บทที่7 รู้สึกว่าเธอมีบางอย่างผิดปกติ

บทที่7 รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “คุณอา คุณบ้า!”เวธนีใช้น้ำเสียงออดอ้อนเรียกพวกท่าน ได้ยินเธอเรียกพวกท่านทั้งสองก็หัวเราะชอบใจออกมา เปรมปล่อยมือที่โอบไหล่ออกจากเวธนี เดินเข้าไปกอดพ่อกับแม่ด้วยความคิดถึง พูดพลางเสียงหัวเรา “พ่อครับ แม่ครับ ลูกคิดถึงพ่อกับแม่มากๆครับ” “ดีที่เธอยังรู้ยังรู้ว่าจะต้องกลับมา นึกว่าลืมพ่อกับแม่ไปแล้ว” คุณผู้หญิงสีตลาพูดอย่างน้อยใจพลางใช้ฝ่ามือปาดน้ำตาที่ไหล เวธนีก็รีบเข้าไปปลอบใจ “คุณบ้าพี่เปรม ไปเพื่อเรียนต่อ ตอนนี้ก็กลับมาแล้วค่ะ” “ใช่ครับแม่ กลับมารับช่วงดูแลบริษัทGGKของเรา พ่อกับแม่จะได้พักผ่อนให้สบายใจสักที คุณผู้หญิงสีตลาได้ยินก็หยุดร้องไห้และยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “เธอเป็นพูดคนเองนะ ถ้าเธอยังไม่กลับมา บริษัทเราคงไปต่อไม่ไหว พ่อของเธอร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรง บริษัทก็ไม่ได้มีกำไรเหมือนเมื่อก่อน เมื่อไม่นานมานี้ก็ปิดร้านทองไปแล้วหนึ่งแห่ง “เฮ้อ” “พอได้แล้ว ภรรยาแก่ของฉัน ลูกพึ่งกลับมา คุณก็พูดไม่หยุด คุณไม่กลัวลูกเราจะหนีไปเหรอ มา ๆ จะยืนพูดที่หน้าประตูกันทำไม รีบเข้าในบ้านกันเถอะ” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณอา ยังต้องกลับไปบอกแม่ก่อนว่าพี่เปรมกลับมาแล้ว ตอนค่ำจะกลับมาอีกครั้ง เวธนีค่อย ๆ ถอยหลังช้า ๆ บ้านหลังนี้คือเรือนหอที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เธอ หลังจากนี้เธอคงไม่กล้าเข้าออกได้ตามใจ “นี คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า รู้สึกว่าคุณดูแปลก ๆ ไป” เปรมมองเห็นใบหน้าที่ขาวซีด คิ้วขมวดขึ้นเป็นปม เวธนีส่ายหัวพลางพูด “ไม่มีอะไรค่ะ พอดีนัดกับแม่ไว้แล้ว ฉันต้องกลับบ้านก่อนแล้ว! อีกเดี๋ยวก็กลับมาใหม่” สาวเท้าอย่างไวเดินไปข้างรถของเธอ เปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง สตาร์รถและรีบขับออกไปโดยไม่หันกลับมามองพวกเขา คุณบ้ารู้สึกแปลกใจ “เป็นอะไรไป รู้สึกว่าเธอมีบางอย่างผิดปกติ” “ไม่มีอะไรหรอก คึดถึงเขามาตั้ง3ปี ได้กลับมาพบกันก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา รอเธอกลับมาพร้อมแม่ของเธอก็ได้ ตอนค่ำได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับ เปรม อีกเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมาแล้ว พวกเธอมาหยิบกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องคุณชาย” คุณท่านเมธีชี้นิ้วไปที่คนรับใช้สองสามคนที่ยืนอยู่ หลังจากนั้นก็หันกลับมา “ เปรม เธอก็ไปพักผ่อนได้แล้ว ตอนค่ำในงานเลี้ยง พ่อจะประกาศกับทุกคนว่าเธอจะมาดูแลบริษัทต่อจากพ่อ” “อืม” เปรมตอบกลับไป จึงเดินเข้าไปที่ห้องนอนที่ใหญ่โตและหรูหรา เวธนีจอดรถที่หน้าประตูบ้านของเธอ มองเห็นแม่กำลังตัดดอกกุหลาบอยู่ในสวน เธอลงจากรถและเดินลงตรงไปที่สวนดอกไม้ขนาดใหญ่ หยิบกรรไกรตัดดอกไม้ออกมาช่วยแม่ “แม่ พี่เปรมกลับมาแล้วค่ะ” “เมื่อวานเธอไปรับเขา ตอนนี้เพิ่งจะกลับมา” เตชินิถามแต่ไม่ได้หันไปมอง มือของเวธนีก็ชะงักพูดตอบกลับไปเบา ๆ เตชินิก็หยุดตัดดอกไม้แล้วหันกลับไปมองหน้าลูกสาว “แม่เคยพูดกับเธอ เธอลืมไปแล้วเหรอ? ถึงแม้ว่าพวกเธอจะมีสัญญาหมั้นกันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้แต่งงาน เธอต้องให้เกียรติตัวเอง” “แม่ ฉัน......ฉันกับพี่เปรมยังไม่มีอะไรเกินเลยกัน” พูดจบก็ไม่กล้าสบตารีบหันกลับมามองดอกไม้ในมือ เตชินิได้ยินคำตอบจากลูกสาว ใบหน้าก็กลับมาดีขึ้น “อืม หลังจากที่คุณปู่จากไป แม่แค่ดูแลรักษาสวนดอกไม้กว่าร้อยไร่ ตระกูลณัฐศิลป์เป็นตระกูลที่ร่ำรวย บ้านเราไม่มีเงินทองมากมายเหมือนกับพวกเขา อย่าให้พวกเขาหาข้ออ้างมาว่าเราได้ ให้ตระกูลณัฐศิลป์ดูถูกพวกเรา อย่าให้หัวเราะเยาะเย้ยเราได้”