ตอนที่ 195 ขนมปีใหม่

ตอนที่ 195 ขนมปีใหม่ นัชชาเงียบไปสักแป๊บถึงจะพูด “อาจจะเป็นฉันไม่มั่นใจกับตัวเองมั้ง” พูดจบเธอก็รีบพูดต่อว่า “ไม่พูดอาการของทีนาร์ คนในบ้านนายยังยอมรับฉันเลย ความเห็นของคนภายนอกและยังมีปัญหามากมายที่กีดขวางพวกเราไว้” ถึงแม้สิ่งกีดขวางพวกนั้นจะมองไม่เห็นแต่คอยกดดันนัชชาอยู่ตลอดเวลา เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองหรือแม้กระทั่งเธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเตชิต ผู้ชายคนนี้เพอร์เฟคมากยิ่งอยู่กับเขานานจะยิ่งรู้สึกความจริงจังในใจของเขา สิ่งนี้คือสิ่งที่จะพบหาน้อยในผู้คนสำเร็จอื่น “อย่าคิดไปเอง”เตชิตรู้ว่าเธอมีแรงกดดันแต่ไม่คิดว่าเธอจะกดดันมากขนาดนี้ “ฉันไม่ใช่คนรุ่นสอง ฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินชีวิตตัวเองและมีความสามารถพอที่จะดูแลคนที่จะใช้ชีวิตที่เหลือกับฉัน ทีนาร์กับคนในบ้านไม่ใช่ปัญหา เธอคือคนที่สำคัญที่สุดเข้าใจไหม?” คำพูดแบบนี้เขาเคยพูดกับเธอแล้ว แต่ก็เพราะแบบนี้นัชชาก็เลยรู้สึกกดดันมากกว่าเดิม เธอไม่อยากเพราะตัวเองทำให้เตชิตลำบากใจ ไม่อยากให้เขาทะเลาะกับคนในบ้าน เธอเริ่มคิดว่าสองคนในบ้านของเตชิตรู้ตัวตนของทีนาร์แล้วด้วยแถมยัง...... นัชชาส่ายหัวไม่อยากคิดต่อ “นัชชา?”เห็นเธอใจลอยเตชิตเรียกชื่อเบาๆ นัชชาได้สติกลับแล้วยิ้มบาน “ไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรักนายมากขึ้นเรื่อยๆก็เลยคิดมากมั้ง นายวางใจได้ฉันจะเคลียร์อารมณ์ตัวเองให้ได้” เตชิตมองไปทางตาของเธอที่หลบๆ รู้ว่าในใจของเธอก็ยังคงกังวลอยู่แต่ก็ไม่อยากจะบีบคั้นเธอ ฝ่ามือไปจับที่หน้าข้างของเธอ “ไม่มีความสุขก็บอกฉันนะ หือ?” “อืมฉันรู้แล้ว” “และ”เขาย่อตัวลงมาสบตากับเธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความมั่นใจแล้วตอบคำถามที่เธอถามเมื่อกี้ “พวกเราไม่มีทางแยกกัน” เขาคิดไม่ออกว่านอกจากรักนัชชาเขาจะไปรักใครอีก สำหรับเขาแล้วความรักคือสิ่งที่หวังได้อย่างเดียว ถึงขั้นที่แค่เธออยากได้เขาก็จะให้ทุกอย่าง ถึงแม้เขาอยากจะเอารักไปให้คนอื่นก็ไม่มีแล้ว เขาเอาตัวของตัวเองพนันที่ตัวเธอหมดแล้ว ความรู้สึกที่ถูกเชื่อมั่นเขาต้องการมากๆ สายตาของเขาร้อนแรงเกินไป นัชชาไม่อยากจะรู้สึกคงไม่ได้ ทุกคำพูดของเขามากระทบที่หัวใจทุกครั้ง ตาของนัชชาเริ่มแดงพิงอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเถอะ เขาทำเพื่อตัวเองมามากแล้วเธอก็ต้องเข้มแข็งหน่อย …… เวลาผ่านไปวันๆหลังจากที่ทะเลาะกันเพราะเรื่องเสื้อทีนาร์ก็คุยกับนัชชาดีขึ้นเยอะเลย ไม่ทำเรื่องที่ทำให้รู้สึกรังเกียจอีกบางทีก็ประจบนัชชา ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกินไปนัชชาก็จะทนไว้ แต่ดีที่เวลาผ่านไปได้อาการของเธอก็ไม่ได้แย่ลงและไม่มีอาการที่ทำร้ายตัวเองอีก จอร์จบอกว่าครอบครัวให้ความอบอุ่นกับเธอ จะใช่หรือไม่ใช่ยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัดแค่บอกว่าได้ผลดี ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว งานในบริษัทก็เยอะแม้กระทั่งนัชชาก็ต้องทำโอที เตชิตยิ่งไม่ต้องพูดถึง24ชั่วโมงมีอยู่ครึ่งวันทำงานอยู่นอนก็5ถึง6ชั่วโมง ทำให้ซูบผอมลงไปเยอะเลย เห็นบ้านคนอื่นเริ่มตกแต่งบ้านกันแล้วนัชชาก็อดที่จะแต่งไม่ได้ โชคดีที่ณัชชานม์หยุดงานชวนเธอออกมาซื้อของด้วยกันเธอก็ไม่อยากจะอยู่กับทีนาร์สองคนในบ้านก็เลยตกลง ทั้งสองไปซื้อของแถวบ้าน ต้องการอะไรก็มีหมด อีกครึ่งเดือนจะเป็นปีใหม่แล้วมองไปรอบๆก็เต็มไปด้วยสีแดง ณัชชานม์กับเมทนีใช้ชีวิตอยู่ระแวกนี้มานานสนิทกับแม่ค้าแถวนี้กันหมด พึ่งเดินเข้าไปในร้านได้ยินแม่ค้าพูดว่า “ว๊าย ไม่เจอตั้งนาน นี่คือลูกสาวของเธอเหรอ?สวยเหมือนเดิมเลยนะ!” นัชชาโดนชมจนไม่รู้จะทำตัวยังไง แล้วรีบเดินไปเลือกของที่จะซื้อ ณัชชานม์กำลังคุยกับเพื่อนอยู่ นัชชาไปเห็น คำอวยพรที่ดีๆก็เลยหยิบมา เทียบกับคำพูดที่ว่าส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ สองคำนี้ดีกว่าเยอะ เธอหยิบขึ้นมาแล้วคิดสภาพที่เอาไปติดที่ประตูน่าจะโอเคอยู่ พอดูแบบนี้เธอก็ไปเลือกตัวหนังสือสีแดงอันอื่นอีก มีทุกรูปแบบที่แตกต่างกัน ถึงเวลาก็ติดที่ๆแตกต่างกัน และโคมไฟสีแดงก็แขวนไว้ที่ประตูต้องสวยแน่ๆเลย ไปๆมาเธอก็ซื้อครบแล้ว เธอกำลังหิ้วของไปหาข้าวของร้าน “น้า ทั้งหมดนี้เท่าไหร่คะ?” เจ้าของร้านกำลังคุยกับณัชชานม์อย่างสนุกสนาน เหลียวไปมองของที่เธอถือแล้วยิ้มบาน “เธอซื้อของไปเยอะขนาดนี้ทำไม ที่บ้านพอติดเหรอ?” นัชชาไม่ค่อยกล้าพูด “นอกจากบ้านฉันก็ยังมีของบ้านเพื่อนอีกซื้อไปให้ทีเดียวเลยค่ะ” เพื่อน?