บทที่ 13 ฉันไม่เป็นไร

บทที่ 13 ฉันไม่เป็นไร เหตุใดเวธนีจึงคิดเช่นนั้น เป็นเพราะตั้งแต่พวกเขามาถึงที่นี่ก็รอมาสองชั่วโมงแล้ว แต่ว่าท่านผู้เฒ่าที่ราวกับเทพเซียนท่านนั้นก็ยังไม่ออกมาปรากฏตัว พักนี้เธอเคยชินกับการนอนกลางวัน ตอนนี้ยิ่งง่วงจนจะทนไม่ไหวแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะบ่น“พี่เปรมค่ะ พวกพี่ชายเหล่านั้นของพี่คืออะไร ทำไมถึงไม่รักษาเวลาแบบนี้” “เป็นรุ่นพี่ที่อเมริกา แต่เขาเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลแห่งยุคระดับตำนานเลยนะ ที่จริงแล้วเขาเป็นคนตรงต่อเวลา เป็นพี่กับเขาไม่ได้นัดเวลาที่แน่นอน แค่พูดว่าตอนค่ำวันนี้” ไม้ที่สวยงามอันหนึ่ง มองลูกกอล์ฟที่ไม่รู้ว่าวิ่งไปที่ใดแล้วส่ายหน้าถอนหายใจ เขาทำไมถึงได้ตีไม่ดีเลยนะ? “อะไรนะ? พี่คะ...ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายเองนะ พี่ทำไมถึงได้มาเร็วแบบนี้ล่ะ?” เปรมยกไม้ในมือ เหลือบมองเธอขยิบตาอย่างไม่หวังดีกล่าวว่า“ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านเธอหรือว่าอยู่ที่บ้านพี่ ข้างๆต้องมีคนคอยคุ้มอยู่ไม่แบบนี้หรือไม่ก็แบบนั้น มาเร็วแบบนี้ไม่ดีเหรอ? ประการแรกพี่สามารถโดดงานได้ ประการที่สองที่นี่ก็นับว่าเป็นโลกของพวกเราสองคน” พูดจบ! เปรมยกไม้ขึ้น นี่เป็นช็อตที่ดีและทำคะแนน เปรมตื่นเต้นร้อง ‘เยส’ ออกมา จากนั้นใช้แขนโอบเวธนีแล้วนั่งลงข้างๆ เพื่อพักผ่อน เวธนีมองเหงื่อของเขาไหลจากคางเข้าไปในอกเสื้อของเขา ร่างกายที่แข็งแกร่งนั้นเต็มไปด้วยความเป็นชาย ในใจของเธอพรั่งพรูไปด้วยความสุข บริกรถือถาดเดินเข้ามา ด้านหน้ามีผ้าเช็ดตัว ยังมีขนมอบและเครื่องดื่ม เวธนีหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะมาเช็ดเหงื่อให้เขา เปรมหันหน้ากลับมาและจูบลงไปที่บนจมูกของเวธนี และหยิบขนมอบบนถาดป้อนใส่ปากของเธอ “เผือกทอด ที่คุณชอบทานที่สุดไง” เปรมมองเธอยิ้มๆ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ก็ทำให้เวธนีสายตาลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย อ้าปากเหมือนหุ่นยนต์ กัดเผือกทอดไปคำหนึ่ง อีกคำหนึ่งที่เหลืออยู่ก็ถูกเปรมเอาใส่ปากของเขาทันที ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้ม สงบและมีความสุข รสชาติของเผือกแพร่กระจายในปาก เธอรู้สึกเหมือนมีกรดในกระเพาะอาหาร เวธนีต้องการที่จะกลืนเผือกในปากลงไปเพื่อระงับอาการคลื่นไส้ แต่มีน้ำเปรี้ยวไหลตรงขึ้นไปที่คอ เธอรีบลุกขึ้น วิ่งไปที่ด้านข้างของถังขยะที่อยู่ไม่ไกล อาเจียนไม่หยุด เปรมตื่นกลัว พยุงเธอไว้ไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่ตบหลังเธอให้เธอหายใจได้สะดวกอย่างกระตือรือร้น“นี