已经是第一章了
บทที่ 12 ไม่ใช่สัญญากันไว้แล้วเหรอ?
บทที่ 12 ไม่ใช่สัญญากันไว้แล้วเหรอ?
“สำหรับคนที่ตายไปแล้ว ยังมีอะไรให้พูดถึงอีก” จิบเหล้าในแก้วไปคำหนึ่ง เตชินิก็หันหน้ามามองเวธนีกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สาวน้อย พวกเราไม่ใช่สัญญากันไว้แล้วเหรอ?”
“ใช่ค่ะ สัญญากันไว้แล้ว แม่ไม่พูด ลูกก็จะไม่ถาม แม่อย่าดื่มอีกเลย พวกเรากลับกันเถอะ”
“จะกลับบ้านไปแบบนี้เหรอ?” เตชินิมองเวธนีถามยิ้มๆ เวธนีแลบลิ้นอย่างขี้เล่น พึมพำออกมาเบาๆว่า “นี่ไม่ใช่เพราะว่าแม่เมาแล้วเหรอค่ะ!”
“อ้อ...ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” เตชินิลากเสียงยาว เหลือบมองเวธนีอย่างไม่ชอบใจ ถึงได้พยักหน้าหัวเราะเบาๆ โน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเวธนี ปล่อยให้เธอช่วยพยุงตนเองเพื่อหาข้ออ้างออกจากงานเลี้ยงไป
หมั้นกันแล้ว กำหนดการก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตั้งแต่งานเลี้ยงวันนั้นจนถึงตอนนี้ เวลาก็ผ่านมากว่าสองเดือนแล้ว ในสองเดือนที่ผ่านมานี้ เปรมต้องนัดเธอออกไปทุกวัน พวกเขาชิมอาหารเอกลักษณ์เฉพาะไปแล้วทั่วทั้งเมือง เที่ยวไปแล้วทุกสถานที่น่าสนใจ และเปรมก็ให้เกียรติเธอมาก นอกจากจูบกันบ้างบางครั้ง ก็แทบจะไม่เคยทำเรื่องที่เกินขอบเขตเลย
เธอควรจะมีความสุข ควรจะรู้สึกขอบคุณ แต่ว่า...แต่ว่าทำไมเหมือนกับมีวัชพืชกำลังเติบโตอยู่ ไม่ว่าเธอจะพยายามยังไง ก็ไม่สามารถสงบใจลงได้?
“นี!”
เวธนีได้ยินเสียงเรียกนี้ ตัวแข็งทื่อจากนั้นถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย ลุกยืนขึ้นเอาอาหารปลาในมือทั้งหมดโรยลงในสระน้ำ ถึงได้หันหลังมามองเปรมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“พี่เปรม พี่ไม่ได้บอกว่ามีประชุม จะมาถึงช้าหน่อยไม่ใช่เหรอคะ?”
“เดิมทีดึกๆ หน่อยถึงจะมาได้ แต่เพราะว่าจะมาส่งสิ่งนี้ ดังนั้นก็เลยมาเร็วหน่อย” ส่งของที่อยู่ในมือมาให้ เปรมก็ยิ้มเป็นประกาย
เวธนีมองเขาอย่างสงสัย รับมาเปิดออกดู ตกตะลึงทันที“นี่คือ..ชุดแต่งงาน?”
“ใช่ ไปลองใส่ดูซิ ชุดนี้พี่ออกแบบเองกับมือเลยนะครับ” เปรมยื่นมือไปโอบไหล่ของเวธนี ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันเข้าไปในบ้าน แค่เวธนีรู้สึกว่ากล่องของขวัญที่ถืออยู่ในมือกลับหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไม่นานมานี้เขาต้องการวัดขนาดตัวของตนเอง ในเวลานั้นเธอคิดว่าเขาจะจองเสื้อผ้าหรือไม่ก็ชุดราตรีให้กับตนเอง แต่อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะออกแบบชุดแต่งงานให้ด้วยตัวเอง
เมื่อชุดแต่งงานสวมอยู่บนตัวของเวธนี ดวงตาของเปรมก็สว่างขึ้น แต่คิ้วก็ขมวดแน่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพียงเพราะว่าชุดแต่งงานนั้น...เล็กไป
“ไม่ถูกซิ ผมตัดชุดตามขนาดที่คุณให้ผมมา ทำไมมันถึงเล็กได้นะ?” เปรมทำเสียงประหลาดใจ ใช้มือเพื่อวัดขนาดคร่าวๆ เห็นท่าทางคิ้วขมวดแน่ของเขา เวธนีขำ“คงไม่ใช่สองเดือนมานี้ฉันคงกินจนอ้วนแล้วล่ะ?”
“นี่เรื่องจริงเหรอ เมื่อก่อนเอวของคุณไม่ได้หนาแบบนี้!” กอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย มือใหญ่ของเปรมเริ่มคลำรอบเอวของเธออย่างอยู่ไม่สุข เวธนียิ้มแล้วตีมือเขาออกไป เดินเข้าไปในห้องแล้วเปลี่ยนชุดแต่งงานออกอย่างรวดเร็ว พับลงไปในกล่องของขวัญ“พี่ใช้มือสามารถวัดตัวได้ขนาดที่ถูกต้อง นั้นยังต้องการสายวัดไว้ทำอะไร? ไปค่ะ พวกเราไปหาร้านมาจัดการเถอะค่ะ”
“ก็คงต้องเป็นแบบนี้แล้ว บังเอิญที่ผมนัดเล่นกอล์ฟกับเพื่อนจากอเมริกาไว้ พวกเราก็ไปเล่นด้วยกันเถอะ!” ผิดหวังเล็กน้อยกับชุดแต่งงานที่หยิบมา เวธนีเห็นเขามีท่าทางเช่นนี้ รู้ดีถึงนิสัยที่ชอบความสมบูรณ์แบบของเขา แน่นอนว่าเขากำลังหงุดหงิดกับความผิดพลาดเล็กน้อยนี้อยู่ เดิมเธอไม่อยากไปตีกอล์ฟ ก็เชื่อฟังอย่างหาได้ยาก
ใช้เวลาไม่นานในการปรับขนาดชุดแต่งงาน เวลาที่ใช้รอพวกเพื่อนของพี่เปรมที่สนามกอล์ฟนั่นกลับยากที่จะทนไหว คนคนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่รู้จักรักษาเวลา น่าละอายเกินไปแล้ว
已经是最新一章了
加载中
