ตอนที่ 176 การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน

ตอนที่ 176 การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน “นานนานที พี่เตจะมีมุมโรแมนติก จะขาดพวกเราไปได้ยังไง” ชนัยมือล้วงกระเป๋ากางเกง เดินออกมาอย่างอารมณ์ดี อาจเป็น เพราะบรรยากาศมันดีเกินไปเลยทำให้รู้สึกหมั่นไส้หน้าชนัย ปรัณเหล่ตามองเขา “ใครพวกเดียวกับแก แค่แกคนเดียว” “อ่าว ทำไมใจร้าย” ชนัยมองเห็นช่อดอกไม้และแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วของเธอ “สงสารตัวเอง................” ธนัทที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไปทางพวกเขา “ยินดีด้วย” สีหน้าดีใจที่แสดงออกมาเหมือนเตชิตจะแต่งงานกับตัวเองยังไงอย่างนั้น คนที่ดูจะปกติมากที่สุดคือสุวีรา เธอเห็นนัชชามีความสุขเธอก็ดีรู้สึกดีใจ โดยเฉพาะแหวนที่เธอสวมอยู่ทำให้คนละสายตาไม่ได้ นัชชารู้ดีแก่ใจ เขาคงอยากเซอร์ไพรสเธอ แต่ถ้ามีแค่พวกเขาสองคนก็คงยังไม่เป็นทางการ เรียกให้คนอื่นๆมาด้วย จะได้เป็นพยานให้พวกเธอด้วย เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจและใส่ใจแค่ไหน ทักทายกันซึ่งกันและกัน ทุกคนเดินมานั่งที่โต๊ะ เตชิตนั่งอยู่หัวโต๊ะ นัชชานั่งอยู่ข้างๆเขา ทุกคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ใครจะนั่งตรงไหนก็ได้ตามสบาย ไม่นาน พนักงานก็นำอาหารขึ้นมาเสิร์ฟ ร้านอาหารเน้นการจัดวางของจาน เป็นร้านอาหารสามดาว รสชาติดีใช้ได้ มีไวน์องุ่นขาวในการช่วยให้อาหารมีรสดีขึ้น “ก่อนหน้านั้นเราเคยพูดกันเรื่อที่ใครจะแต่งงานก่อน ตอนแรกผมเดาว่าจะเป็นพี่ธนัท แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่เตชิต ปรัณ แกเดาถูกวะ” ชนัยคิดถึงเรื่องที่เคยพูดพนันเล่นกันในอดีต ไม่นานก็ผ่านไปแล้วสองปี ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเตชิตจะเป็นคนแรก เพราะในสายตาเขา เขาเป็นเหมือนพี่ชายที่มั่นคง และมีมุมเย็นชาที่ไม่ค่อยสนใจใคร คนแบบนี้เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทั่วไปเข้าไม่ถึง ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ใช่คนที่จะให้โอกาสใครง่ายๆ ใครจะไปคิด จะมีนัชชาโผล่มากลางคัน มัดใจสามารถทำให้เขาอยู่หมัด พอคิดถึงนี่ ชนัยรู้สึกแปลกๆ “นึกไม่ถึงคนเย็นชาอย่างพี่เตจะถูกคนครอบครองแล้ว เห้อ.............” เขาถอนหายใจ เหมือนจะรู้สึกเสียดายจริงๆ เตชิตมองไปทางเขาด้วยสายตาแหลมคม นัชชาได้ยินดังนั้น เธออายหน้าแดง รู้สึกเหมือนทุกคนตั้งใจจะล้อเธอ หาเหตุผลพรางๆแล้วเดินออกมา “ฉัน ฉันขอตัวไปห้องน้ำแปปนึง” เธอโยนผ้าไว้ข้างๆ ยืนขึ้นกำลังจะเดินออกไป สุวีราพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” เตชิตเห็นแผ่นหลังของเธอ เขายกยิ้ม แล้วหันมาพูดกับชนัย “นัชชาหน้าบาง วันหลังแกจะพูดอะไรระวังด้วย” “ผมพูดอะไรหหรอ” ชนัยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เอื้อมมือไปคล้องแขนปรัณ “ดูพี่เต ยังไม่ทันได้แต่งงานกันเลย กูห่วงไม่ให้ยุ่งกับเธอ” ปรัณดึงแขนกลับ มองแรงเขา “แกคิดว่าทุกคนจะเหมือนแกหรอ หน้าด้านไม่รู้จักอาย” “อ่าวๆ พวกพี่นี่” ชนัยเห็นว่าทุกคนรวมหัวกันว่าตัวเอง เขาจึงเปลี่ยนนั่งเงียบๆ ปรัณกับเตชิตสบตากัน ธนัทที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น “แต่ก็จริง แกลงทุนขนาดนี้ ตัดสินใจเลือกนัชชาแล้วจริงๆใช่มั้ย” เตชิตไม่ตอบ มือหนึ่งจับลูกบอลคริสตัลไว้ ส่วนมืออีกข้างก็วางไว้บนตัก สายตาอ่อนโยนที่แสดงออกมาเป็นคำตอบของทุกอย่าง มีทั้งแหวนเพชรและการสารภาพ ก็ต้องคิดดีแล้วซิ ธนัทถามออกไปตรงๆ “แล้วจะแต่งกันเมื่อไหร่” เตชิตตลกเขา “ไม่รีบ ยังมีเวลาอีกเยอะ” ถึงแม้เขาจะตัดสินใจเลือกนัชชาแล้ว แต่เรื่องแต่งงานไม่ใช่เรื่องของคนสองคน พวกท่านทั้งสองไม่ชอบนัชชา อยากทำให้ พวกท่านเปลี่ยนใจคงต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน ........................ ในห้องน้ำ นัชชากำลังจะล้างมือ เห็นแหวนในมือ เธอถอดแหวนออกกลัวว่ามันจะเปื้อน ล้างมือเสร็จเช็ดจนมือแห้ง เธอถึงจะหยิบแหวนขึ้นมาสวม สุวีราเห็นการกระทำของเธอ เธอน่ารักน่าเอ็นดู “แหวนเพชรมันไม่ได้เปื้อนง่ายขนาดนั้นหรอก” นัชชารู้ดี แต่นี่เป็นวันแรกที่เธอสวมแหวนวงนี้ เธอหวงแหนไม่อยากให้เปื้อนอะไรทั้งนั้น “เธอคงคิดว่าฉันเว่อร์ใช่มั้ย” สุวีรายิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงอิจฉา “คุณเตดีกับเธอจัง” ผู้ชายที่ดูนิ่งและสูงส่งขนาดนั้น ยอมลดตัวและทำทุกอย่างเพื่อเธอขนาดนี้ ก็คงไม่ต้องพูดว่าคนรอบข้างจะอิจฉาแค่ไหน มีผู้หญิงมากมายอยากครอบครองเขา แต่เขากลับปกป้อง ทำทุกอย่างเพื่อเธอคนเดียว นัชชาเขินอายที่ถูกแซว เธอเยเปลี่ยนเรื่องคุย “ช่วงนี้งานยุ่งมั้ย” พอพูดถึงเรื่องงานสุวีราก็เซ็งขึ้นมา “ก็ยุ่งบ้าง แต่..............” เธอกระซิบข้างหูนัชชาเบาๆ “หมอปรัณอารมณ์แปรปรวน ทำให้ฉันตามไม่ทัน” อารมณ์แปรปรวน ปรัณหรอ “คงไม่ใช่มั้ง” คำนี้ถ้าเอาไปเปรียบเป็นเตชิตก็คงไม่แปลก แต่กับปรัณคงไม่ได้ ในใจของเธอ เตชิตและบรรดาเพื่อนสนิทของเขา ปรัณเป็นคนที่แลดูจะอบอุ่นมากที่สุด “เห้อ เธอไม่รู้ เวลางานเขาชอบหาเรื่องต่อว่าฉัน ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเคนไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า เขาถึงคอยกลั้นแกล้งฉัน” สุวีราทำหน้าเซ็งๆ นัชชาไม่เข้าใจ “แต่เท่าที่ฉันดู หมอปรัณเหมือนจะถูกชะตาเธออยู่นะ” ไม่งั้นเขาคงไม่พาเธอมาร่วมงานนี้ด้วยหรอก สุวีราก้ไม่เข้าใจอะไรมาก ถอนหายใจ “เห้อ คงงั้นมั้ง” นัชชาเห็นเธอทำหน้าเครียดๆเลยไม่ได้ถามอะไรมาก ทั้งคู่เดินกลับมาที่โต๊ะ ทุกคนก็กินอะไรมานานพอสมควร พวกผู้ชายเขาเลยไปออกกำลังหลังกินข้าว ในเวลานั้น โทรศัพท์ปรัณก็ดังขึ้น เขายกดู แล้วกดรับ “ฮัลโหล ปรัณพูดสาย.........ว่าไงนะ ตอนนี้นายหายาเม็ดสีเหลือให้เธอกินสองเม็ดเดี๋ยวนี้ ฉันจะรีบเข้าไป” เสียงตะโกนของเขาทำให้ทุกคนเงียบสนิท แล้วเขาก็พูดสั่งงานไป เขาลุกขึ้นยืน หน้าตาเคร่งเครียด “เตชิต เราคงต้องไปวิลล่า ที่เขตเหนือ เกิดเรื่องกับจินต์นิดหน่อย”