ตอนที่ 186 ท่าทีของคุณผู้หญิง

ตอนที่ 186 ท่าทีของคุณผู้หญิง ริมฝีปากบางและปากลิ้นเกี่ยวกระหวัด ส่วนที่อ่อนนุ่มที่สุดสัมผัสซึ่งกันและกัน เรื่องแบบนี้ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะเก่งโดยไม่ต้องมี คนสอน แม้ว่าจะไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านนี้สักเท่าไหร่ แต่เตชิตก็จูบเก่งมาก ไม่นานนัชชาก็พ่ายแพ้ต่อการจู่โจมของเขา เขาเพียงแค่จูบ เธอก็ถึงกับเริ่มหายใจหอบ แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ ดวงตาทั้งสองเบลอ เตชิตชอบเธอในแบบนี้ที่สุด ความรักซุกซ่อนอยู่ภายในอารมณ์ความรูสึกเธอ ซึ่งเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา คิดแล้ว อยากจะกลืนกินเธอเข้าไปในท้อง เขาขยับไปข้างหูเธอ ริมฝีบางบางพูดข้างๆใบหูของเธอ "แววตาแบบนี้คุณต้องให้ผมดูได้คนเดียวเท่านั้น" นัชชาไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยว่าเวลานี้เธอมีเสน่ห์มากเพียงใด เธอยังคงเคลิบเคลิ้มอยู่ในภวังค์ แต่เธอก็พยักหน้าตอบรับคำพูด ของเขา ทีนาร์ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่คืนแรก ทั้งสองจึงพยายามหักห้ามใจไว้ ถึงแม้ว่าห้องจะไม่ได้อยู่ติดกันก็ตาม แต่ในใจก็รับรู้ถึงความ เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ เตชิตเองก็แทบจะไม่เคยนอนกอดหญิงสาวเพียงอย่างเดียวโดยไม่ทำอะไรแบบนี้ แต่ทั้งสองก็ใกล้ชิดกันจนลมหายใจไหลรด กัน นอนกอดกันแบบนี้ให้ให้ความรู้สึกดีไปอีกแบบ จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไร ก็แค่มีเพื่อนกินข้าวเพิ่มอีกคน เธออาจจะคิดมากไปเอง นัชชาปลอบใจตัวเอง ขอแค่เธอเชื่อใจเตชิต เรื่องทั้งหมดนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ……………. ทั้งสองนอนหลับสบายตลอดทั้งคืนจนฟ้าสาง นาฬิกาปลุกที่ตั้งเวลาปลุกไว้เจ็ดโมงเช้า ส่งเสียงเรียกให้ทั้งสองตื่นขึ้นจาก ความฝัน และรีบไปทำงาน นัชชาค่อยๆลืมตาขึ้นมองชายหนุ่มที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ข้างๆ แล้วถามไปแบบสะลึมสะลือว่า "คุณไม่ไปฟิตเนสเหรอ" "อืม พรุ่งนี้ค่อยไป" เตชิตตอบพร้อมจูบเบาๆที่หน้าผากของหญิงสาว เป็นการจูบที่แสนนุ่มนวลอบอุ่นในยามเช้า ปกติเขานี่เรียกว่าแทบจะกลืนกินเธอเข้าไป แต่นัชชาก็ชอบเวลาที่เขาอบอุ่นนุ่มนวลแบบนี้ มันดูเหมือนจะแตกต่างกันอย่างสิ้น เชิง แต่ทั้งหมดล้วนทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ผ่านไปสักพัก ทั้งสองจึงลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน เตชิตชอบอาบน้ำเย็นตอนเช้า นัชชาล้างหน้าเสร็จจึงลงมาเตรียมอาหารเช้าก่อน เธอเดินมาถึงห้องรับแขก ก็ได้ยินเสียงน้ารินกับทีนาร์พูดคุยกัน "คุณทีนาร์ เรื่องพวกนี้ให้ฉันจัดการเองเถอะค่ะ คุณไม่ต้องทำ หรอก อยากทานอะไรบอก เดี๋ยวฉันทำให้ค่ะ" "ฉันรู้ว่าน้ารินทำได้ค่ะ แต่น้ารินทำไม่เหมือนที่ฉันทำนี่คะ คนทำคนละคนกันก็ย่อมมีเจตนาต่างกัน" ผ่านแค่ชั่วข้ามคืน เธอ กลายเป็นคนมีสัมมาคารวะยอมเรียกน้ารินแล้ว แต่เปลี่ยนแค่สรรพนามเรียกชื่อแล้วยังไง ในเมื่อคำพูดของเธอยังคงดูถูกคนอื่น น้ารินเองก็ไม่ชอบใจคำพูดคำจาของเธอนัก ถึงแม้เธอจะเป็นแค่คนรับใช้ แต่เธอก็ไม่ใช่จะก้มหัวให้เธอเสมอ "คุณมีนาร์ อย่าทำให้ฉันลำบากเลยนะคะ คุณเตชิตเองก็กำชับดิฉันไว้แล้ว คุณจะทำก็ได้แต่ต้องขออนุญาตคุณเตชิตก่อนค่ะ" พอน้ารินพูดจบ นัชชาก็เดินมาถึงประตูพอดี ทั้งสองมองเห็นนัชชาก็ชะงักไปสักครู่ โดยเฉพาะทีนาร์ ที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่าง เห็นได้ชัด สามคนมองหน้ากัน ทีนาร์ดึงสติกลับมาก่อน จึงยิ้มพร้อมกล่าวทักทายอีกฝ่ายก่อนว่า " คุณตื่นเช้าจังนะคะ" "อรุณสวัสดิ์" นัชชาพูดพลางพยักหน้าไปทางเธอ มองไปที่มือของทั้งสองคนซึ่งต่างถือกระทะอยู่ "นี่พวกคุณกำลัง…." น้ารินที่เริ่มเอือมระอาเต็มทีรีบบรรยายให้เธอฟัง " คุณทีนาร์เธอตื่นมาแต่เช้าจะมาทำอาหารเช้า คุณก็รู้ว่าคุณเตชิตไม่อนุญาต แน่ๆ น้าก็เลยขวางไว้ แต่คุณทีนาร์ก็ไม่ยอม น้าไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ลำบากใจจริงๆ" น้ำเสียงของน้ารินที่พูดกับนัชชาก็ไม่ต่างจากที่พูดกับทีนาร์นัก หากแต่ฟังดูแล้วให้ความรู้สึกสนิทสนมมากกว่า นัชชายื่นมือไปคว้ากระทะในมือของอีกฝ่ายมาวางไว้ที่เตาเหมือนเดิม สายตาหันกลับมามองทีนาร์ที่ยืนอยู่แล้วพูดว่า" คุณที นาร์เพิ่งจะหายป่วย อย่าเพิ่งทำงานพวกนี้เลย ในห้องครัวทั้งมัน มีแต่กลิ่นควัน ไม่เหมาะกับคุณหรอกค่ะ" ทีนาร์ยิ้มอ่อน "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำจนชินแล้ว เมื่อก่อนเวลาเตจะไปต่างประเทศ ฉันก็มักจะทำอาหารให้เตกับคุณพ่อคุณแม่ทา นบ่อยๆ" เธอกล่าวอย่างหน้าชื่นตาบาน นัชชาเองฟังแล้วก็เกือบจะจินตนาการตามภาพที่เธอพูดถึงอย่างมีความสุขขึ้นมา แต่ทว่า นัชชากระพริบตา แล้วตอบแบบคนที่เข้าใจเตชิตเป็นอย่างดีว่า "คุณชินแล้ว แต่เตชิตอาจจะไม่ชินก็ได้นะคะ ถ้าเขาเห็นว่าคุณ ป่วยอยู่แล้วยังมาทำงานแบบนี้จะต้องโกรธมากแน่ๆ แล้วจะพาน้ารินเองเดือดร้อนไปด้วย คุณน่าจะเข้าใจ" นัชชาเห็นท่าทางของทีนาร์ ในใจก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ชอบพูดแต่เรื่องนั้นเรื่องนี้ของเขาดีนัก เธอก็ทำได้ ชอบยกเรื่องใน อดีตมาข่มเธอดีนัก คิดว่าเธอไม่รู้แล้วยังไงล่ะ "ไม่เป็นไรจริงๆ ตอนนี้ฉันแข็งแรงขึ้นมากแล้ว" ทีนาร์พูดประหนึ่งว่าไม่ได้ยินเสียงทัดทานของทั้งสองคน พลางหยิบไข่ไก่ เปิด เตาแล้วเหยาะน้ำมันใส่ลงไปในกระทะ น้ารินเองก็ได้แต่มองเธอ ไม่รู้จะพูดอย่างไรได้อีก คอยยืนอยู่ข้างๆเผื่อเธอเป็นอะไรขึ้นมา นัชชามองเธอใส่ผ้ากันเปื้อนของเธอง่วนอยู่ในครัว เหมือนกับเธอจะมาแทนที่ของเธอ คอยดูแลเตชิตแทนเธอ ในใจของนัชชาก็ไม่ค่อยชอบใจนัก แต่จะให้ไปดึงตะหลิวออกจากมือของเธอก็คงไม่ได้ จึงได้แต่นั่งมองเธอขะมักเขม้นอยู่ใน ครัวต่อไป เตชิตอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินลงมาชั้นล่าง ทีนาร์เพิ่งจะวางไข่ดาว ขนมปังรวมถึงแยมลงบนโต๊ะ จานเครื่องเคลือบลาย ครามแกะสลักลายนูนปิดทองสวยงาม ผักและผลไม้หลากหลายชนิดถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยสวยงาม เธอเปิดเตาเพียงแค่ทอด ไข่กับเบคอนเท่านั้น เตชิตมองอาหารเช้าตรงหน้า คิดว่ายังมีอีกชุดที่ยังทำไม่เสร็จ จึงรีบยกจานไปไว้ตรงหน้าของนัชชาอย่างเคยชิน ทีนาร์เห็นสิ่งที่เตชิตกำลังทำ จึงออกปากอย่างขัดๆเขินๆว่า "อาหารทั้งหมดนี้ ฉันทำให้เตเองค่ะ" เตชิตชะงัก มือที่กำลังจะยกอาหารค้างอยู่บนอากาศพักนึง ก่อนจะรีบยกจานกลับมาวางตรงหน้าตนเองตามเดิม "คุณทำเองเหรอ" ทีนาร์ดีใจที่เตชิตไม่ยกอาหารที่เธอทำให้นัชชา "ใช่ค่ะ คุณลองทานดูว่าชอบมั้ย" น้ารินเห็นสถานการณ์ตรงหน้าจึงรีบยกอาหารเช้าอีกชุดออกมาวางตรงหน้านัชชา มีแซนวิช ผลไม้และนมก็ไม่ได้ถือว่าวิเศษ หรูหราอะไรมากแต่ก็ทำให้คนทานรู้สึกสบายใจได้ระดับหนึ่ง สองคนรับประทานอาหารจากฝีมือของคนละคนกัน นัชชาไม่รู้ว่าทีนาร์คิดจะทำอะไร ใช่เหรอที่เธออาจจะมีท่าทางแปลกเพราะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นมานาน เธอแค่ต้องการจะแยกเตชิตออกจากเธอมากกว่า เตชิตไม่ได้มีท่าทีอะไรพิเศษ แต่ก็ทานอาหารในจานไปไม่น้อย เหลืออยู่ในจานไม่มาก นัชชารู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์นักทานไป ไม่กี่คำก็รีบขึ้นชั้นบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเตชิตเห็นนัชชาเดินขึ้นไป ก็วางช้อนส้อมลง แล้วยกแก้วกาแฟด้านข้างขึ้มมาดื่มอึกหนึ่งก่อนพูดว่า "ทีนาร์ คราวหลังคุณไม่ ต้องทำแล้วนะ" ทีนาร์ที่กำลังมีความสุข กลับต้องชะงักทันทีเพราะประโยคนี้ของเขา "อะไรนะคะ"เธอถามแบบไม่อยากจะเชื่อหู "คราวหน้าคุณไม่ต้องทำอาหารแบบนี้แล้วนะ น้ารินก็อยู่ เรื่องแบบนี้คุณไม่ต้องทำ" เขาย้ำชัดๆช้าๆตรงสามคำสุดท้าย ทีนาร์เม้มปากแน่น พยายามจะแก้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็ถูกเตชิตขัดขึ้นมาก่อน "ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ ที่ผมให้คุณมาอยู่ที่นี่ด้วยก็เพราะคุณจะได้สะดวกที่จะพักฟื้นร่างกายให้แข็งแรง ถ้าคุณว่าเป็นเพราะ เหตุผลอื่นล่ะก็ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว" ปกติเตชิตจะไม่พูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจเธอ ครั้งนี้ทุกคำที่เขาพูดปักเขาไปในใจของเธอ ค่อยๆทิ่มแทงเข้าไปจะดึงก็ดึงไม่ออก ภายใต้แววตาที่สับสนของเธอ " ทำไมคุณคิดว่าฉันจะ.." "ผมจะคิดยังไม่สำคัญหรอก" เตชิตพูดพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้ จ้องมองมาที่เธอ จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไปพร้อมทิ้งคำพูดที่ ทำให้เธอต้องสำลักออกมาว่า "สำคัญที่คุณคิดจะทำอะไรต่างหาก"