ตอนที่ 14 ฮ่องเต้ ข้าสำนึกผิดแล้ว2

ตอนที่ 14 ฮ่องเต้ ข้าสำนึกผิดแล้ว2 　"คารวะฮ่องเต้！"มู่หรงเจิงพูดขึ้นเสียงดังชัดแล้วพลันคุกเข่าลง เย่เล่อจือตอนนี้ถึงได้มีสติ แล้วมองไปยังคนที่นั่งอยู่ สวมชุดสีทองลายมังกร นางยังไม่ทันจะมองชัดๆ ก็ถูกมู่หรงเจิงดึงลงเพื่อให้คุกเข่ากับเขา 　 แล้วก็พลันได้ยินเสียงคนเดินมา นางจึงมองเท้าที่มากมายเดินผ่านตัวเองไป แล้วเดินออกไปจากสวนดอกไม้ ดูแล้วน่าจะเป็นฮ่องเต้ที่บอกพวกเขาออกไปก่อน 　　"ลุกขึ้นเถอะ ข้าเคยบอกแล้วว่าถึงเจ้าจะเป็นแค่อ๋อง เจ้าก็มีฐานะเท่ากับข้า ไม่จำเป็นต้องคุกเข่า“วันนี้มีเรื่องอะไร？"เสียงที่นุ่มนวลก็พลันมีความเคร่งขึมปนอยู่ ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที 　　"กระหม่อมทำผิดต่อฝ่าบาท เลยจะมาขอรับโทษพ่ะย่ะค่ะ"มู่หรงเจิงพูดออกมาแต่ไม่ยอมลุกขึ้น　　  "อะไร？ทำความผิดอันใด？พูดให้ข้าฟังสิ"พูดมาแล้วเหมือนฮ่องเต้ทรงอยากรู้มาก 　　มู่หรงเจิงเงยหน้าขึ้นมาทัน"ฝ่าบาท ท่านก็รู้หมดแล้ว ทำไมต้องให้ข้าเล่าอีกรอบด้วยพ่ะย่ะค่ะ ทำไมต้องอยากจะโมโหด้วย？"แล้วเขาก็พลันก้มลงไปแล้วพูดขึ้นอีก："ในวันงานแต่งวันนั้น เย่เล่อจือรู้สึกผิดแล้ว ก็เลยหาทางคิดสั้นฆ่าตัวตาย จนทำให้นางลืมเรื่องราวก่อนหน้านี้ไปหมด" 　　"ลืมไปหมดงั้นหรือ？"เสียงเคร่งขรึมนั้นดูเหมือนจะสงสัยอย่างมาก "เย่เล่อจือพยักหน้า 　　เย่เล่อจือในที่สุดก็สามารถมองเห็นฮ่องเต้ที่สูงส่งของแคว้นจิ่นสวี้แล้ว คนที่เป็นฮ่องเต้ล้วนแต่หน้าตาดีทั้งนั้น เพียงแต่ฮ่องเต้ไม่ได้ดูขาวบริสุทธุิ์เหมือนมู่หรงเจิง ดูมีความหยาบๆอยู่บ้าง เลยยิ่งทำให้ดูขรึม หัวคิ้วก็ดูโค้งๆ ดวงตาดูเข้ม แล้วก็กำลังมองนางอย่างคิดไตร่ตรอง 　　"เย่เล่อจือ เข้ามาใกล้ๆข้า"ฮ่องเต้พูดขึ้นเพียงสองคำ แต่ก็ทำให้รู้สึกไม่กล้าปฏิเสธ 　　เย่เล่อจือรู้สึกลนลานอย่างบอกไม่ถูก ผลักลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านหน้า แล้วฮ่องเต้ก็บอกให้มานั่งข้างๆ แล้วฮ่องเต้ก็เอาแต่จ้องนาง เหมือนกับมองสัตว์ที่เขาต้องการจะล่าที่สามารถมาล่าได้ตลอดเวลา 　　ทำไมภาพนี้ถึงได้เหมือนตอนแรกๆที่นางเข้าไปอยู่ในแก๊งค์ค้ายาเลย？ 　　เย่เล่อจือกลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้น："เพคะฝ่าบาท" 　　ฮ่องเต้ชะงักไป："เรียกข้าว่ามู่หรงเฉิน" 　　"มู่หรงเฉิน？"เย่เล่อจือพูดทวนอีกรอบด้วยเสียงต่ำ สองคนนี้ชอบอะไรแปลก？ทำไมชอบให้คนอื่นเรียกชื่อ？ 　　"เจ้ายอมกลับมาอยู่ข้างๆข้าแล้วหรือ？"