ตอนที่ 9 กรุ๊ปเลือดที่หายาก

ตอนที่ 9 กรุ๊ปเลือดที่หายาก ในเวลาหกโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น แขไข กลับไปที่บ้าน พี่เลี้ยงกำลังเตรียมอาหารเช้าวันนี้ในครัวและทักทายเธออย่างไม่มีอะไรพิเศษ แค่เพียงทักทายอย่างลวกๆไป “คุณหนูสองกลับมาแล้ว” “คนอื่นล่ะ?” “คุณท่านอยู่ในห้องทำงาน ภรรยาเขายังไม่ตื่น” แขไขพยักหน้า หันหลังกลับและเดินไปที่ห้องทำงานชั้นสอง เธอเคาะประตู หลังจากได้ยินคำอนุญาต เธอก็ผลักประตูเข้าไป หลังจากเห็นเธอ ขจรจิตก็หยุดนิ่ง และยิ้มอย่างรวดเร็ว “ไข่หวาน กลับมาแล้ว” แขไขมองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความสัมพันธ์เพียงสายเลือด แต่เธอกลับสัมผัสได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ เมื่อเธอเห็นเขาเธอจะนึกถึงความโชคร้ายในวัยเด็กและความทุกข์ของแม่ของเธอ ในฐานะพ่อ ขจรจิตไม่เคยให้ร่องรอยความรักของพ่อแก่เธอ ในฐานะสามีขจรจิตเขาก็ไม่เคยทำตามสัญญาที่เขาทำไว้ให้กุลยา เธอสงบลงและพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง “ฉันจะแต่งงานกับวิณ วันนี้ต้องนำทะเบียนบ้านไป” “อะไรนะ?” ขจรจิตยังคงงุนงง “ไม่ใช่ว่าพวกเธอเพิ่งเจอกันเหรอ ทำไมเร็วขนาดนี้...” “เร็วเหรอ” แขไขลดเปลือกตาลงและพูดอย่างประชดประชัน “ป้าพรก็อยากให้เร็วหน่อยไม่ใช่หรือไง คืบหน้าเร็วขนาดนี้พวกคุณน่าจะดีใจกัน” “อันนี้.........” ขจรจิตก็พูดอะไรไม่ออก อย่างไรก็ตามเมื่อคิดว่าเธอได้จับวิณไว้แล้วภายในใจก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างหยุดไม่อยู่ แล้วก็เปลี่ยนคำพูดทันที “พวกเธอยังวัยรุ่นกัน ฉันน่ะมันแก่แล้ว การแต่งงานที่รวดเร็วเดี๋ยวนี้มีมากมาย ถ้าเธอยินยอม พ่อก็สนับสนุน!” สนับสนุน? เขาอยากให้เธอไปเอาใจวิณแทบตาย เอาใจวีรสกุลกรุ๊ปจำกัดอีกด้วย “เอาทะเบียนบ้านมาเถอะ” “โอเค ได้” ขจรจิตไม่พูดอะไร และรีบเอาสมุดบัญชีออกจากตู้ทันทีและมอบให้เธอ “ไข่หวาน เธอเป็นลูกสาวที่ดีของพ่อจริงๆ การป่วยของแม่เธอ เธอสบายใจได้ ฉันจะให้ป้าพรจัดการให้อย่างแน่นอน!” “ไม่ต้องแล้ว วิณบอกว่าเขาจะจัดการให้” แขไขรับทะเบียนบ้านมา และมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกหกและพูดขึ้น “พ่อ เพราะคุณเป็นคนส่งให้ฉันไปแต่งงานกับวิณ คุณจำเอาไว้” ขจรจิตไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงพูดเช่นนั้น แขไขก็ได้เดินออกจากห้องทำงานไป เมื่อประตูปิดลง เธอก็หยุดเดิน เธอกำมือแน่น ย้อนนึกถึงเวลาสิบปีที่ได้อยู่ที่ ตระกูลดาวริศกุล สิ่งที่เธอปรารถนาคือความเรียบง่ายครอบครัวที่มีความรักและชีวิตธรรมดาแต่สิ่งที่ธรรมดาเหล่านี้เธอไม่เคยได้รับมันเลย เธอไม่ต้องการที่จะแบมือขอทานอีกแล้ว เธอจะต้องแข็งแกร่งขึ้น แค่เพียงแข็งแกร่งขึ้นเธอก็จะควบคุมตระกูลดาวริศกุลได้ ....... 2ชั่วโมงถัดมา รถของวิณก็มาปรากฏที่หน้าบ้าน แขไขกลัวว่าคนอื่นจะมาเห็นเข้า จึงให้เขาจอดตรงด้านข้างถนน ประตูรถถูกเปิดออกจากด้านนอก กลิ่นของหญิงสาวก็ลอยเข้ามา แขไขก็ก้าวเข้าไปในรถ และมองไปที่ชายที่อยู่ด้านข้าง เธอยังมีความยับยั้งชั่งใจและความประหม่าอยู่ คนแปลกหน้าสองคนกำลังจะแต่งงาน วิณสังเกตเห็นเธอกำลังจ้องมอง ดวงตาสีดำก็สบตากับเธอ “หล่อเหรอ” แขไขก็หันไปมองทางอื่นทันที เธอยกมือขึ้นและลูบหูเพื่อให้เส้นผมของเธอร่วงหล่นลงมาเพื่อปกปิดความตื่นตระหนกและเริ่มพูดคุยว่า “เราจะไปที่อำเภอเลยหรือไม่?” “ไปโรงพยาบาลก่อน” “โรงพยาบาล?” ราวกับว่าเขาอ่านความคิดเธอออก ชายคนนั้นจึงเหลือบมองเธอ “ตรวจสุขภาพก่อนแต่งงาน” ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็หยุดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงของเมืองJ โรงพยาบาลสว่างสุข เมืองJ ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในเมืองใหญ่ระดับโลกในประเทศจีนมี โรงพยาบาลระดับสามดาวอยู่หลายแห่ง แต่มีเพียงโรงพยาบาลสว่างสุขเท่านั้นที่ไม่เหมือนใครที่นี่มีทักษะและคุณสมบัติทางการแพทย์ที่ดีเยี่ยม กล่าวกันว่าชาวต่างชาติที่มีชื่อเสียงจำนวนมากจะมาที่นี่เพื่อทำการรักษา แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายก็สูงมาก จะเป็นห้องส่วนตัวพร้อมด้วยพยาบาลดูแลระดับมืออาชีพ ราคาที่ถูกที่สุดต่อหนึ่งวันคือหลายพันบาท สถานที่ที่คนธรรมดาไม่สามารถอยู่ได้ ทั้งสองขึ้นลิฟต์และเธอคิดว่าพวกเธอกำลังจะไปที่แผนกตรวจสุขภาพ แต่กลับอยู่อยู่ตรงหน้าประตูของคณบดี และเดินตามวิณเข้าไป พวกเขาเห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน เมื่อเห็นว่าพวกเขาเข้ามาก็ลุกขึ้นเข้ามาทักทายวิณอย่างสนิทสนม “ในที่สุดก็มาถึง กำลังจะผ่าตัดแล้ว ฉันล่ะกลัวมาไม่ทัน” พูดจบ ก็จ้องมองมายังแขไขที่อยู่ข้างกาย เด็กหญิงตัวเล็กผมยาวใบหน้าขาวสะอาด เธองดงาม ร่างกายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงยีนส์สั้นและรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่หนึ่ง เธอยังดูเด็กและบริสุทธิ์มองแล้วดูเหมือนนักเรียนมัธยมปลาย รชต ตบฝ่ามือของวิณอย่างลับๆ “คนนี้เหรอ? ฉันว่า ยังไม่บรรลุนิติภาวะ” วิณจ้องมองเขาและเตือน “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” รชตยิ้มและยื่นมือของเขาออกมา “สวัสดีสาวน้อย ฉันชื่อรชต เป็นเพื่อนของวิณ เธอเรียกฉันว่าพี่รชตก็ได้นะ”ชายคนนี้หล่อเหลามาก ผิวสีขาวดูเปล่งปลั่ง ถ้าหากวิณคือผู้ชายคนแข็งแกร่ง ชายคนี้ก็จะเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเขา คนคนี้ดูอบอุ่น แขไขจับมือของเขาอย่างรวดเร็ว “สวัสดี ฉันชื่อแขไข หรือไข่หวาน” รชตนิ่งไป และหัวเราะออกมา “ชื่อน่ารักมาก” วิณมองไปที่มือของทั้งสองที่จับกันไว้ และขมวดคิ้ว “ไปเถอะ ไปตรวจสุขภาพ” ได้มีการกล่าวว่าการตรวจร่างกายนั้นเป็นรายการพื้นฐานสำหรับบางอย่าง อย่างไรก็ตามภายใต้หน้ากากมีเพียงการเจาะเลือดเท่านั้นที่เป็นไฮไลท์ รชตโกหกเธอว่าต้องแยกกันตรวจกับวิณ และเขาพาเธอมาที่ห้องตรวจ กระบวนการการตรวจสอบ ในขั้นตอนสุดท้าย พยาบาลก็เก็บตัวอย่างเลือดจากเธอ “คุณแขไข นั่งรอที่นี่ครู่หนึ่ง เดี๋ยวฉันจะกลับมา” แขไขพยักหน้า “โอเค รบกวนคุณแล้ว” ในขณะที่เธอกำลังรอ ตัวอย่างเลือดก็ได้ถูกส่งไปถึงมือของรชตแล้ว ตัวอย่างเลือดถูกส่งไปยังเครื่องทดสอบเมื่อมองไปที่ข้อมูลข้างต้นรชตก็พิจารณาอย่างละเอียดและยืนยันว่า “เป็นกรุ๊ปเลือด DEIGO” วิณถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปจดทะเบียน” รชตขมวดคิ้ว หลายปีที่ผ่านมาที่รู้จักกัน เขาเข้าใจลักษณะของคนคนนี้เป็นอย่างดี “คุณจะแต่งงานกับเธอจริงเหรอ? การแต่งงานไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูเรียบง่าย แต่ผู้คนก็มักจะเปลี่ยนไปเสมอ คุณยังไม่รู้จักเธอ....” “ฉันไม่ได้ต้องการที่จะรู้จักเธอ” วิณเปลี่ยนสีหน้าทันทีและขัดจังหวะการสนทนาของเขา “ฉันแค่อยากให้เธอเป็นคนพิเศษ การแต่งงานคือหลักประกันและค่าตอบแทนของเธอ” รชตพูดไม่ออกและผ่านไปครู่หนึ่งก็พูดว่า “การใช้สิ่งนี้เป็นค่าตอบแทน มันค่อนข้างแพงไป คุณคิดดีแล้วหรือ?” “ถ้าหากไม่แต่งงาน ฉันก็ไม่ได้รับรู้การเคลื่อนไหวของเธอ แทนที่จะกังวลกับเธอทุกวินาที สู้ให้อยู่ข้างกายเธอไปเลยไม่ดีกว่าหรือไง” รชตเข้าใจนิสัยของเขา รู้ว่าการโน้มน้าวใจนั้นไม่มีประโยชน์ดังนั้นจึงไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เขาตบไหล่ของชายคนนั้นและถอนหายใจ “หากต้องการความช่วยเหลือ ก็บอกฉันได้เลย” “โอเค”