ตอนที่ 200 ความอ่อนโยนที่มองไม่เห็น

ตอนที่ 200 ความอ่อนโยนที่มองไม่เห็น เตชิตส่งปรัณกลับแล้วกลับไปที่ห้องนอน ใกล้จะตีหนึ่งแล้วเปิดประตูเบาๆ บนเตียงที่นุ่มๆผู้หญิงกำลังนอนหลับอย่างสบาย เขาเดินเงียบๆแทบจะไม่ได้ยินเสียงกลัวว่าจะรบกวนคนที่นอนอยู่ เดินไปตรงหน้าก็ได้กลิ่นเบียร์เบาๆ ผู้ชายขมวดคิ้ว ก้มตัวลงไปดมให้แน่ใจว่าเป็นกลิ่นที่มาจากตัวเธอไม่ผิด คืนนี้ได้ดื่มเบียร์ไปด้วยเหรอ? คงจะเป็นเพื่อนก็เลยปฏิเสธยากจะโทษเธอไม่ได้ เตชิตมองไปทางผู้หญิงที่หน้าขาวๆกำลังนอนอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศร้อนหรือเมาหน้าของเธอแดงไปหมด ยกมือห่มผ้าห่มให้เธอลุกขึ้นจะไปอาบน้ำ ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังก็พูดขึ้นมาว่า “ไอ้ชั่ว” เตชิตหยุดเดินไม่เข้าใจแล้วกลับมาถามใหม่ “อะไรนะ?” “ไอ้ชั่ว”เธอกำลังนอนหลับอยู่เลยพูดไม่รู้เรื่อง “เตชิตไอ้ชั่ว......” “......”ผู้ชายคนบางคนที่ถูกเรียกหน้าดำไปหมด บอกกันว่ากลางวันคิดอะไรกลางคืนก็จะพูดอย่างงั้น ดูแล้วกลางวันเธอคงด่าเขาไม่น้อย หายใจเข้าลึกๆ ยกมือไปบีบที่แก้มของเธอ อยากจะลงโทษเธอแต่ก็ไม่ได้ออกแรงมากนัก “ไอ้ชั่วดูแลเธอขนาดนี้ ฮะ? ยัยเด็กบ้า” เขารู้ เห็นเขาอยู่กับทีนาร์ ในใจของเธอต้องรู้สึกไม่สบายในใจ ช่วงนี้ก็ไม่มีเรื่องที่จะทำให้เธอมีความสุข ด่าก็ด่าเลยเขาทนได้ก็จะทน แค่เธอไม่อึดอัดในใจก็พอแล้ว ภายใต้แสงสีส้ม บนใบหน้าของผู้ชายเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาก้มตัวลงอีกครั้งริมฝีปากไปจูบที่หน้าผากของเธอ “แค่เธอไม่ไปจากไอ้ชั่วคนนี้ เรื่องอื่นยอมเธอได้ทุกอย่าง” …… ตอนเช้าตื่นมา วันนี้เป็นวันที่ดีเพราะนัชชาหยุดงาน วันหยุดของเธอครั้งล่าสุดคือสองปีที่แล้วนึกถึงของที่ซื้อครั้งที่แล้วยังไม่ได้ติดก็เลยเลือกวันนี้ สิ่งที่ควรทำก็ต้องทำอย่างเช่นเคย ลุกขึ้นมาจากเตียง ข้างๆว่างไปตั้งนานแล้ว เตชิตตื่นมาออกกำลังกายแล้วไปทำงานที่บริษัทแล้ว เธอเหมือนจะได้ยินเสียงด้วย มองไปทางข้างเตียงนอนที่โล่ง ในใจก็แอบเสียใจ เมื่อคืนกลับมาทั้งสองยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยตอนนี้เขาก็ไปอีกละ นั่งอีกสักแป๊บนัชชาถึงจะลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วเลือกเสื้อที่เต็มไปด้วยขนที่เป็นชุดใส่ วันนี้คงต้องขึ้นที่สูงใส่อันที่สะดวกดีกว่า ตอนที่ลงไปน้ารินเตรียมอาหารรอเธอแล้ว รู้ว่านัชชาชอบกินขนมปังน้าก็ตั้งใจไปฝึกมา มีขนมปังที่กรอบๆมีแยมสตรอเบอร์รี่ทาอยู่น่าดึงดูดมาก ทีนาร์แค่มองก็อยากกินแล้ว แต่หมอห้ามกินของหวาน เธอก็เลยต้องกินโจ๊กที่อยู่ในถ้วย เธอตักโจ๊กเข้าไปในปากแล้วคุยกับเธอ “คุณนัชชา ฉันอิจฉาคุณจริงๆ กินของที่ตัวเองอยากกินได้ ไม่เหมือนกับฉันที่กินแต่โจ๊ก ไม่มีความสุขเลย” นัชชาไม่คิดว่าเธอจะคุยกับตัวเองก่อน ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่เธอพูดคำนี้แปลว่าอะไร แกล้งน่าสงสาร?หรือต้องการความเมตตา? นัชชาไม่มีกะจิตกะใจคิด “คนอย่างคุณทีนาร์ ฉันเชื่อว่าจะต้องหาความสนุกสนานให้ตัวเองแน่ๆไม่ใช่เพียงแต่ทางเรื่องกิน” พูดจบเธอยังยิ้มให้ทีนาร์ สายตาปกติ ถึงแม้คำนี้จะฟังแล้วไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ ทีนาร์อยากพูดแต่พูดไม่ออก ก็เลยอือๆตาม หลังกินข้าวเสร็จนัชชากับน้ารินไปเอาบันไดจากโกดัง เธอเลือกป้ายกระดาษที่ใหญ่ๆติดขึ้นไป น้ารินจับอยู่ด้านล่างบอกเธอตลอดว่าระวัง จากนั้นเอาโคมไฟสีแดงแขวนทั้งสองข้าง อันที่เหลือก็ติดที่ต้นไม้ วิลล่าที่ดูเยือกเย็นดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “คุณนัชชา คุณเลือกเก่งจริงๆแค่โคมไฟก็สวยมากๆแล้ว!”น้ารินก็ยิ้มบาน เมื่อก่อนอยู่ที่บ้านก็ติดตอนนี้ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคย นัชชาหัวเราะเบาๆ “เป็นของขายในตลาดไม่มีอะไรที่แปลก” “ใช่แบบนั้น คุณนัชชาตั้งใจขนาดนี้ คุณเตชิตกลับมาเห็นต้องดีใจแน่ๆ!”น้ารินใช้ชีวิตกับเตชิตมาสักพักแล้วก็รู้นิสัยของเขาดีหน้าจะดูเย็นชาแต่ภายในอบอุ่นมาก และคำนี้ก็ถูกทีนาร์ที่กำลังเดินมาได้ยินพอดี เธอขมวดคิ้วแล้วจิกตาไปทางน้าริน อี่แก่เฒ่านี้เป็นแค่คนใช้ยังจะพูดมาก รอฉันเป็นเจ้าของบ้านจะไล่แกออกคนแรกเลย! ในใจจะด่าไม่หยุดแต่หน้าก็ยังยิ้มอยู่ ทีนาร์มองไปรอบๆ “ก็สวยอยู่นะ” พูดจบเธอก็พูดต่อว่า “แต่......เตชิตไม่ชอบของรุงรังพวกนี้ คุณนัชชาทำน้อยๆหน่อยเถอะค่ะ อย่าเสียเวลาเลย” เธอคิดว่านัชชาตัดสินใจทำพวกนี้เองแต่ไม่รู้ว่านัชชาคุยกับเตชิตไว้แล้ว ตอนที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้ สีหน้าของนัชชาก็ไม่ค่อยดีแล้วเธอไม่ได้พูดตรงๆว่าเตชิตตกลงแล้วแต่ตั้งใจพูดอ้อมๆ “ไม่เป็นไร ถ้าเขาไม่ชอบฉันก็จะเอาออก คุณทีนาร์ไม่ต้องเป็นห่วง” คำพูดของเธอตอนจนทีนาร์ไม่รู้จะพูดไงต่อ ชอบไม่ชอบเป็นเรื่องระหว่างเธอกับเตชิตไม่ต้องการคนนอกอย่างทีนาร์มายุ่ง ทีนาร์จะฟังไม่ออกได้ไง? รีบตอบโต้ไปว่า “คุณนัชชา คุณเกลียดแค้นอะไรฉัน?ฉันก็แค่กลัวคุณทำเปล่า ไม่มีความหมายอะไรเลย” “ใช่เหรอ?”นัชชาใช้หางตามองไปทางเธอ “งั้นขอบคุณนะฉันรู้แล้ว” พูดจบเธอไม่มองทีนาร์อีกตั้งใจทำงานของตัวเองต่อ มีการถามความคิดของน้ารินแต่เห็นทีนาร์เป็นคนล่องหนที่มองไม่เห็น ทีนาร์โกรธเข้าไปในบ้านจะโทรหาเตชิตแต่มือกดไม่ลงสักทีสุดท้ายก็เลือกที่จะไม่โทร ตอนนี้เตชิตหลงผู้หญิงคนนี้อาจไม่ช่วยเธอพูดก็ได้ กำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ก็สั่น เธอคิดว่าเตชิดโทรมาพอหยิบขึ้นมาดูกลับเป็นสายจาก ปวิณ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปหมด เธอมองซ้ายมองขวาเข้าไปในห้องแล้วรับสาย “ฮัลโหล ปวิณ?” เธอแกล้งทำเสียงตกใจ “นายโทรหาฉันได้แล้วเหรอ?” ทางนั้นผู้ชายเงียบไปสักแป๊บ มีเสียงหายใจเบาๆเหมือนกำลังดีใจที่ตัวเองไม่ได้รบกวนเวลาของเธอ แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า“เธอสบายดีไหม?” ทีแรกทีนาร์ก็แค่อยากจะหลอกใช้ปวิณเอง ตอนนี้ได้ยินเขาถามแบบนี้ก็แอบดีใจนิดๆ พอนึกถึงเรื่องราวช่วงนี้ที่ไม่สมใจตัวเอง เธอก็เลยตั้งใจทำเสียงแหบแห้ง “ฉันไม่รู้ว่าสบายดีไหม ก็แค่บางครั้งแอบคิดถึงเวลาที่อยู่ตรงนั้น ฉันอยู่ที่นี่เหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่เท่าเมื่อก่อน......” พูดถึงนี่เธอตั้งใจเงียบไปประมาณสองวิแล้วพูดต่อ “ไม่เท่ากับเมื่อก่อนตอนที่อยู่กับนายเลย นายไม่เคยทำให้ฉันลำบากใจ แม้แต่ครั้งเดียว”