ตอนที่ 8 ข้าจะนำเจ้าเข้าวัง2

ตอนที่ 8 ข้าจะนำเจ้าเข้าวัง2 ประชาชนต่างชอบการสังสรรค์ พอเห็นอ๋องหวินกอดเจ้าสาวเอาไว้ ก็พากันมุงดู แถมยังมีคนพูดขึ้นมาอย่างดีใจ：“วีรบุรุษกับสาวงาม ช่างเหมาะสมกันมาก สมกับเป็นกันจริงๆ！” “ถ้านางได้แต่งกับขอทานช่างดูไม่สมเลยจริงๆ ขนาดอ๋องหวินยังทนไม่ไหว”ประชาชนต่างพากันพูดขึ้น มู่หรงเจิง ขี้เกียจจะไปสนใจพวกเขา เขาแค่ต้องการพานางออกไป ตรงประตูก็เต็มไปด้วยผู้คนหนาแน่นไม่ยอมหลีกทางให้ออกไปเลย ส้่งอี้ก็พาทหารตามลงมาติดๆ“อ๋องหวินถ้าหากว่าท่านต้องการเอาตัวนางไปแบบนี้จริงๆ เกรงว่าท่านจะช่วยนางไม่ได้แถมยังต้องเสียเลือดเสียเนื้อกันไปด้วย” มู่หรงเจิงขมวดคิ้วนิดนึง เขาเองก็รู้ดีว่าส้่งอี้กำลังตักเตือนเขา อารมณ์ของฮ่องเต้เขาเองก้รู้ดี ส้่งอี้ก็รู้ดีเช่นกัน ที่เขาต้องรับสั่งเอง ก็เพื่อเป็นการตักเตือนนาง ตัวเองกลับมาทำเสียแผนแบบนี้ เกรงว่าฮ่องเต้ก็คงไม่พอใจอย่างมาก“กลับไปกราบทูลฝ่าบาท ข้าจะเข้าไปรับโทษกับฝ่าบาทด้วยตัวข้าเอง！”พูดเสร็จ เขาก็กระโดดออกไปจากกลุ่มคนตรงนั้นทันที เย่เล่อจือรู้สึกเหมือนว่าตัวเองบินได้ บินข้ามหัวคนพวกนั้นออกมาอย่างง่ายๆ แล้วก็ลอยออกมาจนถึงถนนด้านนอก พลันนั่งลงไปบนหลังม้าทันที แล้วก็พลันควบม้าออกไปทันที โดยไม่สนใจอะไร ทุกคนที่อยู่บนท้องถนนต่างพากันหลีกหนี เพียงครู่เดียวก็มาถึงประตูเมืองแล้ว พอทหารเห็นว่าเป็นอ๋องหวินก็ต่างไม่กล้าเข้ามาขวาง แล้วทยอยหลบออกไป พวกเขาสองคนออกมานอกเมืองอย่างง่าย ฝีเท้าม้าก็ค่อยๆช้าลง รอบด้านล้วนเป็นป่าอันกว้างใหญ่ พื้นหญ้าสีเขียวและท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ เย่เล่อจือถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ในที่สุดก็หลุดพ้นแล้ว นางไม่เคยรู้สึกโล่งอกแบบนี้มาก่อนเลย หลังจากเรียนจบจากโรงเรียนตำรวจมาสามปี ต้องคอยเตรียมการหนึ่งปี แล้วเข้าไปร่วมแก๊งค์ค้ายานั้นสองปี ในสมองมีแต่ความเครียด ขนาดตอนนอนยังกังวล แต่ตอนนี้ช่างดีมากเหลือเกิน！ ด้านหลังก็มีกลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้ามา ทำให้นางรู้สึกหมดสนุก นางยังไม่ได้รับอิสรภาพจริงๆ เพราะ มู่หรงเจิงยังอยู่ด้านหลัง！ “เห้ ฮ่องเต้น่ากลัวมากเลยหรือ？ถ้าหากว่าเรากลับไป คงต้องโดนตัดหัวอย่างเดียวใช่มั้ย？” เย่เล่อจือหันไปถามมู่หรงเจิง แต่จมูกดันไปชนเข้ากับแก้มของเขาเข้า จนทำให้มู่หรงเจิงตกใจอย่างมาก จนถอยหลังออกมาทันที แล้วก็พลันหันไปมองรอบด้าน แล้วก็ค่อยๆหันลงมามองพื้นหญ้า “ฮ่องเต้เป็นประมุขของบ้านเมือง แน่นอนว่าต้องน่ากลัวอยู่แล้ว”เขาตอบแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เย่เล่อจือกลอกตาไปมา