ตอนที่ 178 ชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย

ตอนที่ 178 ชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย นัชชารู้สึกได้ถึงความเหนื่อบล้าของเขา เธอกอดเขาแน่นกว่าเดิม “ฉันรู้ อดทนอีกหน่อย เดี๋ยวปัญหาทุกอย่างก็จะผ่านไป” เธอพูดด้วยความไม่มั่นใจ อดทน คำง่ายๆ แต่เตชิตอดทนมาหลายปี แค่อดทนแล้วทุกอย่างจะผ่านไปจริงๆหรอ มันยากมาก ทั้งสองกอดกันเงียบๆ ไม่ต้องพูดอะไรมากก็รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของกันและกัน ผู้หญิงที่นอนอยู่ในห้อง เธอไม่เห็นว่าเตชิตกำลังเจ็บปวดและเสียใจแค่ไหน ทำทุกอย่าง ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องกา ตอนห้าโมงเย็น ผลตรวจของจินต์ออกมา ปรัณถ่ายออกมาสองชุด ยื่นให้เตชิตชุดหนึ่ง “อาการไม่ค่อยดี เพราะครั้งนี้เสียเลือดไปมาก ทำให้ระบบภูมิคุ้มกันต่ำ และภูมิคุ้มกันร่างกายเธอทำงานไม่เต็มระบบอยู่แล้วเลยทำให้เกล็ดเลือดต่ำ ถ้ายังต่ำลงอยู่แบบนี้ จะไม่ค่อยปลอดภัย” เตชิตมองดูผลตรวจ ในนั้นมันมีหลายอย่างที่เขาคุ้นตา เพราะเขาเห็นมันมาหลายปีแล้ว เขาเงียบแล้วถามขึ้น “จะเป็นอันตรายถึงชีวิตมั้ย” ทั้งห้องเงียบ นัชชาหายใจติดขัด ไม่มีใครตอบได้แน่ชัดรวมถึงปรัณด้วย ปรัณเอาผลตรวจกลับมาวางไว้บนโต๊ะ “มีหรือไม่มีต้องรอดูการฟื้นฟูของร่างกายเธอเอง แต่ถ้าดูจากตอนนี้ มันก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างร้ายแรง” ทุกคนเครียด นัชชากำลังจะออกไปสูดอากาศข้างนอก แต่เสียงเรียกก็ดังขึ้น ปรัณลุกขึ้นยืน “เธอตื่นแล้ว เข้าไปดูซิ” นัชชาลุกขึ้นยืน แต่เดินไปถึงแค่เพียงหน้าประตูก็ถูกปรัณห้ามไว้ “นัชชา เธออย่าเพิ่งเข้าไป เธอเพิ่งตื่น ฉันกลัวว่าจินต์จะทำใจยอมรับไม่ได้” เจอเธอแล้วจะทำใจไม่ได้หรอ นัชชาขมวดคิ้ว เธอแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะคนป่วยสำคัณที่สุด เตชิตพยักหน้าให้เธอ แล้วเดินจากไป ดีที่ในห้องมีกล้องวงจร เธอสามารถมองเห็นทุกอย่างในห้องได้ ทั้งสามคนเปลี่ยนชุดแล้วเดินเข้าไป เตชิตอยู่หน้าสุด ต่อด้วยปรัณ แล้วสุวีราอยู่หลังสุด หลังจากที่พวกเขาเข้ามา จินต์ยกยิ้มอย่างอ่อนแรง “ขอโทษนะ” ปรัณมองดูเครื่องวัดที่อยู่ข้างๆ “รู้สึกแปลกๆหรือไม่สบายตรงไหนมั้ย” “เจ็บ” จินต์เสียงอ่อน ถ้าไม่ฟังดีๆก็คงจะไม่ได้ยิน “เพราะเสียเลือดมาก ร่างกายเลยปรับตัวไม่ทัน จะเจ็บเป็นปกติ ถ้าทนไม่ได้ให้บอกเดี๋ยวจะฉีดยาแก้ปวดให้” ปรัณพูดอย่างใจเย็น เพราะเขาเป็นหมอต้องใจเย้นกับคนไข้ทุกคน จินต์พยักหน้า เธอเปลี่ยนสายตาไปทางเตชิต เธอเห็นสายตาเอาเรื่องของขา เธอรู้สึกเสียวสันหลัง “เต..............” เตชิตดึงเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างเธอ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เขาถามออกไปตรงๆ แต่เธอเตรียมไว้แล้วตั้งแต่แรก เธอหันไปมองปรัณและสุวีรา ตอบด้วยเสียงเบาๆ “ฉัน........