ตอนที่ 190 จับมือของเขาก่อน

ตอนที่ 190 จับมือของเขาก่อน กระเป๋าที่อยู่ด้านในของเสื้อแนบกับเนื้อกาย มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าก็สัมผัสถึงความอบอุ่นของร่างกาย เมื่อเทียบกับความหนาวที่อยู่ภายนอกช่างต่างกันเหมือนเป็นโลกสองใบ เขามองลงดูใบหน้าเรียวงามของหญิงผู้นี้ รอยยิ้มอันสดใสเห็นแถวฟันขาวสะอาด ตาหยีจนเป็นเส้นตรง มองเห็นขนตาที่งอนหนาจนเหมือนพัด เตชิตรู้สึกว่าเขาเริ่มจะชอบเดินเล่นตลาดกลางคืนซะแล้ว เพราะผู้หญิงที่เขารักจูงมือเขาเดินไปด้วยกัน นัชชาเดินจูงมือเขาผ่านตรอกซอกซอย ข้างถนนมีชายคนหนึ่งอายุๆประมาณสี่ห้าสิบ ใส่เสื้อโค้ชตัวใหญ่กำลังปิ้งข้าวโพดขาย เธอรีบตรงดิ่งเข้าไปซื้อทันที "เท่าไหร่ค่ะ" "ยี่สิบห้าบาท" ชายชราพูดพรางยื่นข้าวโพดให้เธอ "อันนี้ดีไหม" "ได้ค่ะได้" นัชชากำลังจะหาเงินจากกระเป๋าของเธอ แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็ต้องปล่อยมือเขาก่อน แต่เขาไม่อยากให้เธอปล่อยมือ เขาหยิบเงินจากกระเป๋าแบงค์ห้าร้อยแล้วให้ชายสูงอายุ "นี่ครับ" ชายสูงอายุไม่ได้หยิบเงินที่เขายื่นให้ ชายสูงอายุพูดยิ้มๆว่า "แบงค์ใหญ่เกินไป ฉันไม่มีทอนหรอก!" "ไม่ต้องทอนครับ" ชายสูงวัยพูดพร้อมโบกมือไปมา "ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ฉันรับไว้ไม่ได้" นัชชารีบดึงมือของเธอกลับ ควานหาเศษยี่สิบห้าบาทจากกระเป๋าของเธอ "ลุงคุณไม่ต้องสนใจเขาหรอกคะ เขาชอบแหย่คนเล่น เหอๆ ... " หลังจากเดินออกมาจากร้านขายข้าวโพดปิ้ง นัชชาอดไม่ได้ที่จะประชดเขา "ทำไมคุณถึงเป็นคนใจกว้างขนาดนี้หล่ะ ของราคายี่สิบห้าบาทให้เขาตั้งห้าร้อย" เตชิตเดินไปกับเธอ ไม่พูดอะไร มองข้าวโพดในมือเธอแบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไร เพราะข้าวโพดฟักนี้ นัชชาเลยปล่อยมือเขา "ฉันคุยกับคุณอยู่ คุณได้ยินไหม?" นัชชาหยุด แล้วหันข้างมองเขา "ฉันรู้ว่าคุณมีเงิน แต่คุณจะใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้นะ" "รู้แล้ว" เตชิตอารมณ์ดีพยักหน้า เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกผู้หญิงสอนให้รู้จักประหยัดเงิน ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เลว ทั้งสองเดินไปตามถนน นัชชาเพิ่งจะกินข้าวโพดไปได้ครึ่งหนึ่ง เตชิตก็พูดว่ามันเย็นหมดแล้วนะหาเรื่องโยนข้าวโพดในมือนัชชาลงถังขยะ แต่ที่จริงแล้วเขาก็แค่อยากหาเรื่องจูงมือเธอแค่นั้นเอง ในระหว่างทางนั้น มีเด็กผู้หญิงวัยรุ่นทำงานฝีมือออกมาขายข้างถนน