เธอเป็นยังไงบ้าง เกิดอะไรขึ้น?” “ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ผ่านไปครู่หนึ่งเวธนีถึงได้หายใจสะดวกขึ้น เธอสำลักจนน้ำตาไหลออกมา เอนตัวเข้าหาอ้อมแขนของเปรมอย่างอ่อนแรง ตอนนี้โชคดีที่หญิงสาววัยกลางคนที่เป็นพนักงานของสโมสรมองเห็นแล้ว เดินเข้ามาดูแลกล่าวว่า“คุณค่ะ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ!” เวธนีเหลือบมองเข้าแล้วยิ้มบางๆ ผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นมองใบหน้าซีดๆ ของเธอกล่าวว่า“สโมสรของเรามีบริการทางการแพทย์ ไม่รู้ว่าคุณจะไปให้ตรวจดูไหมคะ!” “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ทานขนมหวานเลยเป็นกรดในกระเพาะอาหาร พักผ่อนสักครู่ก็ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณค่ะ!” ได้ยินเวธนีพูดแบบนี้ หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็ไม่ได้กังวลใจแบบนั้นแล้ว ใช้สายตาอย่างเข้าใจมองเธอหัวเราะเบาๆ แล้วตบๆ เธอกล่าวว่า“ไม่เป็นไร เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ แต่เดิมตอนฉันตั้งท้อง เทียบกับคุณแล้วยังรุนแรงกว่า ได้กลิ่นอะไรก็ตามจะต้องอ้วกไปครึ่งวัน ฉันจะไปหยิบของจำพวกลูกบ๊วยเปรี้ยวมาให้คุณระงับอาการ” ตั้งท้อง! เวธนีในใจรู้สึกอับอาย ทั้งตัวก็แข็งทันที ความเย็นผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ในทันใดนั้นก็มาถึงแขนขา มือของเธอกำแน่นที่ปกเสื้อ ทั้งตัวก็สั่นเหมือนใบไม้ร่วงในสายลมฤดูใบไม้ร่วง! ตั้งท้อง! ตั้งท้อง! ตั้งท้อง! เธอทำไมถึงได้โง่แบบนี้ เธอตื่นตระหนกลืมไปว่าต้องทำตามขั้นตอนหลังจากเหตุการณ์แบบนั้น และประจำเดือนของเธอหลังจากคืนนั้นก็ไม่เคยมาอีกเลย เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่เคยสังเกตเลย! ผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้ารับมายังพูดอะไรอีกเล็กน้อย เธอไม่รู้เลย! หูได้ยินเสียงของเปรมร้อนรนเรียกเธออยู่ เธอไม่สามารถตอบสนองได้ แค่รู้สึกว่าพื้นหญ้าที่ใต้เท้ากำลังสั่นอย่างรุนแรง ในที่สุดดวงตาก็มืดลง และหมดสติไป เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เวธนีนอนอยู่ในห้องของตนเอง ห้องนอนไม่ได้เปิดไฟ มืดมาก! ข้างหน้าต่างมีเงาของคนยืนอยู่ แสงจันทร์สาดเข้ามาจากทางด้านนอกหน้าต่าง จ้องความโดดเดี่ยวของคนคนนั้น “แม่!” เวธนีเรียกเบาๆ ในหัวก็จำเรื่องราวก่อนที่จะหมดสติขึ้นมาได้ ในใจก็ราวกับว่าถูกอะไรบางอย่างทุบลงมาอย่างแรง เจ็บจนเธอรู้สึกว่าหายใจไม่ออก เปรมไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ เรื่องก็ได้รับการยืนยันแล้ว เขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เขาไปแล้ว!