已经是第一章了
ตอนที่17 การแข่งขันของอ๋องเก้า1
ตอนที่17 การแข่งขันของอ๋องเก้า1
สวนดอกเหมยช่างเป็นสวนที่ดีอย่างมาก ฟังเสียงนกร้องพร้อมกับกลิ่นหอมรันจวนใจ มีศาลารายล้อม เป็นเรือนที่ดีมากเลยทีเดียวและที่สำคัญก็คือมีสาวใช้มากมาย มีคนคอยปรนนิบัติรับใช้ไม่ขาด เสื้อผ้าก็ล้วนแต่เป็นผ้าไหมชั้นดี การกินคือสิ่งสำคัญอย่างมาก ช่วงสองสามวันนี้นางรู้สึกสบายอย่างยิ่ง
เย่เล่อจือสุขสบายอย่างมากจนไม่สนใจเรื่องราวที่ผ่านมา นางคิดอยู่ทุกวันว่าถ้าหากเอาของพวกนี้ไปขายในยุคปัจจุบันจะได้เงินเท่าไหร่กัน อันไหนที่ดูแพง ทำยังไงถึงจะสามารถเอากลับไปได้มากๆ พอคิดแล้ว คนสมัยก่อนช่างรวยกว่าคนในปัจจุบันอย่างมาก ขนาดถ้วยที่ใช้ในชีวิตประจำวันนั้นยังสามารถนำไปขายได้ในราคาดีเลย ในสมัยนี้นั้นไม่ว่าจะเป็นบ้านเรือนของใครก็มีแต่ของล้ำค่าทั้งนั้น เย่เล่อจือมองเห็นอะไรก็ตาลุกวาว โดยเฉพาะหมอนที่ทำจากหยกอันนั้น นางอดไม่ได้ที่จะนอนหนุนทุกคืน
แต่ว่าผ่านไปไม่นานเย่เล่อจือก็พบว่าตัวเองไม่มีอิสระเลย เดินไปไหนก็มีนางในคอยรับใช้ตลอด อยากออกไปข้างนอกสักครั้ง พวกนางก็เอาไปกราบทูลฝ่าบาท จนนางโดนกักบริเวณ แบบนี้ไม่ใช่การกักขังกันหรือไง？
มู่หรงเฉินงานยุ่งอย่างมาก นานๆเขาถึงมาที ส่วนมู่หรงเจิงพอปิดประตูคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆก็ไม่เจอเขาอีกเลย
เย่เล่อจือยิ่งคิดก็ยิ่งเบื่อ อยู่แบบนอนสบายๆนางก็ไม่ชอบ เรื่องการเย็บปักถักร้อยของผู้หญิงนางก็ทำไม่เป็น ดอกเหมยที่อยู่ในเรือนนี้นางก็มองจนเบื่อแล้ว เบื่อมากๆ นางเลยอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง แต่สุดท้ายนางในก็เดินมาบอกว่า："ฮ่องเต้ไม่ทรงอนุญาต"
เย่เล่อจือมองแม่น้ำสีเขียวที่อยู่ด้านนอก："ข้าจะไปเล่นที่นั่น ไม่เดินหลงทางแน่นอน"
"ฝ่าบาทมีรับสั่ง ว่าท่านไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้เพคะ"นางพูดขึ้นมาอย่างไม่ยอม
เย่เล่อจือโมโหฉุนขึ้นมาทันที："ก็ข้าจะไป ข้าจะดูว่าพวกเจ้าจะกล้าขวางข้ามั้ย！"นางผลักนางในพวกนั้นออกจากประตูทันที พวกนางในที่อยู่ในตำหนักก็พากันวิ่งตามออกมา เพราะต้องการจะมาขัดขวางนางเอาไว้
"พวกเจ้ารู้ว่าตัวเองน่ารำคาญมั้ย？ถ้าฝ่าบาทสั่งโทษลงมาข้าจะเป็นคนรับเอง ไม่มีทางทำให้พวกเจ้าเดือดร้อนหรอกนะ"เย่เล่อจือพูดออกมาอย่างชัดเจน
อยู่ดีๆพวกนางในจึงหยุดลงทันที แล้วพลันโค้งคำนับ："คารวะองค์ชายเก้า"
