ตอนที่ 12 การปกป้องที่แตกต่าง

ตอนที่ 12 การปกป้องที่แตกต่าง เทวิณเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้า ท่าทางอ่อนน้อมยามเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสคนนั้น “คุณปู่” แขไขได้ยินคำนั้นก็เหลือบตามองแวบหนึ่ง ก่อนที่จะมาที่นี่เธอทำการบ้านมาแล้ว ตระกูลวีรสกุลสามรุ่น พิธานพ่อของเทวิณเคยเป็นทหาร แต่หลังจากแต่งงานกับนมิดา ก็ลาออก ครอบครัวของนมิดา ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แต่ตัวเองกลับเป็นอัยการ พอทั้งคู่แต่งงานกันก็ไม่ได้ทำงานร่วมกัน วีรสกุลกรุ๊ปจำกัดถึงได้ยิ่งใหญ่ดังเช่นทุกวันนี้ แต่ทั้งชีวิตของดำรงชัยกลับอุทิศให้กับกองทัพ เคยชี้นิ้วบัญชาการคนมามากมาย คนตรงหน้านี้คือดำรงชัย คุณปู่ของเทวิณ? “พอเสร็จเรื่องก็มีอุบัติเหตุนิดหน่อยก็เลยเสียเวลาไปบ้าง ตอนนี้ถึงเพิ่งได้มีเวลาว่างมาเยี่ยมครับ” เทวิณท่าทางอ่อนน้อมมาก แขไขรู้สึกคาดไม่ถึง เธอยังคิดว่าผู้ชายที่คิดว่าตัวเองคือที่สุดในโลกอย่างเขาจะยอมนอบน้อมให้ใครไม่เป็นเสียอีก ดำรงชัยทำเสียงเย็น “ไม่ว่างมาเยี่ยมฉัน แต่มีเวลาไปแต่งงาน!” ดำรงชัยรู้เรื่องนี้ผ่านเพื่อนๆ เดิมแค่เรื่องลาออกก็พอจะทำให้เขาบันดาลโทสะพออยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าเขายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ อีกฝ่านก็แต่งงานจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยไปแล้ว ตอนนั้นผู้เฒ่าโมโหจนอีกนิดเดียวเส้นเลือดในสมองจะแตก ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการอยู่เพื่อถามเรื่องนี้ต่อหน้า บางทีเขาออาจจะแบกความโกรธนี้จนตายไปแล้วก็ได้ พอเอ่ยถึงเรื่องแต่งงาน แขไขก็อยากให้ตัวเองมีฟังก์ชั่นซ่อนตัวตนเหมือนแอพQQขึ้นมาเสียอย่างนั้น ให้ทุกคนมองไม่เห็นว่าเธอยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้ แต่เธอทำไม่ได้ แม้ว่าในใจเธอจะกลัวสักเท่าไหร่แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มเอาไว้ “สวัสดีค่ะคุณปู่” “ใครเป็นปู่เธอ!” ดำรงชัยตำหนิเธอ คัดค้านที่เธอเรียกเขาว่า ‘คุณปู่’ อย่างไม่เกรงใจ โบราณว่าไม่ตีคนยิ้มให้ ดำรงชัยแสดงท่าทีคัดค้านให้เห็นอย่างนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาไปพอใจเธอสุดๆ แขไขกัดฟัน ฝืนยิ้มออกมา “คุณปู่เป็นปู่ของ หนูก็ต้องเรียกว่าคุณปู่สิคะ” ผู้เฒ่ามองว่าเธอเป็นพวกหิวเงินและชื่อเสียง มือที่วางอยู่บนไม้เท้าสะบัดไปมา “ฉันไม่ยอมรับว่าเธอเป็นสะใภ้ของตระกูลวีรสกุล!” นี่... อย่าว่าแต่คุณปู่ไม่อยากยอมรับเลย แม้แต่เธอก็ไม่อยากเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเงินบีบบังคับล่ะก็ แขไขไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไง จึงหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจาก วินาทีต่อมา