ตอนที่ 197 ไม่ว่านานเท่าไหร่ฉันก็รอเธอ

ตอนที่ 197 ไม่ว่านานเท่าไหร่ฉันก็รอเธอ มือที่นัชชายื่นออกไปแข็งทื่อเลยจากนั้นก็รีบกลับมาวางอยู่บนตัก “เมื่อกี้ล้างมือเอาออกมาแล้วลืมใส่ ฉัน ฉันจะใส่ตอนนี้......” เธอรีบเอาแหวนออกจากกระเป๋าแล้วรีบสวมเข้าไปในมือแถมยังยื่นมือไปให้เขาดู “สวมแล้วๆ” แต่เตชิตไม่มีการตอบกลับเลย หน้าด้านข้างก็เย็นจนน่ากลัว สภาพอากาศในรถเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง นัชชาแอบกลืนน้ำลายเบาๆ เธอรู้ว่าเธอไปเหยียบโดนจุดระเบิดของเตชิตแล้ว รอบข้างเต็มไปด้วยแรงกดดัน เธอไม่กล้าพูดอะไรกลัวว่าพูดไม่ถูกใจแล้วจะเป็นไฟที่เผาน้ำมัน ถึงแม้เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ความเร็วของรถเร่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ช่วงกลางคืนเวลา7นาฬิกานิดๆ ถึงแม้จะผ่านเวลาที่เลิกงานไปบนถนนก็ยังมีรถอยู่ดี รถขับแทรกเข้าไปในรถเรื่อยๆ นัชชาทนไม่ไหวก็เลยบอกกับเขาเบาๆ “นายขับช้าลงกว่านี้หน่อย......” เตชิตเหมือนไม่ได้ยินยังคงขับรถเหมือนเดิม ระยะทาง1ชั่วโมงถูกลดเหลือเพียง40นาที รถจอดอยู่ตรงประตูวิลล่า นัชชาเมารถจนหน้าซีดขาวไปหมด แกะเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากกรถถึงจะรู้สึกโล่งอก ผ่านไปสักแป๊บเธอหันหน้ามองไปทางผู้ชายที่อยู่ในรถไม่มีท่าทีจะขยับเลย ในใจของเธอแอบรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เปิดประตูแล้วมองไปทางเขา “ไม่ลงจากรถเหรอ?” เขาถึงจะยอมมองมาทางเธอ นัยน์ตาเหมือนมีน้ำแข็งมาเคลือบไว้ทำให้มองตาเขาไม่ชัด เขาไม่ได้พูดอะไรรออยู่นิ่งๆแต่รอไปตั้งนานผู้หญิงตรงหน้าก็ยังเงียบเหมือนเดิม ความอดทนหมดไปเขาเปิดกล่องลับแล้วเอาบุหรี่ออกมาแล้วพูดไปว่า “ไม่มีอะไร เธอเข้าไปก่อนเลย” นัชชาถึงจะรู้สาเหตุของเรื่อง กัดฟันแล้วเดินเข้าไปในรถ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาออกมา นายอย่าโกรธฉันเลย......” “ไม่ได้ตั้งใจ?”ถึงแม้คำพูดของเขาเหมือนถามแต่ก็มีความเชื่อใจเหลืออยู่ไม่น้อย นัชชาไม่รู้จะตอบเขายังไง เพราะเธอ......ตั้งใจทำแบบนั้นจริงๆ เธอกลัวว่าณัชชานม์เห็นแหวนแล้วจะถามเยอะก็เลยถอดออกอัตโนมัติแล้วไว้ในกระเป๋า ส่วนเหตุผลที่ทำแบบนี้นัชชาเองก็ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้นเกินไป เตชิตลดกระจกรถลงให้ควันบุหรี่ออกไปจากหน้าต่าง ถึงแม้อารมณ์จะแย่มากๆแต่ก็จะแคร์ความรู้สึกของเธอ การที่แคร์ความรู้สึกของเธอนั้นกลายเป็นนิสัยที่ถูกฝังลึกไปแล้ว ทั้งสองนั่งในรถไม่ได้พูดอะไร คำที่จะอธิบายมีอยู่เต็มอกแต่ไม่รู้จะพูดกับเขายังไง เงียบไปสักแป๊บ บุหรี่จะเผาหมดแล้ว เขายื่นมือเอากล่องขยะออกมาแล้วบีบหัวบุหรี่ทิ้ง นัชชาเห็นเขายื่นมือจะไปเอาอีกแท่ง ก็ขมวดคิ้วแน่นๆยกมือไปจับที่แขนของเขา “อย่าดูดแล้วเดี๋ยวไอ” มือที่อยู่บนฝ่ามือมีแรงเพียงน้อยนิดถ้าเตชิตอยากจะสะบัดออกก็แค่ใช้แรงนิดเดียวแต่มือของเขาเหมือนถูกอะไรดึงไว้ไม่ได้ขยับต่อ ข้างกูคือเสียงของผู้หญิง “ถ้านายไม่โอเคต่อไปฉันจะไม่ถอดออกอีกได้ไหม?” “ที่ฉันไม่โอเคไม่ใช่เรื่องนี้”เขายอมอ้าปากพูดออกมาสักที สายตาที่มองไปทางเธอมีแค่การซักถามที่ไม่เคยมีมาก่อน “เธอกลัวพ่อแม่เธอรู้ความสัมพันธ์ของเรา” เขาไม่ได้ถามแต่เป็นคำพูดที่มั่นใจ เริ่มตั้งแต่ที่เธอเร่งให้เขาขับรถถึงเอาแหวนเก็บไว้ในกระเป๋า ความหมายมันชัดเจนแล้ว “ฉันไม่ได้กลัว”นัชชากำกล่องข้าวในมือแน่นๆ “ฉันแค่ระมัดระวัง” การแต่งงานครั้งที่แล้วดูเหมือนไม่มีการกระทบใดๆ แต่การกระทำบางอย่างของเธอจะมีการเปลี่ยนแปลง เธอไม่เหมือนเดิมที่อยากให้เขาเจอพ่อตัวเองเร็วๆแต่กลับระมัดระวัง แต่ระมัดระวังนี้ไม่ได้ขัดแย้งกับรักของเราสองคน “เธอกำลังกลัวอะไร?