นางจึงหันไปตามทันที มองไปไม่ไกลนักก็เห็นชายคนนึงที่อายุเกือบจะสี่สิบปีแล้ว สวมใส่หมวกขุนนางแล้วเดินมาทางนี้ด้วยสายตาที่แวววาว พร้อมกับเสื้อคลุมที่ทำจากผ้าไหมสีฟ้าทองที่ยาวมากที่คาดด้วยเข็มขัดสีฟ้าที่ทำมาจากทองแท้ระยิบระยับ
คนนี้ก็คือองค์ชายเก้างั้นหรือ？สายตาดูเป็นคนเมตตา ใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่เหมือนกับคนที่ดูเลวร้ายเลย แต่ว่าคำเตือนของมู่หรงเฉินนั้น เย่เล่อจือนางก็ยังฉุกคิดอยู่
องค์ชายเก้ามู่หรงหลี่เดินเข้ามาข้างหน้าพลันพูดขึ้น："องค์หญิงเล่อจือ สบายดีมั้ยพ่ะย่ะค่ะ？"
เย่เล่อจือพยักหน้า："ท่านอ๋อง เรียกข้าว่าเย่เล่อจือเถอะ"นางยังไม่ค่อยชินเวลาคนอื่นเรียกองค์หญิง
มู่หรงหลี่มองไปยังพวกนางในที่ยืนด้านข้าง"ถอยไปก่อนเถอะ ข้าต้องการคุยส่วนตัวกับนาง"พอเห็นสีหน้าพวกนางที่ดูเลิกลักว่าไปหรือไม่ไปดี เขาก็พูดขึ้นอีกว่า："ถ้าฝ่าบาททรงลงโทษ บอกว่าข้าเป็นคนสั่งเอง"พวกนางถึงยอมถอยไป
เมื่อเดินข้ามไปสะพานมาพร้อมกับมู่หรงหลี่ เดินมาถึงตรงกลางก็พลันหยุดลง มองดูแม่น้ำที่ใสมาก เย่เล่อจือถอยหายใจออกมาทีนึง พอรู้สึกว่าดีขึ้นแล้ว แล้วพอหันไป มู่หรงหลี่ก็นั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้แวก็มีนางในยกน้ำชามาต้อนรับ วางเสร็จก็ออกไปทันที
มู่หรงหลี่รินชาลงไปสองแก้ว รินให้ตัวเองแก้วนึง แล้วก็ส่งไปด้านหน้าเขาอีกแก้วนึง"ลองชิมนี่ดู นี่เป็นชาที่มีชื่อเสียงจากเขาหิมะเลยนะ"
เย่เล่อจือนั่งลงไป แล้วสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ถ้วยชา นี่มันเป็นน้ำเปล่าชัดๆและเห็นได้ชัดว่านี่มันแค่แก้วน้ำร้อนใสไม่มีสี มู่หรงหลี่น่าจะทำแกล้งหรือเปล่า？คิดไปคิดมา เขาเองเป็นถึงอ๋องจะมาแกล้งกันทำไม？และเขาเองก็ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามอะไร นางจึงหยิบแก้วชาขึ้นมาจับคำนึง รสชาติขมอ่อนที่มีความหอมก็พลันทำให้ชานั้นหวานขึ้นมานิดนึง พอกลิ่นลงไปถึงคอแล้วก็ยิ่งชุ่มชื้นหอมหวาน และนางก็ดื่มลงไปอีก สัมผัสได้ถึงความหอมหวานไปทั่วทั้งปาก จนหลุดพูดออกมา："ที่แท้ก็เป็นชาชั้นดีนี่เอง！"
มู่หรงหลี่พูดพลางหัวเราะ："วันก่อนได้ยินว่าเจ้ากลับมาแล้ว ข้าก็ช่างประหลาดใจนัก เลยอยากมาพบเจ้าสักครั้ง ฝ่าบาทบอกว่าเจ้าไม่ค่อยสบาย เลยพยายามหาหลายวิธีเพื่อไม่อยากพบใคร ข้านึกว่าฝ่าบาทจะกำจัดเจ้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับได้พบเจ้าแล้ว"
已经是最新一章了
加载中
