已经是第一章了
ตอนที่20 เรื่องราวในอดีต2
ตอนที่20 เรื่องราวในอดีต2
"เพียงแค่เจ้าไม่ทำร้ายฝ่าบาท ข้าก็สามารถช่วยไปพูดให้เจ้าได้"มู่หรงเจิงพยักหน้ารับปาก "ข้าจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตได้แล้ว ข้าเองก็ไมาอยากพูดถึงมันอีก ในเรื่องการแก้แค้นพวกนั้น ถึงข้าจะฆ่าพวกท่าน พ่อแม่ของข้าก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี แต่กลับจะทำร้ายชีวิตตัวเองแทน ข้าเป็นคนฉลาด คิดเพียงอยากจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างสงบ เย่เล่อจือพูดมาก็ถือว่าเป็นความจริง เรื่องราวขององค์หญิงเล่อจือกับนางนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกัน มู่หรงเฉินสนแค่ความสุขของตัวเอง กว่าจะมีชีวิตสุขสบายแบบนี้ได้ไม่ง่ายเลย ทำไมต้องไปรนหาที่ตายด้วย？
"จริงหรือ？"มู่หรงเจิงขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย อย่างกับว่าไม่อยากจะเชื่อ
เย่เล่อจือขี้เกียจอธิบายย้อนอดีตอะไรพวกนั้น คนสมัยก่อนจะเข้าใจได้ยังไง？ถึงแม้ว่าจะไปพูดให้คนในสมัยปัจจุบันฟังก็เกรงว่าไม่มีใครเชื่อ"มู่หรงเจิง พาข้าออกไปเดินเล่นในวังได้มั้ย？"มาอยู่ในสมัยโบราณแบบนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา หากว่าอยู่ที่นี่แล้วไม่ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ก็ช่างน่าเสียดายนัก！
ตอนที่สองคนกำลังเดินผ่านสะพานไปนั้น สองคนเดินใกล้กันชมดอกไม้สีสันสวยงามกับต้นหลิวสีเขียวๆ นกบินไปมาบนหญ้า บรรยากาศถือว่าไม่เลว มีมู่หรงเจิงอยู่ข้างกายแบบนี้ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางนาง
วันก่อนมู่หรงเฉินก็พานางเดินเล่นรอบวัง เพียงแต่ว่าฮ่องเต้ทรงกำหนดเวลาไว้ ทุกครั้งเลยเดินได้ไม่ไกลมากก็ต้องกลับไปแล้ว แต่วันนี้ถึงพูดได้ว่าเป็นการเดินเล่นในวังได้ แล้วข้างกายก็ยังมีผู้นำที่ดี เย่เล่อจือก็ยิ่งพอใจอย่างมาก
ที่บอกว่ามู่หรงเจิงเป็นไกด์ที่ดี เพราะอะไรนิดหน่อยเขาก็ไม่ปล่อยผ่าน เขาสามารถพูดเรื่องในวังนี้ได้อย่างละเอียด กระชับเข้าใจง่าย ถามอะไรเขาก็ตอบทุกอย่าง
ตอนที่เกิดความอลวนวุ่นวาย มู่หรงเจิงก็พลันหยุดลงทันที："ท่านพี่กับองค์ชายเก้ากำลังมา"
เย่เล่อจือเองก็หยุดเดินเหมือนกัน ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เดินเที่ยวเมื่อครู่นี้ก็พลันหายไปทันที สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยน แล้วก็ยืนอย่างมีมารยาทข้างๆมู่หรงเจิง
"ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องหวินและเล่อจือไม่ธรรมดา？เมื่อครู่พึ่งจัดการเรื่องบ้านเมืองเสร็จก็พลันมาหานางทันที ชายหนุ่มที่เก่งกาจกับหญิงสาวผู้งดงาม ช่างน่าอิฉายิ่งนัก"มู่หรงหลี่พูดขึ้นพลางหัวเราะ
มู่หรงเจิงไม่พูดอะไร เย่เล่อจือมองเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจของมู่หรงเฉิน พอนึกถึงเรื่องที่มู่หรงเจิงบอกว่านางต้องแต่งงานกับมู่หรงเฉิน องค์ชายเก้าพูดแบบนี้คงต้องการให้พี่น้องบาดหมางกันอย่างแน่นอน แต่ถือว่าไหวพริบของมู่หรงเจิงไม่เลวเลย พลันพูดขึ้น："ข้าจะมีความสามารถอะไรจนไปสะดุดตาของอ๋องหวินได้ เพียงแค่เบื่อเท่านั้นเอง เลยออกมาเดินเล่นกับอ๋องหวิน"
"ดูเหมือว่าข้าคงเข้าใจผิดแล้ว เพื่อเป็นการชดใช้ ข้ามอบของขวัญให้ท่านหนึ่งอัน "มู่หรงหลี่พูดเสร็จก็พลันโบกมือให้นางในที่ยืนอยู่ด้านหลัง แล้วนางก็เดินเข้ามาทันที
หญิงนางนี้เป็นคนเรียบร้อย ละเอียดอ่อน หน้าตาหวานเหมือนดอกท้อ แต่งหน้าสวยงาม คิ้วนางและดวงตาก็ยิ่งน่าดึงดูดรวมไปถึงรูปร่างที่เซ็กซี่อย่างมาก สวมชุดสีแดงที่เป็นกระโปรงยาวพริ้วถึงพึ้น และสามารถมองเห็นเนินหน้าอกและคอที่ขาวเนียนของนางและชุดข้างนอกก็เป็นผ้าบางที่สามารถมองเห็นเนื้อตัวได้ เลยยิ่งทำให้ดูน่าหลงใหล
"หญิงผู้นี้ชื่อเหม่ยวี่เป็นบุตรบุญธรรมของข้าเอง เก่งด้านเต้นรำและก็ชื่นชมความสามารถของอ๋องหวินอย่างมาก พอคิดดูแล้ว ข้าก็เลยอยากให้นางสมหวัง อ๋องหวินจะว่าอย่างไรหรือ？"มู่หรงหลี่มองหน้ามู่หรงเจิงแล้วเหมือนจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก
เหม่ยวี่คนนี้มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนอะไร มู่หรงเจิงฐานะสูงส่งจะไปหลงนางได้ยังไง？เย่เล่อจือหันกลับไปมองมู่หรงเจิง แต่กลับเห็นแววตาของเขาเป็นประกายวิบวับเหมือนกับว่าถูกใจอย่างมาก："ไม่เลว ข้าชอบ"
เย่เล่อจือรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เหม่ยวี่เป็นคนสวยมากทีเดียว แต่ก็ไม่น่าจะทำให้คนลุ่มหลงได้ถึงเพียงนี้ จนทำให้มู่หรงเจิงมองนางเหมือนจะกินขนาดนี้ หรือว่าเขาเป็นคนมักมากในกาม？และที่ยิ่งทำให้เย่เล่อจือตกใจก็คือมู่หรงเจิงเดินเข้าไปหานางทันที แล้วก็โอบไหล่นางไว้พลันพูดขึ้น："นางก็บอกว่าข้าเองก็ไม่เลวแล้ว เจ้าจะกลัวอะไร？"
已经是最新一章了
加载中
