ตอนที่16 อ้อ!ที่แท้ก็คือองค์หญิงเล่อจือนี่เอง2

ตอนที่16 อ้อ!ที่แท้ก็คือองค์หญิงเล่อจือนี่เอง2 แต่มู่หรงเฉินกลับไม่ดีใจกับเรื่องนี้เลย "สหายข้า ข้าได้ยินมาว่าพิษในตัวเจ้านับวันยิ่งเริ่มกำเริบหนักขึ้น เจ้าหายาถอนพิษได้หรือยัง?" 　"ยังเลยขอรับ เรื่องความเป็นความตายนั้นฟ้าได้ลิขิตไวแล้ว ช่วยอะไรไม่ได้" 　　แท้จริงแล้วมู่หรงเจิงถูกพิษนี่เอง เย่เล่อจือนึกสงสารเขา ความเกลียดที่มีมาค่อยๆหายไป เมื่อเห็นทั้งสองพี่น้องพูดคุยกันไปมาอน้างไม่มีสารระ เย่เล่อจือจึงตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ แต่นางกลับแอบคิดว่าองค์ชายเก้า ถึงแม้ว่าฮ่องเต้และอ๋องหวินมีความเป็นกังวลเกี่ยวกับเขา แต่หากคาดเดาจิตใจไม่ได้เลย 　　นางคิดอยู่อย่างเพลินๆ ขันทีก็เดินเข้ามา "ทูลฝ่าบาท องค์ชายเก้าขอเข้าเฝ้าขอรับ" 　　มู่หรงเฉินแสดงท่าทีที่ไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน "เร็วเสียจริงเลย ให้ไปรอข้าที่ห้องสมุด" 　　เมื่อขันทีออกไป มู่หรงเฉินก็ยืนขุ้นมามองไปเย่เล่อจือ："กินอิ่มแล้วให้มู่หรงเจิงพาเจ้าไปสวนเหมย"ต่อมาก็มองไปมู่หรงเจิง："ต่อมาฉันจะลงโทษเจ้าด้วยเหตุผลที่เจ้าไม่ทำตามหน้าที่ ให้เจ้าอยู่ที่บ้านสำนึกผิดเป็นเวลาหนึ่งเดือน"เมื่อขันทีออกไป มู่หรงเฉินก็ลุกขึ้นมา พร้อมทั้งมองไปที่เย่เล่อจือแล้วพูดว่า "หากกินอิ่มแล้วก็ให้มู่หรงเจิงพาเจ้าไปที่สวนดอกเหมย"พร้อมทั้งมองไปทางมู่หรงเจิง“หลังจากนั้นข้าจะลงโทษที่เจ้ามักละเลยต่อหน้าที่ ให้สำนึกผิดอยู่แต่ในห้อง" 　　มู่หรงเจิงตอบรับด้วยเสียงที่ต่ำว่า"ขอรับ" 　    มู่หรงเฉินถอนหายใจวืดหนึ่ง แล้วเดินจากไป 　　ในสวนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว จึงทำให้เย่เล่อจือรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมามาก จึงได้ยกกำปั้นขึ้นไปชกที่ตัวของมู่หรงเจิงนึ่งที แล้วพูดว่า "มู่หรงเจิงฮ่องเต้ยังไม่ได้ลงโทษเจ้าเสียหน่อย แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เจ้าเคยพูดไว้สักหน่อย" 　　มู่หรงเจิงถามนางว่า "เจ้าชอบฮ่องเต้งั้นรึ？" 　  "พูดไม่ได้เหมือนกันว่าชอบไหม แต่เขากลับทำให้คนชอบเขามากกว่าเจ้าก็แล้วกัน" เย่เล่อจือตอบพร้อมหัวเราะ 　　"มู่หรงเจิงพยัคหน้าแล้วพูดต่อไปว่า "หากจะเป็นคนของฮ่องเต้ เจ้าก็ควรที่จะพยายามชอบฮ่องเต้ให้มากๆหละ" 　　"พวกท่านมีพี่น้องกี่คนงั้นรึ？" เย่เล่อจือถามออกไป เมื่อมองเห็นมู่หรงเจิงขมวดคิ้วอยู่ เหมือนไม่อยากจะตอบ นางจึงถามเพิ่มไปอีกว่า "องค์ชายเก้าเป็นน้องของพวกท่านใช่รึไม่ ทำไมฮ่องเต้ถึงเหมือนกับว่าเกรงกลัวเขานิดหน่อย" 　　"เป็นท่านลุงของพวกข้า"มู่หรงเจิงพูดด้วยเสียงเรียบพร้อมทั้งเตือนนางต่อไปอีกว่า"หากเจ้าพบเข้ากับองค์ชายเก้ามู่หรงหลี่ เจ้าจักต้องอยู่ห่างๆเขาไว้" 　   