บทที่ 11 ขอแต่งงานแสนโรแมนติก

บทที่ 11 ขอแต่งงานแสนโรแมนติก ที่ด้านล่างของเวที การพูดคุยเสียงเบาๆ การแสดงออกด้วยการขยิบตา การชี้มือชี้ไม้ ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของเวธนี เธอกัดริมฝีปากแน่น ตัวสั่นเล็กน้อย สายตาค้นหาแม่ของตนเอง ก็พบว่าอยู่ที่มุมด้านหนึ่ง ด้านข้างแม่พิงอยู่ที่ราวชั้นบน เงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้า ดูราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงของทุกคน เวธนีรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เปรมเองก็ได้ยินคำพูดเหล่าเช่นกัน เขาเอื้อมมือออกไปโอบเอวของเวธนี ดึงกล่องสีแดงออกมาจากข้างในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็พูดกับไมโครโฟนว่า“เมื่อวานเป็นวันเกิดของผม เพื่อที่จะไปรับของขวัญชิ้นนี้ผมเลยกลับสาย นี่เป็นแหวนขอแต่งงานที่ผมออกแบบมันเองเพื่อส่งให้กับคู่หมั้นของผม หวังว่าทุกท่านจะมาเพื่อเป็นสักขีพยานให้ผมนะครับ” พูดจบ ก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งเปิดกล่องอย่างช้าๆ แหวนเพชรวงหนึ่งวางอยู่ข้างใน เป็นแหวนแตกต่างไปเล็กน้อย มันเป็นเทวดาตัวน้อยที่ทำจากเพชร ราวกับมีชีวิต ฝังอยู่บนแหวนทองคำขาว มองแวบแรกราวกับว่ามีนางฟ้าที่กำลังบินอยู่ตกลงมาตรงนั้น ถ้าหากใส่ลงบนนิ้วมือ การออกแบบนี้จะดูเหมือนว่าเทวดาตัวน้อยนั้นตกลงมาบนนิ้ว “พี่เปรม...” เวธนีรู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล มองนิ่งไปที่เขากล่าวอะไรไม่ออก เปรมมองเธออย่างลึกซึ้งกล่าวว่า“นี เธอเต็มใจจะแต่งงานกับผมไหม ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปตลอดชีวิต ให้ผมได้มีโอกาสปกป้องคุณตลอดไปได้ไหมครับ?” ทุกคนในเหตุการณ์เงียบลงทันทีเพราะกระทำนี้ของเปรม ทุกสายตาจดจ่อไปที่เวธนี แน่นอนว่าก็มีบางคนยังจดจ่อที่แหวนเพชรเทวดาตัวน้อย นี่ต้องใช้เพชรกี่กะรัตนะ ใช้เครื่องมือแบบไหนถึงสามารถทำผลงานอันยอดเยี่ยมระดับนี้ออกมาได้แบบนี้ เวธนีน้ำตาไหลอย่างทำอะไรไม่ถูกมาโดยตลอด เธอไม่ได้เอื้อมมือไปรับแหวนวงนั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอย่างว่างเปล่าก็มองเห็นแม่อยู่ไม่ไกล เมื่อสบสายตากันแม่ยิ้มให้กำลังใจเธอ พยักหน้าให้เธออย่างช้าๆ “ตกลง ตกลง ตกลง...” ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนประโยคนี้คนแรก ทุกคนจากที่ตะโกนเบาๆ กลายมาเป็นโห่ร้องเสียงดัง ในที่สุดเวธนีก็ทนไม่ไหว เธอพูดตกลง แต่ว่ากลับรู้สึกว่าริมฝีปากนั้นหนักราวทองพันชั่ง ไม่ว่าอย่างไรก็พูดประโยคนี้ไม่ออก ท้ายที่สุดเธอทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเงียบๆ ทุกคนเห็นเธอพยักหน้า พวกเขาต่างก็ส่งเสียงเชียร์ เปรมก็ตื่นเต้นมาก เขาคุกเข่าลงทันที นำแหวนมาสวมที่มือของเธอ จากนั้นลุกขึ้นยืน ต่อหน้าทุกคน กอดเธอไว้ในอ้อมแขน โน้มตัวลงมาจูบเธอที่ริมฝีปาก! นี่คือการจูบโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต และยังเป็นจูบที่ไม่อาจต่อต้านได้ เปรมจูบอย่างลึกซึ้งมาก อ่อนโยนมาก นำมาซึ่งความตื่นเต้น ความเสียดาย ความสุข เวธนีร้องไห้อีกครั้ง แล้วก็อนุญาตให้เขาจูบตนเอง เธอรู้ เขากำลังใช้วิธีของตนเองเช็ดเอาความทุกข์ของเธอออกไป เขาได้ยินคำพูดของคนเหล่านั้น เขากำลังปกป้องเธอ เวธนีตอบสนองเขาทันทีด้วยความรู้สึกขอบคุณ ทำให้เปรมทนไม่ได้เขาจูบอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น ปล้นเอาความหอมหวานของเธอ รบเร้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด... เวลาราวกับหยุดนิ่งอยู่ ณ ขณะนี้ จนกระทั่งเวธนีผลักเปรมออกเพราะขาดอากาศหายใจ ทุกคนถึงได้มีปฏิกิริยากลับมา เลี่ยงไม่ได้ที่จะแสดงความยินดีอย่างน่าอิจฉากันครู่หนึ่ง เวธนีมีรอยยิ้มตลอดเวลาตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ว่าผู้ชายเวลาอยู่ในงานเลี้ยงมักจะมีธุระของพวกผู้ชาย เมื่อนายคุณท่านเมธีพาเปรมไปแนะนำให้รู้จักคนมีชื่อเสียงทีละคน นั่นเป็นคนมีชื่อเสียงในสังคมชั้นสูง เธอจึงพาตัวเองหลบไปอยู่ด้านข้างทันที。 ความผิดหวังที่บอกใครไม่ได้ แค่มองดูเปรมพูดคุยอย่างสนุกสนานอยู่ท่ามกลางหญิงสาวมากมาย ในใจก็มีรู้สึกอึดอัดใจบ้าง รู้สึกเบื่อหน่ายไปหมด เธอเดินไปถึงข้างกายของเตชินิ ยืนเคียงข้างกันมองดูดวงจันทร์ เตชินิไม่ได้หันมา เพียงแค่ยกแก้วขึ้นแล้วจิบเหล้าไปอึกหนึ่งกล่าวว่า “นี เป็นแม่ทำให้หนูไม่ได้รับความเป็นธรรม” “ไม่ค่ะ! อย่าพูดแบบนี้ หนูไม่เคยคิดแบบนั้นเลย” จับมือเธอแน่แล้วกระซิบเบาๆ“แม่ค่ะ เกี่ยวกับเรื่องของพ่อ...แม่จะไม่เต็มใจบอกหนูจริงๆ เหรอ?”