ตอนที่ 9 ท่านอ๋องป่วยหนัก1

ตอนที่ 9 ท่านอ๋องป่วยหนัก1 เย่เล่อจือวิ่งหนีออกมาไกลแล้วหันไปมองด้านหลังไม่มีใครตามมา นางถึงได้หยุดวิ่ง แล้วก็นั่งพักด้วยความเหนื่อยหอบ แล้วก็พลันเอาเครื่องประดับออกจากหัว แต่ก็ยังดูหวงแหนทุกอันอย่างมาก ขนาดกำไลหยกที่ข้อมือนั้นก็ยังทำมาจากของแท้ นางเอาออกอย่างระมัดระวัง มีแค่เครื่องประดับพวกนี้ ถึงไม่เป็นตำรวจ นางก็คงสามารถอยู่รอดได้อย่างไม่อดอยากไปทั้งชีวิต เลยละ？อันที่ขายไม่ได้ก็สามารถใช้เป็นของตกแต่งบ้านได้ เริ่มรวยตั้งแต่ตอนนี้ นางยิ่งคิดก็ยิ่งเพ้อ จนหลุดหัวเราะออกมา “ของพวกนี้ล้วนแต่เป็นของฮ่องเต้พระราชทานให้เจ้า ไม่คิดว่าเจ้าจะหวงแหนขนาดนี้”เสียงสุขุมดังขึ้นมาจากด้านหลัง จนนางตกใจอย่างมาก จนเกือบทำของหล่นจากมือ มู่หรงเจิงเดินมาจากด้านหลัง“เย่เล่อจือข้าบอกแล้วว่าเจ้าหนีไปไม่รอด” เขาเดินมาได้ยังไงแบบไม่มีเสียงเลย อย่างกะผีสาง ช่างน่ากลัวจริงๆ！เย่เล่อจือเอามือโกยเอาเครื่องประดับแล้วเก็บเข้าไว้ทันที พลันหันไปจ้องเขม็งเขา“ช่างไม่รู้จักวางมือจริงๆ！” “ของที่ฮ่องเต้มอบให้เจ้า เจ้าชอบขนาดนั้นเชียวหรือ？ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ควรจะยอมอ่อนข้อให้ฮ่องเต้เร็วๆแล้วกลับไปอยู่ข้างๆเขา ” มู่หรงเจิงพูดออกมาอย่างเศร้าใจและแววตามีแต่ความเฉยชา “ฮ่องเต้？ข้ามีความสัมพันธ์อะไรกับเขา？”เย่เล่อจือพูดขึ้น “ในเมื่อเจ้าลืมไปแล้ว ก็ลืมมันเถอะ นี่ก็อาจจะดีกับเจ้าก็ได้” มู่หรงเจิงไม่ยอมพูดอธิบายอะไร เย่เล่อจือโมโหอย่างมาก พลันเดินข้างหลังเขา แล้วหันมองรอบๆเพื่อหาโอกาสหนี แต่ว่าจนท้องฟ้าค่อยๆมืดลง นางก็ไม่มีโอกาสหลุดพ้นออกจาเขาได้เลย เขาต้องเคยเรียนวิชาหูทิพย์ตาทิพย์แน่เลย หากว่าเขาสามารถย้อนเวลาไปโลกอนาคตได้ แล้วไปเป็นตำรวจ เขาน่าจะได้เป็นตำรวจแนวหน้าที่เก่งกว่าพวกหัวหน้าสวี่อย่างแน่นอน ในป่าลมเย็นเริ่มพัดมา เย่เล่อจือก็ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมด้วย นางทำได้แค่กอดตัวเองไว้ เพราะความหนาวเย็น มู่หรงเจิงที่อยู่ข้างๆก็เลยถอดเสื้อคลุมตัวเองออกแล้วมาคลุมให้นางแทน “เป็นความสะเพร่าของข้าเอง” โตขนาดนี้แล้ว เหมือนกับว่าไม่เคยมีใครคอยดูแลนางดีแบบนี้ นางเลยรู้สึกดีอย่างมาก แต่พอมองหน้าเขาที่ดูไร้ความรู้สึกแบบนั้น หน้าที่ไม่มีสีสันอะไรแบบนั้นก็เหมือนกับหุบเขาหิมะที่หิมะไม่ยอมละลายแล้วโดนปกคลุมไปด้วยความหนาวเย็น ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าตาดีจริงๆ เย่เล่อจืออดมองเขาไม่ได้ แม้ว่าเขาจะอยู่ในยุคสมัยนี้ แต่ก็เป็นชายที่หน้าตาดีระดับต้นๆ สามารถดึงดูดหญิงสาวได้นับร้อย ถึงแม้ว่านางเองจะไม่ใช่คนที่บ้าดารา แต่ว่ามู่หรงเจิงก็เป็นคนที่ช่างหล่อเกินไปแล้ว จนทำให้ไม่อยากละสายตาไปไหนเลย ทันใดนั้นมู่หรงเจิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา จึงทำให้ทุกอย่างยุติลง แล้วเขาก็จับแขนของนางเอาไว้ทันที แต่นางเคยฝึกมา การแก้การถูกล็อคแขน นางจึงล็อคแขนเขาออกทันที“ท่านจะทำอะไร？หากว่าท่านกล้าเสียมารยาทละก็ อย่าหาว่าข้าทำเกินไปนะ！” มู่หรงเจิงดึงนางเข้ามากอดทันที ลมหายใจของเขาดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่“รีบเอา เสื้อคลุมคืนข้า” เขายื่นมือออกไปเพื่อจะดึงเสื้อคลุมที่เขาพึ่งส่งให้นางไปกลับคืน แต่แขนเขาที่พึ่งจะยื่นออกไปก็พลันหมดแรงแล้วร่วงลงอย่างอ่อนแรงและอ่อนลงตรงหน้าอกของนางพอดี เย่เล่อจือโมโหอย่างมาก เห็นว่าเป็นท่านอ๋องก็ช่างกำเริบนัก？คิดว่าตัวเองแกล้งคนอื่นได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ？นางจึงใช้แรงที่มีดันเขาออกไปทันที ใครจะไปรู้ว่ามู่หรงเจิงไม่ระวัง แล้วก็ไม่หลบออก แถมไม่มีเรี่ยวแรง ล้มไปตามแรงที่นางดันไปทันที เย่เล่อจือเห็นสีหน้าของเขาซีดมากจนปากเริ่มเป็นสีม่วง แววตาก็เริ่มดูไร้สติ ไม่เหมือนกับว่าเขาต้องการจะรังแกนาง นางจึงรีบเข้าไปจับเขาเอาไว้ แต่เพราะว่าพื้นหญ้าค่อนข้างลื่น รวมกับรองเท้าของคนสมัยก่อน ที่ใส่ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ จึงทำให้นางไม่สามารถช่วยเขาไว้ได้ แถมยังล้มไปตามเขาอีก แล้วก็พลันลงไปนอนอยู่บนหญ้าทันที เย่เล่อจือกอดร่างของมู่หรงเจิงเอาไว้ตอนที่พลิกตัว หลังของมู่หรงเจิงถึงไม่กระแทกกับพื้น และหัวไม่กระแทกกับก้อนหิน แต่ว่าเพราะการกลิ้งไปมานั้น ทำให้นางนอนอยู่บนหญ้า แล้วถูกร่างของมู่หรงเจิงทัยร่างนางเอาไว้ จนทั้งคู่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น “เร็ว รีบเอายามา....” มู่หรงเจิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง พลันหายใจหอบ “ยาอะไรกัน？”ตอนนี้เย่เล่อจือถึงได้พูดขึ้นมา แล้วพลันมองเห็นหน้าของเขาล้มลงมา ปากที่ดูซีดเซียวก็พลันก้มลงมาประกบที่ปากตัวเองทันที นางตะลึงอย่างมาก จนตัวแข็งทื่อ สมองก็พลันโล่งไปหมด ไม่รอให้นางได้สติกลับมา มู่หรงเจิงก็พลันเบี่ยงหน้าออกทันที ปากของเขาก็พลันถูแก้มของนางไป และร่างเขาก็ทับอยู่บนตัวนางอย่างหนัก ไม่กระดุกกระดิกเลย ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเย่เล่อจือถึงได้สติกลับมา แล้วเขย่าร่างของมู่หรงเจิงที่ทับบนตัวของนาง“เฮ้ ท่านเป็นไรไป？”