ตอนที่ 196 ฉันพบผู้คนไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ

ตอนที่ 196 ฉันพบผู้คนไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ นัชชานอนอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอ ตาก็จ้องไปยังเพดานสีชมพู ในใจยังย้อมด้วยสีที่น่าตื่นเต้น “เที่ยวเสร็จแล้ว ฉันยังซื้อของ ตกแต่งบ้านในวันตรุษจีนและโคมไฟมาด้วย แล้วมาตกแต่งและแขวนไว้ที่บ้าน” เสียงผู้ชายดังออกมาจากมือถือ “เธอจะติดไว้ที่ไวโรจน์วิลล่าเหรอ?” “ใช่ เธอไม่อยากติดเหรอ?” นัชชาขยับตัวเล็กน้อย หรือรู้สึกว่าการติดสิ่งเหล่านี้ไร้รสนิยม? “อยาก” เตชิตพูดออกมาอย่างจริงจัง แค่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครเคยติด เลยรู้สึกแปลกๆบางอย่างในความแปลกใหม่ วันตรุษจีนทุกปีเขาก็ผ่านมาคนเดียวอย่างเรียบง่าย สำหรับเขาแล้ววันตรุษจีนก็แค่วันที่เขาเหงากว่าปกติ ปีนี้มีเธอคอยตกแต่ง แบบนี้ เขาจึงรู้สึกว่าวันตรุษจีนก็มีความหมายที่พิเศษเหมือนกันนะเนี่ย “เธอกลับมาตอนไหน?” พอนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะเห็นเธอ นัชชาคำนวณเวลาครู่หนึ่ง “กินข้าวเย็นเถอะ น่าจะประมาณหนึ่งทุ่ม เธอไม่อยู่บ้านฉันก็ไม่อยากกลับ” เห็นพวกทีนาร์ก็ทำให้ฉันไม่สบายใจ ยังไม่แน่ใจว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น “ถ้าเช่นนั้นฉันจะไปรับเธอ” “ได้สิ” นัชชารู้สึกดีใจขึ้นมาทันใด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง “แม่ฉันบอกว่าจะทำเกี๊ยวกิน ฉันจะเอาไปให้เธอกิน ด้วย” เตชิตพึ่งประชุมเสร็จ ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน เขาทำงานหนักจนลืมความหิวไปเลย แต่พอได้ยินคำนี้กลับรู้สึกหิวขึ้นมาทันที เขา ยิ้มขึ้นมา “จะได้ชิมฝีมือของแม่ยายเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” คำพูดของเขาทำให้นัชชาหน้าแดงไปทั้งหน้าลงมาถึงคอ เธอไม่ได้คิดแบบนี้เสียหน่อย “ฉัน........” “ดูเหมือนกังวล ให้ฉันติดต่อล่วงหน้าเลย” เตชิตพูดขัดเธอ เขาตั้งใจตีความหมายของเธอผิด “ทำไม รีบพบผู้ใหญ่เหรอ?” “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!” นัชชาคิดว่าเขาเข้าใจผิดจริงๆ เลยรีบอธิบาย “ฉันแค่นึกถึงเธอ เลยอยากเอาไปให้เธอกินด้วย ไม่ ได้หมายถึงอย่างอื่นเลย!” “กับฉันเธอไม่ต้องอายที่จะยอมรับหรอก ฉันเข้าใจ” ??? เธอเข้าใจกับผีสิ! เธอมีความคิดแบบนั้นซะที่ไหน เธอแค่นึกถึงเขาเถอะ?! นัชชามีความรู้สึกที่เหมือนกับโดดลงไปในแม่น้ำก็ล้างไม่ออก ยอมแพ้แล้วก็เงียบไป ไม่อธิบายต่อ ในเมื่อเธออธิบายอย่างไรเขาก็ไม่ฟัง “แล้วแต่เธอเลย ไม่อยากคุยด้วยแล้ว” ฟังน้ำเสียงของเธอแล้วเตชิตก็จินตนาการสีหน้าตอนนี้ของเธอออกทันที มุมปากของเขาก็เผลอยิ้มออกมา “เจอกันตอนกลางคืนนะ แม่บ้านสาวน้อยของฉัน” พูดจบเขาก็ตัดสายทิ้ง ไม่เปิดโอกาสให้นัชชาได้ทักท้วงเลย แม่บ้าน? ก็ได้ เธอมีฉายาใหม่เพิ่มแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่เพราะมาก แต่น้ำเสียงที่เขาพูดออกไปนั้นนุ่มนวลมาก ถึงแม้ปากของนัชชาบอกว่าไม่ชอบ แต่ใจของเธอกลับเป็นเหมือนดินน้ำมัน นุ่มๆเหนียวๆไม่เป็นทรงตั้งนานแล้ว จังหวะที่เธอนอนลงไปบนเตียง ก็มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอก เป็นณัชชนม์ที่มาเคาะประตู “นัชชา รีบออกมากินเกี๊ยวเร็ว พ่อของเธอกินจนจะหมดแล้ว” นัชชาเก็บมือถือเสร็จแล้วรีบลงจากเตียงไปใส่รองเท้า “ค่ะ มาแล้วค่ะ!” …… หลังกินข้าวเสร็จ นัชชาก็พักผ่อนอยู่บ้าน ตกเย็นก็จะบอกให้ณัชชนม์ห่อเกี๊ยวให้ แครอทหมูยัดไส้น้อยที่จะเห็นแต่มันอร่อยมาก ซุปแครอทพอกินเข้าไปแล้วหอมติดปากละมุนลิ้นมาก แค่นัชชาคนเดียวก็กินไปจานหนึ่งแล้ว