ตอนที่ 180 อย่าโกรธไปเลยนะคนดี

ตอนที่ 180 อย่าโกรธไปเลยนะคนดี เตชิตออกมาจากห้อง เห็นนัชชาเดินมาหาเขา ในมือเธอยังสวมแหวนที่เขาเพิ่งมอบให้เธอ ในใจเขารู้สึกผิด เขาเดินเข้าไปแล้ว ดึงเธอเข้ามากอด “ขอโทษ” นัชชางงที่เขาขอโทษเธอ ไม่อยากให้ตึงเครียด เธอยิ้มแล้วตบไหล่เขา “จู่ๆมาขอโทษฉันแบบนี้ เป็นอะไรไป” เขากอดเธอไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไร เขามีเรื่องมากมายที่ต้องขอโทษเธอ ขอโทษที่เพิ่งสารภาพกับเธอ แต่ดันต้องมารับรู้เรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ขอโทษที่เธอต้องคอยมีปัญหามากมายที่ไม่เหมือนคู่อื่นๆ ขอโทษที่เธอทำเพื่อเขามากมายขนาดนี้ ในใจรู้สึกเหมือนมีเรื่องมากมายที่เขาทำผิดต่อเธอ หน้าที่เขาต้องทดแทนครอบครัวของจินต์และเธอ มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลยแต่เธอต้องมารับรู้ นัชชาเห็นเขาพูดขอโทษ เธอใจละลาย ตบไหล่เขาเบาๆ “ฉันโอเค ฉันเข้าใจ” มันไม่ได้ทำให้เตชิตสบายใจขึ้น กลับรู้สึกผิดมากกว่าเดิม พูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ “เธอไม่ควรจะรับรู้เรื่องพวกนี้” “ฉันตัดสินใจเลือกที่จะอยู่กับคุณแล้ว ก็คงต้องยอมรับทั้งหมดในตัวคุณ” นัชชาปลอบโยนผู้ชายที่ดูเหนื่อยล้าคนนี้ “แต่ก่อนหน้าที่จะรับรู้เรื่องนี้ ในหัวฉันคิดไปต่างๆนานา มีเรื่องที่ฉันไม่สามารถทำความ เข้าใจได้ แต่ตอนรับรู้ขึ้นมาจริง ฉันก็ได้รู้ว่านี่เป็นหน้าที่ที่คุณไม่สามารถทิ้งไปได้ ฉันไม่ได้รู้สึกหรือลำบากอะไร แต่กลับรู้สึก ภูมิใจในตัวคุณที่คุณสามารถต่อสู้กับมันได้ยาวนานขนาดนี้” ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง อาจจะเปลี่ยนเป็นผู้ชายที่จิตใจดี ก็คงจะไม่ทำได้ดีไปกว่าเขาหรอก เพราะเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเธอต้องต่อว่าเขาอีก เขาเองก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ เตชิตไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ยืนกอดเธอไว้แน่น เป็นสภาพร่างกายที่เหนื่อยล้า นัชชาเห็นเขาเป็นแบบนี้ครั้งแรก เป็นความเหนื่อยที่เธออยากช่วยเยียวยาแทบตายยังไงก็ไม่หาย ทั้งเย็นเตชิตอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก อาการของจินต์ไม่คงที่ เขาไม่ได้อยากไปไหนไกล นัชชาเลยเดินเข้าไปในห้องครัวดูว่ามีอะไรกินมั้ย เธอเปิดตู้เย็นออก ข้างในมีผักสดอยู่ไม่น้อย ช่องแช่แข็งมีอาหารทะเลและเนื้ออยู่ไม่น้อย เวลาเร่งรีบเธอก็คงไม่อยากทำอะไรที่มันยุ่งยาก นัชชาเลือกเอากุ้งสด ผักและไข่ เธอกะจะต้มหมี่ เธอหยิบวัตถุดิบออกมาวางบนโต๊ะ หันหลังไปหามีด และเธอก็เห็นเงาคนยืนอยู่นอกประตู นัชชาตกใจ เธอก้าวถอยหลังไปกี่ก้าว เขาไม่ได้สูงมาก ผิวคล้ำ ผมสั้น ตาไม่โตมาก ร่างกายค่อนข้างบึกบึน เธอพยายามนึก เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน เหมือนเขาจะรู้ว่าทำเธอตกใจ เขายืนอยู่กับที่ มองดูวัตถุดิบที่อยู่บนโต๊ะ เขาเริ่มเข้าใจเลยพูดขึ้น “สวัสดีครับคุณนัชชา ผมชื่อปวีณ เป็นผู้ดูแลของคุณเต” ผู้ดูแลหรอ เตชิตมีผู้ดูแลหลายคน แต่เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน เขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังสงสัยเขาอยู่ เลยพูดอธิบายให้เธอฟัง “ปกตินอกจากคอยดูแลคุณเตชิตแล้ว ทางฝั่งคุณจินต์ผมก็เป็นคนดูแลด้วย” นัชชาเขาใจแล้ว ไม่น่าเธอถึงไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน นัชชายืนตัวตรง แล้วฉีกยิ้ม “ขอโทษนะคะ ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อน เลยตกใจ หวังว่าคุณจะไม่ถือนะคะ” ปวีณก้มหัวให้เธอ “คุณไม่ต้องคิดมากครับ” เขายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว นัชชาเลยถามไป “กินมื้อดึกด้วยกันเลยมั้ยคะ ฉันกำลังจะต้มหมี่” ได้ยินดังนี้ ปวีณอึ้ง มองไปทางนัชชา แต่เธอกำลังก้มล้างผักอยู่ ผิวเธอเนียนมาก ทั้งตัวสว่างเหมือนโปร่งแสง ตอนก้มหน้าทำให้คนมองรู้สึกใจละลาย ไม่แปลกที่คุณเตชอบเธอ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายคนไหนก็คงจะชอบผู้หญิงแบบเธอ แต่มื้อดึก............ ปวีณปฏิเสธแบบเกรงใจ “ขอบคุณครับ แต่ผมยังไม่หิว” นัชชารู้ว่าพวกเขาต้องทำตัวยังไงเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ ล้างผัก ล้างหม้อ ต้มหมี่ นัชชาตั้งใจแกะเปลือกกุ้งแล้วค่อยต้มเข้าไป ตอนกินจะได้สะดวก ทำเสร็จเธอก็โทรศัพท์เรียกเตชิต “มากินข้าวที่ห้องครัว นี่ก็ดึกมากแล้ว” สิบนาทีต่อมา เตชิตกับปรัณเดินมาด้วยกัน เห็นหมี่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ปรัณอึ้งไปสักพัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ยุ่งมาทั้งเย็นแล้ว เขารู้สึกเหนื่อยแล้วก็เริ่มหิวด้วย นัชชาเห็นมากันแค่สองคน เธอรู้สึกผิดปกติ “สุล่ะ” ปรัณชะงัก “ไปแล้ว” “ไปแล้ว ไปตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้” เธออยู่หน้าคอมตลอด ทำไมถึงไม่รู้ว่าเธอไปแล้ว แต่พอคิดๆดูก็ไม่เห็นเธอมาสักพักแล้ว “มีเรื่องที่โรงพยาบาล เลยให้เธอกลับก่อน เดี๋ยวดึกจะมีหมอมาแทน ไม่ต้องเป็นห่วง” ปรัณก็คงจะไม่บอกว่าเขาเป็นคนไล่เธอเอง ตอนนี้ทุกคนก็เครียดพออยู่แล้ว ไม่อยากให้มีเรื่องให้เครียดเพิ่ม นัชชาไม่ได้สงสัย เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ หลังจากกินเสร็จ ปรัณก็ขอตัวไปดูอาการของจินต์ที่ห้องก่อน ห้องครัวเลยเหลือเพียงเตชิตกับนัชชาสองคน เธอกำลังจะยื่นมือไปเก็บถ้วยของเขา แต่ถูกเขาห้ามไว้ “ไม่ต้องเก็บแล้ว เดี๋ยวจะมีคนมาเก็บเอง” “ไม่เป็นไร ไม่ได้ลำบาก เพราะยังไงฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจาก.............” เธอจะเอื้อมือไปหยิบอีกรอบ แต่เขากลับออกแรงมากกว่าเดิม นัชชางง มองหน้าเข้า เตชิตก้มมองดูเวลา พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “เธอกลับไปก่อน เดี๋ยวให้คนรถมารับ” “ฉันจะอยู่กับคุณ” “นัชชา” “ฉันจะอยู่กับคุณ” เธอพูดย้ำครั้งที่สอง เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เธอรู้สึกน้อยใจ เธอรีบหันหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเธอไปอีกคน เตชิตหลับตา เอื้อมมือไปคว้ามือเธอ “ไม่ใช่ไม่อยากให้เธออยู่ แต่กลัวว่าเธอจะเหนื่อย ตรงนี้มีฉันกับปรัณดูแล เธอกลับไปรอฉันที่บ้านนะ” นัชชากำลังจะพูด แต่ถูกเขาขัด “ฉันรู้ว่าเธอจะไม่สร้างปัญหา แต่เธออยู่ตรงนี้ฉันจะคอยเป็นห่วงเธอ กลับไปรอฉันที่บ้านนะ” นัชชาลังเล พอนึกถึงเขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ควรจะพักฟื้นดีๆ แต่ตอนนี้กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เขตเหนือกับที่โน่นห่างไกลกันมาก เขาต้องคอยไปๆมาๆ เธออยู่ตรงนี้ เขาต้องคอยเป็นห่วงเธอ ช่วยอะไรไม่ได้ จะยิ่งทำให้เขาเหนื่อยกว่าเดิม เธอยอมกลับ ถึงแม้จะไม่อยากแต่เธอก็ไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจ “งั้นคุณห้ามอยู่ดึก ฉันจะไม่นอนจะอยู่รอจนกว่าคุณจะกลับ” เตชิตยิ้มให้เธอ “โอเค ฉันรู้แล้ว” ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถขับมาจอดอยู่หน้าประตู นัชชาเพิ่งเข้าใจว่าเขาโทรให้คนรถมารับก่อนที่จะบอกให้เธอกลับ ไม่งั้นไม่มีทางมาถึงเร็วขนาดนี้ นัชชาหันไปมองแรงเขา เพราะเขารู้ดีไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องยอมเขา เตชิตเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ “อย่าโมโหไปเลยนะ เด็กดี”