บทที่6 เจ็บปวดหัวใจ

บทที่6 เจ็บปวดหัวใจ “อืม รู้แล้วค่ะ ฉันวางแล้วนะ เจอกันค่ะ” เวธนีรีบตัดสายโทรศัพท์อย่างเร็ว ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถอีกครั้ง สูดหายใจเข้าลึกๆ สตาร์รถเหยียบคันเร่งแล้วขับออกไป เปรมได้ยินเสียงตู๊ด ตู๊ด วางสายของโทรศัพท์ ส่ายหัวแล้วยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ลุงศุกลเหยียบคันเร่งเร็วกว่าเดิมพลางยิ้ม “คุณชาย นานแล้วที่คุณไม่ได้กลับมา คุณนียิ่งโตยิ่งสวย อีกเดี๋ยวเจอกันคุณชายคงจำไม่ได้” “เธอสวยมาตั้งแต่ยังเด็กอยู่แล้ว ผมจากไปสามปี ตอนนี้ผมคิดถึงเธอมากๆ ลุงศุกลคุณรีบขับให้เร็วหน่อย” “ครับครับครับ” ลุงศุกลยิ้มไปพลางเหยียบคันเร่งให้เร็วกว่าเดิม ทะเลสาบฟีนิกซ์คือสถานที่ที่ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน เล่นจับปลาเล่นดินโคลนตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว แต่ความสุขนั้นก็ยังอยู่ในความทรงจำไม่มีวันลืม เปรม อายุมากกว่าเธอสามปี ตั้งแต่สมัยเด็กเขาก็คอยดูแลปกป้องเธอ เมื่อเริ่มเติบโต ก็รู้ว่าเธอจะต้องแต่งงานกับเขา เวธนียืนอยู่ด้านข้างทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบยังใสมากกี่ปีก็ไม่เปลี่ยน เธอยังมองเห็นภาพความทรงจำที่ทั้งสองเคยมาเล่นกัน แต่ว่าทุกอย่าง ก็ถูกเรื่องราวของเมื่อคืนพรากไปหมดแล้ว “นี”น้ำเสียงที่เรียกด้วยความตื่นเต้นทำให้เธอได้สติกลับมา เธอค่อยๆหันกลับไปมองก็พบกับเปรมใบหน้าฉีกยิ้มกว้างกำลังเดินเข้ามาหาเธอ เขาใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ เหมือนกับตอนที่เขาได้จากไป แต่เธอยังคงรู้สึกถึงความคุ้นเคย แสงของพระอาทิตย์ที่ส่องลงมากระทบด้านหลังของเขา ทำให้คนที่มองเห็นรอยยิ้มของเขาไม่ชัดเจน “นี！”พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ ร่างกายของเธอก็ถูกกอดอย่างแน่น เปรมก็พูดกระซิบข้างใบหูของเธอ “ยัยเด็กโง่ คิดถึงเธอมากๆ” “พี่เปรม!” เวธนีรีบผละออกจากอ้อมแขนของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เขินอาย “อย่าทำแบบนี้ ลุงศุกลยังมองอยู่ตรงนั้นค่ะ” เปรมหันหน้ากลับไปมอง ก็พบว่าลุงศุกลยื่นหน้าออกจากกระจกมองมาทางเขา มองเห็นเปรมหันกลับมามองทางเขา เขายังคงยิ้มและโบกมือให้ มองคนอื่นแบบไม่อายเขาไม่เคยพบเคยเห็น เปรมส่ายหัวแล้วยิ้ม “ตาเฒ่า มองเห็นคนที่เขาแสดงออกถึงความรักให้กันยังจะกล้ามองอยู่อีกเหรอ” “อุ๊บส์ !”เวธนีหลุดขำออกมาด้วยท่าทางที่เขาแสดงความโกรธออกมาเหมือนเด็ก ใช้มือคล้องแขนเขา “ไปกันเถอะค่ะ!คุณอาและคุณบ้ารออยู่!” “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมค่อยกลับมากอดคุณนะ”กระซิบบอกที่ข้างใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงต่ำ เวธนีหน้าแดงจนถึงลำคอ ใช้มือหยิกที่แขนของเขาด้วยความเขินอาย เปรมมองเห็นท่าทางของเธอเหมือนกับเด็ก ฮ่าฮ่าหัวเราะออกมาเสียงดังพลางยื่นหน้าลงไปจูบเธอ เวธนีหัวใจเต้นแรง เบี่ยงหน้าหลบ ปากของเขาก็จูบเข้าที่แก้มของเธอแทน ก็ทำให้เปรมรู้สึกแปลกใจ “เป็นอะไรไปครับ” “ไม่มีอะไรค่ะ ลุงศุกลยังอยู่ตรงนี้นะคะ!” เวธนีก็พูดไม่ออกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ไม่กล้ารับความรู้สึกของเปรมได้ เธอรู้สึกไม่มั่นใจ เปรมก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ใช้มือบีบจมูกที่สวยของเธอเบาๆ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ “คุณ!ยังอายอยู่อีกเหรอ!ไปกันเถอะ......”โอบไหล่ของเธอเข้ามากอด แล้วเดินกลับไปที่รถ หน้าประตูวิลล่ากรุ๊ปหยานซาน มีคนกำลังยืนรอรับอยู่หน้าประตู มองเห็นรถสปอร์ตคันสีดำและสีแดงทั้งสองคันจอดอยู่หน้าประตู ทุกคนก็รู้สึกแปลกใจ มองเห็นเปรมโอบเวธนีเดินเข้ามา ลุงศุกลลงมาจากรถสปอร์ตคันสีดำเดินตามเข้ามา ทุกคนก็เข้าใจในทันที คุณอาก็ยิ้มออกมา “นี ไม่แปลกใจว่าทำไมเมื่อคืนไม่พบเธอ จริงๆแล้วเธอไปรอรับ เปรมนี่เอง”