ตอนที่ 177 จินต์เกิดอุบัติเหตุ

ตอนที่ 177 จินต์เกิดอุบัติเหตุ ได้ยินดังนี้ ทุกคนหน้าเสีย โดยเฉพาะนัชชา ตอนแรกยังชิวๆสบายๆ แต่ตอนนี้ตึงเครียดกันขึ้นมา ถึงแม้ทุคนจะไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่เอก็รู้สึกได้คงจะเกรงใจเธอ สักพัก เตชิตลุกขึ้น ยื่นมือไปหยิบเสื้อยาวหลังเก้าอี้ หันมาอธิบายให้นัชชาฟัง “เกิดเรื่องกะทันหัน ฉันแวะไปดูแปปนึง เดี๋ยวฉันให้คนรถมารับ” พูดจบเขาหันไปพูดกับ ชนัยและธนัทต่อ “วันนี้คงไม่ว่างแล้ววะ ไว้วันหลังค่อยนัดกันใหม่ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง” ทั้งสองคนไม่มีปัญหา นัชชาเห็นว่าเขากำลังจะไป เธอรับลุกยื่นมือไปคว้าแขนเขาไว้ สีหน้าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็เปิดปากพูดไป “ฉันขอไปด้วย” ยังไงเธอก็รับรู้เรื่องจินต์แล้ว และรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจินต์เป็นยังไง ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ เตชิตหยุดชะงัก ไม่ได้พูดอะไรแต่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ นัชชาจับมือเขาไว้ ก้มหน้าพูด “ไม่ได้ไม่ไว้ใจคุณ ฉันแค่อยากไปด้วยเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้แต่ฉันอยากคอยอยู่ข้างๆคุณ” เหมือนที่ปรัณพูด หลายปีมานี้ เขาทดแทนบุญคุณ และคอยดูแลจินต์มาโดยตลอด คงไม่มีเหตุผลที่จะคอยสร้างปัญหาให้เขา ไหนๆก็ตัดสินใจแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ต้องวิ่งหนี เตชิตยืนอึ้งเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าเธอจะขอร้องเขา แต่เขารู้สึกซาบซึ้งมากกว่าที่เธอทำเพื่อเขาได้มากขนาดนี้ เขาไม่มีเหตุผลที่ไม่อนุญาตไม่ใช่หรอ เตชิตพยักหน้า จูงมือเธอ “โอเค” เห็นทั้สองเดินจากไป ชนัยเอียงหน้าไปถามธนัท “พี่ว่า พี่เตชิตจะได้แต่งงานกับนัชชามั้ย” ธนัท “ทำไมแกถงถามแบบนั้นว่ะ” ชนัยยิ้ม หน้าตายังขี้เล่นเหมือนเดิม แต่สายตาเขากลับจริงจัง “เมื่อก่อนผมคิดแค่ว่าพี่เตชิตคงจะแต่งงานกับนัชชา แต่ตอนนี้ผมคิดว่านอกจากนัชชาพี่เขาคงไม่เปิดรับใครอีก” ……………. ทั้งสี่คนออกจากร้านอาหาร ปรัณกับสุวีรานั่งมาด้วยกัน เตชิตกับนัชชานั่งกันอีกคัน รถทั้งสองคันวิ่งตรงไปที่เขตเหนือ ตอนเดินลงบันไดปรัณอธิบายอาการคร่าวๆของจินต์ ว่าเธอโดนมีดบาด เลือดไหลไม่หยุด ไม่ว่าจินต์จะรู้สึกยังไง แค่ได้ฟังนัชชาก็รู้สึกไม่ดี เธอไม่รู้ว่าอาการเธอร้ายแรงแค่ไหน เตชิตตั้งใจขับรถ ในรถเงียบสนิท เหมือนรู้สึกถึงความแปลก เขาเหล่ตามองเธอ เห็นเธอนั่งมองไปทางหน้าต่างด้วยความเป็นห่วง เขาเอื้อมมือออกไปจับมือเธอ แล้วพูดปลอบเธอ “ไม่มีอะไรหรอก” นัชชาคิดเพียงแค่ว่าอย่าให้เกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดีเลย รถขับมาเกือบชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงวิลล่า มีรถฉุกเฉินไปถึงที่นั่นก่อนแล้ว แต่ไม่ค่อยรู้เรื่องเลยทำได้แค่ปฐมพยาบาลเบื้องต้น ปรัณวิ่งเข้าไปในบ้าน ดูบาดแผลให้เธอ นัชชาที่เพิ่งเข้าไปหยุดชะงัก ตาโตเธอมองดูคราบเลือดไม่มากไม่น้อยที่เลอะอยู่บนเตียง