ท่อนแขนที่เธอพยุงอยู่ก็ขยับ ชี้นิ้วไปที่กาน้ำชาบนโต๊ะ “ไปเปลี่ยนน้ำร้อนในกาให้คุณปู่สิ” แขไขราวกับได้ทางสว่าง พยักหน้าติดๆกัน ย่อเอวยกกาน้ำชาขึ้นมาทันที จากนั้นก็หมุนกายผลุบเข้าไปหลบในห้องครัว ห้องรับแขกเหลือเพียงสองปู่หลาน หากจะกล่าวว่าเทวิณเป็นพวกกระดูกแข็ง อย่างนั้นดำรงชัยในสมัยหนุ่มๆเองก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเขาเลย หรือถ้าจะพูดถึงเรื่องอารมณ์ล่ะก็สูสีแทบไม่ต่างกัน “เรื่องลาออกยังพอทำเนา แต่นี่กลับไปแต่งงาน นี่ในสายตาแกยังมีปู่คนนี้อยู่มั้ย!” “เรื่องมันกระทันหันน่ะครับ” “แกเลิกพูดแบบขอไปทีอย่างนี้กับฉันสักที เรื่องอื่นก็ช่างเถอะ แต่เรื่องใหญ่อย่างเรื่องแต่งงานก็ไม่บอกได้เรอะ?” สำหรับหลานชายคนเดียว ดำรงชัยทั้งเข้มงวดและให้ความเอ็นดูมาก ตั้งความหวังกับเขาไว้สูง เทวิณเองก็พยายามอย่างหนัก ที่ผ่านมาไม่เคยทำให้คุณปู่ของตัวเองต้องขายหน้า มาวันนี้คนที่รอบคอบอย่างเขากลับดันทำเรื่องที่ไว้น่าไว้วางใจถึงสองเรื่องต่อกัน คนเป็นปู่ก็รู้สึกนั่งไม่ติดพื้นแล้ว “คุณปู่ยังจำเรื่องที่ผมทำก่อนหน้านี้ได้มั้ยครับ?” ดำรงชัยโกรธจนหน้าแดง ท่าทีเริ่มไม่ดี “แกพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม” “ตอนนั้นเพราะเธอช่วยผมไว้ ไม่อย่างนั้นงานที่ประเทศYผมก็คงทำไม่สำเร็จง่ายๆ” เทวิณที่ปลอมแปลงเนื้อเรื่องเมื่อคืนนั้นเล่าเรื่องให้ดำรงชัยฟังโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสี “ในสถานการณ์คับขันแบบนั้นผมที่ทำเรื่องผิดต่อเธอก็ควรจะรับผิดชอบ” ถึงแม้ว่าเขาเล่าเรื่องโดยไม่ได้ลงรายละเอียด แต่คุณปู่ที่เคยเป็นทหารเก่ามาก่อนก็ย่อมเข้าใจถึงสาเหตุ แต่.... “เพราะงั้นแกก็เลยลาออกแล้วยังแต่งงานกับเธองั้นเรอะ? ตาวิณ ปู่เคยบอกแกแล้ว บนบ่ามีภาระต้องแบกรับเป็นเรื่องที่ดี แต่ต้องไม่ปล่อยให้ภาระที่ว่านั่นทำลายตัวเองแบบนี้!” “ผมไม่ได้ถูกทำลาย ผมมีสติดี” เทวิณเอ่ยจบประโยคนี้ก็พอดีเห็นแขไขโผล่หัวออกมาจากครัวอยู่ด้านหลังของคุณปู่ ใบหน้าเล็กๆขาวๆนั่นยุ่งเหยิง ไม่รู้ว่าควรจะเข้ามาดีหรือไม่ ผู้ชายคนนั้นย่นคิ้ว “เธอบริสุทธิ์ พื้นหลังครอบครัวอาจไม่นับได้ว่าดีแต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้าย” “แก!” ดำรงชัยสำลักคำ รู้สึกว่าเขาถูกทาด้วยน้ำมันหมูจนเลอะเลือนไปหมดแล้ว “ยังไงฉันก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ แกกลับไปคิดดูให้ดีก็แล้วกัน!” ผู้เฒ่ายิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ จากนั้นก็พยุงความโกรธลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นชั้นสองไป เขาเพิ่งจะก้าวเท้าจากไป แขไขก็ยกกาน้ำชาเข้ามา เห็นสีหน้าของผู้ชายคนนั้นดูกลัดกลุ้ม ก็เปิดปากพูดอย่างเคืองๆ “ฉันพูดอะไรผิดไปใช่มั้ย?” ตอนอยู่ที่ตระกูลดาวริศกุลเธอเคยชินในการสังเกตสีหน้าของคน มีชีวิตที่ต้องพึ่งพาคนอื่น