已经是第一章了
ตอนที่ 173 มันเป็นความผิดของนางเพศยาคนนั้น
ตอนที่ 173 มันเป็นความผิดของนางเพศยาคนนั้น
อีกฝั่งหนึ่ง วิลล่าเขตเหนือ หลังจากที่เตชิตกับนัชชาออกไป วิลล่าก็กลายเป็นเหมือนถูกกดดัน หายใจไม่ถนัด
จินต์ไม่รู้เรื่องที่เตชิตเข้าโรงพยาบาล แม้แต่ปวีณก็ไม่รู้เรื่องนี้ หลังจากที่พวกเขาย้ายออกไป จินต์ก็ตัดขาดกับเขา เวลาก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว เขาไม่ได้โทรหาเธอแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่เริ่มคาดหวังจนถึงหมดหวัง จินต์รู้สึกน้อยใจ
เพื่อผู้หญิงที่ชื่อนัชชา เขาก็เริ่มไม่สนใจเป็นห่วงเป็นใยเธอ เขาลืมไปแล้วหรอว่าเคยให้สัญญาอะไรไว้กับพ่อแม่ของเธอ
ในตาของจินต์เต็มไปด้วยความแค้น แค่นึกถึงนัชชาเธอก็กัดฟันแน่น เพศยา ทั้งหมดเป็นความผิดของนางเพศยาคนนั้น
ตั้งแต่วันนั้นที่จินต์เจอตัวจริงของนัชชา เธอก็รู้สึกไม่พอใจเพราะตัวจริงเธอสวยกว่าในรูปถ่าย ใบหน้าใบนั้นเด็กกว่าเธอ อ่อนนุ่มกว่าเธอ มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงที่เธอไม่มีทางมี เห็นเตชิตโอบกอดเธอ ฟ้ารู้ว่าเธออิจฉานัชชาแค่ไหน
ทั้งหมดนี้มันควรจะเป็นของเธอ มันไม่ใช่ของนัชชา
ในใจของจินต์ นัชชาเป็นเหมือนกาฝากที่มาแย่งที่อยู่ของเธอ เธอเกลียดอยากจะฉีกนัชชาเป็นชิ้นๆ
เป็นเพราะเรื่องนี้ ปณิตาโทรหาเธอบ่อยมาก บ่อยจนทำให้คนรำคาญ จนจินต์ทนไม่ไหว “เธอเป็นอะไรมากมั้ย ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอให้รอฉันติดต่อไป เธอก็ไม่ต้องโทรมา ลืมอีกแล้วหรอ”
“จินต์ เธอหมายความว่ายังไง ฉันช่วยจัดการทุกอย่างจนเสร็จ ทำให้ฉันมีปัญหามากมาย พอมาตอนนี้เธอกลับไม่สนใจ เธอรู้มัยตอนนี้มีคนคอยสืบเรื่องฉัน แล้วยัง................”