มู่หรงเฉินกุมมือนางไว้ 　　เย่เล่อจือหันไปมองมู่หรงเจิงแวบนึงสีหน้าของเขาดูนิ่งๆ สายตาก็ไม่ได้มองมาทางนาง มู่หรงเฉินหัวเราะแล้วพูดขึ้น："พอได้เจอเล่อจือ ก็ลืมไปเลยว่าเจ้าคุกเข่าอยู่ รีบลุกขึ้นมานั่งด้วยกัน มานั่งดื่มเป็นเพื่อนข้า" 　　มู่หรงเจิงลุกขึ้นมาแล้วนั่งลงทางด้านซ้าย แล้วก็มีขันทีน้อยมารินเหล้าให้และตั้งสำหรับอาหาร 　　"ข้ารู้ว่าวันก่อนที่ข้าลงโทษเจ้าค่อนข้างรุนแรง จ้าโกรธข้าหรือไม่？"คำพูดนี้เขาพูดกับเย่เล่อจือ 　　"ทำไมฮ่องเต้ถึงลงโทษข้าล่ะเพคะ？ ข้าจำอะไรไม่ได้เลย"ในเมื่อมู่หรงเจิงบอกว่าข้าจำอะไรไม่ได้ งั้นก็ทำเป็นไม่รู้อะไรเลย เย่เล่อจือก็ขี้เกียจที่จะไปคิดเรื่องพวกนั้นแล้ว ตอนนี้สายตานางจับจ้องอยู่ที่โต๊ะอาหาร น้ำลายก็พลันไหลไม่หยุด ตั้งแต่เมื่อคืนที่กินพุทราไปจนตอนนี้ก็ยังไม่กินอะไรเลย หิวจนกระเพาะขาดแล้ว 　　มู่หรงเฉินหัวเราะขึ้น：" จำไม่ได้ก็ดี ลองชิมอาหารมังกรก้อยนี่ดู" 　　เย่เล่อจือเลียปากสองสามที แล้วพลันหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อ เนื้อแน่นๆสดๆพลันเอาเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างอร่อย ที่สำคัญคือไม่มีก้าง อาหารในวังนั้นไม่เหมือนอาหารของคนทั่วไป นางเอาเข้าปากไปยังไม่ทันกลืนก็เอาเข้าไปอีกคำจนเต็มปาก："อร่อยจริงๆ！"นางพููดขึ้นจากใจจริง 　　"ชอบอันไหน？ก็กินเข้าไปเยอะๆ" 　　มู่หรงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เลยทำให้เย่เล่อจือไม่รู็สึกเขินเลย ฮ่องเต้ก็ถือว่าทำกับเราไม่เลวเลย ไม่ได้ดูโหดร้ายอย่างที่มู่หรงเจิงพูดเลย 　พอมานึกดู นางก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองมู่หรงเจิง ใบหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึก เคร่งขรึมไม่มีใคารปาน กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ โดยไม่กินอะไรซักคำ เขาไม่หิวหรือไง？แล้วความคิดนั้นก็หายไป เย่เล่อจือหันไปสนใจอาหารที่วางบนโต๊ะแทน อาหารพวกนี้ล้วนแต่เป็นของราชา รสชาติล้ำเริส มีทุกสิ่งอย่าง สีสันหลากหลายน่ากิน จนทำให้คนน้ำลายยืดเลยทีเดียว 　　พอดีที่กินลงไปท้องก็เลยไม่ร้อง นางเลยกินอย่างไม่เกรงใจเอาตะเกียบคีบอาหารแล้วก็รีบเคี้ยวรีบกลืนทันที ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษคนในวังที่ทำอาหารอร่อยเกินไป แต่ว่าน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นในหนึ่งปีของเย่เล่อจือก็ไม่สามารถเป่าออกไปได้ แค่เวลาแปปเดียว อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะก็เกลี้ยงทันที 　　นางกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยก็พลันได้ยินเสียงดังขึ้น："เจ้ากล้าหลอกข้า เจ้าไม่ใช่เย่เล่อจือ！"