เด็กสาวคนนั้นเป็นนักเรียนที่อยู่โรงเรียนใกล้ ๆนั้นเอง เธอทำงานฝีมือเป็นเครื่องประดับเล็ก ๆน้อยๆออกมาวางข้างถนนขาย เด็กผู้หญิงหลายคนกำลังรุมเลือกซื้ออยู่ นัชชามองเห็นที่รัดผมรูปไดโนเสาร์ตัวเล็ก ๆประดับด้วยพลอยสีเขียวตัดขอบด้วยสีทอง น่ารักมาก เธอชี้ที่รัดผมอันนั้นแล้วถามราคา"ที่รัดผมอันนี้ราคาเท่าไหร่" “สามสิบค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธออย่างสุภาพ ดวงตาของเธอกวาดไปมองหน้าของเตชิตโดยไม่ได้ตั้งใจเธอชะงักไปชั่วครู่ ผู้ชายคนนี้ทำไมหล่อขนาดนี้นี่ หน้าผากอวบอิ่ม เบ้าตาลึก จมูกโด่งเป็นสันกำลังพอเหมาะ แม้แต่ริมฝีปากก็ดูเซ็กซี่สวยจริงๆ สวมชุดสูทเสื้อโค้ทยาวดูดีมาก หรือว่าจะเป็นดารา? สาวน้อยไม่สามารถต้านทานสายตาอันคมกริบของเขาได้ จ้องอยู่สองสามวินาทีก็หลบตา มองนานเกินไปเธอก็รู้สึกกลัว นัชชาเอาที่รัดผมให้เขาดู ถามความคิดเห็น "อันนี้สวยไหม" เตชิตเหลือบมองแปบเดียว มันก็เป็นที่รัดผมธรรมดาๆอันหนึ่ง ฝีมือไม่ได้ประณีตอะไร น่าจะพูดว่าเป็นงานที่ค่อนข้างหยาบสะด้วยซ้ำ คนอื่นกำลังจ้องแฟนของเธออยู่ เธอยังคงมีอารมณ์เลือกที่รัดผมต่อไป เตชิตรู้สึกอารมณ์เสีย ที่ถูกเธอไม่สนใจเขาโน้มตัวลงและจูบริมฝีปากของเธอ "สวยสิ เธอรัดผมแบบไหนก็สวยทั้งนั้นและ" คำชมอย่างฉับพลันของเขาทำให้นัชชาประหลาดใจ และรู้สึกมีความสุข เธอยืดๆที่รัดผม“ถ้าอย่างนั้นฉันซื้อหล่ะนะ？” “ก็ซื้อสิ” นัชชาเห็นเขายืนนิ่งอยู่เฉยๆ เธอก็เลยเขย่าข้อศอกของเขา กระซิบว่า "คุณจ่ายเงินให้หน่อยสิ" เตชิตไม่อยากอยู่ตรงนั้นนาน เขาหาเศษเงินพอดีส่งให้คนขาย จะได้ไม่ต้องหาเงินทอนอีก สาวน้อยเห็นแบบนี้ก็รู้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว เธอรับเงินแบบขัดเขิน หยิบที่รัดผมใส่ถุงเล็กๆที่เตรียมไว้ ยื่นให้นัชชา อากาศเริ่มหนาวขึ้น ทั้งสองเดินเล่นอีกพักหนึ่งก็เดินทางกลับบ้าน ในระหว่างทางกลับ นัชชาชอบที่รัดผมอันนี้มาก เธอเปิดไฟตรงเพดานรถ มองที่รัดผมภายใต้แสงไฟ พลอยสีเขียวมรกตบนตัวไดโนเสาร์เล่นแสงระยิบระยับสวยงามมาก เธอเลยเอามาผูกผมไว้ เตชิตมองไปที่เธอ ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิง“ ฉันซื้อเครื่องประดับให้เธอตั้งมากมาย ไม่เคยเห็นเธอจะใส่เลย ที่รัดผมธรรมดาๆชอบสะขนาดนี้เลยเหรอ?” นัชชารู้ว่าเขาไม่เข้าใจผู้หญิง ก็ไม่ได้เถียงอะไร "ฉันรัดผมแบบนี้สวยไหม?" "ไม่สวย" เตชิตไม่รู้จะพูดยังไง "พลอยปลอมๆ แล้วยังจะรูปไดโนเสาร์ปัญญาอ่อนนี้อีก