ตอนที่ 183 ฉันและเพื่อนในวัยเด็กของเขา

ตอนที่ 183 ฉันและเพื่อนในวัยเด็กของเขา ทีนาร์ท่าทีไม่ได้รู้สึกขะเขินแต่อย่างใด เธอทำเหมือนจูบขอบคุณเพื่อนเก่า หรือญาติกัน "ขอบคุณสำหรับการดูแลฉันในช่วงที่ ผ่านมา อาจจะมีเรื่องให้คุณช่วยเหลือในอนาคต ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณ จูบนี้เป็นเสมือนคำขอบคุณของฉัน ในอเมริกาการจูบ เพื่อนกัน หรือญาติเป็นธรรมเนียมอย่างหนึ่ง" เธอกล่าวเหมือนว่าพฤติกรรมแบบนี้เป็นเรื่องปกติ เธอทำไปเพื่อเป็นการขอบคุณเขาเท่านั้น ไม่มีเจตนาอื่น ปวีณรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนเหมือนถูกไฟไหม้ เขาละอายใจอยู่ครู่หนึ่งที่เขาคิดมากไป แต่ถึงกระนั้นใจของเขาก็ไม่สามารถสงบได้ เขามีความประทับใจต่อทีนาร์ เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนนี้ที่สนามบินเป็นครั้งแรก เขาก็มีความต้องการที่อยากจะปกป้องเธอขึ้นมา บวกกับทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น ความเป็นห่วงของเขาที่มีต่อเธอมันทวีมากขึ้น จูบเมื่อสักครู่ของเธอ ทำให้หัวใจของเขาแทบแล่นออกมาจากลำคอ ... ปวีณไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ รีบเดินออกจากประตูวิลล่าพร้อมกระเป๋าเดินทางของเธอ ตลอดทางไม่มีอุปสรรคอะไร เตชิตได้แจ้งล่วงหน้ากับผู้ดูแลความปลอดภัยของวิลล่าไว้ รถเข้ามาอย่างราบรื่นและจอดอยู่ด้านหน้าของวิลล่า มีหญิงสูงวัยคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูของวิลล่า ทีนาร์รู้สึกประหลาดใจ เพราะเธอไม่เคยได้ยินเตชิตบอกว่ามีคนอื่นอยู่ที่บ้านอีก นี่คือ ... "ที ... คุณทีนาร์ถึงแล้วครับ" ปวีณเกือบเรียกชื่อเธอเปล่าๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่รู่ว่ามันไม่เหมาะสมจึงเปลี่ยนคำพูดทันที ทีนาร์ชอบที่ปวีณรู้กาลเทศะ เธอลงรถ ทันใดนั้นท้องฟ้ามืดครึ้ม มีฝนตกลงมาปรอยๆ น้ารินรีบหาร่มมากางให้ทีนาร์ทันที "คุณคือ คุณทีนาร์ใช่ไหมคะ？" ทีนาร์มองตรวจสอบครู่หนึ่ง แน่ใจว่าเธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอไม่รีบแนะนำตัว แต่กลับถามกลับ "คุณเป็นใคร？" น้ารินหยุดชะงักไปพักหนึ่ง พร้อมอธิบายว่า "ฉันคือฎรินทร์ เป็นแม่บ้านของคุณเตชิตคะ" "อ๋อเป็นคนใช้ ..." ทีนาร์พยักหน้า คำพูดที่เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่มันทำให้น้ารินหน้าเสีย เรียกคนใช้ได้อย่างไร ตอนนี้ยังมีใครเขาเรียกกันแบบนี้ อย่างไรก็ดีควรเรียกคุณน้าจะมีมารยาทซะกว่า อย่างไรก็ตามเธอไม่กล้าที่จะแสดงออกมาทางสีหน้า ถึงอย่างไรก็ทำงานให้กับบ้านหลังนี้ เจ้านายกับคนรับใช้ชนชั้นต่างกัน น้ารินตอนรับทีนาร์เข้ามาในบ้าน