ตอนที่ 199 ความขัดแย้งอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 199 ความขัดแย้งอย่างต่อเนื่อง วันที่สองนัชชาไปทำงานกับเตชิตตามปกติ ใกล้จะถึงสิ้นปีช่วงที่ยุ่งที่สุดก็ใกล้จะผ่านไปแล้ว งานในมือของเขาใกล้จะเสร็จแล้ว ทุกคนในบริษัทเริ่มเข้าสู่เวลาชิลๆกันแล้วต่อด้วยวางแผนการท่องเที่ยวกันต่อ เพื่อนร่วมงานในบริษัทส่วนใหญ่เป็นคนต่างจังหวัด มีแต่นัชชากับธอเป็นคนถิ่น เธอก็เลยอาสาทำงานต่อ “วันที่ห้าถึงแปดฉันว่าง”สามวันนี้เป็นวันที่ไม่อยากทำโอทีมากที่สุด พอนัชชาพูดแบบนี้ทุกคนก็โล่งอกไป จะได้เล่นตรุษจีนอย่างสงบสักที ไม่ต้องไปกลับเหมือนแต่ก่อนแล้ว ทุกคนเริ่มขอบคุณนัชชา อยู่บริษัทมานานขนาดนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรับรู้ถึงความอบอุ่น ที่จริงก็แค่มีมามีกลับ เรื่องที่เธอทำได้ก็เลยทำผ่านไปนานๆทุกคนก็เปลี่ยนความคิดในตัวเธอไปเอง “อ๋อ เธอได้ของรางวัลปีนี้อะรู้ยัง?”มีคนพูดเบาๆ “พวกเธอจะได้ประมาณเท่าไหร่?” “ปีนี้น่าจะเยอะมาก ครั้งที่แล้วที่ประชุมพี่นวียาก็เคยพูดอ้อมๆไม่ใช่เหรอ?” “ใช่ ของรางวัลของบริษัทเราไม่เคยน้อย ฉันได้ยินฝ่ายซื้อพูดกันว่า ครั้งนี้เตรียมของพวกเทคโนโลยีมาก ถึงเวลาจะได้ทุกคนนะ” “ใช่เหรอ……” นัชชาได้ยินเสียงพูดคุยกันดังขึ้นในใจของเธอก็เริ่มดุเดือดขึ้นมาตาม เมื่อก่อนไม่ชอบการรวมหัวกันพูดคุยกัน ตอนนี้รู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่อยู่ด้วยกัน ครึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมา จากเดิมที่เคยต่อต้านไม่ชอบ นี่คือครั้งแรกที่นัชชารู้สึกอบอุ่น กลางคืนเพื่อนร่วมงานจัดงานเลี้ยงท้ายปี นวียาก็ไป นัชชาก็บอกเตชิตแล้ว เธอไปกินข้าวกับเพื่อนๆร้านอาหารข้างบริษัท นวียาจองห้องล่วงหน้า สิบสองคนวงรอบนั่งโต๊ะเดียวกันพอดีไม่เกินไม่ขาด พวกเขาหนึ่งคนเลือกหนึ่งเมนู ทั้งหมดสิบสองอย่าง พอสั่งเสร็จ นวียาก็ถามทุกคนว่า “นี่เป็นการกินข้าวครั้งสุดท้ายของปีนี้แล้ว พวกเราจะดื่มกันหน่อยไหม?” ชนัตพูดต่อคนแรก “เอาๆๆๆ ของฟรีต้องเอา เบียร์ก็พอแล้ว!” “ได้ ฉันจะดื่มเป็นเพื่อน!” มีคนพูดคนอื่นก็พูดต่อๆกัน มีผู้หญิงหลายคนก็เริ่มสั่งเบียร์เบาๆของผู้หญิงมา ข้าวมื้อนี้ก็กินอย่าสงบ สุดท้ายทุกคนก็ชงแก้วกับนวียา ทุกคนต่างพูดคำที่น่าฟังแต่พอถึงนัชชาเธอก็พูดอย่างจริงใจ “คุณนวียา ขอบคุณมากๆที่คุณเชื่อใจฉันให้งานกับฉันมากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันอาจทนไม่ถึงตอนนี้ก็ได้” ถ้าเวทิดาเป็นหัวหน้าของเธอ เธอคงจะลาออกตั้งนานแล้ว นวียาที่ออกจากที่ทำงานก็ไม่เหมือนตอนที่ทำงานแล้ว พอได้ยินนัชชาพูดแบบนี้ก็หัวเราะเหมือนเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ “ฉันโดนเธอชมจนเขินเลย” มีที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นมองไปทางนัชชา “แต่นัชชา ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำงานเก่งขนาดนี้ พูดความจริงเลยนะเมื่อก่อนฉันก็มีความเห็นกับเธอไม่น้อยนะ คิดว่าเธอแค่แจกันที่สวยๆ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอคือแจกันที่สวยและมีความสามารถจริงๆ” ดื่มไปสักแป๊บ ทุกคนก็ไม่เกรงใจกันแล้ว นัชชาก็เป็นคนธรรมดา ไม่ว่าเขาที่จะพูดแบบนั้น “คำชมนั้นฉันรับไว้ละนะ” “ปีนี้จบอย่างสวยงาม พรุ่งนี้พวกเราจะสู้ไปพร้อมกัน เมื่อก่อนมีที่ไหนที่ทำอะไรไม่ดีก็ช่วยๆกันหน่อย”คำพูดของนวียาเหมือนเป็นกุญแจที่เปิดล็อคหัวใจที่เกร็งๆของทุกคน ในใจของนัชชาก็ดีใจก็เลยดื่มมากไปหน่อย แต่เธอก็กะปริมาณเอาไม่ได้ดื่มเยอะ ตอนที่แยกย้ายกันก็แปดโมงกว่าแล้ว พรุ่งนี้จะต้องทำงานต่อทุกคนก็เลิกรากัน นัชชาไม่ได้ให้เตชิตหาคนมารับตัวเองกลัวว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจทำงานก็เลยกลับเอง หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง รถจอดอยู่หน้าวิลล่า นัชชาลงจากรถเปิดน้ำที่อยู่ในมือแล้วดื่มจากนั้นก็คายออก ทำแบบนี้ซ้ำๆเธอถึงจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน นิ้วสะแกน ติดๆแล้วเปิดออก ในบ้านเงียบๆไม่ได้ยินอะไร มีแต่น้ารินคนเดียวที่กำลังทำความสะอาดอยู่ เห็นเธอกลับมาก็รีบเดินมาหา “คุณนัชชากลับมาแล้ว” นัชชาพยักหน้าแล้วเปลี่ยนรองเท้า “น้ารินเตชิตหละ?” “คุณเตชิตกับคุณปรัณอยู่บนห้อง” นัชชาประหลาดใจ “ยังไม่เสร็จ?” “ใช่ค่ะ จะได้หนึ่งชั่วโมงแล้ว อาจจะเป็นเพราะยุ่งยากกว่าเดิมมั้ง” จมูกที่ดีของน้ารินได้กลิ่นเบียร์จากตัวเธอ “คุณนัชชาดื่มเบียร์มาหรอคะ? จะให้ไปตุ๋นยาแก้เมาให้ไหมคะ?” นัชชาส่ายมือ “ไม่ต้องค่ะน้าริน ฉันไม่ได้ดื่มมากไม่ต้องทำให้ยุ่งยาก” เธอถือกระเป๋าแล้วเดินขึ้นไป ขาไม่ได้นิ่งนักเดินเซไปเซมา กว่าเธอจะเดินขึ้นไปถึงชั้นบนกำลังจะเดินไปทางห้องนอนมือกำลังจะเปิดก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องรับแขก มือของเธอชะงัก ในใจคิดอยู่วว่าเป็นใคร ขมวดคิ้วแน่นๆและเท้าก็เดินไปทางนั้น เธอยิ่งเดินใกล้เสียงก็ยิ่งฟังแล้วน่าสงสาร เจ็บปวด ทรมานเหมือนจะร้องให้ด้วยแค่ฟังก็ขนลุกเต็มตัวแล้ว ประตูห้องไมได้ปิดมิด นัชชาไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มมากเกินไปหรือเพราะอะไรจึงเปิดประตูเลย ในห้องมีเครื่องกำลังเปล่งแสงสีขาวออกมาอยู่ และแสงพวกนี้ก็ส่งไปที่ตัวของทีนาร์หมด เธอใส่เสื้อกันแสงแดดไว้แต่ก็ยังทรมานอยู่ดี สีหน้าของเธอดูทรมานมือจับแขนของเตชิตแน่นๆ เตชิตคงจะสงสารเธอก็เลยเอามือไปลูบหลังให้ซ้ำๆ ตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง มือที่กำลังสั่นอยู่บ่งบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเธอมากๆ ถึงแม้รู้ว่าต้องการรักษา แต่เห็นภาพแบบนี้หัวใจของนัชชาก็เหมือนจะถูกแทงแรงๆ ไม่มีใครชอบให้ผู้ชายของตัวเองสนิทสนม กับผู้หญิงอื่น และเธอก็พูดอะไรไม่ได้ นัชายืนอยู่ที่ประตูเกือบห้านาที สุดท้ายปรัณก็เจอเธอ “นัชชาเธอมาแล้วเหรอ?” เตชิตมองตาม เมื่อกี้มัวแต่เป็นห่วงอาการทีนาร์ไม่รู้เลยว่าเธอมาตอนไหน มือที่อยู่หลังทีนาร์ลดลงมา แต่แขนยังโดนจับไว้อยู่เดินไปไม่ได้ทำได้เพียงใช้สายตาสื่อสาร นัชชาพูดความรู้สึกในใจไม่ออก เห็นปรัณก็ยุ่งอยู่ เธอยิ้มแข็งๆแล้วออกจากห้องหันหลังเดินไป ปิดประตู ปิดทุกกอย่างที่เกิดขึ้น นัชชาหลับตาลงเหมือนแบบนี้จะลดคามเครียดของเธอได้ เธอแอบพูดในใจ ชีวิตแบบนี้อีกไม่ นานหรอก