ที่แท้เป็นท่านลุงของทั้งสองคนนี้เอง เย่เล่อจือแอบจำไว้ในใจ ต่อจากนี้จักต้องอยู่ห่างๆจากองค์ชายเก้าเสียแล้ว      "เมื่อเย่เล่อจือกินอิ่มแล้วจึงลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่สวนดอกเหมย ที่จริงแล้วที่นี่เป็นที่ที่ไม่เลวเลยหนิ ทั้งสองเดินไปที่สวนดอกเหมย "มู่หรงเจิง แคว้นเฌอหลีนั้นเล็กมากเลยใช่ไหม"เย่เล่อจือถามออกมากระทันหัน มู่หรงเจิงตกใจนิดหน่อยแล้วพูดว่า "แคว้นเฌอหลีได้ล่มสลายไปแล้ว" 　　เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก "มิน่าหละฮ่องเต้ถึงได้ลงโทษกับองค์หญิงของแคว้นได้อย่างตามอำเภอใจ" 　　เดินเข้าไปในสวนดอกเหมย "ตอนแรกฮ่องเต้จะนำเจ้าเข้ามาในวัง เพื่อจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นฮองเฮา"เจ้าไม่ต้องโทษฮ่องเต้ของข้า ที่จริงแล้วฮ่องเต้ใส่ใจเจ้ามากต่างหาก"มู่หรงเจิงพาเย่เล่อจือเฮา แต่เจ้ากลับพูดว่าไม่ต้องการตำแหน่งที่ทรงสูงศักดิ์ของแคว้นแคว้นจิ่นสวี้เช่นนี้ ต่อให้ให้เจ้าไปอยู่ที่หอนางโลมให้ผู้ชายเหยียบย่ำยังดีกว่ามานอนร่วมหมอนกับฮ่องเต้เสียอีก ฮ่องเต้โกรธมากจึงตรัสสั่งให้เจ้าไปอยู่ที่หอนางโลม" เมื่อมู่หรงเจิงพูดเรื่องนี้ออกมา กลับมีแวบนึ่งในสายตาที่ฉายแววความเศร้าออกมา 　　"วันก่อนฮ่องเต้ใจดีมีเมตตา จึงได้ตรัสให้นำเจ้ากลับออกมาจากหอนางโลมเข้ามาเป็นสนมในวังอีกครั้ง แต่เจ้ากลับพูดว่าต่อให้เจ้าต้องแต่งงานกับชายที่รันทดที่สุดในโลกหล้า ยังดีกว่าที่จะมาแต่งงานกับฮ่องเต้เสียอีก เพราะเหตุนี้ฮ่องเต้จึงได้ตรัสสั่งให้เจ้าแต่งงานกับชายขอทานที่น่าเกลียดและมีชีวิตที่รันทดที่สุดในเมืองนี้ โชคดีที่ข้าไปขัดขวางเรื่องนี้ได้ทันในคืนนั้นเสียก่อน"มู่หรงเจิงถอนหายใจอีกครั้ง "เย่เล่อจือหากเจ้าไม่พูดเช่นนั้นกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ไม่มีวันทำร้ายหรอกนะ ก็เหมือนกับวันนี้ แค่เจ้าตอบตกลงว่าจะคอยอยู่ข้างกายฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็พอใจเป็นอย่างมากแล้ว โดยมิได้หสังว่าเจ้าจะเป็นสนมของท่าน 　　"เจ้าสนิทกับฮ่องเต้มากขนาดนั้นเลยงั้นรึ" หากดูจากคนในราชวงค์ของการปกครองในอดีต ต่างก็ยอมบาดหม่างกันเพื่อแย่งชิงมาซึ่งบันลังก์มิใช่รึ ความสำพันธ์ที่ดูปกติของฮ่องเต้กับท่านอ๋องถือได้ว่าเป็นเรื่องหาได้ยากเลยทีเดียว 　　"ในโลกนี้ข้าใส่ใจแค่สองคน หนึ่งในนั้นก็คือฮ่องเต้" มู่หรงเจิงหยุดอยู่หน้าต้นเหมยในสวน 　　"แล้วอีกคนหนึ่งหละ" เย่เล่อจือรู้สึกสงสัยขึ้นมา 　   มู่หรงเจิงไม่ได้ตอบคำถามเย่เล่อจือแต่อย่างได แต่กลับหันไปมองดอกเหมยอย่างใจลอย "สวนดอกเหมยนี้ฮ่องเต้ได้สร้างไว้เพื่อเจ้า ดอกเหมยหลากหลายสายพันธุ์เหล่านี้ ต่างก็สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันออกดอกในทุกฤดูกาล เจ้าดูสิ พวกมันช่างงดงามยิ่งนัก"