นัชชาและเตชิตได้ยินจึงเดินลงมาจากชั้นสอง ทั้งสองสวมชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม ดูไปก็เหมือนชุดนอนคู่รัก แม้ว่าเธอจะทำใจมาแล้ว แต่เมื่อทีนาร์เห็นฉากแบบนั้น เธอก็ควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้ พวกเขาอยู่ด้วยกัน อะไรควรเกิดก็คงเกิดขึ้นหมดแล้ว เมื่อคิดถึงเตชิตมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงอื่น โดยเฉพาะทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำกับเธอมาก่อน เธอรู้สึกเหมือนมีมดนับร้อยตัวกำลังคลานอยู่บนหัวใจ ... ... ทีนาร์รวบรวมสมาธิควบคุมอารมณ์ของตนเอง เธอจะต้องไม่เปิดเผยอารมณ์ที่แท้จริงออกมาให้ใครรู้ "คุณเตชิตครับ กระเป๋าเดินทางของคุณทีนาร์อยู่ที่นี่หมดแล้ว" ปวีณขนย้ายกระเป๋าของเธอเข้ามาในบ้านเรียบร้อย สายตาของเขาไม่ได้มองไปที่ทีนาร์ เตชิตพยักหน้า "ลำบากเธอแล้ว กลับไปก่อนเถอะ" ปวีณกำกุญแจรถแน่น ก้าวไปข้างหน้า“คุณเตชิตครับ ผมจะต้องมาอีกเมื่อไหร่ครับ？” "แล้วฉันจะแจ้งให้เธอทราบ" “ครับ ” ปวีณหันหลังกลับ สายตาเหลียวไปมองทีนาร์ แต่เขาก็หล่ะสายตาอย่างรวดเร็ว เขาเดินจากไปอย่างรวดเร็วออกจากประตูวิลล่าไป ในไม่ช้า เสียงรถสตาร์ทที่ลานจอด เมื่อรู้ว่าเขาจากไปแล้ว ทีนาร์ก็โล่งใจอย่างเงียบๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาหา ตื่นเต้นที่ในที่สุดเธอก็เข้ามาอยู่ที่นี้จนได้ เธอยิ้มสะพรั่งพรางเรียกชื่อเขา“เตชิต！” “มาแล้วหรอ” เตชิตส่งหน้ากากให้ “เธอใส่หน้ากากก่อน แสงไฟที่บ้านอาจจะมีผลต่อร่างกายเธอ พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมาเปลี่ยนให้” เข้ามาในบ้านไม่ถึงห้านาที แก้มของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ทีนาร์รับหน้ากากไปใส่ มองเห็นแต่ลูกตาอยู่ด้านนอก แต่ไม่ยากที่จะเห็นว่าเธอรู้สึกดีมากๆ แม้แต่ตาของเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข "เตชิต ต่อไปต้องรบกวนคุณแล้วนะ แต่อย่าเบื่อฉันนะ" น้ำเสียงของเธอสนิทสนมมากเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมานาน บอกว่าเป็นคนครอบครัว แต่เธอก็ไม่กล้าเรียกเตชิตว่าพี่ชาย นัชชายืนอยู่ด้านข้างมองอยู่ ทีนาร์ไม่คิดที่จะทักทายเธอ หากเธอแทรกพูดขึ้นก็กลัวว่าจะขัดจังหวะ เธอเหมือนเป็นคนนอกที่ถูกทิ้งไว้ สายตาเธอเหลียวไปเห็นน้าริน เขากำลังจะแบกกระเป๋าใบใหญ่เดินขึ้นไปเก็บแต่เขาอายุมากแล้วน่าจะลำบากมาก นัชชาก้าวไปข้างหน้าและหยิบกระเป๋าจากมือน้าริน "น้ารินถือกระเป๋าใบเล็กขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวใบนี้ฉันถือไปให้" เธอเอากระเป๋าเดินทางมาสามใบ สองใบใหญ่ กับหนึ่งใบเล็ก "จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?" คุณป้าไม่ปล่อยมือ "ฉันทำงานจนชินแล้ว ไม่เป็นไรหรอกคะ คุณนัชชาไม่ต้องช่วยหรอกคะ เอากระเป๋ามาเถอะคะ ... " ทั้งสองไม่ยอมกัน ทันใดนั้นมีเงาดำปรากฏขึ้น มืออุ่นๆนั้นแบกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นอย่างง่ายดาย กระเป๋าใหญ่ใบหนักๆก็เหมือนไม่หนักอะไรเลย มือใหญ่นั้นกำลังถือกระเป๋าเดินทาง กระเป๋าทั้งหนักทั้งใหญ่ กลายเป็นเบาเหมือนขนนก นัชชาถอนใจอย่างช่วยไม่ได้ "ไม่เสียแรงที่ตื่นมาตอนหกโมงเช้าเพื่อออกกำลังกายทุกวัน!" พูดจบ ยกนิ้วให้ น้ารินหัวเราะจบต้องเอามือปิดปาก เตชิตเลิกคิ้ว เพื่อพิสูจน์คำชมของเธอ มือที่ว่างอีกมือก็ยกกระเป๋าใบเล็ก กระเป๋าทั้งสองใบถูกยกขึ้นไปข้างบน . สายตานัชชาสบกับน้ารินอดไม่ได้จนขำออกมา ทีนาร์มองเตชิตเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ราวกับว่าคิดได้ที่มีนัชชาอยู่ เธอเข้ามาทักทายเธอ "สวัสดีคุณนัชชา ฉันชื่อทีนาร์ เป็นเพื่อนของเตชิตตั้งแต่เด็ก เราเคยพบกันก่อนหน้านี้" เพื่อนของเตชิตตั้งแต่เด็ก？ นัชชากัดฟัน ยิ้ม "สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแฟนของเตชิต" “……”ทีนาร์ไม่คิดว่าเธอจะพูดตรงไปตรงขนาดนั้น จนเธอมองตาปริบๆ เธอยกมือเอาลูกผมขึ้นเหน็บหู "ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับเตชิตจะดีขนาดนี้ ฉันไม่เคยได้ยินเขาเล่าให้ฟังมาก่อน หวังว่าคุณจะไม่คิดมากนะ " “ฉันไม่คิดมากหรอก”นัชชารีบชี้แจงอย่างรวดเร็ว "ฉันก็แค่แนะนำตัวเองเท่านั้น" หากเธอไม่คิดมากกับคำพูดของเธอ แต่ก็อดพูดไม่ได้ว่าน้องสาวชื่อคุณทีน่าร์คิดเยอะไปแล้ว ทีนาร์ยิ้มๆ ไม่พูดอะไรอีก พอดีที่เตชิตลงมาจากชั้นสอง เธอทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก หลังจากขนกระเป๋าขึ้นไปบนห้อง ห้องที่จัดให้ทีนาร์เป็นห้องขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงปลายทางเดิน เงียบสงบเหมาะสำหรับผู้ป่วย แม้ว่าทีนาร์จะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ คงต้องพักอยู่ที่นั่นก่อน น้ารินทำความสะอาดห้องเรียบร้อย เฟอร์นิเจอร์เป็นของใหม่ทั้งหมด แม้แต่เสื้อผ้าก็เป็นของใหม่ พอที่เธอจะสวมใส่อย่างไม่ขัดสน ตอนที่กำลังเก็บของจากกระเป๋าสัมภาระ ทีนาร์หยิบสิ่งสีเทาเข้มออกมาจากชั้นซิปของกระเป๋าออกมามันคือผ้าพันคอถัก เธอส่งเตชิต พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ตอนฉันอยู่ที่วิลล่าเขตเหนือว่างๆ ก็เลยถักโครเชต์ฆ่าเวลา ปีนี้วันเกิดของคุณฉันไม่ได้ เข้าร่วมด้วย ฉันถักผ้าพันคอให้คุณ แต่มันไม่ค่อยสวยสักเท่าไรนะ"