ตอนที่21 ร้องออกมา ฉันจะจัดให้เธอหนักๆเลย

ตอนที่21 ร้องออกมา ฉันจะจัดให้เธอหนักๆเลย “จันวิภา รีบๆร้องออกมา”สุมิตรทำแรงขึ้นไปอีกพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “เธอไม่ต้องมาเสแสร้งแล้ว ร้องออกมา ทำให้ฉันมีความสุขฉันอาจจะจัดให้เธอหนักๆเลย!” “แกออกไปซะ!”จันวิภาหน้าแดงขึ้นพร้อมกับกัดปากของตัวเองอย่างแรง พอมองดูจันวิภาเป็นแบบนี้ สุมิตรก็รู้สึกได้ถึงแรงโกรธที่อยู่ในใจปะทุขึ้น ขนาดนี้แล้วเธอยังจะเสแสร้งอีกหรอ? ผู้หญิงสารเลว ใบหน้าเต็มไปด้วยความปลอมเปลือกที่ไร้เดียงสา แค่ออกจากบ้านไปแปปเดียวก็รีบวิ่งไปบาร์หาผู้ชายแล้ว! “ร้องออกมาสิ! จันวิภา ร่างกายของเธอมันซื่อสัตย์กว่าปากของเธออีก!” จันวิภากัดฟันแน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมา สุมิตรไม่พอใจและโกรธสุดขีด เวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง....... ในที่สุดก็จบเรื่องสักที สุมิตรยื่นมือมาจับคางของจันวิภา ยิ้มอย่างเลือดเย็นและพูกขึ้น “สำส่อน เธอเสแสร้งต่อไปแล้วกัน สารเลว! นังผู้หญิงชั่ว!” สุมิตรพูดจบก็ผลักจันวิภา หลังจากนั้นใส่เสื้อผ้าและเดินจากไป จันวิภาอดทนตลอดจนสุมิตรเดินจากไป จากที่เคยอดทนมาสักพักสุดท้ายก็กลั้นไว้ไม่อยู่ มือสั่นค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมากอดไว้ หางตามีหยดน้ำตาไหลออกมา เธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว สุมิตรคือมารร้าย ถ้าขืนเจอแบบนี้ไปเรื่อยๆ เธอคงต้องสติแตกเป็นบ้าแน่ๆ อีกทั้งบ้านของตัวเองและมะลิวัลย์ก็ไม่ให้เธอกลับไป...... พ่อ...พ่ออยู่ไหน...หนูคิดถึงเหลือเกิน....พาหนูไปที....พ่อช่วยพาหนูไปทีเถอะ..... คิดมาถึงตอนนี้ จันวิภา ก็ร้องไห้ออกมา ยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง พยายามไม่ให้เสียงของตัวเองหลุดออกมาแม้แต่น้อย ในอีกด้านหนึ่ง ณ ห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์ของสุมิตร แสงไฟระยิบระยับส่องสว่างอยู่ภายใน สุมิตรนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าอึมครึมไม่พูดไม่จา สาวใช้ข้างกายสัมผัสได้ถึงรังสีอันเย็นชาของสุมิตรแผ่รออกมาจากร่างกาย ทำให้แม้แต่หายใจยังไม่กล้า ค่อยๆก้มหัวและเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุด จันวิภา ผู้หญิงคนนี้นี่มันช่างเสแสร้งจริงๆ! สุมิตรพอคิดถึงจันวิภาก็รู้โกรธขึ้นอย่างไร้สาเหตุ ในใจวุ่นวายขยับปกเสื้อ ปลดกระดุมหนึ่งเม็ดเผยให้เห็นไหล่ที่แสนน่ามอง จุดซิการ์ขึ้นมาหนึ่งมวน หลังจากนั้นสายตาก็กวาดมองไปยังบนโต๊ะมองเห็นจดหมายที่ยังไม่ได้เปิดอ่ายอยู่และหยิบจดหมายขึ้นมาเปิดออก “มีแค่รูปเห็นหลังเท่านั้นหรอ?” สุมิตรขมวดคิ้ว รูปนี้คือรูปจากกล้องวงจรปิดไม่ผิดแน่ แต่ว่ามีเห็นหลังแค่ใบเดียว หรือว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังสวมชุดราตรีที่ขาดเล็กน้อย สุมิตรยังคงดูไม่ออกว่านี้ใช่ผู้หญิงกลางคืนที่ตัวเองไปแย่งมาหรือเปล่า พยายามพลิกรูปไปกลับไปกลับมา หวังว่าจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นรูปร่างเป็นยังไง แต่คิดไม่ถึงว่าทุกรูปมีแต่ด้านหลังเท่านั้นและยังเป็นรูปที่ถ่ายไกลๆ แถมยังดูยากอีก พลิกไปพลิกมาไม่รู้กี่รอบ ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม สุมิตรโยนรูปออกจากมือ หยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหาชื่อธนภาคและโทรออกไป “ฮาโหล สุมิตร?”