เธอเลือดไหลเยอะมาก นัชชาไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้ กลัวเธอจะรับไม่ได้และกลัวว่าเธอจะเกะกะ เห็นปรัณและเตชิตยุ่งกับการจัดการแผล เธอไม่สบายใจ ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีเลย “เต..........” จินต์ที่อยู่บนเตียง เห็นเตชิตเธอยกยิ้มอย่างดีใจ แต่ไม่นาน เธอก็หุบยิ้มเมื่อมองเห็นนัชชาที่ยืนอยู่ข้างหลัง เธอมาที่นี่ได้ยังไง จินต์เก็บอาการไม่พอใจไว้ นางนัชชาหน้าด้านมาก รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเธออยู่ข้างกายแล้ว แต่ก็ยังกล้ามา “เธออย่าเพิ่งพูดอะไร” เตชิตพูดให้เธอนิ่ง พอเห็นเลือดเขาก็รู้สึกใจหายขึ้นมา “ไม่มีเรื่องอะไร เธอไม่ต้องเป็นห่วง” จินต์คิดในใจเธอก็ต้องสบายใจซิ เพราะแผลนี้เธอเป็นคนกรีดมันเอง เพื่อทำให้เขาไม่สบายใจ และไม่ปฏิเสธกับเรื่องที่เธอจะขอหลังจากนี้ เธอใช้แรงทั้งหมดที่เหลือยกมือไปหาเตชิต “เต อย่าไป” เตชิตเห็นมือเธอสั่น เลยเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ “ฉันไม่ไป ฉันจะไม่ไปไหน” เขารับปากกับพ่อแม่ของเธอไว้ เขาจะไม่มีทางผิดคำพูด จินต์บาดเจ็บกะทันหัน ดีที่เตชิตเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างไว้อย่างดี ปรัณก็ได้รักษาเต็มที่ เขาหยุดเลือดเธอเป็นอันดับแรก ช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็ทำได้แค่นี้ หลังจากนี้คงต้องรอให้ร่างกายเธอปรับสมดุลเองเพื่อให้แผลหายสนิท แต่อยากใช้เวลาสั้นๆนี้ คงจะได้ ย้ายเธอจากห้องนอนไปห้องปลอดเชื้อโรค ปรัณใช้เวลาทั้งเย็น กว่าจะห้ามเลือดไม่ให้ไหลได้ “เธอเสียเลือดมาก ทำให้ร่างกายเสียสมดุล ต้องรอให้ผลออกมาก่อนถึงจะตัดสินใจได้ว่าควรทำยังไงต่อ” ปรัณฉีดยานอนหลับเพื่อให้เธอได้พักผ่อน สีหน้าของสุวีราไม่ค่อยดีนัก เหงื่อเต็มหน้าผาก “แผลค่อนข้างใหญ่ ข้อมือข้างซ้ายพอดี เหมือนจะเป็นการตั้งใจกรีด” “ตั้งใจหรอ” เตชิตขมวดคิ้วถาม “ใช่” ปรัณพูดขึ้น แล้วหันไปมองผู้หญิงที่นอนอยู่ในห้อง “เธอน่าจะเป็นคนกรีดเอง” ได้ยินดังนี้ นัชชายืนอึ้ง เธอไม่รู้หรอว่าสภาพร่างกายของเธอเป็นยังไง ทำไมถึงไม่เห็นค่าแล้วเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้ “ใจเย็น เพราะอะไรคงต้องรอให้เจ้าตัวตื่นมาอธิบายเอง” ปรัณตบไหล่เตชิต “แล้วผลจะออกเมื่อไหร่” “อีกชั่วโมงเดียวก็คงจะออก” เขาถอดเสื้อกาวน์ออก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ฉันไปโทรคุยกับจอร์จแปป” ปรัณเดินออกไป เตชิตย่อตัวนั่งลงบนโซฟานอกห้อง สีหนาไม่ค่อยดี สุวีรามองเขาและเธอสลับกัน เธอตัดสินใจเดินออกมาทิ้งให้พวกเขาได้อยู่ตามลำพัง นัชชามองดูผู้ชายที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงหน้า ในใจเธอรู้สึกไม่ดี เธอเดินเข้าไปใกล้เขา เธอยืนแล้วเขานั่ง เธอเอื้อมมือไปดึงเขาเข้ามาไว้ในอ้อมกอด พูดปลอบเขาเสียงเบา “ไม่ต้องคิดมาก มีหมอปรัณทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” เตชิตเอามือกุมหน้าไว้ ใบหน้าหล่อถูกปิดเอาไว้ “นัช ฉันเหนื่อย”