ซื้อของแบบนี้ให้เพื่อน? น้าเป็นคนที่เคยผ่านมาฟังแล้วเข้าใจทันทีรอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งบานไปกว่าเดิม “ฉันว่าลูกสาวของเธอสวยมากเลยนะ คนที่จีบเธอคงต่อคิวอีกนาน เด็กผู้ชายบ้านไหนโชคดีได้เป็นแฟนลูกสาวเธอเนี่ย?” น้าคนนี้พูดเก่งมากแต่ก็ไม่รู้สึกว่ามาประจบ เรื่องที่นัชชาหย่ารู้จักกันทั่วทั้งเมืองมีคนพูดลับหลังมากมายว่าต่อไปจะไม่มีใครเอาเธออีก ถึงแม้ณัชชานม์ปากจะไม่พูดแต่ในใจจะบ้าตายอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้ปากก็ยังแข็งเหมือนเดิมแต่หน้ายิ้มบานไปตั้งนานแล้ว “เธออย่ามาล้อฉันเลย!” “ที่ไหนกัน พูดความจริงหนิ......” คุยไปแป๊บนึงถึงจะออกมาได้ ณัชชานม์รีบจับมือของเธอแล้วถาม “เธอซื้อของให้ตาเตชิตนั่นใช่ไหม?” นัชชารู้ว่าเธอคงหนีไม่รอดแน่นอนก็เลยพยักหน้า “อืมๆก็เผื่อไง” “เผื่อ?”ณัชชานม์รู้สึกตลกแล้วเหลือกตาขาวใส่เธอ “เธอคิดว่าแม่เธอโง่เหรอ?” “แม่ไม่โง่หรอก แม่ฉลาดที่สุดในโลกไม่มีใครสู้ได้แล้ว ดังนั้นคุณณัชชานม์คุณปล่อยฉันได้ยัง?” “เอ๊ เด็กนี่!”ณัชชานม์ไปตบมือของนัชชาที่ควงแขนเธออยู่ “ทำไมฉันจะปล่อยเธอไปไม่ได้ เรื่องนี้เธอไม่ควรบอกคนในบ้านก่อนเหรอ?” “โอ๊ยแม่”นัชชาก้มตัวลงเอาหัวไปถูที่ไหล่ของเธอแล้วงอแงเหมือนแมวว่า “รอมีโอกาสหนูพามาให้ดูได้ไหม?” “เธอพูดจริง?” “ฉันจะสร้างเรื่องหรือไง?” “งั้นก็ได้”ครั้งนี้ณัชชานม์วางใจแล้ว “เธอนี่ ก่อนหน้านี้ทะเลาะกับดวิษแรงเกินไป ตอนนี้ยุ่งกับเด็กนี่อย่างไม่ชัดเจน ฉันกับพ่อเธอกลัวเธอเสียเปรียบ แต่เรื่องนี้เธอก็ต้องเป็นคนดูเอง ถ้าเธอโอเคค่อยมาคุยกับแม่ก็ได้” นัชชาฟังแล้วซึ้งมาก ช่วงนี้การเปลี่ยนแปลงของทั้งสองก็เยอะมาก ก่อนหน้านี้ณัชชานม์ชอบแทรกเข้ามาในเรื่องความรักของเธอ แต่ตอนนี้ทั้งสองเคารพการตัดสินใจของเธอมาก “แม่......”เสียงของนัชชาเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว ณัชชานม์มองไปทางอื่นแล้วตบมือเธอเบาๆ “พอแล้ว จะปีใหม่แล้วดีใจหน่อย ไป ไปซื้อของกันต่อ” พอซื้อเสร็จทั้งหมด ตอนที่กลับถึงบ้านก็13นาฬิกาแล้ว เมทนีทำปลารอที่บ้านตั้งนานแล้ว พอเห็นพวกเธอทั้งสองกลับมาก็รีบไปช่วยยกของแล้วเอาไปเก็บ นัชชากำลังจะช่วยถือ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นพอเอาออกมา เตชิตเป็นคนโทรมาเอง เธอมองไปทางห้องครัวเห็นณัชชนม์กำลังคุยกับเมทนีอยู่ก็เลยแอบเข้าไปในห้องแล้วรับสายเบาๆ “ฮัลโหล?” “เที่ยวเสร็จแล้วเหรอ?”เสียงของผู้ชายที่ไพเราะดังขึ้นในโทรศัพท์เสียงที่ทุ่มๆเป็นเสน่ห์ของเตชิต ทำให้อยากจะเข้าใกล้กับ โทรศัพท์มากเหลือเกิน