ตอนที่ 184 ใครคือคนนอก

ตอนที่ 184 ใครคือคนนอก นัชชากวาดสายตาไป มองที่ผ้าพันคอในมือของเธอ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่คลื่นความแคลงใจเกิดขึ้นแล้ว หรือว่าเธอจะคิดมากไปเอง เพิ่งมาวันแรก ก็แนะนำตัวเองเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก แล้วยังให้ผ้าผันคอกันอีก ตกลงนี่มันหมายความว่า ยังไงกัน ถ้าคิดกับเตชิตแค่พี่ชายจริง แล้วเหตุไฉนถึงไม่สนใจ ไม่ถามพี่สะใภ้คนนี้สักคำ หลายสิ่งหลายๆอย่างถูกนัชชาซ่อนความสับสนไว้ในใจ คำพูดหลายคำทำให้เธอต้องฉุกคิด แต่เธอก็ยังมองที นาร์ไม่ออก เลยรู้สึกวุ่นวายใจ เตชิตดูเหมือนว่าจะสัมผัสความวุ่นวายใจของนัชชาได้ เขาจึงแค่รับไว้ไม่ได้นำไปพันคอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียง เรียบๆว่า "ขอบคุณ แต่ร่างกายคุณยังไม่แข็งแรงดี ไม่ต้องทำอะไรหรอก ไปพักผ่อนเถอะ" นัชชาที่เมื่อสักครู่เหมือนตาชั่งที่ค่อยๆเริ่มเอียง เพราะประโยคที่เขาเพิ่งพูดจบ ตอนนี้ตาชั่งเลยกลับมาตรงแล้ว นัชชาปรายตาไปมอง อืม นับว่าเขายังรู้จักสงวนท่าทีอยู่บ้างว ทีนาร์รู้สึกประดักประเดิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้เขา เธอรู้ตัวว่าเธอเพิ่งมา ไม่ควรทำให้เขารู้สึกอึดอัด จึงต้อง ยอมอดทนไว้ ยังมีเวลาอีกนานเธอไม่จำเป็นต้องรีบร้อน หลังจากจัดห้องเรียบร้อย ก็ดึกมากแล้ว เตชิตกับนัชชาจึงกลับห้องนอนพักผ่อน นัชชาเตรียมชุดนอนผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ส่วนเตชิตดูเอกสารบางอย่างอยู่บนหน้าจอมือถือ ทีนาร์ย้ายเข้า มาอยู่ในบ้านแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่บ้านตลอดเวลา หลีกเลี่ยงเรื่องวุ่นวายที่อาจจะเกิดขึ้น ปากก็ปลอบใจ นัชชาแบบนี้ แต่ในใจรู้ดีว่าทีนาร์รู้สึกกับเขาแบบไหน ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว หลีกเลี่ยงได้ก็ควรหลีกเลี่ยง ขณะนั้นเอง อยู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก เตชิตเก็บโทรศัพท์ แล้วรีบออกมาดูด้านนอกห้อง น้ารินเองก็ได้ยินเสียงเช่นเดียวกัน จึงรีบขึ้นมาบนชั้นสอง แล้วเคาะประตูห้อง "คุณทีนาร์เป็นอะไรรึเปล่าคะ" ไม่มีเสียงตอบกลับจากในห้อง เตชิตกลัวจะเกิดอะไรขึ้นเลยรีบเดินมาดู "ทีนาร์" ก็ยังคงไม่มีเสียงใดๆออกมาจากด้านใน แม้แต่เสียงขยับเล็กน้อยก็ไม่มี เตชิตรู้สึกตกใจ รีบหมุนลูกบิดประตูจะเข้าไปในห้อง แต่น้ารินมือไวรีบจับต้นแขนเขาไว้ แล้วพูดเบาๆว่า" คุณเต ชิตคะ คุณทีนาร์เป็นผู้หญิงยังไงให้ป้าเข้าไปดูก่อนจะดีกว่าค่ะ" ในใจของน้าริน อาจจะเป็นเพราะนัชชามาก่อน หรืออาจจะเพราะชอบนัชชามากกว่า เธอจึงไม่ค่อยชอบทีนาร์นัก เรื่องนี้เธอไม่ควรพูดมาก แต่เพราะนัชชาเธอจึงต้องทำ เตชิตชะงัก รีบพยักหน้าตอบ"ครับ" ภายในห้องทีนาร์ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันด้านนอก ตามองประตูที่กำลังถูกเปิดเข้ามา