซ้อน “แต่ว่า เพียงแค่เจ้าพูดออกมา ข้าจะรับปากเจ้าทันที” มู่หรงเจิงหันมามองหน้านางทันที แล้วกุมมือนางเอาไว้ ราวกับว่ากำลังให้คำมั่นสัญญา