ตอนที่ 185 ถ้าตุกติกจะโดนข่มขืนแล้วฆ่าทิ้ง

ตอนที่ 185 ถ้าตุกติกจะโดนข่มขืนแล้วฆ่าทิ้ง เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ เตชิตจึงมีน้ำเสียงอ่อนลง ยกมือขึ้นตบที่ไหล่ของเธอเบาๆ แล้วพูดว่าไม่มีใครคิดว่าคุณทำตัวเป็น ภาระหรอก อย่าคิดมากสิ" "ขอโทษด้วยจริงๆค่ะเต เพราะฉันป่วยแบบนี้คุณถึงต้องมาเหนื่อยไปด้วย" "ทีนาร์" เตชิตย้ำเสียงหนักเพื่อไม่ให้หญิงสาวพูดต่อ "คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้คุณพูดแบบนี้" นอกจากจะใจอ่อนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือความรู้สึกที่ติดค้างต่อพ่อแม่ของเธอ ทีนาร์รู้ดีถึงความรู้สึกนี้ของเขา ก็ไม่อยากจะไปฟื้นฝอยหาตะเข็บแค่อยากจะพูดความในใจของเธอเองเท่านั้น ขอแค่เตชิตกลับไปช้าอีกหน่อย นัชชาจะได้รู้สึกกระวนกระวาย ……………... 15นาทีหลังจากนั้น เตชิตผลักประตูเข้ามาในห้อง บนเตียงใหญ่มีเพียงก้อนเล็กก้อนหนึ่งขดตัวอยู่ผ้าห่มโผล่นูนขึ้นมาเล็กน้อย เธอขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มไม่เห็นแม้แต่เส้นผม เขาคิดอยู่แล้วว่ากลับมาจะต้องเจอภาพแบบนี้ จึงถอนหายใจเล็กน้อยเดินไปข้างๆเตียงแล้วใช้มือตบเบาที่ผ้าห่ม "หลับแล้วเห รอ" เธอขยับอย่างไม่ค่อยพอใจ สะบัดไหล่สองครั้งเพื่อที่ให้มือเขาหลุด เตชิตลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้อง ยกมือขึ้นปิดไฟในห้องนอน แล้วเดินกลับมานั่งข้างๆเธอ มือใหญ่ค่อยๆสอดไปใต้ผ้าห่ม จับไปที่ เอวของเธอแล้วบิดเล็กน้อย นัชชาเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง รีบกลิ้งตัวหลบไปด้านข้าง ผมเผ้ายุ่งเหยิง สายตาลุกเป็นไฟจ้องไปที่เขา "คุณทำอะไรของ คุณ" "ไม่ยอมลุกไม่ใช่เหรอ ก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ" สีหน้าเรียบเฉยเหมือนกำลังสั่งสอนเด็กที่ไม่เชื่อฟัง น้ำเสียงเหมือนเอือมระอาเต็ม ทน นัชชายิ่งโกรธ ไม่มีอารมณ์จะล้อเล่นกับเขา รีบดึงผ้าห่มมาเตรียมจะมุดตัวลงไปอีก แต่ถูกเตชิตดึงไว้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก "ปล่อยมือ" ดวงตาสองข้างชายหนุ่มจ้องกลับไป น้ำเสียงแสดงความขัดขืนอยู่ในที "ไม่ปล่อย" เขาไม่ต้องออกแรงอะไรมาก เธอก็ทำอะไรไม่ได้ นัชชานอกจากถลึงตาใส่ ก็ได้แต่ถลึงตาใส่อีก จนปวดตาไปหมดแล้ว อีตานี่นิ่งอย่างกับภูเขา แถมยังไร้อารมณ์ความรู้สึก เธอทั้งโกรธทั้งน้อยใจ จึงนั่งลงข้างเตียงอย่างน่าสงสารไม่ยื้อแย่งอีกต่อไป "คุณจะยั่วโมโหฉันใช่มั้ย" พอเห็นเธอไม่ต่อต้านแล้ว เขาจึงปล่อยมือแล้วโยนผ้าห่มไปอีกทาง ยื่นมือมาข้างหน้า ใบหน้าของเขาห่างจากเธอไม่ถึงสอง ฝ่ามือ "โกรธผมหรือโกรธทีนาร์กันแน่" คนฉลาดอย่างเขามีหรือจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร นัชชารีบหลบสายตา "ฉันไม่ได้โกรธสักหน่อย ใครว่าฉันโกรธ" "ปากแข็งจนจะเอามาทำราวตากผ้าได้แล้ว ยังจะบอกว่าไม่โกรธอีก"ริมฝีปากบางของยกขึ้นทำมุมเล็กน้อย รอยยิ้มในแววตาถูก ซ่อนเอาไว้ เธอหึงเขา เขาไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกไม่ชอบ แต่กลับมองว่าน่ารัก มีคำพูดที่ว่าคนรักทำอะไรก็ดูดีไปหมด เขาคงจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน นัชชาถูกเขาต้อนจนมุม เฉไฉมองไปทางอื่น แล้วยอมพูดออกมาตรงๆ" ตอนแรกฉันก็ไม่ได้โกรธหรอกนะ แต่น้องสาวของคุณ พูดจาแบบนั้น ปกติเขาเป็นอย่างนี้อยู่แล้วหรือเป็นเฉพาะเวลาพูดกับฉัน" นัชชาไม่อยากพูดแรงมาก ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรแต่พ่อแม่ของเธอก็เป็นผู้มีพระคุณของเตชิต ทีนาร์ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นมานาน อาจจะมีท่าทีอะไรแปลกๆไปบ้าง แต่ว่านะนัชชา 5ปี ที่คนปกติต้องถูกโรคประหลาด ทรมานชีวิตมา5ปี ไม่มีคนอยู่ข้างกาย ไม่ได้สัมผัสโลกภายนอก