มันเป็นความผิดของฉันคนเดียว วันนั้นเห็นคุณทะเลาะกับนัชชา แล้วคุณก็เงียบหายไปเลย ฉันคิดว่าพวกคุณทะเลาะกันเพราะฉันเป็นเหตุ ฉันไม่อยากให้คุณเสียใจเพราะฉัน คุณดูแลทำเพื่อฉันมามาก ฉันอยู่คนเดียวมาเกือบอาทิตย์ คิดไปคิดมาแล้วรู้สึกไม่สบายใจ เลย เลยอยาก.............” เธอพูดถึงนี่ น้ำตาเหมือนสั่งได้ อยู่ๆก็ไหลลงมา “ฉันไม่ได้อยากสร้างปัญหาให้พวกคุณ ฉันเพียงแต่รู้สึกไม่สบายใจ............” เธอพูดจนทำให้คนอื่นๆไม่รู้ว่าจะปลอบยังไง นัชชาที่ยืนดูอยู่หน้ากล้อง พูดจนรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของตัวเอง เป็นเพราะเธออยู่ๆก็โผล่มา เป็นเพราะความเข้าใจผิดของเธอ ทำให้เธอถึงกับอยากฆ่าตัวตายเลยหรอ นัชชาไม่รู้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม แต่เธอยอมที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง เพราะเตชิตมุ่งมั่นช่วยเธอขนาดนั้น เธอคงจะไม่ตั้งใจทำร้ายร่างกายตัวเองหรอกใช่มั้ย “จินต์ ร่างกายเธอไม่ได้แข็งแรงพอที่จะให้เธอทำแบบนี้ ทำอะไรหรือเป็นอะไรมากกว่านี้จะทำยังไง เธอไปอยู่ที่อเมริกามาห้าปีแล้ว ฉันไม่อยากให้มีอีกห้าปี” เตชิตใช้น้ำเสียงจริงจังขนาดนี้ครั้งแรก เขายอมเธอมาตลอด แต่เรื่องนี้มันทำให้เขาหมดความอดทน จินต์มองเขาอย่างอึ้งๆ เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เขาข่มขู่เธอหรอ “เต คุณ คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง...............” “ฉันหวังว่าเธอจะเห็นค่าตัวเอง ร่างกายเธอเพิ่งดีขึ้น เธออยากกลับไปอยู่จุดๆนั้นหรอ” เขามองดูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเป็นห่วงและหมดความอดทน เป็นใครก็คงจะทนไม่ได้ ตั้งใจและทุ่มเทไปมากมายขนาดนั้น แต่สุดท้ายเหมือนไม่เหลืออะไร แต่จินต์กลับคิดไม่ได้ “ฉันแค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้ ฉัน.............” “ถ้าเธอไม่อยากสร้างปัญหาให้คุณเต เธอก็ควรดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี เธอก็รู้ว่าคุณเตทำเพื่อเธอมามากแค่ไหน สิ่งที่เธอควรทำคือรักษาตัวให้แข็งแรงเร็วๆ แต่ไม่ใช่ทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้” สุวีราพูดแทรกขึ้น เธอเห็นจินต์ไม่กี่ครั้ง ไม่เคยมีปัญหาอะไรกับเธอ และรู้สึกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน แต่เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำ เธอเรียกร้องความสนใจโดยการทำร้ายตัวเอง จินต์นึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดแทรกขึ้น แถมยังใช้คำพูดที่ตรงขนาดนี้ เธอถามไปเพียงเบาๆ “เธอจะไปเข้าใจอะไร.............” “ใช่ ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันเป็นหมอ ถ้าไม่อยากหายเธอยอมแพ้ได้ แต่เธออย่าทำร้ายตัวเองในขณะที่ยังเข้ารักษาตัว มันไม่ใช่แค่เป็นการทำร้ายตัวเอง แต่ยังเป็นการกระทำที่ไม่ยุติธรรมกับคนอื่น” สุวีราพูดออกไปตามตรง และทุกคำพูดของเธอแทงใจดำจินต์ เธออารมณ์ขึ้นใจเต้นแรงกะทันหัน ปรัณขมวดคิ้ว เขาลากเธอออกมจากห้อง “ทำอะไรของเธอ” เขาตะคอกใส่เธอ “ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าพูดจาตรงๆกับคนไข้ เมื่อกี้เธอทำบ้าอะไรของเธอ” สุวีราไม่พอใจ ปกติเธอยอมเขามาตลอด แต่วันนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว “ฉันไม่คิดว่าจะพูดผิดตรงไหน”