ยังไม่ทันไรสายก็ถูกรับขึ้น สายต่อไปยังธนภาค “รูปที่แกให้มานี้คือแกต้องการจะหลอกฉันใช่ไหม?”สุมิตรโกรธเล็กน้อยและพูดขึ้น “เห็นแต่หลังหน้าก็ไม่เห็น ฉันต้องการข้อมูลของผู้หญิงคนนั้น” ธนภาคตั้งใจหัวเราะขึ้น“ตอนนี้หาเจอแค่นี้แกอย่ารีบสิ ฉันส่งคนไปตามเรื่องแล้วอีกสักพักน่าจะได้อะไรบ้าง” “แน่ใจนะ?” สุมิตรพูดขึ้นเบาๆ “อาฮ่ะ!” หลังจากได้รับคำตอบสุดแสนมั่นใจของธนภาค สุมิตรก็วางสายมือถือไปและโยนมือถือไว้ด้านข้าง นั่งพิงโซฟาเข้าพนัก แล้วนวดขมับของตัวเองรู้สึกว่าในหัวของตัวเองปวดนิดหน่อย สาวสวยคนนั้น รสชาติไม่เลว สุมิตรคิดอยู่พักหนึ่ง เธอต้องหาเขาแน่นอน ขณะกำลังคิด มือของเขาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เพื่อที่จะเอาหยกเก่าแก่ชิ้นนั้นขึ้นมาดู แต่กลับพบว่ามันว่างเปล่า กระเป๋าเสื้อไม่มีอะไรอยู่ในนั้น? บัดซบ หยกของผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ว?! หยกนั้นห้ามหายไปเด็ดขาด ! …… วันที่สอง ขณะจันวิภาตื่นนอนรู้สึกร่างกายของตัวเองปวดไปทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรง ประคองหัวขึ้น พยายามนั่งหลังตรงมองเห็นสาวใช้อยู๋ในห้องกำลังเปิดตู้นั้นตู้นี้ไปมา คล้ายกับกำลังหาของอยู่ จันวิภาขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีกก็ไม่สนใจ หลังจากลงจากเตียงเธอก็พยายามใส่เสื้อผ้าของตัวเอง “นายหญิง ทานอาหารเช้าแล้ว”สาวใช้เดินมาด้านข้างจันวิภา พูดขึ้นเบาๆ น้ำเสียงไร้ปัญหาแต่สายตากลับเหยียดหยามสุดขีด “โอเค”จันวิภาพยักหน้า ไม่สนใจการเหยียดหยามของสาวใช้ หลังจากล้างหน้าบ้วนปาก สีหน้าไร้อารมณ์เดินลงไปข้างล่าง ข้างล่างสาวใช้สีหน้าแดูร้อนรน กำลังวุ่นวายกับการหาของอยู่ จันวิภาสงสัยแล้วขมวดคิ้วพร้อมถามขึ้น“หาอะไรอยู่?” ได้ยินเสียงจันวิภา สาวใช้ชงักครู่หนึ่งและตอบกลับ“หาหยกของนายท่าน” จันวิภาได้ยินเรื่องของสุมิตรคิ้วก็ขมวดขึ้นก็ไม่คิดถามต่อ เธอค่อยๆยกนมขึ้นมาดื่มเงียบๆ ขณะเดียวกันนึกขึ้นว่าเธอทำหยกสีเขียวของตัวเองหายไป หยกนั้นคือของที่สืบทอดของตระกูลที่พ่อทิ้งไว้ให้ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้หายไปอยู่ที่ไหนแล้ว ตอนที่อยู่บ้านของจันวิภาครั้งนั้นก็หาไม่เจอ ถ้ากลับไปอีกครั้งเดียวต้องลองหาอีกที ถ้าหาไม่เจอกลัวว่าจะหล่นอยู่ในโรงแรมวันก่อน พอขึ้นถึงตรงนี้จันวิภาก็รู้สึกชาไปทั้งตัว “หาเจอไหม?”ทันใดนั้นเสียงของสุมิตรดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนั้นมีความกังวลใจไปนิดหน่อย หยกนั้นสำคัญขนาดนั้นหรอ?! จันวิภาหันหน้าไปมองไปที่สุมิตร สุมิตรมองมาที่เธอพอดี สายตาทั้งสอบประสานกัน จันวิภาตกใจรีบหันหน้ากลับมาทันที ขณะดื่มนมต่อ จันวิภาจู่ๆก็คิดขึ้นในวันที่เธอได้ปรนนิบัติสุมิตรวันนั้น เหมือนจะมีของบ้างอย่างหลุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อของสุมิตร น่าจะเป็นหยกสีเขียนอันหนึ่ง พอคิดถึงจุดนี้ในใจของจันวิภาเกิดความลังเลขึ้นเล็กน้อย จะบอกหรือไม่บอกสุมิตรดีนะ? กัดขนมปังหนึ่งคำ จันวิภาหันไปทางสุมิตรและพูดขึ้น“เอ่อ..สุมิตร....” สุมิตรหันหน้าไปคิดไม่ถึงว่าจันวิภาจะทักเขาก่อน ในหน้าอันเย็นชาสายตาอันหนาวเหน็บจับจ้องไปที่เธอ “ฉันจำได้ วันนั้นเหมือนมีอะไรตกที่โซฟาบางทีบนโซฟา....”จันวิภาพูดอย่างเรียบๆ “บางที่อาจจะเป็นหยกของคุณก็ได้” “ถ้าบนโซฟาไม่มีล่ะ?”นัยน์ตาอันเย็นชาของสุมิตรมองไปที่จันวิภา จันวิภาตะลึง สุมิตรนี้จริงๆเลย เธอแค่ใจดีอยากจะเตือนเขาแค่นั้นเอง!