“ใครว่าฉันไม่สนใจ” จินต์พูดตัดเธอแบบรำคาญ “ตอนนี้ฉันไม่ได้คอยให้คำแนะนำเธออยู่หรอ”
ปณิตาหัวเยาะ “คำแนะนำของเธอคือให้ฉันคอยหลบๆซ่อนๆเนี่ยนะ”
จินต์สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ เพราะปณิตายังมีประโยชน์ต่อเธอ
เธอพูดอธิบาย “ตอนนี้เป็นเวลาขับขัน ถ้าเธอไปซ่อนตัวก็จะโดนตำรวจจับ สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ก็จะไม่มีความหมาย”
“ฉันต้องซ่อนอีกนานแค่ไหน” ตอนนี้ ปณิตากำลังยืนอยู่ดินแดง ที่กันดารเปลี่ยวๆคนเดียว กลางคืนลมพัดน่ากลัวเหมือนอยู่บ้านผีสิง “ต้องบอกเวลาที่แน่นอน ฉันคงไม่ต้องนั่งรอต่อไปเรื่อยๆใช่มั้ย”
“ใจเย็นๆ” จินต์เห็นเธอเริ่มสติแตก กลัวว่าเธอจะทำเสียเรื่อง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุภาพ “อีกไม่นาน ตอนนี้ขอแค่เธอคอยซ่อนให้หาตัวเธอไม่เจอ รอให้เรื่องมันเงียบลงกว่านี้เธอก็ออกมาได้แล้ว”
ได้ยินจินต์รับปาก เธอยกมือปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ที่เสื้อออก “ได้ ฉันจะลองเชื่อเธออีกครั้ง เพราะยังไงตอนนี้เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉันบอกไว้เลยถ้าเธอคิดที่จะทิ้งฉันหนีรอดไปคนเดียว ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่”
จินต์เริ่มจะเกลียดเธอขึ้นมา แต่ก็พูดปลอบเธอ “เธอสบายใจได้ ฉันไม่มีทางทิ้งเธอ รอฟังข่าวจากฉัน”
หลังจากวางสาย เธอก็กดปดเครื่อง หันหลังกำลังจะเก็บโทรศัพท์ แต่สายตาไปสะดุดที่ปวีณ “ยืนทำอะไรตรงนั้น”
เขาไม่ได้ตอบกลับ ยืนมองเธอนิ่งๆ
จินต์ขมวดคิ้ว เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา “คุณได้ยินหมดเลยใช่มั้ย”
ปวีณถามกลับ “คุณทำแบบนั้นทำไม”
เธอชอบเตชิตขนาดนั้น คนรอบข้างทุกคนดูออก ถ้าชอบมากทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้
จินต์เห็นสายตาที่ปวีณมองเธอ เธอคอยแอบแต่สุดท้ายก็โดนเขาจับได้ เธอเลยรีบบีบน้ำตาทำตัวให้น่าสงสาร “ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำ แต่ฉันต้องทำ...............”
“ทำแบบนั้นทำไม ไปทำร้ายคนคนรักของคนที่คุณรัก เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้ครอบครองคนอื่นก็ห้ามได้หรอ” ปวีณไม่เข้าใจ เพราะสิ่งที่เธอกับปณิตาทำมันเกินไปจริงๆ
คาดไม่ถึง เธอได้ยินเขาพูดต่อว่าเธอ ยังไม่ทันที่จะได้พดอะไรต่อ น้ำตาเธอก็ไหลอาบแก้ม
“ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเขา ฉันแค่ไม่อยากให้เขายอมเสียทุกอย่างไปเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียว” จินต์แก้ตัวหน้าด้านๆ ทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ “ฉันคิดว่าคุณคือคนที่เข้าฉันมาที่สุดแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย”
เธอแกล้งบีบน้ำตา“มันเป็นความผิดฉันหมดเลย ฉันทำผิดใช่มั้ย”
ปวีณเห็นเธอในสภาพนี้เขาก็ไม่สบายใจ ความจริงมันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอผิดที่รักคนที่ไม่ควรรักผู้ชายที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ
“ปวีณ คุณคงมองว่าฉันเลว ดูถูกฉัน เพราะฉันร่วมมือกับปณิตาทำร้ายนัชชา ใช่มั้ย” จินต์เหมือนคนเมาเสียสติ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วพูดให้มันกระจ่างชัดๆไปเลย
ไม่ต้องคอยให้เขาเดาเองเออเอง สู้เธอบอกทุกอย่างกับปากให้เขาเปลี่ยนความคิดที่เขามีต่อเธอ
ปวีณไม่เข้าใจว่าทำไมจินต์ต้องทำแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่ทำร้ายคนอื่น มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
แต่.............
