บทที่ 4 อะไรที่เรียกว่าไม่รู้

บทที่ 4 อะไรที่เรียกว่าไม่รู้ วันต่อมา เวธนีถูกเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา มองสิ่งแวดล้อมรอบตัวของเธออย่างไม่คุ้นเคยเกิดความงุนงง ผ่านไปสักครู่เธอก็คิดขึ้นได้ เอื้อมมือไปรับสายโทรศัพท์ที่หัวเตียง “ฮัลโหล……” น้ำเสียงของเธอเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงคนในสายโทรศัพท์ได้ยินน้ำเสียงของเธอก็แปลกใจ เสียงของผู้ชายตอบกลับมาอย่างสุภาพ “เอ่อคุณผู้หญิงสวัสดีครับ ผมคือผู้จัดการของโรงแรมอิงเฮาส์ ขอถามคุณว่า......พักอยู่ที่ห้อง8018ของคุณเวธนี ใช่ไหมครับ?” “ใช่ค่ะ? มีอะไรหรือคะ?” ในสมองยังงุนงงไม่เข้าใจความหมายของคนในสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินคนในสายโทรศัพท์หัวเราะเบาเบาสองครั้ง “ไม่มี ไม่มีอะไรครับ!คุณเวธนี คุณ......เมื่อคืนคุณเป็นยังไงบ้างครับ?” “ดีมากค่ะ......” ในขณะที่พูดก็ใช้มือนวดขมับศีรษะเบา ๆ รู้สึกว่าตัวเองดื่มหนักจนเมา แต่คงไม่มีความจำเป็นต้องบอกผู้จัดการโรงแรมหรอก “จริงเหรอครับ? คุณไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ดีแล้วครับ” ผู้จัดการโรงแรมไม่ค่อยจะวางใจเลยถามไปอีกครั้ง เวธนีตอบกลับไปด้วยเสียงเบา ๆ “ไม่มีอะไรค่ะ” “ดีครับ ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ ผมไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณแล้วครับ คุณเวธนีสวัสดีครับ “สวัสดีค่ะ!” เวธนีพึ่งจะพูดจบ เสียงในสายโทรศัพท์ ตู๊ด ตู๊ด กดวางสายอย่างรวดเร็วทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ พูดกับตัวเองเบา ๆ “แปลกจัง” หลังจากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เมื่อเธอมองเห็นเงินปึกหนึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียง เธอก็ประหลาดใจ ในสมองเธอก็คิดเรื่องที่เพิ่งจะผ่านมา เธอก็กระชับผ้าห่มไว้แน่น แล้วลุกขึ้นนั่ง เธอรู้สึกถึงความเจ็บที่กลางใจสาว ทำให้อีกนิดเดียวเธอก็ล้มลงไปนอนเหมือนเดิม เธอเริ่มจะจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้แต่ยังไม่ชัดเจน...... แต่เมื่อเธอใช้มือที่สั่นเบาๆเปิดผ้าห่มดู หน้าของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดขึ้นมาทันที ตอนแรกเธอไม่ได้รู้สึกตกใจ คุณพระช่วยเธอถึงกับตกใจสุดขีด เห็นเลือดที่ติดอยู่ได้เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแล้ว ทันใดนั้นก็จำเหตุการณ์เมื่อคืนได้ทั้งหมด นั้นไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง เธอ......เวธนี! นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอเมาก็ถูกคนทำเรื่องอย่างว่าแล้ว คนที่ทำให้เธอโกรธก็ไม่รู้ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ในความฝัน......เหมือนกับว่า เปรมกลับมาแล้ว? แต่ว่าเวธนีรู้ว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน เธอเปิดห้องที่นี่ เปรมก็ไม่รู้ เธอต้องการจะเซอร์ไพรส์เขา เธอยังไม่ทันได้เซอร์ไพรส์ให้กับเขา ถึงแม้ว่าในใจของเธอไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าเวธนีมองเห็นกระเป๋าของตัวเอง มือที่สั่นล้วงลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอโทรศัพท์โชว์ข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน เธอกดเปิดดูข้อความ “นี ดึกแล้วผมไม่อยากโทรรบกวนคุณ ผมพึ่งจะผ่านการตรวจสอบความปลอดภัย กำลังจะไปขึ้นเครื่องบินทันที พรุ่งนี้เจอกัน ผมคิดถึงคุณ” ในข้อความเขียนเวลาส่ง23.40นาที ถ้าคิดตามเวลาเขาจะถึงประมาณตอนเที่ยง เธอรีบโทรกลับไป ได้ยินเพียงเสียงของพนักงาน “สวัสดีค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดได้ในขณะนี้!” “พระเจ้า พระเจ้าช่วย!” เวธนีฟุบหน้าลงบนเตียง เธอไม่อยากเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง แต่กลิ่นของด้านในผ้าห่มก็ทำให้เธอต้องยอมรับความจริง เธอทำได้แค่บังคับร่างกายเดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้จัดการโรงแรม “ที่คุณพูดหมายความว่ายังไง อะไรที่เรียกว่าไม่รู้?” ในห้องทำงานของผู้จัดการถูกเสียงตะโกนถามจากผู้หญิงนี้ดังทั่วทั้งห้อง ความงดงาม มารยาท ตอนนี้ใบหน้าของเธอไม่มีคำพวกนี้หลงเหลืออยู่เลย เชื่อว่าถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับใครก็คงไม่มีใครใจเย็นได้