จากนั้น รีบหันกลับมาดูเงาตัวเองในกระจกที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันไว้รอบกายตั้งแต่รักแร้ไปจนถึงต้นขา ผมที่เพิ่งสระ ยังมีน้ำเกาะอยู่บนหัวไหล่ ผอมจนจะเหลือแต่กระดูก แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้หญิง เห็นแบบนี้แล้วจะไม่มีความ รู้สึกอะไรเลยก็คงแปลก หากเตชิตเห็นเธอในสภาพนี้แล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นเขินอาย ด้านหลังมีลมเย็นพัดเข้ามา ประตูเปิดออก รู้สึกได้ว่ามีคนเดินเข้ามา ทีนาร์หมุนตัวกลับมาดูอย่างมีความหวัง แต่ กลับต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา น้ารินเองเห็นสภาพของเธอก็ชะงักเช่นเดียวกัน ในใจก็คิดว่า โชคดีนะที่คนที่เขามาเป็นเธอ ไม่เช่นนั้นแล้วอาจจะ เป็นเรื่องก็ได้ "คุณทีนาร์คะ เกิดอะไรขึ้นคะ" น้ารินถามโดยไม่เปิดตาดูเธอเพื่อรักษามารยาท แต่กลับยิ่งทำให้ทีนาร์รู้สึกเหมือน ตัวเองเป็นพวกปัญญาอ่อน คิดเอาเองฝ่ายเดียว ทีนาร์เม้มปากมองไปทางด้านหลังของน้าริน เธอรู้ว่าเตชิตอยู่ด้านนอก แต่กลับไม่ยอมเข้ามา ทีนาร์รีบยกมือขึ้น แกล้งทำท่าตื่นตกใจชี้ไปในห้องน้ำ "เมื่อกี้ฉันกำลังจะอาบน้ำ แต่อยู่ๆน้ำก็เย็นมาก ฉันเลย ตกใจ" น้าริน พยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันช่วยคุณดูให้นะคะ" พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้มองทีนาร์เลยแม้แต่น้อย จังหวะที่เธอกำลังเดินผ่านตัว ของทีนาร์ จึงพูดเตือนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า"คุณทีนาร์ไปใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะค่ะ อากาศเย็นเดี๋ยวจะเป็นหวัด" ประโยคนี้เธอตั้งใจพูดให้เสียงดังขึ้น เพื่อให้เตชิตที่อยู่ด้านนอกได้ยิน จะได้ไม่เผลอเดินเข้ามา ตอนแรกทีนาร์คิดจะถ่วงเวลาอยู่ก่อน แต่พอได้ยินน้ารินพูดแบบนี้แล้วหล่องจึงหยิบชุดนอนในตู้มาสวมอย่างไม่ เต็มใจนัก บนพื้นห้องน้ำมีน้ำจำนวนมาก แต่ก็กระเด็นอยู่บนพื้นหน้าประตูไม่น้อย น้ารินเองก็มีประสบการณ์มากทีเดียว พอ เห็นก็รู้ทันทีว่าสาเหตุเกิดจากอะไร วาวล์น้ำร้อนถูกปิดนั่นเอง ถึงได้มีแต่น้ำเย็นไหลออกมา แต่ว่า… สีหน้าของรินแปลกใจเล็กน้อย หลังจากเปิดวาวล์น้ำร้อนแล้ว จึงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถามทีนาร์ว่า "คุณที นาร์ไม่ต้องตกใจนะคะ เป็นเพราะวาวล์น้ำร้อนถูกปิด ตอนนี้ฉันเปิดให้แล้วค่ะ" หลังจากพูดจบ น้ารินก็ยังคงบ่นพึมพำกับตัวเอง "แปลกจัง จำได้ว่าวาวล์น้ำร้อนเปิดอยู่นะ..." ทีนาร์ขมวดคิ้ว แล้วยกมือขึ้นเช็ดผมที่เปียกปอนข้างหู "อ๋อ อาจจะเป็นเพราะฉันเผลอไปปิดมันเอง ฉันก็จำไม่ได้เหมือนกัน" น้ารินเองก็ไม่เข้าใจว่าแค่น้ำเย็นมากนี่ต้องร้องดังขนาดทำให้คนทั้งบ้านแตกตื่นเลยเหรอ แต่เธอป่วยอยู่ อาจจะประสาทสัมผัสไวกว่าคนปกติก็เป็นได้ เตชิตที่ยืนรออยู้หน้าประตู กำลังลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ อยู่ๆมือข้างซ้ายก็มีมือนุ่มๆอุ่นมาจับไว้ ร่างของชายหนุ่มผงะเล็กน้อย มองไปด้านข้าง เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่แดงเพราะเพิ่งอาบน้ำร้อนมา ขาวแบบ มีเลือดฝาด ไม่มีรูขุมขนเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าจะเรืองแสงได้ บนศรีษะถูกห่อด้วยผ้าขนหนู เหลือเพียง ใบหน้าที่ใหญ่เท่าฝ่ามือให้เห็น บวกกับความสวยที่ไม่เหมือนใคร "อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ" เขาถามพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่ไหลมาตรงหน้าผากของเธอ "อืม " นัชชาพยักหน้าสายตามองไปยังรอยต่อประตู "เกิดอะไรขึ้นเหรอ" เหมือนกับได้ยินเสียงของเธอ น้ารินเดินออกมาพอดี เห็นทั้งเตชิตและนัชชาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา จึงทำให้ยิ้ม ออกมา "คุณเตชิต คุณนัชชา ไม่มีอะไรค่ะ แค่วาวล์น้ำร้อนถูกปิด พอดีคุณทีนาร์อาบน้ำเลยตกใจที่น้ำมันเย็น" ตอนนั้นนัชชากำลังอาบน้ำอยู่พอดี เลยไม่ได้ยินเสียงกรีดร้อง เธอจึงจึงคิดว่าแค่เรื่องวาวล์น้ำ ไม่มีอะไรจึงเตรียม จะดึงเตชิตกลับห้อง ทีนาร์ก็เดินออกมาจากห้องพอดี "เตคะ" เธอเรียกสายตาจับจ้องอยู่แต่ที่เตชิต แต่ก็มีเหลือบไปมองนัชชากับน้าริน ประหนึ่งต้องการบอกเป็นนัยว่า มีคนนอกอยู่ด้วยเธอไม่สะดวกคุย นัชชารู้สึกตลก จึงพูดออกมาโดยไม่ต้องรอให้โตชิตพูด "ฉันว่าเธอมีเรื่องจะพูดกับคุณ ฉันไม่อยู่รบกวนพวกคุณ แล้ว รอคุณที่ห้องนอนแล้วกันค่ะ" พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินกลับห้อง ไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย เธอต้องการจะสั่งสอนทีนาร์ให้เห็นว่าใครกันแน่ที่… คิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันอยู่สักพัก มองนัชชาเดินกลับไปยังห้องนอนแล้วจึงละสายตามาหาหญิงสาว อีกคนตรงหน้าแล้วถามว่า"ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ" "เตคะ ทำไมคุณถึงเย็นชากับฉันจังล่ะคะ" นัยตาเริ่มแดง มองเขาด้วยสายตาที่รู้สึกเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ เห็น "หรือว่าคุณไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันก็ได้ ฉันจะได้ไม่ต้องมา ท่าทางคุณนัชชาก็ดูจะไม่ ค่อยยินดีต้อนรับฉันสักเท่าไหร่ พวกคุณ…" "ทีนาร์" เตชิตรีบขัดเธอ นัยตาทั้งคู่พยายามจ้องมองให้ลึกลงไปในแววตาคู่นั้น เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเธอคิดอะไร อยู่ "คุณคิดมากไปแล้ว ไม่มีใครไม่อยากให้คุณมาอยู่ที่นี่หรอก". ฉันก็ไม่อยากเป็นภาระให้ทุกคน ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่วันแรก ก็อาจจะมีบางเรื่องที่ไม่คุ้นชินบ้าง ฉัน…" เธอพูดถึงตรงนี้ก็ชะงัก เสมือนว่าไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี"