ตอนที่ 2 ผู้ชายที่อยากแต่งงานกับ

ตอนที่ 2 ผู้ชายที่อยากแต่งงานกับ ลัมโบร์กินีคันงามขับผ่านไป แต่ไม่วายที่จะเหยียบน้ำโคลน สาดใส่ตัวนีรชาจนเปียกโชก เธอนั่งอยู่บนพื้นแล้วน้ำตาร่วงด้วยความโกรธ ยื่นมือไปหยิบนามบัตรสีทองใบนั้นขึ้นมา พยายามฉีกมัน แต่ฉีกยังไงก็ฉีกไม่ขาดสักที แม้แต่นามบัตรของชายผู้นี้ยังกลั่นแกล้งเธอเลยเหรอนี่ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น รีบยัดนามบัตรใส่ลงในกระเป๋า แล้วดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ซวยแล้ว ตมิสาแม่เลี้ยงของเธอโทรมา “นังน้ำ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านมาทำกับข้าวอีก แกอยากให้พวกฉันหิวตายหรือยังไง” ไม่ทันพูดอะไรสักคำ ได้ยินแต่เสียงของตมิสาแผดออกมาจากโทรศัพท์ เสียงดังซะจนแก้วหูเธอแทบแตก ความจริงเธอควรกลับถึงบ้านตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุนี่ ป่านนี้ก็คงทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ไม่รู้ป่านนี้พ่อของเธอจะหิวข้าวแค่ไหน นึกถึงภาพของพ่อที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้คนไข้ นีรชาจึงพยายามลุกขึ้นยืนและเดินโซซัดโซเซกลับบ้าน เนื้อตัวเธอเปียกโชก พอมีลมพัดมา จึงเย็นยะเยือกไปหมด ประตูบานใหญ่ที่เกรอะสนิมถูกผลักออก นีรชาเตรียมที่จะถอดรองเท้า ก็ได้ยินเสียงของดังออกมาจากในห้อง “กินกินกิน จะกินอยู่ได้ ตัวเองหาเงินไม่ได้ แถมยังมีหนี้ท่วมหัว ยังหวังจะให้ฉันมาคอยดูแลอีก” แม่เลี้ยงพูดจาดูถูกพ่อทีไร นีรชาก็รู้สึกเจ็บใจทุกครั้ง เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก แล้วเดินก้มหน้าไปที่ห้องครัว ล้างไม้ล้างมือแล้วเริ่มทำกับข้าว กับข้าวสองอย่างและซุปหนึ่งอย่างถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ มีผักดองและผัดผักอย่างละจาน และก็มีซุปมะเขือเทศใส่ไข่อีกหนึ่งชาม นีรชาตักข้าวมาหนึ่งถ้วย เติมกับข้าวลงไปอย่างละน้อย จากนั้นก็ถือถ้วยใบนั้นเดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องมีสิทธิ์ชานน พ่อของเธอนอน เขาเป็นอัมพาตครึ่งซีก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่บริษัทล้มละลาย เขาเครียดมากจนเกิดหัวใจวาย และกลายเป็นแบบนี้ นีรชาประคองศีรษะของพ่อมาไว้บนตัว แล้วค่อยๆ ป้อนอาหาร เธอมองหน้าพ่อแล้วเศร้าใจ เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “แม่ กินกับข้าวพวกนี้เข้าไปได้ยังไง” ลูกสาวของแม่เลี้ยงชื่อมุกมณี ที่ไม่ค่อยกลับบ้านเลยตั้งแต่พ่อล้มละลาย วันนี้ไม่รู้ลมอะไรหอบเธอมา “ถ้าแกไม่อยากกินของพวกนี้ ก็จับผู้ชายรวยๆ ให้ได้สิ ถึงตอนนั้นอยากจะกินอะไร ก็ได้กินทั้งนั้นล่ะ” ตมิสาไม่ได้รู้สึกดีใจที่เห็นหน้าลูกสาวตัวเองเลย ป้อนข้าวพ่อเสร็จ นีรชาก็นำถ้วยไปล้าง แล้วกลับเข้าห้องของตัวเอง ว่าจะอาบน้ำแล้วค่อยซักผ้า “ยัยน้ำ แกไปได้อันนี้มาจากที่ไหน” มุกมณีชูนามบัตรขึ้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้ “อ๋อ” เธอมองนามบัตรที่อยู่ในมือของมุกมณี กลับเห็นแต่หน้าไอ้คุณชายจอมหยิ่งคนนั้น “วันนี้ฉันโดนรถชน แล้วเจ้าของรถเขาให้มาน่ะ” นีรชาพูดอย่างแผ่วเบา “นี่เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเขาเป็นใคร” ฟังน้ำเสียงของนีรชาแล้ว มุกมณีไม่อยากจะเชื่อ เธอใช้นิ้วชี้ไปที่ชื่อในนามบัตร “เขาคือคุณแทน ภัสกรณ์ ธนกิจโกศล ประธานบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด” “บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ภัสกรณ์” นีรชายังคงไม่เข้าใจอากัปกริยาที่มุกมณีแสดงออกมา “บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด กลุ่มธุรกิจอุตสาหกรรมชั้นนำของโลก เกี่ยวข้องกับอสังหาริมทรัพย์ สถานบันเทิง การ ขนส่ง การขุดน้ำมัน ที่ครอบคลุมทั้งทวีปเอเชีย แอฟริกาและละตินอเมริกา ผู้อยู่เบื้องหลังการเลือกตั้งผู้นำในหลายๆ ประเทศ เขาถูกจัดอันดับโดยนิตยสารพาวเวอร์ ว่าเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงต้องการแต่งงานด้วยมากที่สุด ทรงอิทธิพล แถมยังหล่ออีกต่างหาก มีผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็อยู่ได้แค่ไม่เกินเจ็ดวันหรอก” นีรชามองปากแดงๆ ของมุกมณีที่กำลังพูดพล่าม เธอรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย คุณภัสกรณ์คนนี้รวยมาก เขากับนีรชาจะมาเกี่ยวข้องกันได้ยังไง มุกมณีมองนีรชาผู้ไร้เดียงสา ไม่อยากเชื่อว่าจะมีผู้หญิงคนไหนในโลกที่ได้ยินชื่อคุณภัสกรณ์แล้วจะไม่กรีดร้อง “นี่ ยัยน้ำ แกรู้ไหมว่านามบัตรใบนี้มันหมายความว่ายังไง” จงใจถามไปทางตมิสา เพราะรู้อยู่แล้วว่านีรชาต้องไม่รู้ “หมายความว่ายังไง” นีรชาพูดไปหาวไป ไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรกับประธานบริษัทจอมหยิ่งคนนี้ “หมายความว่า คนที่มีนามบัตรใบนี้ สามารถเข้าออก ที.เอส คลับ คลับเฮาส์ส่วนตัวของบริษัทได้ ว่ากันว่าคุณแทนก็ไปที่นั่นอยู่บ่อยๆ” มุกมณีแสดงอาการตื่นเต้น และมีแผนการอะไรบางอย่างในใจ “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” นีรชาพูดขึ้นมาลอยๆ โดยที่ไม่ได้สังเกตแววตาอันฉ่ำวาวของมุกมณี เพราะยังมีเสื้อผ้ากองใหญ่รอให้เธอไปซัก