เห็นเธอร้องไห้เสียใจมากขนาดนี้ เธออาจจะไม่ได้อยากทำแบบนี้จริงๆเพียงแค่หน้ามืดตามัวเพราะความรัก
เขาก้าวเขาไปใกล้เธอ “คุณเตดีกับคุณ เห็นคุณเป็นคนในครอบครัว ฉันไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้ให้ใครมาก่อน ถึงมันจะไม่ใช่เชิงชายหญิง แต่แค่นี้ก็เกินพอแล้วไม่ใช่หรอ”
เปลี่ยนสถานะเปลี่ยนมุมมอง คอยดูแลเขามันไม่ดีตรงไหน
จินต์ตลกแต่ก็กลั้นไม่ให้หัวเราะออกมา ส่ายหัว “คุณไม่เข้าใจ ในเมื่อคิดไปแล้วมันอยากที่จะให้กลับมาเหมือนเดิม”
“แต่คุณทำแบบนี้ ถ้าคุณเตรู้ เขาจะยิ่งเสียใจ”
ได้ยินดังนี้ จินต์ตกใจอึ้ง ทำหน้าเศร้าๆมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน “คุณจะบอกเขาหรอ”
ปวีณไม่ได้ตอบเธอ เขาลังเล
จินต์จ้องมองดูสีหน้าเขาไม่ให้ขาดสายตา กลัวว่าจะเอาไปพูด แต่พอเห็นเขาเริ่มลังเลเธอก็ยื่นมือไปจับแขนเขา
เธอไม่ได้พูดเชิงบังคับหรือขอร้อง เธอก้มหน้า ตั้งใจให้น้ำตาหยดลงบนหลังมือของเขา แล้วเธอก็พูดขึ้นเบาๆ “ฉันแค่อยากหา คนที่ฉันสามารถพึ่งพาได้ หลายปีที่ผ่านมาอยู่เมืองนอกคนเดียวอย่างลำบาก ไม่ใช่ฉันอยากทำแบบนั้น แต่เตชิตเขาเป็นคนเดียวที่เหลือในชีวิตฉัน ฉันยอมให้เขาถูกแย่งไปไม่ได้..........”
ปวีณใจอ่อน ตั้งแต่เล็กขนโตเขาลำบากมามากตอนี้เลยสงสารและเห็นใจเธออย่างมาก เขาอยากจะดึงผู้หญิงตรงหน้าเข้ามากอด “คุณเชื่อใจผมได้ ถ้าเกิดคุณต้องการผมยินดีเป็นที่พึ่งให้คุณ”
จินต์พยายามกลั้นอารมณ์รังเกียจไว้ แกล้งทำเป็นคิดไม่ถึง “จริงหรอ”
แสดงออกเหมือนในที่สุดก็มีคนยืนเคียงข้างเธอแล้ว
ปวีณมองดูหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาพยักหน้า “จริงครับ”
“งั้น.....คุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครได้มั้ย” เป้าหมายจริงๆของเธอ เพียงแค่อยากให้ปวีณปิดปากเงียบไม่ให้เอาเรื่องที่ได้ยินไปพูดต่อ
เตชิตคือผู้มีพระคุณของเขา เหมือนพ่อแม่ของจินต์ที่เป็นผู้มีพระคุณของเตชิต “ถ้าคุณไม่ทำอะไรที่ทำให้คุณเตชิตเสียหายหรือทำร้ายเขา ผมยอมตกลงก็ได้ครับ”
จินต์ฉีกยิ้ม หางตายังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ เธอกัดฟันแล้วเอียงเข้าไปในอ้อมกอดเขา เธอไม่ได้กอดแน่นเพียงแค่แตะๆ แต่มันทำให้ปวีณใจละลาย
แต่ลับหลังตอนที่เขามองไม่เห็น หน้าเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา ร้ายกาจ เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ “ขอบคุณนะ ปวีณ”
สำหรับปวีณมันเป็นคำพูดที่มีค่า แต่เขานึกไม่ถึงว่ามันเป็นการเริ่มต้นที่เลวร้าย แต่พอวันที่เขารู้สึกตัวทุกอย่างก็สายไปแล้ว
已经是最新一章了
加载中
