ตอนที่22ให้ความสำคัญกับหยกของจันวิภา

ตอนที่22ให้ความสำคัญกับหยกของจันวิภา จันวิภาเบะปากและพูดขึ้น“งั้นคุณกลับไปดูสิบางทีหยกนั้นอาจจะไม่ใช่หรือว่าฉันอาจจะเห็นไม่ชัดก็ได้” “พวกเธอไปดู”สุมิตรสั่งให้สาวใช้ไปดูที่โซฟาใกล้ๆ และก็พูดอย่างเย็นชาแก่จันวิภา“ถ้าหาไม่เจอจันวิภาเธอรู้ใช่ไหมว่าจะเป็นยังไง” “……” จันวิภาชินแล้ว สุมิตรนี้...ช่างมันล่ะกัน ตอนนี้เธอมีเรื่องวุ่นๆเยอะเกินไปแล้ว! “เจอแล้ว เจอแล้ว!”สาวใช้ข้างหลังจันวิภาพูดอย่างดีใจและเดินจ่ำจ่ำมาหาสุมิตร“นายน้อยเจอหยกของท่านแล้ว!” สุมิตรหยิบหยกโบราณชิ้นนั้นขึ้นมาดูมุมปากแสยะยิ้มขึ้น ยังดีที่ไม่ทำของของผู้หญิงคนนั้นหายไป จันวิภาสงสัยเลยหันหน้าไปดู อยากจะรู้ว่าหยกชิ้นนั้นหน้าตาจะเป็นยังไง แค่ชำเลืองมองสุมิตรก็รีบเก็บหยกชิ้นนั้นเข้าไปในกระเป๋าเสื้อทันที แค่ปฏิกิริยาดูก็รู้แล้วก็คือไม่อยากให้จันวิภาเห็นนั้นเอง ปากอดเบะไปมาม่ได้ จันวิภาเงียบไม่พูดอะไร แค่หยกชิ้นเดียวแค่นั้นเองมันจะอะไรนักหนา! แต่สุมิตรกลับไม่คิดเช่นนั้นเขาให้ความสำคัญกับหยกชิ้นนี้มาก สายตาเย็นชาจ้องไปที่จันวิภาหนึ่งรอบและหันตัวขึ้นข้างบนทันที “เหอะ! ทำอย่างกับเป็นสมบัติพันล้านแค่ดูก็ไม่ให้ดู”จันวิภามองบน และบ่นออกมา ขณะที่จันวิภากำลังบ่นอยู่ จู่จู่ก็มีสาวใช้เข้ามาพูดกับจันวิภา“นายหญิงหน้าประตูมีคน 2 คนมาหาท่านเขาบอกว่าเป็นเพื่อนของท่านค่ะ” มีเพื่อนมาหา?! จันวิภาสงสัยแต่ขณะเดียวกันก็คิดถึงพัชรีและกนกอรขึ้น เพื่อนของเธอคงมีแค่ 2 คนนี้แหละที่เป็นเพื่อนซี้ของเธอ ตั้งแต่เด็กจันวิภาไม่ค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไหร่ มีแค่พัชรีและกนกอรที่สนิทไปไหนมาไหนด้วยกันอีกทั้งนิสัยของกนกอรกับจันวิภาก็คล้ายๆกัน ดังนั้นเลยสนิทกันมากระดับหนึ่ง “แต่ว่าไม่เคยบอกที่อยู่ให้พวกนั้นเลยบางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้ง...” จันวิภาพูดกับตัวเองจากนั้นยืนขึ้นและเดินออกไปที่ประตู แค่ออกไปก้าวเดียวก็เห็นเงาคนที่คุ้นเคย 2 คน “พัชรี กนกอร พวกเธอมาได้ไงเนี่ย?!” จันวิภาตกใจตะโกนขึ้น รีบเดินไปหาและกอดทั้ง 2 คน ที่แท้ผู้หญิงสวยสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเพื่อนตั้งแต่เด็กของจันวิภานั้นคือ พัชรีและกนกอรนั้นเอง! จันวิภากอดทั้งสองอย่างอบอุ่นยิ้มแย้มและเพื่อนทั้งสองก็พูดขึ้น “จันวิภาในที่สุดก็หาเจอสักที นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน!” “ใช่สิ ฉันคิดถึงพวกเธอมากเลย”จันวิภาพาสองคนเข้าไปที่บ้านและก็สงสัยถามขึ้น“พวกเธอทำยังไงถึงหาที่นี้เจอเนี่ย?” “ยังจะถามอีกเหรอ! แฟนของเธอนี้ชื่อเสียงก็ไม่เบา บ้านก็ใหญ่ใครจะหาไม่เจอล่ะ ต่อให้หลับตายังหาเจอเลย!” พัชรีจ้องและยิ้มไปที่จันวิภาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแซวเล่น จันวิภาตกใจไม่รู้จะตอบยังไงดี ได้แต่หัวเราะแห้งๆและตอบแบบผ่านๆ “งั้นงั้นแหละ” ทั้งสามคนเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเลย พัชรีและกนกอรมองไปทุกซอกทุกมุมพอเห็นการตกแต่งภายในคฤหาสน์ก็ตะลึงไม่หยุด โดนเฉพาะพัชรีจับมือจันวิภาและพูดอย่างอิจฉาขึ้น “จันวิภาฉันว่าเธอแต่งงานถูกคนแล้วบ้านหลังนี้ดูหรูหราไปหมด ฉันว่าชีวิตที่เหลือของเธอคนมีกินมีใช้ไม่หมดแล้ว ฮ่าฮ่า….” “ที่ไหนกัน”จันวิภาพยายามยิ้มพอคิดถึงสุมิตรก็ดีใจไม่ออก “จัน ทำไมไม่เห็นแฟนเธอล่ะอ? เรามาตั้งไกลๆ....”