ตอนที่ 191 เริ่มมีปัญหา

ตอนที่ 191 เริ่มมีปัญหา ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าใส่เข็มขัดนิรภัยคนคงจะพุ่งไปชนใส่กระจกรถแล้ว ผู้ชายคนนี้ตั้งใจทำแน่ๆเลย นัชชาเบะปาก แต่ข้างๆมีผู้ชายที่เย่อหยิ่งนั่งอยู่เธอไม่ง้อก็ไม่ได้ ยกมือไปส่ายตรงหน้าของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอน “ครั้งต่อไปก็ระวังหน่อยไม่ได้หรือไง” “ระวังอะไร”เสียงของเขาเย็นชา แต่ในใจของเขาอ่อนสลายไปตั้งแต่ที่เธอยื่นมือมาแล้วตอนนี้แค่ทำเป็นยังไม่รู้เรื่องอะไร “ระมัดระวังไม่ให้หญิงอื่นเข้าใกล้นายไง~”นัชชาแกล้งเขาแต่กลับได้รับสายตาที่เย็นชาแทน เธอเบะปากตัวพูดขนาดนี้ละยังไม่ได้ผลก็เลยเอียงตัวไปทางเขา “ฉันไม่ได้เมินนายก็ออกไปเล่นกับนายแล้วสนุกมากเกินไปไง” อารมณ์ของเตชิตดีตั้งแต่ตอนที่นัชชาเริ่มง้อเขาแล้ว ตอนนี้เขาแค่อยากให้เธอมาง้อตัวเองนานๆเท่านั้นเอง ผู้ชายไง ภายนอกกดูนิ่งๆแต่พออยู่กับคนที่ตัวเองรักก็เหมือนเด็กผู้ชายที่ขี้เอาแต่ใจเหมือนเด็ก “ตอนนี้ว่างแล้วเหรอ?” “ตอนนี้ว่างจะคุยกับนายแล้วไง”นัชชาเอาหน้าไปถูที่แขนของเขา “หายโกรธแล้วนะ” เตชิตกำลังจะพูด ไฟจารจรสีแดงที่อยู่ตรงหน้าก็เปลี่ยนไปทันที มือของเขาไปจับเกียร์กำลังจะเหยียบคันเร่งก็มีอะไรแว๊บผ่านตรงหน้าจากนั้นก็มีอะไรมาทับที่ริมฝีปาก เขาอึ้งไปสักแป๊บถึงจะรู้ว่าตัวเองโดน......จูบ? ส่วนผู้ก่อเหตุนั้นไปนั่งที่ๆนั่งของตัวเองตั้งนานแล้ว แก้มแดงไปหมดแล้วพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “ไฟเขียวแล้วไปสิ” หลังรถมีเสียงแตรดังขึ้น เตชิตหัวเราะเบาๆแล้วเป่าลมเบาๆไปเป่าใส่ที่หัวใจของเธอ จูบของนัชชานี้ได้ผลจริงๆ ถึงแม้ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยกันแต่สถานการณ์ในรถก็ยังอ่อนหวานอบอุ่นเหมือนเดิม อ่อนหวานแล้วทำให้ทั้งสองหัวใจเต้นแรงๆ ตึกๆตักๆอยู่ในใจทั้งคู่ รถขับเข้าไปในวิลลาแล้วไปจอดอยู่ข้างๆบ้าน พอรถจอดนิ่งนัชชาก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งลงจากรถทันที ไม่มีหน้าไปเจอคนอีกแล้ว ไม่มีหน้าอีกแล้ว เตชิตยังไม่ทันเรียกเธอเลย แต่เขาก็เดินไปก้าวใหญ่ๆแล้วตามหลังเธอไป เพราะเข้าไปในบ้านแล้วเธอคงจะไม่มีที่หลบซ่อนอีกต่อไป