ที่ไหนของฉันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจหรือเธอคิดที่จะไปจากฉัน?”เตชิตพูดแล้วหัวเราะเอง “หรือเธอคิดว่าพ่อแม่เธอจะไม่พอใจในตัวฉัน?” คำพูดของเขาทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก ก้มหัวลง “ไม่ใช่ ฉันแค่ยังทำใจไม่ได้ เป็นปัญหาของฉันไม่ใช่นาย” “นัชชา”เขาไม่เคยเรียกเธออย่างเป็นจริงจังแบบนี้นอกจากมีเรื่องสำคัญถึงจะเรียก เธอตกตะลึงแล้วไปสบกับตาของเขา คอหอยของผู้ชายขยับขึ้นลงระหว่างคิดก็ดูเครียดๆ “ตกลงเธอกำลังลังเลอะไร?” “ฉันไม่ได้ลังเล”นัชชาพยายามอธิบาย ไม่อยากจะให้เขาเข้าใจผิด “ฉันแค่ต้องการเวลาปรับตัวของตัวเอง เตชิต ฉันเคยมีการ แต่งงานที่ผิดหวังมาแล้วหนึ่งครั้ง ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดแต่ก็ทำให้ฉันกลัว ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้ลำเอียงกับนาย แต่ฉันควบคุมอาการทางลบของฉันไม่ได้......” เธอก็อยากจะแนะนำเขาให้กับพ่อแม่ แต่พอจะพูดก็พูดไม่ออก ความกลัวแบบนั้นไม่ได้มาอย่างกะทันหันและไม่ใช่เพราะคนบางคน แต่ความกลัวแบบนี้จะอยู่ข้างหูของเธอบังคับไม่ให้เธอทำแบบนี้ เธอพูดถึงจุดๆนี้แล้วก็เป็นการเปิดแผลของตัวเองให้เขาดู ความลำบากใจแบบนี้ทำให้เธอไม่มั่นใจ “ฉันไม่รู้จะแก้ความคิดตัวเองยังไง ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ต้องการเวลา”ให้เวลาเธอมาดูแลความรักของตัวเอง เธอรักเตชิตรักยิ่งกว่าดวิษ ยิ่งรักก็ยิ่งไม่กล้าก้าวออกไป กล่องอาหารในมือยังร้อนอยู่นัชชาพยายามจับแน่นๆเหมือนทำแบบนั้นแล้วจะได้ความอบอุ่นและปลอบใจตัวเองเบาๆ ผู้ชายเม้มปาก มองไปทางหน้าด้านข้างของเธอ มือของเธอยังจับกล่องที่ห่ออาหารมาให้ตัวเอง และกระดาษมงคลที่อยู่ในถุงที่ จริงแล้วเธอก็กำลังพยายามอยู่ สิ่งที่กำลังปกปิดแค่แผลเก่าๆของเธอที่ยากจะลืมก็เท่านั้น ต้องเดินมาถึงจุดๆนี้ถึงจะดูออกว่าเธอเองก็โดดเดี่ยวเหมือนกัน ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทุกอย่างมาเหมือนสึนามิ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังเงียบๆอยู่แต่ตอนนี้เขารู้สึกหายใจยากลำบากมาก “ขอโทษ”ช่วงนี้เขาขอโทษมากเกินไปแล้ว ทำให้เธอเสียใจบ่อยๆจนยากที่จะบอกความในใจ “วันนี้ยุ่งเกินไปทั้งวันอยากจะเจอเธอ แต่พอเจอแล้วเธอก็เร่งฉันเร็วๆและถอดแหวนออก ในเวลานั้นก็เลยควบคุมอารมณ์ไม่ได้” “ฉันรู้”นัชชาไม่ได้โทษเขา เรื่องนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงโกรธฉันแน่นอน เธอแค่รู้สึกว่าเป็นปัญหาของตัวเอง “ฉันใจร้อนเกินไปแล้ว”เตชิตไปจับมือของเธอที่วางบนตัก สายตาของเขาที่มองมาเหมือนมีแสงจันทร์ส่องมาพร้อมกับแสงกระพริบของดาว “ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ฉันก็จะรอเธอ”