ขณะพัชรีกำลังพูด จันวิภาชำเลืองเห็นสุมิตรกำลังลงบันไดมา ข้างหูมีเสียงแหลมดังขึ้น“จันแฟนของเธอหล่อมาก” ด้านกนกอรไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนกันพัชรี เธอผลักจันวิภาและพูดขึ้น“จัน ไม่แนะนำสามีให้พวกเราสักหน่อยหรอ?” “เอ่อ....”จันวิภาเมมปากรู้สึกอึดอัด ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับสุมิตรไม่ค่อยจะดี อยากจะแนะนำ สุมิตรก็คงไม่ให้ความร่วมมือ จะทำยังไงดีเนี่ย? “สวัสดีทุกคน” ขณะที่จันวิภากำลังหนักใจอยู่ สุมิตรก็เดินมาแล้วและโบกมือกับสองคนที่ยืนข้างๆ จันวิภา ยิ้มแย้มพูดอย่างสุภาพขึ้น จันวิภาภูประหลาดใจ เลยเงยหน้ามองไปทางสุมิตร ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร! เขาไม่ใช่ไม่ชอบเธอเหรอ? ทำไมถึงดูเกรงใจและมีมรรยาทกับเพื่อนของเธอขนาดนี้? ขณะที่จันวิภาประหลาดใจอยู่นั้น พัชรีและกนกอรก็จับมือกับสุมิตรและแนะนำตัวเอง “ ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ”สุมิตรรักษารอยยิ้มไว้บนหน้าตลอดและดูมีภูมิฐานสุดๆ “ได้เลยขอบคุณค่ะ”พัชรีจูงจันวิภาพร้อมยิ้มและพูดขึ้น“ฮ่าฮ่า สามีของเธอมีมรรยาทสุดๆ ฉันคิดเขารวยขนาดนี้เขาจะไม่สนใจพวกเราซะอีก เธอนี้แต่งงานได้ถูกคนจริงๆ” “……” จันวิภาไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่เข้าใจว่าในใจสุมิตรคิดอะไรอยู่ เดินตามสุมิตรไปอย่างงุนงงและ มองเพื่อนๆของเธอคุยกันสนุกสนาน ผ่านไปสักพักสุมิตรเหมือนจะนึกขึ้นอะไร เขาเลยพูดขึ้น“ขอโทษนะครับ พอดีผมพึ่งนึกขึ้นได้มีงานที่ของบริษัทต้องจัดการนิดหน่อยต้องไปแล้ว ให้จันวิภาอยู่ต่อแทนผมแล้วกันนะครับ!” พอเขาพูดจบก็เดินขึ้นบันไดไป พัชรีและกนกอรรีบพยักหน้าพร้อมรีบตอบกลับว่าไม่เป็นไร ขณะที่ทั้งสองคนหันหน้ากับไปคุยกับจันวิภา ไม่มีใครสนใจสีหน้าของสุมิตรที่เดินออกไปไกลแล้วสักพักก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นทันที เดินขึ้นชั้นบนกลับห้องขณะกำลังปิดประตู สุมิตรแสยะยิ้มขึ้น รอยยิ้มสุดแสนทั้งกระหายเลือดทั้งเจ้าเล่ห์และชั่วร้าย อีกด้านหนึ่งจันวิภากำลังตะลึงและสงสัยอยู่ทำไมจู่ๆสุมิตรถึงเปลี่ยนมาเป็นขี้เกรงใจแบบนี้ พัชรีและกนกอรกำลังเดินเข้ามายิ้มและพูดขึ้น“แฟนของเธอไม่ใช่แค่หล่อนะยังนิสัยดีอีก เธอนี้โชคดีจริงๆเลย!” จันวิภาโบกมือไม่พูดไม่จาและก็ไม่สนใจ จันวิภาเป็นแบบนี้สักพักหนึ่งก็ดึงประเด็นไปเรื่องอื่นและเริ่มเปิดประเด็นถึงเรื่องตอนเด็กๆขึ้นมา ผู้หญิงสามคนเจอกันก็งี้แหละเรื่องให้คุยมันก็ต้องเยอะเป็นเรื่องธรรมดา และยิ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กโตมาด้วยกันอีกไม่ว่าเรื่องอะไรก็รู้กันหมด ทำให้ทั้งเวลาจะยิ้มหรือหัวเราะก็ไม่ต้องมาทำเสแสร้งให้กัน “พวกเธอจำตอนเด็กได้ปะ ตอนที่จันวิภาพกพ้าเช็ดหน้าแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงในวังอะ? ตอนนั้นฉันและกนกอรไม่ได้ใส่ใจอะไร คิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงเพ้อเจ้อไปวันๆ แต่ดูวันนี้สิ ความฝันของจันวิภาเป็นจริงแล้ว!”พัชรีอดหัวเราะและพูดออกมาไม่ได้