แล้วก็พลันพูดขึ้นมาเหมือนการหารือ“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ไม่สู้ท่านปล่อยข้าไป แล้วบอกว่าข้าหนีไปเอง ท่านเป็นน้องชายของเขา เขาไม่กล้าทำอะไรท่านอย่างแน่นอน” “เจ้าหนีได้แค่ช่วงหนึ่ง แต่ไม่สามารถหนีไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะ หากว่าพูดว่าอยู่ในแคว้นจิ่นสวี้ แม้ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด การตามหาเจ้านั้น ง่ายอย่างกับพลิกฝ่ามือ ถ้าเจ้ายอมอยู่ข้างเขา เจ้าถึงจะปลอดภัย” มู่หรงเจิงพูดเตือนเพื่อให้นางกลัว “ข้าหิวแล้ว”เย่เล่อจือพูดขึ้น มู่หรงเจิงหยิบถุงออกมาจากหลังมาแล้วเอาห่อกระดาษออกมา ส่งไปให้นาง พอเปิดออกก็เห็นเป็นขนม ไม่รู้ว่าขนมในสมัยนี้จะมีรสชาติยังไง นางแกะออกมาคำนึงแล้วเอาเข้าปากทันที กลิ่นหอมและรสชาติก็ถือว่าใช้ได้เลย แต่ว่าจิตใจของนางไม่ได้อยู่ที่นี่“ข้าหิวน้ำ” มู่หรงเจิงก็หยิบขวดน้ำเล็กๆออกมาอีกครั้งแล้วยื่นให้นาง ทำไมเขามีทุกอย่างเลย？หรือว่าเขาคิดแผนนี้ไว้นานแล้ว？พอนางดื่มน้ำเสร็จ ก็คืนขวดให้เขาไป“ข้าอยากไปเข้าห้องน้ำ” “ห้องน้ำ？คือที่ไหน？” มู่หรงเจิงถามขึ้นอย่างสงสัย เอ่อ？คนสมัยก่อนเรียกห้องน้ำว่าอะไรนะ？ เย่เล่อจือคิดไม่ออก เลยพูดออกมาตรงๆ：“ข้าต้องการจะไปฉี่” มู่หรงเจิงที่กำลังกินน้ำอยู่ก็พลันพ่นน้ำออกมาทันที ดีที่เขาเบี่ยงหน้าออก น้ำก็เลยไม่โดนหน้าของนาง เพียงแต่โดนชุดของนางนิดหน่อย พอเช็ดคราบน้ำออกหมดแล้ว เขาถึงหันกลับมามองนาง เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักนางมาก่อน แล้วก็ชี้ไปที่ป่าด้านนู่น เย่เล่อจือกระโดดลงจากม้า แล้วเดินไปทางนู่น：“หญิงชายต่างไม่เหมือนกัน ท่านห้ามแอบมองข้า หันหลังกลับไปเลย” มู่หรงเจิงหันกลับไปทันทีด้วยความเขินอาย โดยที่ไม่มองนาง แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัยอไรบางอย่าง นางก็คือเย่เล่อจือทำมถึงดูไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลย？คนที่ดูเพียบพร้อมและอ่อนหวานคนนั้นหายไปไหนแล้ว？ทำไมถึงได้พูดจาหยาบคายแบบนี้ ขนาดตอนลงจากม้ายังดูไม่เหมือนผู้หญฺงเลย？หรือว่านางสมองเลอะเลือนไปแล้วจริงๆหรือ？ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้ได้？ เย่เล่อจือทั้งเดินและหันไปมองเขา พอเห็นว่าเขาหันหลังให้ แล้วไม่ได้หันมาสงสัยอะไรจึงพูดขึ้น“มู่หรงเจิง ข้าปวดอึ้ ท่านห้ามหันมามองเด็ดขาดเลยนะ” มู่หรงเจิงปากกระตุกทันที เย่เล่อจือที่เป็นผู้หญิงที่ดูดีเพียบพร้อมคนนั้นได้หายไปแล้ว..... พอนางเดินย่องออกมาไกลแล้ว นางก็พลันวิ่งหนีทันที ในใจก็รู้สึกดีใจอย่างมาก ฮ่าฮ่า มู่หรงเจิง ลาก่อนนะ ฮ่องเต้ท่านอ๋องบ้าอะไร เมืองหลงเมืองหลวง ก็ลาก่อนนะ