ตอนที่ 12 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น2

ตอนที่ 12 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น2 พอเสียงของนางเงียบลงแล้ว มู่หรงเจิงก็พลันหันมาบอกนาง“เก็บของให้เรียบร้อย ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง” มีอะไรต้องเก็บอีก？เย่เล่อจือเดินเข้ามาแล้วเอาเสื้อมาคืนพลันเอาพูดขึ้น“ต้องเข้าวังจริงๆหรอ？” มู่หรงเจิงพยักหน้ารับ แล้วก็สวมเสื้อคลุม จากนั้นก็พยุงนางขึ้นม้า แล้วเขาก็ขึ้นมานั่งข้างหลังนาง หลังจากนั้นเขาสองคนก็เดินทางออกไป ม้าวิ่งอย่างช้าๆ มู่หรงเจิงก็ดูไม่รีบร้อนอะไรเหมือนกับว่าเข้าได้คำนวณเวลาไว้แล้ว และก็รู้ดีว่าช่วงอาหารเที่ยงฮ่องเต้จะอารมณ์ดีที่สุด ดังนั้นก็เลยเข้าวังได้แค่ช่วงเที่ยงเท่านั้น นางพยายามจะสืบข้อมูลจากปากเขาเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง แต่ว่าสีหน้าของมู่หรงเจิงดูไม่สนใจอะไรเลย นางก็เลยปิดปากลง ดังนั้นสองคนก็กลับไปกันอย่างเงียบๆ ช่วงแรกๆนางก็มองชมทิวทัศน์ไปรอบๆ แต่ว่านอกจากหญ้าสีเขียว ก็ไม่มีอะไรเลย นางเลยเริ่มเบื่อ นั่งอยู่บนม้าแบบนี้ก็ถือว่าไม่เลว ม้าที่มีขนสีขาวเนียนนุ่ม ทั้งตัวใหญ่และเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ตอนที่นางอยู่โรงเรียนตำรวจนางก็เคยขี่ม้าสองสามครั้ง แต่ว่าไม่มีม้าตัวไหนที่ดูสง่าเทียบเท่าม้าตัวนี้ได้เลย นางก็เลยคิดอะไรสนุกๆขึ้นมา แล้วอยู่ๆนางก็ยื่นมือออกไปลูบที่หัวมัน ขนของมันทั้งนุ่มและลื่น นางไม่ได้คิดว่าม้าขาวจะไม่ชอบให้คนแปลกหน้าลูบหัว มันจึงสะบัดหัวทันที พอนางโดนม้าสะบัดออก แล้วไม่ทันระวัง ร่างของนางจึงร่วงลงมา โชคดีที่มู่หรงเจิงคว้าเอวของนางไว้ทัน“อย่าแตะม้าข้า” มู่หรงเจิงพูดเตือนเสียงแข็ง ลมหายใจที่ร้อนของเขาก็หายใจรดใบหูของนาง นางจึงสั่นขึ้นมาทันที หัวใจก็พลันเต้นเร็วขึ้น แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับนิ้วมือที่เรียวยาว ทั้งนุ่มนิ่ม มือผู้ชายทำไมถึงสวยขนาดนี้ แล้วด้านหนังนางก็แนบชิดกับหน้าอกเขา กล้ามเนื้อหน้าอกเขาช่างแน่นจริง แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆที่ทำให้น่าลุ่มหลงจริงๆ เขาเองก็มีหน้าตาหล่อเหลาอย่างมาก แถมยังเป็นคนชั้นสูง ที่มาจากตระกูลสูงส่ง ถ้าหากว่านิสัยดีกว่านี้หน่อย ไม่นิสัยเย็นชาแบบนี้ ก็จะยิ่งทำให้คนหลงรัก แต่เสียดาย.....เย่เล่อจือคิดดูแล้ว พลันพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ：“มู่หรงเจิง ปีนี้ท่านอายุเท่าไหร่？” “ยี่สิบ” ได้ยินมาว่าคนสมัยก่อนอายุสิบแปดก็แต่งงานกันแล้ว อีกอย่างเขาเองก็เป็นถึงอ๋อง มีทั้งอำนาจและฐานะสูงส่ง รูปร่างหน้าตาก็ถือว่าไม่เลวเลย “ท่านน่าจะแต่งงานได้แล้วไม่ใช่หรือ？”เย่เล่อจือพรั้งปากถามขึ้น เอวของนางถูกกอดแน่นขึ้นทันที แล้วเสียงของคนข้างหลังก็พลันดังขึ้นอย่างฉุนเฉียว：“เย่เล่อจือเจ้าจงใจใช่มั้ย？” เย่เล่อจือรู้สึกงงๆ ว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำให้เขาโมโหอีกแล้ว？ผ่านไปครู่นึง อยู่ดีๆก็มีเสียงทุ่มๆดังขึ้น“ข้าตัวคนเดียว” “ดูแล้วท่านน่าจะเป็นคนที่เลือกมากมากกว่า”นางพูดขึ้นเรื่อยเปื่อย การแต่งงานช้าของคนสมัยก่อนนั้นไม่มีอะไรมากนอกจากเหตุผลสองข้อ คือไม่เลือกมากเกินไปไม่ก็ฐานะที่ไม่ค่อยมี มู่หรงเจิงแน่นอนว่าไม่ใช่อย่างหลังแน่นอน “เจ้าจำเรื่องของข้าไม่ได้แล้วเลยหรือ ข้าเคยแต่งงานมาแล้ว แต่ว่านางถูกฆ่า”เสียงของเขาพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา แต่เหมือนกับว่าที่น้ำเสียงแบบนี้ไม่ได้เป็นเพราะชายาถูกฆ่า เย่เล่อจือชะงักไป“ใครกันที่กล้าฆ่านาง？” “ข้าเอง ข้าไม่ชอบหญฺงสาวที่ถามนั่นถามนี่” คำพูดของเขาประโยคนี้ทำให้นางปิดปากลงทันที ผู้ชายที่ฆ่าได้แม้กระทั่งชายาตัวเองแบบนี้ จะต้องโหดร้ายขนาดไหน？ชายที่อยู่ด้านหลังตัวเองนั้นแทบจะไม่เคยยิ้มออกมาเลย ขนาดอมยิ้มยังไม่มีเลย พอนางนึกถึงนิยายที่ตัวเองเคยอ่าน คนพวกนี้ก็คือคนฆาตกรโหดหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น เป็นพวกที่โหดร้ายไร้เมตตา หยุดตอแยกับเขาจะดีซะกว่า นางรู้สึกเสียดายที่ตัวเองไม่หนีไป ยังคิดว่าจะมาเล่นสนุกอยู่ที่นี่ เกรงว่าจะเป็นการเอาเนื้อแกะมาให้หมาป่ากินมากกว่า