ตอนที่ 192 ถึงขีดจำกัด

ตอนที่ 192 ถึงขีดจำกัด เตชิตไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องดื้อด้านแบบนี้ก็แค่ประโปรงตัวเดียว เขาซื้อตัวใหม่ให้เธอได้ ยื่นมือดึงคนมาใกล้กับตัวเองแล้วพูดเบาๆ “ถือว่าให้ละกันได้ไหม” “ฉันให้เองถึงจะเรียกว่าให้ ตอนนี้ไม่มีการทักทายอะไรก็เอาไปใส่คือการบังคับให้ฉันให้”ขีดจำกัดของนัชชาคือสิ่งนี้ เธอไม่มีทางยอมและผ่านด่านในใจของตัวเองไปไม่ได้ พรุ่งนี้คงจะเอาผู้ชายของตัวเองไปละมั้ง? เตชิตเห็นเขาเป็นน้องสาว แต่คุณทีนาร์คงไม่คิดแบบนั้น ในตอนที่เงียบไปหมด ทีนาร์ที่ไม่ได้พูดอะไรก็เซไปเซมาจากนั้นก็รีบก้มหัวพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียใจว่า “เตชิต นายอย่าไปว่าคุณนัชชาแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงแคร์มากขนาดนี้ แต่ฉันก็ผิดจริง ฉันจะเปลี่ยนให้ก็ได้” เปลี่ยนให้ก็ได้? เธอใส่เสื้อของตัวเอง แต่ทำไมเหมือนตัวเองทำเรื่องชั่วๆแทน? นัชชายกนิ้วให้เลย คนๆนึงเปลี่ยนสถานการณ์ได้เร็วขนาดนี้และเหมือนเป็นความผิดของเธอทั้งหมดไปแล้ว ทีนาร์เข้าห้องแล้วล็อกประตูห้อง นัชชากับเตชิตยืนอยู่ที่เดิมนิ่งๆ เธอกำลังรอให้ทีนาร์เอาเสื้อมาคืน เตชิตมองไปทางหน้าของเธอที่ไม่ยอมพร้อมถามอย่างประหลาดใจว่า “นัชชาเธอเป็นอะไรไป?” นัชชากำลังโมโหอยู่พอได้ยินเขาถามแบบนี้ไฟในใจก็เผาไหม้ขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันเป็นอะไรไป นายควรจะไปถามเธอไม่ใช่เหรอ?” ไม่ว่ายังไงเตชิตก็คือผู้ชายวิธีการคิดก็ยังคงเป็นแบบผู้ชายแค่ชุดนอนตัวเดียวนัชชาก็ไม่เคยใส่ ทีนาร์ใส่แล้วก็ให้ทีนาร์ไป ต่อ ไปอย่าทำอีกก็พอแล้วทำไมต้องทะเลาะกันด้วยหละต่อไปนัชชาจะอยู่ในบ้านลำบากกว่าเดิมอีก แต่สำหรับนัชชาแล้วนี่ไม่ใช่แค่ชุดนอนอย่างเดียว เธอสามารถเข้าออกพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้แถมเอาเสื้อของตัวเองมาใส่ทำเป็นเหมือนอยู่บ้านตัวเองชัดๆ อยากจะทำอะไรก็ทำ เธอไม่คิดว่าตัวเองควรจะถอยให้เลยแม้แต่น้อย คำว่าขอโทษของเธอฟังแล้วไม่จริงใจเลยเธอก็แค่พูดให้เตชิตฟังเท่านั้นเอง ไม่นานทีนาร์ก็เปลี่ยนเสื้อเสร็จยังไม่ลืมพับให้เรียบร้อยแล้วไปวางที่มือของนัชชา นัชชาก็ไม่เกรงใจหลังจากที่รับมามองไปทางตาของเธอแล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณทีนาร์ฉันไม่ชอบให้ใครแตะต้องของของฉัน หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย” ในคำพูดของเธอมีอีกความหมายนึงเธอตั้งใจจะพูดให้ทีนาร์ฟัง ของๆเธอก็คือของๆเธอ ทีนาร์ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาตัดสินใจหรืออยากได้! ทีนาร์พระพริบตา เก็บความแค้นทั้งหมดไว้ “ขอโทษ” นัชชาไม่ได้พูดต่อหันหลังแล้วเดินเข้าห้อง เตชิตมองไปทางผู้หญิงที่ก้มหน้ายืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง “ทีนาร์......” “นายไม่ต้องปลอบใจฉัน”ทีนาร์พูดแทรกเขาก่อน