แต่ทั้งสองไม่รู้ว่ามีพายุมรสุมครั้งใหญ่กำลังรอทั้งสองอยู่ที่บ้าน นัชชาเข้าไปในบ้านถอดรองเท้าออกกลัวว่าเตชิตจะตามมาก็เลยรีบวิ่งไปทางชั้นสอง ป้ารินกำลังกวาดพื้นอยู่พอเห็นเธอวิ่งเร็วก็เลยรีบพูดเตือนว่า “คุณนัชชาช้าๆหน่อยค่ะเดี๋ยวล้ม!” นัชชารีบตอบกลับมาว่า “ไม่เป็นไรวางใจได้ค่ะป้าริน!” ระหว่างพูดเธอก็วิ่งไปถึงทางโค้งชั้นสองแล้ว ขาที่พึ่งก้าวเข้าไปก็หยุดลงทันทีเจอกับทีน่าร์ที่ออกจากห้องพอดี เธอใส่ชุดนอนที่เต็มไปด้วยลวดลายสีขาวยาวจรดเท้า แขนที่เล็กเรียวอยู่นอกเสื้อที่หน้าอกก็มีโบว์สีขาวผูกอยู่ พอดูกับการออกแบบห้องแล้วทำให้เธอดูไม่เสียมารยาทและน่ารักมาก นี่เป็นแค่ชุดนอนธรรมดาแต่ที่นัชชาอึ้งเพราะชุดนอนตัวนี้เหมือนจะเป็นของเธอ นัชชาจำได้ว่านี่คือชุดใหม่ที่เตชิตพึ่งสั่งให้คนส่งมา เธอชอบมากแต่อากาศไม่อำนวยเธอก็เลยไม่ได้ใส่แม้กระทั่งป้ายก็ยังไม่เอาออก ตอนนี้เสื้อตัวนี้สวมอยู่ในตัวของทีน่าร์สีและขนาดก็เข้ากับเธอได้พอดี แต่บุคลิกของเธอกับเสื้อตัวนี้ไม่เข้ากันเลย คิ้วของนัชชาขมวดช้าๆ ทำไมชุดนอนของเธอถึงไปอยู่ที่ตัวของทีน่าร์ได้? ทีน่าร์ก็เห็นนัชชาที่ขึ้นมาทักทายกับเธออย่างไม่มีความเกรงใจเลย “กลับมาแล้วเหรอ?” สายตาธรรมชาติจนเหมือนนัชชาเองเป็นคนใส่เสื้อของคนอื่น นัชชาสามารถทนทุกอย่างได้ เพราะทีนาร์เป็นผู้ป่วย เธอคงไม่ไปหาเรื่องกับผู้ป่วยก่อนหน้านี้พูดอะไรไปบ้างก็ช่างมัน แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่พูดไม่จาแล้วเอาเสื้อของเธอไปใส่แถมยังเป็นชุดนอนอีก ถึงแม้จะเป็นตัวใหม่แต่นั่นก็ของส่วนตัวของเธอ ทีน่าร์มีสิทธิ์อะไรมาแตะต้อง? นัชชารู้ว่าหลังจากที่ทีน่าร์เข้ามาอยู่จะมีปัญหาเพิ่มขึ้นแน่นอนแต่เธอไม่คิดว่ามันจะมาได้เร็วขนาดนี้ นัชชาหายใจเข้าลึกๆ พยายามไม่ให้ตัวเองโกรธ เดินไปตรงหน้าทีน่าร์แล้วมองไปรอบๆตัวเธอ สุดท้ายมองไปทางหน้าของเธอไม่มองไปทางอื่นอีก “คุณทีน่าร์ ถึงแม้ชุดนอนตัวนี้ของฉันมันจะสวยมากก็ตาม แต่อย่างน้อยก่อนที่จะใส่คุณควรจะบอกฉันก่อนไม่ใช่เหรอ?” เธอพยายามระงับพยายามไม่ให้ตัวเองโกรธ แต่เธอทนที่จะพูดอ้อมกับเธอไม่ไหวก็เลยพูดไปตรงๆ ทีน่าร์ก้มหัวดูเสื้อตัวเองเงียบไปแป๊บนึงถึงจะเข้าใจคำพูดของนัชชาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร “ขอโทษนะ เพราะฉันเอาเสื้อผ้ามาน้อยมาก ในตู้ก็ไม่มีที่เหมาะกับฉัน ก็เลยไปหามาใส่แต่ไม่คิดว่าเธอจะแคร์มากขนาดนี้......” “ใช่ ฉันแคร์”นัชชาพูดต่อจากเขาและพูดตรงๆไปว่า “รบกวนเธอเปลี่ยนเสื้อแล้วคืนให้ฉันตอนนี้” ทีนาร์คิดไม่ถึงว่าพวกเธอทั้งสองจะทะเลาะกันเพราะเสื้อตัวเดียว ในตาของทีนาร์มีความไม่พอใจแว๊บผ่าน แต่พอเธอเห็นผู้ชายที่เดินมาจากด้านหลังก็รีบอ่อนโยนทันที “เธอ เธอจะให้ฉันถอดที่นี่?เธอพูดแบบนี้......” นัชชางงไปหมดเลย เธอให้ถอดที่นี่ตอนไหนก็แค่บอกให้เปลี่ยนคืนเท่านั้นเอง? แต่วินาทีต่อไปเห็นเตชิตยืนอยู่ข้างๆเธอก็เข้าใจทันที ทีนาร์ตั้งใจพูดให้เตชิตฟัง เจ้าแผนการร้าย......จริงๆ “เกิดไรขึ้น?”เตชิตมองไปทางสองคนที่กำลังยืนตรงข้ามกันอยู่แล้วหันหน้าไปถามนัชชา ทีนาร์เห็นเขาไม่เป็นห่วงตัวเองก่อนแต่กลับเป็นห่วงคนอื่นก่อนตัวเธอก็แข็งทื่อไปหมดอยากจะไปตบตีหน้าของนัชชา นัชชาถอนหายใจยาวๆแล้วชี้ไปทางเสื้อที่ทีนาร์ใส่อยู่ “เธอใส่ชุดนอนของฉัน” เตชิตถึงจะยิ้มหันไปเหลียวมองแต่ไม่เคยเห็นนัชชาเขาเองก็จำไม่ได้ ทีนาร์ยังไม่รู้เขาถามก็รีบแก้ตัว “เตชิต ฉันไม่มีความหมายอย่างอื่น ฉันแค่รู้สึกว่าเสื้อที่อยู่ในตู้ใส่แล้วไม่สบายพอก็เลยมาหาชุดใหม่ใส่ ฉันไม่รู้ว่าคุณนัชชาจะแคร์ขนาดนี้ ชุดนี้คือชุดใหม่......” “ตัวใหม่ก็ยังเป็นเสื้อในตู้ของฉัน เธอเอามาใส่ตามใจได้เหรอ?”นัชชาไม่ยอมเพราะนี่คือขีดจำกัดของเธอแล้วไม่มีทางที่คำสองคำแล้วจะจบ หูของทีนาร์แดงไปหมดหน้าตาเหมือนโดนรังแกมา “งั้นเธอไม่จำเป็นที่จะให้ฉันถอดที่นี่หนิ” “ฉันไม่ได้ให้เธอถอดที่นี่ ฉันให้เธอไปเปลี่ยนที่ห้อง......” “พอแล้ว”เตชิตพูดแทรก มองไปทางชุดนอนที่ทีนาร์ใส่อยู่ “ทีนาร์ ถ้าอยากได้เธอก็บอกฉัน อย่าใช้ของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวห้ามมีอีกรอบสอง” พอนัชชาได้ยินคำที่อยู่ด้านหลังก็มองไปทางเขาทันที “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว?” เธอหัวเราะเฮอะ “นายบอกให้เธอเอากระโปรงคืนให้ฉัน” “นัชชา”เตชิตขมวดคิ้วแล้วดึงเธอมาข้างๆ “เธอชอบฉันจะให้คนอื่นส่งมาให้เธอ......” “นั่นไม่เหมือนกัน!”นัชชาเพิ่มเสียง “ของของฉันก็คือของๆฉัน มีอีกสิบตัวก็ไม่ใช่ตัวนี้”