เธอบอกฉันสิมันสวยตรงไหน？” นัชชาทำตาโตใส่เขา"ก็เมื่อกี้คุณบอกว่าสวยนี่น่า" เขายังบอกด้วยว่าเธอรัดผมอะไรก็สวย ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที ทำไมเปลี่ยนคำพูดไวจัง! “เมื่อกี้” ยิ่งพูดเตชิตก็เริ่มโมโห แววตาของเขาหรี่ลง “เธอไม่เห็นสายตาสาวน้อยคนเมื่อกี้นี้หรือ มองฉันจนจะเข้าไปสิงตัวฉันอยู่แล้ว เธอก็ยังมีใจเลือกที่รัดผมอยู่นั่นหล่ะ?” สาวน้อย? นัชชาใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง "คุณพูดถึงเจ้าของร้านแผงนั้นหน่ะเหรอ?" เขาถอนหายใจมองบน ไม่สนใจเธอ "จริงๆหรอ？ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลยนิน่า"ขณะนั้นนัชชายุ่งอยู่กับการเลือกซื้อของไม่ได้สังเกตอะไรอย่างอื่น อีกอย่างมันก็มืดมาก เป็นปกติที่เธอจะมองไม่เห็น แต่ตอนนี้เขา ...... ทำไมถึงโกรธมากขนาดนี้ หล่ะ ? เพียงเพราะเธอไม่ได้สังเกตเห็นหน่ะหรอ? "ไม่ถูกนิน่า คนที่โกรธสมควรจะเป็นฉันตั้งหากหล่ะ คุณอารมณ์เสียใส่ฉันทำไม?"นัชชาไม่เข้าใจเอาซะเลย เตชิตพูดเย้ยๆ "เมื่อไรฉันถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไป เธอก็คงไม่รู้ตัวหรอก" ? ? ใบหน้าของนัชชาเริ่มเครียด "คุณพูดอีกครั้งสิ" ชายที่นั่งอยู่ข้างเธอ เงียบลงทันที ทันใดนั้นในรถเงียบเชียบ นัชชาไม่เข้าใจว่าเขาอารมณ์เสียโดยเหตุอันใด เธอเหลือบไปมองเขาเห็นหน้าตึงๆของเขา ทำท่าไม่สนใจเธอ เธอเลยหยิบโทรศัพท์มือถือคุยกับจินต์ บ่นให้จินต์ฟัง นัชชา:นี่เธออยู่ไหนนะ ฉันอารมณ์เสียจริงๆเลย! ในไม่กี่วินาทีต่อมา จินต์ก็ตอบกลับ—— จินต์ เป็นอะไรหล่ะเธอ？ นัชชา อารมณ์เสียเล่าให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ หลังจากข้อความถูกส่งไป อีกฝ่ายกำลังป้อนข้อมูลอยู่ จากนั้นไม่นาน จินต์ก็ส่งข้อความยาว ๆมาให้เธอ จินต์ เธอนี่ก็โง่จริง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สนใจเขาซะเลย เขารู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งหน่ะสิ เธอลองคิดดูว่าถ้ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ เตชิตอยู่ข้างๆแต่เขาไม่ได้สนใจ เธอจะรู้สึกยังไงหล่ะ นัชชาลองคิดกลับกัน พูดๆไปก็จริงตามที่จินต์พูด แต่ว่ามันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ยังกับว่าสาวน้อยคนนั้นทำอะไรมิดีมิร้ายเขาอย่างนั้นหล่ะ นัชชากำลังเหม่อคิดเรื่องนี้อยู่ พอดีรถขับมาถึงสี่แยก กำลังติดไฟแดงอยู่ รถก็หยุดอย่างกะทันหันจนร่างของเธอเซไปข้างหน้า เธอถึงได้สติขึ้นมา