已经是第一章了
ตอนที่ 201 แกล้งเมา
ตอนที่ 201 แกล้งเมา
ปวีนเริ่มใจหายเพราะนึกว่าเธอกำลังจะร้องไห้ “มีคนรังแกเธอหรอ”
“ฉันไม่รู้.............” จินต์จงใจพูดให้เขาคิดไปเอง “ฉันเพียงแค่รู้สึกไม่สบายใจ บางครั้งก็รู้สึกเครียด และไม่มีคนคอยอยู่ข้างๆ”
“แล้วคุณเตล่ะ”
“เขางานยุ่ง ไม่ค่อยอยู่บ้าน จะกลับมาตอนดึกๆ เขากลับมานัชชาก็ตามกลับมาด้วย ฉันเลย........รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนส่วนเกิน น่าอับอาย”
ปวีนได้ยินดังนี้รู้สึกไม่สบายใจ เขารู้ว่าพวกเขาสามคนถ้าใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจะไม่สะดวก แต่ตอนนั้นเป็นเธอเองที่จะย้ายเข้าไป เขาก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ
ตอนนี้ได้ยินจินต์พูด เขาก็เริ่มเปลี่ยนใจ “คุณจินต์ ถ้าคุณไม่อยากอยู่ ย้ายกลับมาที่วิลล่าเขตเหนือก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะคอยอยู่เป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงา”
คำพูดนี้เกินเลยในฐานะที่เป็นอยู่ จินต์รังเกลียดแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เพียงแค่หาข้ออ้างในการหลีกเลี่ยง “ตอนนี้ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่นานแล้วจะให้ย้ายออกมันดูน่าเกลียด คงต้องรออีกสักพัก รอให้ร่างกายดีขึ้นกว่านี้ หลังปีใหม่ค่อยว่ากัน อีกที”
ปวีนคิดไปคิดมาก็ถูกอย่างที่เธอว่า เพราะใกล้จะปีใหม่ เขาเองก็ต้องกลับบ้านมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ทิ้งให้เธออยู่วิลล่าคนเดียวก็ไม่ได้ คงต้องรอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปก่อน
“โอเคครับ ถ้ามีเรื่องอะไร โทรหาผมได้ตลอด ผมจะคอยอยู่ตรงนี้” พูดจบปวีนก็ตะกุกตะกัก เหมือนมีอะไรจะพูดอีก คำว่า ‘ฉันคิดถึงเธอ’ ไม่ว่าจะยังไงก็พูดมันไม่ออก เขาก็เลยเปลี่ยนเป็น “ลาก่อนครับ”
หลังจากวางสาย จินต์ก็มองออกไปนอกหน้าตาเหมือนคิดอะไรบ้างอย่างในหัวยังคงมีเสียงของปวีนที่ว่าเป็นห่วงเธอ ใจของคน เราอ่อนไหวง่าย ถึงแม้จะรู้สึกรังเกลียดที่รู้ว่าปวีนหลงรักเธอ แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่จริงใจและคอยเป็นห่วงทำทุกอย่าง เพื่อเธอ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิด
เธอบีบโทรศัพท์ในมือแน่น ภาวนาขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอหวัง
.......................
กลางคืนตอนเตชิตกลับมาก็ประมาณสี่ทุ่ม ยิ่งใกล้ปีใหม่ก็มีการพบลูกค้ามากขึ้น ถึงแม้เขาพยายามจะไม่ดื่มแต่ก็มีเคสมากมายที่เขาปฏิเสธไม่ได้
พอถึงบ้านก็มีโคมสีแดงสองอันหน้าบ้านที่คอยต้อนรับเขา ในวันที่อาการหนาวเย็นทำให้คนรู้สึกอุ่นใจ บทกลอนคู่ที่แปะอยู่ข้างประตู ท่ามกลางหิมะสีขาวทำให้ดูเงียบสนิทและมีกลิ่นอายของปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง
เตชิตยืนดูอยู่หน้าประตู ในสายตาฉายภาพที่เธอกำลังจัดตกแต่งด้วยกิริยาท่าทางอ่อนโยน ผมที่ถูกปล่อยหรือตอนมัด ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนเธอก็ดูสวยและอ่อนโยน
เตชิตเดินเข้ามาในบ้าน นัชชานั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา มันยากมากที่จินต์ไม่มารบกวนเธอ ดูรายการและกินผลไม้ด้วยความสบาย
เห็นเขากลับมา เธอรีบวิ่งไปต้อนรับเขา “คุณกลับมาแล้วหรอ”
เตชิตโอบเธอแล้วเดินลงมานั่งที่โซฟา มองดูผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะ “ดึกขนาดนี้แล้วยังกินอยู่ เดี๋ยวท้องเย็นก็ไม่สบายหรอก”
“แต่ดีนะที่ในห้องนี้มันอุ่น”
