ตอนที่ 172 หวั่นไหว

ตอนที่ 172 หวั่นไหว มีคนบอกว่า คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล นอกจากการทำงานนัชชาเรียนรู้จากเขาอย่างมาก รวม ถึงเรื่องการส่งสัญญาณเรื่องอยางว่า นัชชาก็เริ่มรู้ตามเขาทันขึ้นมาหลายระดับ ตัวอย่างเช่นคำพูดเมื่อครู่ของเขา มันเป็นเพียงคำพูดที่ฟังดูธรรมดา แต่นัชชาฟังออกว่าลึกๆเขาหมายความว่ายังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงตามไม่ทัน ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง นัชชาละสายตาออก แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจที่เขาพูด “มันเรื่องอะไรกันแน่” เธอโกหกไม่เก่ง อารมณ์ความรู้สึกของเธอดูง่ายยิ่งกว่า เตชิตมองแวบเดียวก็มองออกว่าเธอตั้งใจทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เขายกคิ้ว ยกมือกอดอก “เธอแน่ใจหรอว่าจะให้ฉันพูดอีกรอบ” นัชชาเงยหน้า มองด้วยสายตาใสซื่อ “เตชิต ฉันจะเข้าใจได้ไง ถ้าคุณไม่ยอมพูดตรงๆ” “ฉันบอกว่า.........” เขาก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอ “ฉันมีเรื่องจะ‘ทำ’กับเธอ” นัชชากัดฟันแน่น หัวใจเต้นแรง รู้สึกอาหารไม่ย่อย “เรื่องอะไร...........” ยังไม่ทันพูดจบ เตชิตก็พูดแทรกขึ้น ตั้งใจเอาคืนเธอ “ทำเรื่องรักๆใคร่ๆ” นัชชาแกล้งทำไม่รู้เรื่องไม่ไหวแล้ว เธอโยนรีโมททีวีทิ้ง แล้วรีบขึ้นไปบนห้องทั้งๆที่ไม่ทันได้ใส่รองเท้า น้ารินที่เพิ่งเก็บ ทำความสะอาดห้องครัวเสร็จออกมา เห็นเธอวิ่งขึ้นไป ถามเตชิตด้วยความงง “คุณนัชเป็นอะไรคะ..........” “ไม่มีอะไร” เตชิตยืนตัวตรง หน้าตาอารมณ์ดี “ไปทำเรื่องที่คนขี้ขลาดชอบทำ” “ทำเรื่องขี้ขลาดหรอคะ” น้ารินไม่เข้าใจ เตชิตไม่ได้อธิบายต่อ เขาเพียงแค่ยิ้มบาๆ บอกให้เธอไปพักผ่อนได้แล้วเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้น้ารินยืนงงอยู่ที่เดิม ไม่นานเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องนอน ยกมือไปเปิดประตู แต่ตามคากเธอล็อคประตูไว้ เขาไม่รีบร้อน ยกมือเคาะประตู “นัชชา เปิดประตู” “ไม่เปิด คุณไปนอนที่ห้องรับแขก” นัชชาไม่ได้อยู่ไกล เธอยืนอยู่ตรงประตู จ้องมองที่กลอนประตูกลัวเขาจะเปิดมันออก เธอไม่ได้จะปฏิเสธหรือไม่อยากให้เขาทำ แต่ทั้งสองไม่ได้มีอะไรมานานสักพักแล้ว เขาไม่สบายถึงจะไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงแต่เธอก็ไม่สบายใจ “ฉันจะพูดอีรอบ เปิดประตู” เตชิตพูดย้ำเน้นเสียงอีกรอบ ทำให้เธอเริ่มลังเลกลัว นัชชาดื้อด้านไม่อม เธอส่ายหัวถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นก็ตาม “ฉันไม่เปิด คุณยังไม่หายดี รุ่นแรงไม่ได้............” ‘แกร๊ก’ เหมือนมีเสียงอะไรบางอย่างโดนกลอนประตู นัชชาหยุดชะงัก เธอเปิดจากว้าง เพราะมองเห็นกลอดประตูถูกบิดลง ประตูค่อยๆเปิดออกจากข้างนอก............. เขา.........