ก็อาจจะมีอะไรที่ผิดปกติไปบ้าง" เขาอยากให้เธอเข้าใจและเห็นใจทีนาร์บ้าง ความเข้าใจต่อโลกภายนอกสำหรับเธอถือว่าเปราะบางมาก นัชชาน้ำเสียงอ่อนลง "ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นใจนะ แต่บางทีในใจมันก็อดคิดไม่ได้ มันรู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่าเหมือนเธอตั้งใจจะ แกล้งฉัน" สิ่งที่นัชชาพูด ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ สิ่งทีนาร์แสดงออกต่อเขามันเกินกว่าชายหญิงปกติทั่วไปทำกัน แต่ถึงแม้เขาจะปฏิเสธเธอออก ไปตรงๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมจบง่ายๆ มาวันนี้ยิ่งเห็นความสนิทสนมใกล้ชิดของเขาและนัชชา เธอไม่ยอมนิ่งเฉยแน่นอน ความหวังเดียวของเขาในตอนนี้ก็คือ ขอให้เธอมองทุกสิ่งตามความเป็นจริง ค่อยๆปรับทัศนคติที่ดีต่อโรคที่กำลังเป็น หากทีนาร์เป็นเพียงคนปกติธรรมดา ไม่ได้ป่วยอย่างตอนนี้ เขาคงจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบลงไปแล้ว ไม่ต้องมาหนีอย่างทุก วันนี้หรอก "ทีนาร์เติบโตมาพร้อมกับผม พ่อแม่ของเธอก็ต้องมาเสียชีวิตเพราะผมอีก ดังนั้นสำหรับเธอแล้วผมก็เหมือนเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสิ่ง เดียวในชีวิตเธอ เพราะผมเป็นคนที่พ่อแม่ของเธอปกป้องด้วยชีวิต จึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นแบบนี้" เตชิตได้แต่อธิบายหวังว่านั ชชาจะเข้าใจ นัชชาถอนหายใจยาวๆ คิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาที่ช่างซับซ้อน "ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณผ่านอะไรมาบ้าง ฉันจะไม่เข้าไป แทรก แค่ฉันรู้สึกติดใจอะไรบางอย่าง คุณไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวฉันก็ดีขึ้นเอง" พูดจบเธอก็ทิ้งตัวไปด้านหลัง ศีรษะอยู่บนที่นอน ตาสองข้างเหม่อมองไปที่ฝ้าเพดาน เตลิตคว้ามือของเธอขึ้นมาวางที่ปากของเขา แล้วจูบลงตรงนิ้วที่สวมแหวนของเธอ ริมฝีปากบางครูดไปกับอัญมณีบนแหวน "กลัวอะไร อีกครึ่งชีวิตของคุณผมจองแล้วนะ" คำพูดหวานๆที่คาดไม่ถึงของเขาทำให้นัชชาหลุดจากภวังค์ ใบหน้าเล็กเริ่มแดงขึ้นด้วยความเขินอาย มือเริ่มขยับโดยไม่รู้ตัว "ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะให้คุณเลยนะ" หญิงสาวพูดจบ เตชิตค่อยๆหรี่ตา บีบมือเล็กๆของเธอด้วยแรงเพียงเล็กน้อย "อะไร หรือคุณมีตัวเลือกอื่นที่ดีกว่าผม" นัชชาแกล้งตอบว่า "ไม่รู้สิ อนาคตอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงใครจะไปรู้" "ไหนคุณลองพูดอีกทีสิ" "ฉันบอกว่า...โอ๊ย โอ๊ย เบาๆสิคุณ ฉันเจ็บนะ" หญิงสาวรีบดึงมือกลับมานวดๆ เธอคิดว่ามือฉันจะถูกคุณหักกระดูกออกเป็นสองท่อนแล้ว เตชิตใช้แรกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พอได้ยินเธอร้องเจ็บเขาก็หยุดทันที "ถ้ามีจริงๆ ผมจะฆ่าผู้ชายคนนั้นทิ้งซะ" นัชชาไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากเขา "คุณเป็นทนายนะ" "เป็นทนายแล้วยังไง ผมฆ่าเขาแล้วผมก็ยังไม่มีความผิด คุณเชื่อผมสิ" ในดวงตามีประกายคมกริบสะท้อนกับดวงไฟข้างผนัง ห้อง ให้ความรู้สึกน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก "ฉันเชื่อ แล้วคุณจะทำยังไงกับฉันล่ะคะ" "คุณเหรอ" เขายิ้ม ดูเหมือนจะคิดพิจารณานิดนึงก่อนตอบ"ข่มขืนแล้วฆ่า" "......" อะไรนะ โหดเหี้ยมขนาดนั้นเลย นัชชาค่อยๆจินตนาการภาพนั้น มันช่างโหดเหี้ยมทารุณเหลือเกิน การพูดคุยระหว่างพวกเขาทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นมาไม่น้อย ชายหนุ่มไม่ปล่อยโอกาสระหว่างที่เธอกำลังอยู่ในจินตนาการ ของตัวเอง โน้มตัวลงมากัดริมฝีปากล่างของเธอ "อ๊าย" นัชชาตกใจ พอรู้ตัวก็รีบถอยหลบ แต่ด้านหลังศีรษะก็มีมือใหญ่สอดเข้ามายึดเอาไว้ไม่ให้เธอขยับหนีได้