เตชิตเห็นเธอฉีกยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ เขาเอื้อมมือดึงเธอเข้ามากอด เธออาบน้ำแล้วได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ กลิ่นเหล้าที่อยู่บนตัวเขาอ่อนลงไปทันที “โคมที่อยู่หน้าประตูสวยมาก”
“คุณเห็นแล้วหรอ”
“ใหญ่ขนาดนั้นจะไม่เห็นได้ยังไง”
“แล้วบทกลอนล่ะ”
“ไม่เลว” เมื่อกี้เขาตั้งใจดูมันแล้ว รู้สึกว่าสวยกว่าที่ขาย เขานึกถึงความสูงของประตู เขาเลยถามเธอ “เธอทำเองหมดเลยหรอ”
นัชชานึกว่าเขาจะชมเธอ เงยหน้ายอมรับอย่างมั่นใจ “แน่นอน ฉันทำคนเดียวทั้งหมดเลย”
เขาขมวดคิ้ว “สูงขนาดนั้นเธอติดขึ้นไปยังไง”
ความสูงของประตูวิลล่าอย่างน้อยก็นะจะสูงประมาณสี่เมตร สูงกว่าประตูของบ้านทั่วไปสองเท่า ไม่ใช่ใครจะเอื้อมถึงง่ายๆ
นัชชาชี้ไปที่ห้องเก็บของ “ก็ใช้บันไดไง”
“ส่วนที่เหลือไม่ต้องติดแล้ว สูงเกินมันอันตราย” เขาพูดอย่างเป็นห่วง “ถ้าเธอชอบ เดี๋ยวฉันหาคนมาติดให้”
“คุณอย่ามาเว่อร์ เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านฉันก็เป็นคนติดกับแม่ ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว เรื่องแค่นี้เองสบายมาก” นัชชาคิดว่าเขาชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
เขาก้มหน้ามุดไปที่ต้นคอเธอ กลิ่นหอมบนตัวเธอเป็นเหมือนยาแก้ของเขา “เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้เธอมีฉันแล้ว มัจะเหมือนกันได้ยังไง”
นัชชารู้สึกอุ่นใจ เธอก้มหน้ามองเขา “คุณเมาหรอ”
ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรหวานๆแบบนี้
เขายกยิ้ม ความจริงเขาไม่ได้ดื่มมาก เขาแค่ไปในนาม ฐานะสูงส่งอย่างนี้ คงไม่มีคนกล้าบังคับหรือมอมเหล้าเขาหรอก
แต่พอได้ยินเธอถามแบบนี้เขาก็สำออยขึ้นมา พยักหน้าพูด “อืม เวียนหัวนิดหน่อย”
“ห้ะ” นัชชาจับหน้าเขายกขึ้น “เรียกให้น้ารินต้มยาแก้เมาให้กินดีมั้ย”
เธอพูดจบก็ใส่รองเท้าจะไปเรียกน้าริน เห็นเธอลุกออกไปเขาเอื้อมมือไปดึงเธอไว้ “ไม่ต้อง เธอช่วยพยุงฉันขึ้นไปพักก็พอแล้ว”
นัชชารู้ว่าเถียงยังไงก็ไม่ชนะเขา เธอจับแขนข้างหนึ่งของเขาพาดมาไว้ที่บ่า พยุงร่างใหญ่ขึ้น เขาทิ้งตัวไปที่เธอแต่ไม่ได้ทิ้งทั้งตัว ทำให้เธอรู้สึกหนักแต่ก็ไม่ถึงกับทับจนเธอลุกไปไหนไม่ได้
นัชชาพาเขาขึ้นบันได มือข้างหนึ่งจับเอวของเขา มืออีกข้างจับมือเขาไว้ เกือบล้มเพราะอยู่ๆเธอก็หยุดเดินกะทันหัน
ดีที่เขาเร็วจับเธอไว้ มือหนาไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ได้เจตนา เขาออกเเรงจับโดนหน้าอกตรงข้างๆของเธอเล็กน้อย..............
นัชชาหน้าแดง เธอขยับออกไปนิดหน่อย เงยหน้าไปมองแต่เขากลับทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกับว่าเขาแค่ เผลอโดนแบบไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเธอพูดออกมามันเหมือนเธอคิดลึกไปเอง
คิดไปคิดมา เธอก็ไม่พูดออกไป พยุงเขาเข้าไปที่ห้องนอน
กว่าจะแบกเขาถึงที่เตียง เขาก็พูดขึ้นมา “ไปเปิดน้ำให้หน่อย ฉันจะอาบน้ำ”
“จะอาบน้ำเนี่ยนะ” นัชชาส่ายหน้า “ค่อยอาบพรุ่งนี้เช้า ตอนนี้คุณคงจะอาบไม่ไหว”
เตชิตวางแผนไว้ตั้งแต่แรก เขาไม่ยอมทำเหมือนถ้าคืนนี้ไม่ได้อาบน้ำเขาจะไม่เข้านอน
นัชชาหมดหนทาง ได้แต่ทำตามที่เขาสั่ง เธอเข้าไปเปิดน้ำใส่อ่าง ปรับน้ำให้อุ่น เธอบีบน้ำยาลาเวนเดอร์ที่ช่วยให้ผ่อนคลาย กับครีมอาบน้ำลงในอ่าง
เริ่มมีฟอง เธอกำลังจะก้มไปสัมผัสความอุ่นของน้ำ แต่เธอได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา
เธอตกใจ หันหลังไปมองแต่เลือดกำเดาแทบจะไหล.......เห็นร่างเปลือยเปล่าหน้าทองที่แข็งแรง สัตส่วนที่สมบูรณ์แบบทุก อย่าง โดยเฉพาะเอวของเขา
已经是最新一章了
加载中