ไปเอากุญแจมาจากไหน นัชชากลั้นหายใจ เห็นเขาเดินเข้ามา เธอร้องเสียงดัง “อะ อะ อ้า” เธอเป็นเหมือนกระต่ายน้อยที่ถูกตามล่า วิ่งหนีทั่วห้อง เสียดายที่ไม่เร็วพอเพราะไม่นานก็ถูกเตชิตจับได้ เขาขึ้นคร่อมอยู่บนตัวเธอตรงเตียง “วิ่งอีกสิ ทำไมไม่วิ่งต่อล่ะ หืม” วิ่งไล่เธอ เขาก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน เพื่อเธอ เขายอมทำทุกอย่างจริงๆ วิ่งไล้ธอตอนดึกๆดื่นๆ นัชชาจ้องเขา “คุณปล่อยฉัน............” “เอะอะๆก็พูดคำว่าปล่อย เมื่อไหร่จะพูดคำว่าจะเอาบ้าง” เขารู้สึกน้อยใจ ถึงแม้จะรู้ว่าที่เฮทำไปก็เพื่อตัวเขา แต่การที่โดนเธอปฏิเสธเขาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดน วิ่งหนีขนากนี้ หรือว่าเขาทำไม่ได้เรื่อง ความคิดนี้แล่นผ่านหัวเตชิตเชื่อ เป็นไปไม่ได้ ไม่มีครั้งไหนที่เธอไม่ค่ำครวญร้องขอเขา เตชิตไม่เข้าใจ เขาก็ไม่ได้สนใจมันอีก มองดูผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่าง อารมณ์ความต้องการก็เริ่มขึ้นอักครั้ง มันแปลก ที่ตลอดระยะเวลา32ปีที่ผ่านมา เขาไม่รู้สึกคาดหวังหรือต้องการ แต่พอหลังจากที่เจอเธอเขากลับเปลี่ยนไป บังคับหักห้ามตัวเองไม่ได้ โคมบนเพดานห้องนอน ภายในห้องสว่างพอที่จะเห็นความผิดปกติทุกอย่างได้ชัดเจน แต่เพราะแบบนี้เขามองดูกลับมองไม่ เห็นอะไรที่แปลกปลอมบนใบหน้าเล็ก สะอาดตา ดูยังไงก็สวย ไม่ว่าจะมุมไหนก็สามารถทำให้เขาเสียอาการได้ นัชชามองเข้าไปในเหงาตาของเขา ตาแหลมคมทำให้คนตกหลุมพราง และยากที่จะหาทางขึ้นมาได้ เธอสั่นตามนิ้วที่เขาสัมผัสเธอ ผิวเนียนนุ่มเหมือนน้ำนม ยิ่งสว่างใสภายใต้แสงไฟ เตชิตเล้าโลมเธออย่างใจเย็น ให้ในสิ่งที่เธอต้องการ มองดูเธอค่อยๆถูกเขาปลุกเร้าอารมณ์ ใจเต้นแรง เลือดหมุนเวียนได้ดี ตัว เขาก็เริ่มร้อนระอุขั้นมา “นัช นัช......” เขาร้องเรียกชื่อเธอ ปากจูบไปทั่วร่างกายของเธอ นัชชายากที่จะห้ามไม่ให้คล้อยตามเขา เธอเริ่มรู้สึกมีอารมณ์ตามที่เขาปลุกเร้า เดี๋ยวเหมือนจะจมน้ำ เดี๋ยวเหมือนโดนคลื่นซัด และเขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวเดียวที่เธอมี ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย “เตชิต...........” เธอร้องเสียงหวาน ทำให้เขาตัวสั่นกระตุก “ฉันอยู่นี่” เหงื่อเขาหยดลงกระดูกไหปลาร้าของเธอ อกทั้งสองแนบชิดกัน การกระทำที่ร้อนแรงแต่กลับเข้ากันได้ดี เหมือนกับว่าทั้งสองเกิดมาคู่กัน เพื่อเป็นของกันและกัน นัชชาบีบแขนเขาไหวแน่น ฝามือที่อ่อนนุ่ม ร่างหนาแข็งแรงของชายหนุ่ม เธอเอียงหน้าหลบ เอวบางขยับหนีเล็กน้อย “คุณปิด ไฟก่อน” ในเวลาแบบนี้ เธอยังมีใจให้เขาปิดไฟ เตชิตหัวเราะ “เธอสวยมาก” “ไม่เอา คุณไปปิด........” นัชชาพูดได้ครึ่งเดียวก็ต้องหยุดพูด เพราะร่างกายของเธอถูกเขาเติมเต็ม เธอร้องเสียหลงเพราะยัง ไม่ทันได้ตั้งตัว เหมือนเป็นการฉลองที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ ที่ต่อสู้เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน ตอนนี้เหมือนถูกเปลี่ยนไปเป็นอารมณ์ความรักใคร่ เนิ่นนาน ทุกอย่างเหมือนถูกเติมเต็มไปหมดแล้ว