เป็นเพราะอิ่มจนกินต่อไม่ไหวถึงหยุดกิน ขณะที่กำลังคิดว่าจะพูดกับณัชชนม์อย่างไรเรื่องห่อเกี๊ยวกลับ ไม่คิดเลยว่าโชคจะเข้าข้างขนาดนี้ “ลูกชอบกินขนาดนี้ก็ห่อกลับ ไปกินที่บ้านสิ ที่บ้านยังเหลือเยอะขนาดนี้ แม่กับพ่อกินไม่หมดหรอก” นัชชาไม่ได้พูดอะไรออกไป พอได้ยินก็รีบพยักหน้าทันที “ดีเลยค่ะ ห่อให้เยอะหน่อยนะคะ!” หนึ่งทุ่มตรง รถของเตชิตก็มาจอดอยู่ใต้ตึก นัชชามองจากชั้นสี่แล้วเห็นรถคันหรูที่โดดเด่นกว่ารถคันอื่นๆจอดอยู่ใต้ต้นไม้ เธอจึงไปลาพ่อกับแม่ “พ่อคะแม่คะ ลูกกลับก่อนนะคะ วันนี้ท่านสองคนก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบพักผ่อนเถอะค่ะ” “นี่พึ่งกี่โมงเอง เช้าขนาดนี้แม่กับพ่อนอนไม่หลับหรอก ลูกก็นานๆถึงกลับมาทีอยู่ต่ออีกหน่อยสิ” ณัชชนม์พูดเสร็จก็ทำท่าจะ เดินไปจับมือของนัชชา เมทนีห้ามณัชชนม์ไว้ “พรุ่งนี้ลูกก็ต้องไปทำงานอีก คุณอย่าห้ามลูกเลย นี่ก็หนึ่งทุ่มแล้ว ควรให้ลูกกลับไปพักผ่อนได้แล้ว” นัชชารีบพยักหน้าทันที “ใช่ค่ะแม่ พรุ่งนี้ลูกต้องไปทำงานนะคะ” “เข้าใจแล้วๆ ผู้หญิงพอโตขึ้นก็ต้องออกจากบ้าน มันหมายถึงลูกจริงๆ!” ณัชชนม์ไปเอาซาลาเปาส่วนที่เหลือห่อให้ด้วย ครึ่ง หนึ่งคือนึ่งแล้ว อีกครึ่งหนึ่งคือยังไม่นึ่ง “อันที่ยังไม่นึ่งกลับถึงบ้านก็แช่ไว้ในตู้เย็นนะ ถ้าวันไหนไม่มีเวลาทำกับข้าวก็นึ่งกิน สะดวกดี” “ค่ะแม่ ลูกไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ” “ในสายตาแม่ลูกยังเป็นเด็กเสมอ” ณัชชนม์เอากล่องที่ห่อของไว้ยื่นให้นัชชา ณัชชนม์ส่งนัชชาถึงหน้าห้องก็ไม่ลืมที่จะพู ดกับนัชชาว่า “เรื่องของลูกกับผู้ชายที่ชื่อเตชิต ลูกต้องคิดอย่างถี่ถ้วนและรอบคอบ เข้าใจไหม?” “ค่ะ” นัชชายิ้มเล็กน้อย แล้วโบกมือลา “แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ลูกไปก่อนนะ” พอเห็นนัชชาเดินลงบันไดไป ณัชชนม์ก็ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้าห้องไป แล้วเห็นเมทนีนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก “รถที่ จอดอยู่ด้านล่างยังไม่ไปเหรอ?” “ยัง” “ยัง คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่ารถคันนั้นสองล้านกว่า ลูกเราอยู่กับคนแบบนั้นจะต้องทุกข์ใจหรือเปล่า .........” ณัชชนม์เข้าไปนั่ง ข้างเมทนี น้ำเสียงของเธอดูกังวลใจมาก เมทนีจิบชาเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมา “เรื่องของลูกเราไม่ต้องกังวลหรือคิดไปเองหรอก กังวลไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับลูกคนเดียว คนเราตัดสินอะไรจากภายนอกไม่ได้” ณัชชนม์คิดว่ามันก็จริงอย่างที่เมทนีพูด จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ …… นัชชาที่ยังไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองเห็นเตชิตแล้ว ก็รีบวิ่งไปที่รถอย่างหลบๆซ่อน แล้วรีบให้เตชิตออกรถ “รีบไปรีบไป!” เตชิตเห็นนัชชายังไม่ได้คาดเข็มขัด แขนยาวๆจึงยื่นออกไปคาดให้เธอ “มีอะไรเหรอ ทำไมถึงรีบขนาดนี้?” “ฉันกลัวพ่อแม่ของฉันเห็น” เตชิตได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจ ทุกครั้งที่เขาออกมาด้านนอกก็จะมีแต่คนไม่ชอบเขา? เขาพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา “ฉันพบผู้คนไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ?” “ไม่ใช่แบบนั้น ฉันมีความอายอยู่นะ” นัชชาพูดอย่างออดอ้อน “ไปกันเถอะนะ ขอร้องหล่ะ” เตชิตแพ้ลูกอ้อนของเธอตลอด เขาส่ายหัวเล็กน้อยแล้วขับรถออกไป รถคันหรูขับออกมาจากแถวบ้านพ่อแม่นัชชา เธอจึงโล่งใจ พอเห็นกล่องเกี๊ยวอยู่ตรงหน้าเธอก็หันไปถามเตชิต “กินข้าวหรือยัง?นี่เอามาให้คุณ” เตชิตกำลังจะตอบ แต่สายตาของเขากวาดไปเห็นอะไรสักอย่างจนคิ้วขมวดแน่น “แหวนเธอหล่ะ?