ตอนที่ 175 สารภาพรักกะทันหัน

ตอนที่ 175 สารภาพรักกะทันหัน เขาเตรียมทุกอย่างไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่น่าถึงรบร้อนจะออกมาตั้งแต่เช้า แล้วยังขับรถปอร์ตคันหรู ที่แท้ก็วางแผ่นไว้แล้ว นัชชาเดินตามทางเข้าไปที่ประตูหลัง แล้วมีพนักงานอีกคนยื่นกล่องใบใหม่ให้เธอ เป็นลูกบอลคริสตัลลูกใหม่ ข้างในมีลูกศรชี้ไปทางซ้าย เป็นแบบนี้มาตลอดทางจะมีพนักงานคอยยื่นกล่องให้เธอ เดินจากห้องโถงขึ้นไปชั้นหนึ่ง เดินจากชั้นหนึ่งขึ้นไปชั้นสอง นัชชา รู้สึกเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา ลูกบอลลูกสุดท้าย นำเธอมาถึงบนด่านฟ้าของร้านอาหาร เธอไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป เหงื่อเต็มมือ ตื่นเต้นใจเต้นแรง “ฮู้..........” เธอถอนหายใจยาว นัชชารวบรวมความกล้าดันประตูออก ภาพที่ทุกอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ด่านฟ้าเป็นลานกว้าง แต่มีกระจกใสกั้นท้องฟ้าไว้ ทำให้ลมไม่สามารถพัดเข้ามาได้ เขาปูพรหมขาวไว้ ข้างๆมีกลีบกุหลาบและมีไฟตามทาง มองตามไปมีโต๊ะยาวมีเทียนจุดไว้ มีดอกกุหลาบสีขาว จานชามสีทอง วางอยู่บนโต๊ะ มีลูกโป่งลอยอยู่บนกระจกเพดาน มีเชือกยาวผูกไว้ มีรูปเธอห้อยลงมา เธอฉีกยิ้ม เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามันตอน ไหน นัชชาใจเต้นแรง พูดไม่ออก ไม่เคยนึกว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ให้เธอ ยืนบื้ออยู่กับที่ทำตัวไม่ถูก ที่นี่เป็นเหมือนภาพนิยายในฝัน อบอุ่นและมีค่า “ชอบมั้ย” ได้ยินเสียงเขามาจากข้างๆ ไม่นานเขาก็เดินออกมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เห็นหน้าตาตกใจอึ้งของนัชชา เตชิตไม่สามารถทำตัวให้เป็นปกติได้ หัวใจเขาเต้นแรง พอนึกถึงคำพูดที่จะพูดหลังจากนี้ เตชิตรู้สึกคอแห้ง พยายามทำหน้าให้นิ่ง ยื่นมือไปหาเธอ เขากำลังเชิญชวนเธอ นัชชายื่นมือออกไปให้เขา ในจังหวะที่ปลายนิ้วแตะกัน เหมือนใจทั้งสองเชื่อมต่อกัน ความจริงมากกว่านี้พวกเขาก็เคยทำมาแล้ว แต่ ณ ตอนนี้แค่จับมือกันธรรมดากลับทำให้เตชิตหัวใจเต้นแรง เขายิ้มให้เธอ ความอ่อนโยนและอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด พาเธอเดินตามทางเข้าไป นัชชาเดินตามปล่อยให้เขานำพาเธอ เดินไปถึงที่โต๊ะ เขาหยิบดอกไม้ที่วางอยู่ตรงเก้าอี้ ช่อไม่ได้ใหญ่มาก ไม่ได้ดูอลังการ เป็นดอกลิลลี่สีเหลืองอ่อน ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าลูกไม้สีเหลือง เรียบหรูดูแพง เธอปล่อยมือจากนัชชา ยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ แล้วหยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ นัชชายืนอึ้งกับภาพตรงหน้า เธอไม่กล้าคิดว่าข้างในเป็นอะไร จนกระทั่งเขาเปิดมันออก มันคือแหวนเพชร เพชรรูปเกล็ดหิมะ ข้างๆมีหกเม็ด ตรงกลางเป็นเพชรเม็ดใหญ่หนึ่งกะรัต แสงสว่างเจิดจ้า ถึงจะไม่มีแสงไปแต่ก็เห็นได้ถึงความสว่างก็เพชร เธอเพิ่งเข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันหมายความว่ายังไง เธอแยกไม่ออกว่ามันคือความจริงหรือแค่ความฝัน “คุณ............” “อย่าเพิ่งพูด ฟังฉันก่อน” เขาพูดขัดเธอ น้ำเสียงเขาแปลกๆฟังก็รู้ว่าเขาคงจะตื่นเต้นเหมือนกัน “เธอพูดตลอดว่า ความรักครั้งนี้เธออยากหลบหนี เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย และไม่รู้ว่าจะเดินไปได้นานแค่ไหน แต่ฉันชินกับการที่ คอยดูแลตัวเอง ที่ผ่านมาฉันไม่สามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้ ฉันมองข้ามมันไป เราอยู่ด้วยกันไม่นาน เพียงแค่ครึ่งปี แต่ครึ่ง ปีที่ผ่านมามันเป็นการเริ่มจากศูนย์ถึงร้อย เราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ ทำให้ฉันไม่ยอมแพ้งายๆ นัชชา ฉันรักเธอ แหวนวงนี้มัน เป็นของเธอ ถ้าตัดสินใจใส่มันแล้วจะไม่สามารถถอดมันออกได้อีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง นัชชายืนอยู่ตรงหน้าเขา ในมือเขาถือแหวนไว้ สายตาที่จ้องมาเธออย่างไม่ละสายตา เหมือนกับว่ามีเพียงเธอคนเดียวในโลกใบนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองมีคุณค่ามาก น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม คราบน้ำตาที่ใสสะอาด ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขายกมือขึ้นมาเช็ดให้เธอ นัชชาคงยังไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ เธอรอคอยมานานแค่ไหนแล้ว เธอได้แต่หวังว่าจะมีใครสักคนทำแบบนี้ให้เธอ เธอเกือบจะคิดว่าทั้งชีวิตนี้คงไม่มีทางได้เห็นแล้ว เตชิตมองดูน้ำตาที่ไหลไม่หยุดของเธอ ขนาดร้องไห้ยังสวยได้มากขนาดนี้ เขาก้มไปหยิบแหวนออกจากกล่อง เอื้อมมือไปจับมือข้างซ้ายของนัชชา เขาสวมไปที่นิ้วนางของเธอ แต่ก็หยุดชะงักเงยหน้าถามเธอ “เธอจะยอมสวมมันมั้ย” นัชชาพยักหน้าอย่างเร็ว ตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ฉันยอม” เขายิ้ม เตชิตสวมแหวนเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ตอนแรกที่นิ้วมือว่างๆตอนนี้มีแหวนเติมเต็ม สวมได้พอดีเป๊ะ เหมือนกับว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เตชิตดึงเธอเข้ามาแนบอก เขาก้มลงไปจูบหน้าผากเธอ “สบายใจแล้วใช่มั้ย หลังจากนี้เธอหนีไม่พ้นฉันแล้ว” นัชชายิ้มทั้งน้ำตา น้ำตาเปื้อนเสื้อสูทแพงๆของเขา “คุณไปแอบเตรียมตอนไหน.............” “ตอนอยู่โรงพยาบาล” เวลานั้นเขาไม่นึกว่าจะได้เห็นเธอ แต่คาดไม่ถึงพอเขาลืมตาก็เห็นเธออยู่ข้างๆ คอยดูแลไม่ห่าง ให้อภัยในสิ่งที่เขาปกปิดเธอไว้ ทำให้เตชิตรู้สึกซาบซึ้งใจและรู้สึกมีบางอย่างติดค้างเธอในเวลาเดียวกัน เขาทำเพื่อเธอน้อยมาก ตอนแรกคือไม่กล้าเผชิญหน้า แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจเลือกเธอ ก็ไม่ต้องลังเลอะไรอีกต่อไป นัชชายกมือกุมปากตัวเองอย่างรู้สึกตกใจ เขาจัดเตรียมทุกอย่างให้เธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกตัวอะไรเลย นัชชากำลังยืนอึ้ง ด้านหลังประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ได้ยินเสียงคนเดินมา พอหันหลังมองก็เห็น ปรัณ ธนัท ชนัยและสุวีรา กำลังเดินเข้ามา “พวก......พวกคุณมาเมื่อไหร่...............”