ตอนที่ 203 กลั่นแกล้งกลางสาธารณะ

ตอนที่ 203 กลั่นแกล้งกลางสาธารณะ เวลาผ่านมาอย่างรวดเร็วจนมาถึงสิ้นปี วันทำงานวันสุดท้าย ความจริงก็แค่มาเคลียร์โต๊ะส่งรายงานประจำปี ตอนกลางคืน บริษัทจองโรงแรมในการประชุม พนักงานทั้งหมดแบ่งกันเข้าร่วมตามตำแหน่ง พนักงานทั่วไปชั้นหนึ่ง หัวหน้า แผนกชั้นหนึ่ง พวกตำแหน่งสูงและผู้บริหารอยู่ด้วยกันอีกชั้นหนึ่ง ทั้งสามชั้นถูกจองไว้ แค่ค่าจองสถานที่ก็เท่ากับเงินเดือน หลายปีของนัชชา ตอนแรกเธอกะจะใส่ชุดธรรมดา แต่ถูกพนักงานเก่าพูดดักบอกให้เธอใส่ชุดราตรีที่เป็นทางการ นัชชาไม่เข้าใจ “ทำไมต้องใส่ชุดราตรี” “บริษัทเราจะมีงานเต้นรำเล็กๆทุกปี ไม่ได้บังคับแล้วแต่ความสมัครใจ คนมากมายแต่งแบบทางการ เธอใส่ชุดธรรมดามันเหมาะสมแล้วหรอ” นัชชาคิดไปคิดมา แลดูเหมือนจะไม่เหมาะสม ก่อนวันงานนัชชาเลยไปค้นชุดจากตู้เสื้อผ้าเลือกชุดกระโปรงยาวสีข้าวขาว แขนเสื้อลูกไม้ ไม่โป๊มากและไม่มิดชิดมากเกินไป ไม่ได้ดึงดูดสายตามากแต่เป็นทางการ เธอรู้สึกว่ามันโอเคเลยเอาไปด้วย พอถึงโรงแรม ทางบริษัทจองห้องแต่ตัวไว้ให้กลุ่มละสองห้อง แบ่งชายหญิง เพื่อความสะดวกสบายในการเปลี่ยนชุด นัชชาเอาชุดเดินเข้าไปในห้องน้ำ ในโรงแรมอุ่นมาก เธอเปลี่ยนเสร็จไม่ได้รู้สึกหนาวเย็น เธอคลุมเสื้อสีเทาอ่อนที่พอดีกับตัว เธอเปิดประตูออกมา ตอนแรกที่มีเสียคุยกันกลับเงียบแล้วหันมามองเธอ แววเดินเข้ามาจับเสื้อคลุมเธอ “ว้าว สวยเกินไปแล้ว ดูผอมและขาวมาก” นัชชาไม่ได้เป็นที่จับจ้องชองคน ตอนนี้กลับถูกจ้องมอง เธอเริ่มเขินอาย “ดู.....เป็นไงบ้าง ยังโอเคมั้ย” “ไม่ใช่แค่โอเค แต่สวยมาก” แก๋พูดขึ้น “ไม่พูดไม่ได้ พอใส่ชุดนี้แล้วเหมือนดาราเลย” “ที่ไหน แกอย่ามาเว่อร์” นัชชาหน้าแดง เธอเดินหลบออกไปจากผู้คน เธอมองดูตัวเองในกระจก แต่ดูเหมือนจะค่อนข้างดูดี เธอหวังว่าทุกอย่างจะลาบลื่น ไม่ทำอะไรที่ให้ตัวเองขายหน้า ตอนทุ่มครึ่งทุกคนไปยังชั้นของตัวเอง นัชชากับแก๋มาทำงานได้ไม่นาน แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก็ดูจะต้อนรับดี ไม่เหมือนเวลาทำงาน ทุกคนพูดคุยกัน นัชชาเดินเข้ามาทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เธอ คนมากมายยืนมองเธอด้วยความอึ้ง รูปร่างหน้าตาของเธอไม่ได้โดดเด่น แต่ก็ไม่น้อยใคร ปกติเธอแต่งตัวธรรมดาไปทำงาน มองไปมองมาทุกคนก็ชินตา ไม่รู้สึกว่าเธอสวยอะไรมากมาย แต่วันนี้เธอเปลี่ยนการแต่งตัว แต่งหน้า เหมือนกับเป็นคนละคนไปเลย สวยจนไม่สามารถละสายตาไปได้ นัชชายิ้มอย่างเขินอาย เธอรีบเดินเข้ามาข้างในงาน ในห้องมีขนมหวานมากมาย มีอาหารไม่เยอะมาก นัชชาหยิบกินหนึ่งชิ้น ทำให้เธอไม่ค่อยหิวเหมือนเมื่อกี้ ไม่นาน งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น โต๊ะของพวกเธออยู่หลังๆ ก็มีแค่หัวหน้าที่คอยพูด แจกเงิน ลุ้นรางวัล กิจกรรมอื่นๆอีกมากมาย พอถึงสุดท้าย ยังเหลือรายการสำคัญอันหนึ่ง ประตูถูกเปิดออก เตชิตเดินเข้ามาพร้อมผู้บริหารคนอื่นๆ บรรยากาศก็เริ่มจริงจังขึ้นมา เตชิตที่เป็นทนายระดับต้นๆในประเทศ มีแยกเป็นหลายแผนก ยากเจอเขามันไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเป็นแค่พนักงานธรรมดา เขาใส่ชุดสูทสีกรม ข้างในมีเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อผ้าทั้งหมดของเขาเป็นแบบสั่งตัด ทุกสัตส่วนวัดจากตัวของเขามันเลยทำให้พอดีกับตัวของเขา วันนี้เขาไม่ได้ผูกไทแต่เป็นหูกระต่าย มาในแนวสุภาพบุรุษ นัชชามองดูเขา ใจเธอแอบเต้นแรง เจอเขาในสถานการณ์ที่เป็นทางการแบบนี้ไม่เหมือนกับเจอเขาที่บ้าน ในตัวเขาตอนนี้มีจิตวิญญาณความเป็นผู้นำสูง เขาเดินถึงไหน คนต้องมอง ผู้ชายแบบนี้เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นจุดสนใจของผู้คน เตชิตเดินขึ้นไปบนเวที พูดอะไรเพียงแค่สั้นๆเกี่ยวกับเป้าหมายต่อๆไปในการทำงาน พูดขอบคุณพนักงานทุกคนที่ทำงานหนัก น้ำเสียงนิ่งจริงจังทำให้คนฟังเต็มไปด้วยพลังความเชื่อ และนี่คงเป็นการพูดของผู้นำที่ดี เตชิตพูดจบก็เดินลงจากเวที และมีผู้บริหารคนอื่นๆผลัดกันพูดคนละนิดละหน่อย นัชชาคิดว่าคงไม่มีหน้าที่หรือเรื่องอะไร เธอกำลังนั่งเม้าท์กับแก๋อยู่ตรงโต๊ะ แต่อยู่ๆก็มีคนเรียกชื่อเธอขึ้นมา เธอตกใจยืดตัวตรงขึ้น เพิ่งตั้งใจฟังว่าเขาพูดอะไรกัน “ทุกคนคงรู้ว่าเมื่อไม่นานมานี้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆกับบริษัท คนที่สมควรโดนลงโทษก็โดนไปแล้ว ส่วนคนที่ควรได้รับคำชม ขอใช้โอกาสนี้ชื่นชมพนักงานของเรานัชชา เป็นเพราะเธอถึงไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น หวังว่าทุกคนจะทำตามและดูเธอเป็นตัวอย่าง อย่าคิดว่าเรื่องของคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องของเรา ต้องคอยช่วยซึ่งกันและกัน บริษัทของเราถึงจะมีอนาคตที่ดีๆขึ้นไปอีก.................” พูดอะไรต่ออีกมากมาย สุดท้ายเธอได้ยินชื่อตัวเองอีกครั้ง “และตอนนี้เราขอเรียนเชิญคุณเตชิตมอบเงินรางวัลเพื่อเป็นการชื่นชม ให้ทุกคนปรบมือเรียนเชิญ” เสียงปรบมือดังขึ้น นัชชาเขินอาย เธอไม่ได้เตรียมใจอะไรมาเลย ท่ามกลางคนมากมายเธอทำได้แค่เดินขึ้นไปรับ หัวหน้ากำลังจะมอบเงินและถ้วยรางวัลให้เธอ อยู่ๆเตชิตก็เดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบมันมาจากมือเขาแล้วเป็นคนมอบมันให้เธอแทน ทุกคนในบริษัทรู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน การกระทำของเขา ในสายตาของคนอื่นๆเป็นการกระทำที่คลุมเครือไม่ชัดเจนทำให้คนคิดไปเอง นัชชาเขินหน้าแดง ยื่นมือไปรับรางวัลจากเขา แต่เขากลับมองหน้าแดงๆของเธอด้วยแววตายิ้มๆ เขายังจงใจใช้นิ้วลูบผ่านมือเธอ คนข้างล่างมองไม่เห็น แต่นัชชาที่โดนเขาแกล้งหน้าแดงมากกว่าเดิม เธอรีบดึงมือกลับ ยิ้มแห้งๆไปด้วยพูดไปด้วย “ขอบคุณสำหรับรางวัลที่มอบให้ ฉันจะตั้งใจทำงานมากขึ้นเพื่อช่วยให้บริษัทก้าวหน้าต่อไป” ตอนเขาเดินลงมาจากเวที ขาอ่อนแรง เธออยากจะเดินขึ้นไปกระชากผู้ชายที่มอบรางวัลให้เธอลงจากเวที แกล้งเธอใช่มั้ย รอกลับบ้านก่อนนะ แก๋เห็นเธอนั่งลงแบบเซ็งๆ หัวเราะเยาะเธอ “เป็นไง ตอนเช้าเป็นเจ้านาย พอตกเย็นเป็นสามี รู้สึกแปลกๆมั้ยล่ะ”