พอเห็นว่าสีหน้าของเทวิณไม่ดี เธอก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเอง “ไม่เกี่ยวกับเธอ” ผู้ชายคนนั้นเปิดปากพูดอย่างเรียบ ๆ แม้สีหน้าจะไม่ดีกลับไม่ได้โทษเธอ แขไขผ่อนลมหายใจ เบนสายตาไปที่กาน้ำชาจากนั้นก็เทน้ำชาลงในแก้วกระเบื้องเคลือบสีขาวแล้วส่งให้เขา “คุณดื่มชาดับอารมณ์สักหน่อยเถอะ” เทวิณมองมือเล็กๆที่อยู่ในสายตาตัวเอง แม้จะรู้ว่าเธอมีเจตนาเอาอกเอาใจเขา แต่เขาก็ยังรับมันมา ปลายนิ้วมือเรียวยาวราวปล้องไม้ไผ่สะกิดโดนหลังมือขอเธอแขไข รีบหดมือกลับไปประหนึ่งถูกลวก ท่าทางหลบเลี่ยงผิดปกติแบบนี้เสียดแทงสายตานัก เทวิณยื่นมือออกไปคว้าคนด้านข้าง ฝ่ามือใหญ่ยึดไหล่ของเธอไว้บังคับให้เธอขยับเข้ามาใกล้ตัวเอง “คุณหลบอะไร?” แขไขถูกการกระทำของเขาทำเอาแตกตื่น เธอกวาดตาไปรอบๆอย่างประหม่า “ปล่อยนะ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก!” “เห็นแล้วยังไง?” เขาไม่สนใจสักนิด ใช่สินะ นี่มันบ้านเขานี่ ใครจะว่าอะไรเขาได้ หรือต่อให้ถูกเห็นจริง เกรงว่าก็คงมีแค่ตัวเธอเท่านั้น เขาก้มหน้าขยับเข้ามาใกล้ แขไขเผลอกลั้นลมหายใจ ริ้วสีแดงไต่ไปทั่วพวงแก้ม รู้สึกอายทว่าความรู้สึกบีบบังคับนั้นมากกกว่า พอตาเห็นว่าเขากำลังจะจูบลงมา เธอก็ตกใจจนหลับตาแน่น... “พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่?” ด้านหลังพลันมีเสียงใสของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น แขไขรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน เธอรีบผลักคนออก ผลุดลุกขึ้นจากโซฟา มองตามเสียงไป ผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดทำงานสีฟ้าขาว แม้อายุดูไม่น้อยแล้วทว่าท่าทางดูภูมิฐาน สง่า บนเสื้อผ้าเรียบง่ายแต่มีรสนิยมนั้นกลัดด้วยเข็มกลัดชิ้นงามประณีตหนึ่งชิ้น บนคอและข้อมือสวมชุดหยดเขียวคุณภาพสูง ไม่โอ่อ่าทว่ามีราคา “แม่มาได้ยังไงครับ?” ขณะที่เอ่ยประโยคนี้ สายตาของผู้ชายคนนั้นกลับมองไปที่เด็กผู้หญิงตรงหน้า ได้ยินเขาเรียกอย่างนี้แล้วแผ่นหลังของก็แข็งค้างไปเสียแล้ว แม่? คนนี้คือนมิดา แม่ของเทวิณ ? ไม่รอให้เธอได้เรียบเรียงอะไรในหัว นมิดาก็เดินตรงมาที่ทั้งสอง ผิวของเธอถูกบำรุงอย่างดีจนแทบดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนวัยห้าสิบกว่าปีแล้ว หากจะบอกว่าอายุสามสิบหกสามสิบเจ็ดก็ต้องมีคนเชื่อแน่นอน แขไขรู้สึกเพียงว่ามีสายตาที่ทรงพลังกำลังแพ่งมาที่ตัวเอง สำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธอก็คือคนที่ลูกชายฉันแต่งงานด้วยงั้นเหรอ?” ได้รับสายตาที่ไม่เป็นมิตรเช่นนั้น ใจของแขไขก็ดิ่งต่ำลง เปิดปากเอ่ยอย่างสุภาพ “...สวัสดีค่ะคุณป้า หนูชื่อแขไข” นมิดาคล้ายกับไม่ได้ยิน ทำเพียงเดินผ่านตัวเธอไปหาเทวิณที่อยู่ด้านหลัง “ทำไมถึงเอาคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเข้ามาในบ้าน?”