ตอนที่ 194 เป่าผมให้เธอ

ตอนที่ 194 เป่าผมให้เธอ “จูบฉัน......กระทันหัน?”ในสมองของนัชชาเต็มไปด้วยคำถาม ถ้าเธอจำไม่ผิดว่าเมื่อกี้พวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? ในสายตาของเตชิตเต็มไปด้วยหน้าตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า หน้าตาของเธอดูงดดงามตอนที่ไม่มีเครื่องสำอางค์ก็ดูสะอาดสดใส “เธอเป็นแบบนี้สวยมาก” “??”นัชชาตกกระใจไปหมดแต่เธอไม่ได้แสดงออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ตอนนี้ฉันไม่อยากจะคุยกับนาย” “เพราะอะไร?” “เพราะอะ......”นัชชาเหลือกตาขาวใส่เขาแล้วหยุดพูด สูดหายใจเข้าลึกๆ “ช่างเถอะ ไม่เพราะอะไรฉันไม่อยากจะพูดได้ไหม?” พูดจบเธอยกมือจะไปเอาไดร์เป่าผมจากมือผู้ชาย เตชิตยกมือขึ้นแล้วรีบขอโทษ “เมื่อกี้ฉันผิดไปแล้ว” นัชชาอึ้งไปเลย “นายพูดอะไรนะ?” ตาของผู้ชายที่ดำเหมือนหลุมดำมองมาทางเธอแล้วพูดซ้ำอีกครั้งว่า “เมื่อกี้ฉันผิดไปแล้ว” มือของนัชชาลดลงแล้วเบะปาก ในใจก็รู้สึกไม่สบายอยู่ดี “นายไม่ได้ผิด ฉันผิดเองที่ฉันใจแคบ......” “เสื้อตัวนั้นพวกเราไม่เอาแล้ว”เตชิตขมวดคิ้วแล้วพูดขัดเธอก่อน ไม่อยากฟังให้มาว่าไม่ดีของเธอรวมไปถึงเธอว่าตัวเองก็ไม่ได้ นัชชาชะงักรู้สึกแปลกใจมาก “เมื่อกี้นายยัง......” “ฉันรู้ว่าสิ่งที่เธอแคร์ไม่ใช่เสื้อ”เตชิตไม่เอาคำพูดที่ปรัณพูดมาเล่าให้เธอฟังถึงแม้ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหมแต่อย่างน้อยนัชชาไม่ได้ขัดขืนแล้ว “ฉันไม่ได้คิดในมุมมองของเธอเอง” นัชชาอึ้งจนเงียบไปเลยไม่น่าเชื่อว่าแค่เวลาสั้นๆที่อาบน้ำไปเขาก็เปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ เธอเงยหน้ามองไปทางเธออย่างสงสัยอยากจะดูความไม่ใส่ใจจากตาของเขาแต่นัยน์ตาของเขานอกจากความจริงจังก็มีแต่ความจริงจังแล้ว ความโกรธในใจเริ่มหายไปเธอตาตกมือประสานกันอยู่ด้านหน้าอธิบายกับเขาอย่างไม่แน่ใจ “ฉันไม่ได้โมโหเพราะเสื้อตัวเดียว ฉันแค่รู้สึกว่าของๆฉัน หยิบจับเองโดยไม่ได้บอกฉันก็คือการไม่ให้เกรียติฉัน อีกอย่าง......นั่นเป็นของที่นายให้ฉัน” “ถ้าเธอชอบแค่มาบอกกับฉัน ฉันจะให้แน่นอน แต่ไปเอาของฉันเองโดยไม่บอกกัน ถึงแม้จะเป็นคนที่สนิทกันมากๆก็ไม่ควรทำแบบนี้” “หรือในสายตาของพวกนายฉันทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ แต่สำหรับฉันแล้วเป็นเรื่องที่หนักมาก ฉันไม่ชอบ”พูดถึงตอนนี้เธอเงยหน้าขึ้นมามองไปทางผู้ชายอยู่ตรงหน้าแล้วพูดเบาๆ “ของฉันก็คือของฉัน” พอเตชิตได้ยินเธอพูดเบาๆหัวใจของเขาก็เหมือนจะหายใจไม่ได้ สุดท้ายก็คือเธอแคร์เขามากเกินไปถึงแม้เขาไม่พูด แต่เซ้นส์ผู้หญิงของเธออาจรู้ที่ผิดปกติของทีนาร์แล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปต่อว่าเธอ เหมือนที่เธอพูดเธอไม่ชอบหนิ ไม่ชอบก็ไม่ต้องทนเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะให้เธอเข้าใจในความคิดของเขา เตชิตปล่อยไดร์เป่าผมที่อยู่ในมือเดินขึ้นไปหนึ่งก้าวแล้วดึงคนเข้ามาในอ้อมกอด คางไปไว้บนไหล่ของเธอ “หลังจากที่อยู่กับฉันมาเธอต้องเสียใจไม่น้อยแน่เลยสินะ” นัชชาฟังจนตาเริ่มแดงก็เลยพูดต่อจากเขา “ใช่น่ะซิ และร้องไห้ไปเยอะด้วยเมื่อก่อนฉันไม่ชอบร้องไห้เลยนะ” ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาที่ลำบากมากที่สุดที่อยู่กับดวิษเธอก็ไม่เคยร้องไห้เยอะขนาดนี้เพราะคำพูดคำเดียวของเขาอาจจะเป็นเพราะเธอแคร์เขามากเกินไปละมั้ง “ร้องเลย ตอนที่อยากร้องก็มาอยู่ในอ้อมกอดของฉัน อย่าเก็บไว้คนเดียว”ถึงแม้เขาจะเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวดใจแต่พอนึกถึงตอนที่เธอแอบร้องเพราะตัวเองเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดไปใหญ่ นัชชาหายใจเข้าลึกๆควบคุมน้ำตาที่จะไหลออกมา “ขอโทษ ฉันก็มีที่ๆไม่ถูก ถ้ามีครั้งต่อไปอีกฉันจะพยายามพูดกับเธอดีๆ” วันนี้กลับมาจากด้านนอกมีความสุขมากเกินไปก็เลยทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ตอนที่เจอกับเรื่องแบบนี้ เตชิตไม่ได้พูดอะไรแค่กอดเธอให้แน่นกว่าเดิม ที่ปรัณพูดอ่ะถูก นัชชาเป็นคนที่รู้จักถอยให้ เขาขอโทษเธอก็จะคิดทบทวนตัวเองและรู้สึกผิด ที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย นัชชาอยู่ในอ้อมกอดของเขาสักแป๊บ หลังจากที่ตั้งอารมณ์ได้ไปจับที่ผมยังเปียกๆยื่นมือไปกอดที่เอวของผู้ชาย “นายจะช่วยฉันเป่าผมไม่ใช่เหรอ?” แขนเสื้อของเตชิตเปียกไปหมดแล้ว แต่เขาไม่สนใจเปิดไดร์เป่าผม ลมอุ่นๆเป่าผ่านเส้นผมเหมือนความอบอุ่นที่เขาให้มา นัชชามองไปทางคางของเขาที่ดูเสน่ห์ตัวของเธอเหมือนอยู่ในก้อนเมฆ สีชมพูเลย นี่คือครั้งแรกที่เตชิตเป่าผมให้เธอเหมือนป็นเรื่องที่อัศจรรย์และไม่น่าเชื่อ “ตอนที่รู้จักนายใหม่ๆฉันไม่เคยคิดว่าสักวันนายจะเป่าผมให้ฉัน” ตอนนั้นพวกเขายังไม่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ในสายตาของเธอผู้ชายคนนี้สูงส่งเหมือนหัวของเขาจะก้มลงให้ใครก็ไม่ได้ เขายืนอยู่ที่สูงเอื้อมยังไงก็เอื้อมไม่ถึงเขาแข็งแกร่งจนทำให้เธอรู้สึกอยากถอยออกห่างทุกครั้งที่ก้าวไปหาเขา อยู่กับเขา เธอไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เข้ากันได้ดีขนาดนี้ เธอหวาดกลัวมากเพราะทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเกิดขึ้นในวันที่ผ่านมาแล้วครึ่งปี เขาเป่าผมให้ตัวเองท่าทางก็ดูอ่อนโยนเหลือเกิน คิดแบบนี้แล้วเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย เหมือนเป็นแค่ภาพที่เธอคิดขึ้นมาเองแค่แว๊บตาก็จะหายไป เหมือนจะรับรู้ถึงความดุเดือดของสายตาเธอ ผู้ชายยกมือเอาผมไปไว้หลังหูของเธอแล้วยิ้มที่มุมปาก “ฉันก็ไม่เคยคิด” รอบข้างมีผู้หญิงมากเกินไป ถึงแม้เขาจะไม่ไปหาแต่ก็มีผู้หญิงมาหาเธออยู่ดี เห็นคนมามากมายหัวใจของเขาไม่เคยจะเต้น เพราะใครคนไหนเลย เขาคิดว่าชาตินี้คงหาคนที่ไปด้วยกันจนถึงบั้นปลายชีวิตได้ ไม่เคยหวังอะไรแต่ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนที่มา ทำให้หัวใจของเขามาเต้นแรงเพราะเธอ ความรักที่มีให้เธอเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่? คิดไปปคิดมาอาจจะโดนลิขิตตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้ว “เตชิต นายว่ามีวันที่พวกเราจะจากกันไหม?”ขนตาของเธอกระพริบไวมากเธอไม่กล้าที่จะพบเจอกับคำถามแบบนี้ แค่เริ่มคิดก็เศร้าแล้ว ถ้าเกิดแบบนั้นขึ้นจริงๆนัชชาเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำยังไง ผมเป่าไปถึงครั้ง พอได้ยินเธอพูดแบบนี้เขาก็ปิดไดร์เป่าผม ตาคู่นั้นที่ยิ้มอยู่ก็เต็มไปด้วยความจริงจัง “ไม่มั่นใจในตัวฉันหรือเธอ ไม่มั่นใจกับตัวเอง?”