ทำเป็นเข้าใจเขามากๆแล้วชี้ไปทางที่นัชชาเดินไป “คุณนัชชาเข้าใจผิดแล้ว นายรีบไปปลอบใจเร็ว” “แล้วเธอ......” “ฉันไม่เป็นไร”เธอยิ้มอ่อนๆจากนั้นก็เก็บรอยยิ้มไว้ภายใต้ดวงตา “ขอโทษนะเตชิต” เตชิตได้ยินเธอพูดคำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็ทนไม่ไหวยกมือไปตบที่ไหล่ของเธอ “พักผ่อนเร็วๆละกัน” พูดจบเขาก็หันหลังไปจากนั้นก็เข้าไปในห้อง ปั้ง เสียงปิดประตูดังขึ้น ทุกอย่างเงียบไปหมด หน้ากากบนใบหน้าของทีนาร์ก็เริ่มหายไป หน้าที่แท้จริงของเธอไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย เธอมองไปทางประตูเหมือนจะเอาไฟไปเผาประตูทิ้งเพื่อดูว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ทีนาร์รอไปสักพักถึงจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ตัวพิงอยู่ที่ประตูแต่ในใจของเธอไม่นิ่งเลย เธอต้องทน มีแต่ทนถึงจะแย่งเตชิตกลับมาได้! …… หลังจากที่นัชชาเข้าไปในห้องก็ยัดชุดนอนเป็นก้อนแล้วเทลงไปในถังขยะ เตชิตเข้ามาในห้องก็เห็นเสื้ออยู่ในถึงขยะ เขาเม้มปาก พูดกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเตียง “ทำไมถึงทิ้ง?” นัชชาไม่ตอบเขา อารมณ์ในเมื่อกี้หายไปหมดเหลือแต่อารมณ์ที่อยากจะปลดปล่อย เสียงของผู้ชายสูงขึ้นในน้ำเสียงเริ่มกดดัน “ถามเธออยู่ว่าทำไมถึงโยนทิ้ง?” นัชชาหันหน้ามา “เสื้อที่คนอื่นเคยใส่ฉันจะใส่ยังไง นี่คือชุดนอนไม่ใช่เสื้อกันหนาว” “ถ้าเป็นแบบนี้แล้วเมื่อกี้จะเอากลับมาทำไม”ในความทรงจำของเตชิตนัชชาไม่ใช่คนที่ชอบทำให้คนอื่นลำบากใจ พฤติกรรมของเธอในเมื่อกี้ก็เลยทำให้เขาตกใจ เขาไม่รู้ความคิดของนัชชาก็เลยไม่เข้าใจว่าเธอจะทำแบบนั้นทำไม และนัชชาก็ไม่ยอมอธิบายด้วย คำพูดของเขาทำให้เธอเสียอารมณ์ที่อยากจะอธิบายไป “ของๆฉันทำไมจะเอากลับมาไม่ได้?”นัชชารู้สึกตลก “เอาของๆคนอื่นไม่ได้รับอนุญาตแล้วฉันจะเอากลับมาไม่ได้เหรอ?” “นัชชาเธออย่ามากวนฉัน” “ฉันไม่ได้กวนนาย”เธอกัดริมฝีปากและสั่นไปสองสามรอบ ควบคุมอามมณ์ไว้ “ไม่ว่าจะเป็นเสื้อหรืออย่างอื่น ของๆฉันก็คือของๆฉัน นอกจากฉันเต็มใจไม่อย่างงั้นห้ามใครมาแตะต้องแม้แต่ครั้งเดียว” ที่ยิ่งกว่านั้นผู้หญิงคนนี้คิดอะไรกับเตชิตด้วย ถึงแม้จะเป็นการสันนิษฐาน แต่เป็นผู้หญิงเหมือนกันนัชชาคิดว่าตัวเองรู้สึกไม่ผิด “อยู่บ้านเดียวกันยังไงก็ต้องเจอกัน แต่เธอกลับทำแบบนี้มันส่งผลดีกับเธอตรงไหน?”เตชิตกำลังพูดเหตุผลกับเธอ อยากจะทำให้อารมณ์ที่แย่ๆของเธอหายไป แต่เธอฟังไม่พูดอะไรเลย “เรื่องนี้คือขีดจำกัดของฉัน อย่างอื่นฉันยอมได้แต่เรื่องที่ถึงขีดจำกัดของฉัน นายจะให้ฉันยอมยังไง?” พูดจบนัชชายกมือขึ้นไม่อยากจะพูดต่อไปเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก “เราเงียบๆกันก่อนดีกว่า ถ้านายคิดในมุมมองของฉันแล้วนาย จะเข้าใจและจะไม่มาพูดแบบนี้กับฉันอีก” พูดจบเธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วล็อคจากด้านใน เหลือเพียงเงาที่มัวๆจากกระจกให้กับเตชิค